Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Special: Μουσική

Πάνε τελείωσαν οι διακοπές, καιρός να μπω σε τροχιά Πανελληνίων και καθώς προσπαθώ να οργανωθώ και να προσαρμοστώ στη ρουτίνα που με περιμένει, σκέφτηκα πως ένα σωστό βήμα θα ήταν να επαναφέρω και το blog στο αρχικό του πρόγραμμα. Οπότε σας θέλω κάθε Δευτέρα σε επιφυλακή.

ANYWAYS! Στο θέμα μας! Όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος (σκέφτομαι πλέον να βάζω spoiler alert μπροστά) το αντικείμενο σκέψης μου τις τελευταίες μέρες είναι η μουσική. Η μουσική για τους περισσότερους ανθρώπους, όπως και για μένα, έχει εξέχουσα θέση στη ζωή τους. Μας επηρεάζει τη διάθεση, στιγματίζει πρόσωπα και καταστάσεις, χρωματίζει τη ζωή μας και όλα τα σχετικά. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι να τα εξηγώ, όλοι γνωρίζουν τη μοναδική αξία που έχει για τον καθένα. 

Η μουσική όπως και άλλοι τομείς της ζωής απαιτούν το μυαλό να λειτουργήσει ως αλεξίπτωτο. Δηλαδή να είναι ανοιχτό. Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο είδος μουσικής, μα αναγνωρίζουμε κομματάρες και σε άλλα είδη. Αυτό το συμπεραίνω και από τι δική μου σχέση με τη μουσική. 

Γενικά όντας μαθητής Δημοτικού δεν είχα πρόβλημα να ακούω οποιουδήποτε είδους σαχλοσουξεδάκι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Βέβαια υπήρχαν και κάποια ερεθίσματα στην κλασική Ροκ χάρη στον πατέρα μου που αποτελεί παλιό και σκληροπυρηνικό φαν της, αλλά ούτε εκείνος είχε ανοσία στα προαναφερθέντα σαχλοσουξεδάκια. Τελειώνοντας το Δημοτικό και με τη βοήθεια του Dragonball και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, άρχισα να γίνομαι πιο επιλεκτικός ακολουθώντας τα πρώιμα Ροκ ερεθίσματα σε μια πιο New School εκδοχή του τύπου Reamonn, Linkin Park και System of a Down.

Έπειτα χάρη σε κάποιους φίλους μυήθηκα και στη Metal, ονομαστικά με Iron Maden, Black Sabbath και Metallica. Η επαφή με τα Anime βοήθησε σε μια αρκετά επιτυχημένη επαφή με την Ιαπωνική Pop. Μα το είδος που γνωρίστηκα και έγινε αυτόματα αγαπημένο ήταν το Rap. Tο Rap το οποίο εξερευνούσα και ακόμα εξερευνώ όπως και τη λοιπή Hip-Hop κουλτούρα, το έχω ψάξει σε πάρα πολλές εκδοχές, από τις πιο εμπορικές του (50-Cent, Ludacris, Lil'Wayne), μέχρι τις πιο Gangsta (N.W.A, 2Pac, M.O.P) και από τις πιο επαναστατικές (Immortal Technique, Lowkey) μέχρι τις πιο καλλιτεχνικές (Mos Def, Common, Roots). Φυσικά δεν παρέλειψα την Ελληνική σκηνή αλλά από ένα σημείο κατάντησε κουραστική με εξαίρεση ολίγων όπως ο Ταφ Λάθος και ο Ραψωδός Φιλόλογος.

Το Rap λοιπόν με ενέπνευσε να γυρίσω πίσω στις ρίζες της μουσικής αυτής, δηλαδή γενικότερα της μαύρης μουσικής, δηλαδή ακούσματα του τύπου που κοροϊδεύει στο Μπραφ: Blues, Jazz, Soul και Funk, ακολουθώντας την πιστή συνταγή του να ακολουθώ τα βήματα των θρύλων όπως Louis Armstrong, Ray Charles και Nina Simone. Έτσι μπόρεσα να ανοίξω τους μουσικούς μου ορίζοντες  μερικά βήματα παραπέρα και να ακούσω κάτι που δεν ήθελα για καιρό: Λαϊκά. Ω, ναι, εγώ με τα Λαϊκά δεν είχαμε καλή σχέση μα τα πράγματα εξομαλύνθηκαν πάλι με θρύλους του είδους όπως ο μακαρίτης ο Μητροπάνος, ο Τερζής και πριν φτάσει σε σημείο αηδίας ο Σφακιανάκης, αλλά και οι παλαιοί Καζατζίδης και Διονυσίου. 

Πρόσφατα πλέον ασχολούμαι ξανά με το Ροκ σε παλαιά και σύγχρονη βάση, εξοικειώνομαι με σύγχρονους Raper όπως ο J.Cole, o B.O.B και ο Travie McCoy, κάνω καμιά βόλτα από Reggae μεριά και πλέον μπόρεσα να ακούσω και Dubstep. Παρ'όλα αυτά ακόμα έχω τα θεματάκια μου με το μεγαλύτερο μέρος των Mainstream καλλιτεχνών, με τους wannabe λαϊκούς τραγουδιστές όπως ο Κιάμος και ο Οικονομόπουλος και με την Club μουσική εκτός αν πια το απαιτεί η περίσταση που τότε μπορώ να διασκεδάσω άνετα.

Το νόημα όμως είναι αυτό που έχει πει ένας γνωστός μου: "Η μουσική είναι μία. Εμείς τη χωρίζουμε σε είδη" όπως κάνουμε και με τους συνανθρώπους μας έτσι? Άρα καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε νέα ερεθίσματα, αλλά και προσεκτική γιατί η μουσική παρά το καλό που εμπεριέχει, χρησιμοποιείται από διάφορους για να μας επιβάλουν νοοτροπίες και ιδέες. 

Το άρθρο αυτό λοιπόν αφιερώνω σε ένα φίλο που ασχολείται ενεργά με τη μουσική, αποτελεί σπουδαίο άτομο και μου ζήτησε να γράψω αυτό το άρθρο.