Μην αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο τίτλος. Πρώτον και κυριότερον γιατί έτσι, σκάσε και διάβαζε παρακάτω. Άντε και επειδή γουστάρω ταινίες ή anime ή comics ή δεν ξέρω κι εγώ τι με λεπίδια, αίματα και όλα τα συναφή (πχ. Kill Bill).
Anyways η σημερινή ημέρα αποτελεί ένα landmark στην προσωπική μου ιστορία. Ή μάλλον ένα daymark (get it?). Πρώτον για το κοσμοϊστορικό γεγονός ότι χάρη στις εκπτώσεις τσίμπησα graphic novel Batman & Robin με 5 ευρώ (achievement). Και δεύτερον, διότι για πρώτη φορά έγραψα ολοκληρωμένο σενάριο για το πρώτο από τα manga που αναφέρω στο άρθρο Projects (μπείτε να δείτε να ανεβούν λίγο και τα views βρε παιδιά, NOT) και σύντομα θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα (greater achievement).
Και τέτοια achievements μου έδωσαν μεγάλη χαρά, κρίνοντας από το πνεύμα underachiever που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και αυτό για μια ποικιλία λόγων τους οποίους ίσως και εν μέρει να έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα, αλλά δε γαμιέται. Αυτά είναι μες το μυαλό κι αυτά πρέπει να κοπανήσω στο πληκτρολόγιο για να βρω άλλες ιδέες για κοπάνημα αργότερα.
Σκέφτομαι λοιπόν τι καλός φίλος έχω υπάρξει. Γενικότερα σ'ένα κύμα έπαρσης και αυταρέσκειας που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο κι ας πιστεύει ο καθένας ότι θέλει. Ζαμανφού που λένε και στα Σουαχίλι. Αλλά ιδιαίτερα τώρα τελευταία έχω υπάρξει πολύ καλός φίλος ρε πούστη μου και μαγκιά μου. Τώρα ξέρεις όταν το συζητάς κι αυτά σαφώς δε θα αναφέρεις οποιαδήποτε αρνητική πλευρά του θέματος. Αλλά μόνος σου όταν το ξανασκέφτεσαι λες: "Ρε μήπως δεν έπρεπε τελικά?" Και δεν κατηγορώ όσους βοήθησα γι'αυτό το θέμα. Προς Θεού ο καθένας σε βλέπει και σου συμπεριφέρεται όπως εκείνος πιστεύει πως είναι σωστό και μπορεί να έχει οποιαδήποτε απαίτηση από εσένα. Δεν έχεις δικαίωμα να επέμβεις σ'αυτό γιατί τότε μπαίνεις στη θέση του. Η όλη φάση είναι στο πως θα αντιδράσεις. Εγώ διάλεξα τη βοήθεια διότι όπως κήρυξα πρόσφατα σε μέλος της οικογένειας: "Όντως οι καλοί την πληρώνουν πάντα. Και δεν παίρνουν ποτέ αυτό που τους αξίζει. Όμως παίρνουμε αυτό που μας αξίζει μόνοι μας. Κοπιάζοντας διότι μόνο τον εαυτό μας έχουμε. Τον εαυτό μας και ότι άλλο μας δίνει δύναμη. Η μόνη προϋπόθεση είναι να παραμείνουμε καλοί διότι αν διεφθαρθούμε και πέσουμε στην παγίδα τους τότε δεν αξίζουμε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε. Και γινόμαστε όπως όλοι οι κακοί στη ζωή μας."
Κι αυτό που λες το κατάλαβα πρόσφατα ανακαλώντας κάποια γεγονότα του παρελθόντος. Τυχαίνει (κι αυτό το λέω χωρίς την παραμικρή υπερβολή) να υπάρχουν άτομα που σε εμένα και σε λοιπούς "φίλους" τους να χρωστάνε ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Δίχως υπερβολή. Περάσαμε ένα βράδυ στους 0 βαθμούς με κοντομάνικα και μετά ξεροσταλιάζοντας στο νοσοκομείο (όχι ομαδικώς, ο καθένας έκανε το κομμάτι του). Να σου πω ποιο ήταν το ευχαριστώ τους. Πισωπλατιές και προδοσίες και προσβολές, ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ. Και πλάι τους τώρα στέκονται όσοι τη δύσκολη στιγμή τους είχαν παρατήσει. Μετράει μια σημαία περισσότερο από τη ζωή τους. Κατάλαβες λοιπόν ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός? Για μια κωλοσημαία ρε πούστη. Που όταν τη σημαία την τιμάνε άτομα τέτοια, πέφτει η αξία της σε προσάναμμα και τίποτα περισσότερο. Ωραία πράγματα ε?
Πες όμως το αφήνουμε αυτό στην άκρη. Λέω να απευθυνθώ για μια τελευταία φορά σε εσένα. Σε εσένα που σε αντιμετώπισα στις "Μάχες" μου κι έκανα "Όνειρα" για εσένα. Να σου πω τι έχω πάθει? Με πιάνουν στιγμές που θέλω να ξαναγυρίσουν όλα όπως πριν. Να ξαναμιλάμε κανονικά και όλα όμορφα κι ωραία. Να έχω ίσως και την ελπίδα πως θα πραγματοποιήσω έστω και ένα όνειρο. Μα δεν πρέπει να γίνει. Και γι'αυτό ίσως να μου χρειάζονται οι λεπίδες. Να αποκεφαλιστώ μπας και σταματήσω να σκέφτομαι αυτό το πράγμα. Ο περιορισμός αυτός μπήκε για κάποιο λόγο. Όχι για να σε ξεχάσω. Αν νομίζεις ότι αυτό πρόκειται να γίνει μάλλον δεν ένιωθες πόσο σοβαρά μιλούσα τόσο καιρό. Καλώς ή κακώς για καιρό ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο θα ξεχάσει κάποιος από τους δυο μας κάτι. Όχι, όχι, όχι όλα εδώ θα μείνουν. Ο περιορισμός θα μας βοηθήσει και τους δύο (κυρίως εμένα δηλαδή που το έχω ανάγκη) να προχωρήσουμε λίγο πιο ομαλά. Χωρίς κάτι να μας στοιχειώνει.
Σκατά όμως, θες δε θες, σ'αρέσει δε σ'αρέσει, με γάμησες. Με έκανες ολίγον τι σκουπίδι. Ιδίως τις πρώτες πέντε χωρίς χαμόγελο μέρες. Μετά όσο και να μη το θες ένα ταξίδι στην Ελβετία με τη συνοδεία του 100 Bullets κάνει καλό στις πονεμένες ψυχούλες. Αλλά η ζημιά είναι εκεί. Και με οδήγησε σε λάθη, όπως να δείχνω πολύ συναίσθημα ενώ δεν υπήρχε. Ή ακόμα χειρότερα να νομίζω ότι θα δοθεί πραγματική σημασία σε συναντήσεις που ίσως και να ήταν θέμα πεπρωμένου, αλλά απ'ότι φαίνεται δε χωράνε στη ζωή τον άλλων, παρά μόνο στο κενό που άφησες.
Συγνώμη για τις τύψεις και τα σχετικά που ίσως να προκάλεσα και για τον όποιο θυμό που σου δημιούργησα διότι πιθανότατα να πιστεύεις πως όλα είναι δικό μου φταίξιμο. Αλλά δε γαμιέται συμβαίνουν κι αυτά. Άσε τον τρελό στην τρέλα του. Θα κλείσω και αυτό το θέμα με στίχους από το 26 Ιούνη του Iratus (άκουσε το αν και μιλάει για άλλα πράγματα):
"Θα σε παρακαλούσα να ήσουν πάντα μακριά μου
Κι αν σου λείπω ψιθύρισε το όνομα μου
Μονάχα προσπάθησε να μη φτάσει η φωνή στ'αυτιά μου
Είμαι πολύ μικρός για να με προδώσει η καρδιά μου"
That's pretty much it. Αυτά για το συγκεκριμένο άρθρο κι ελπίζω να προχωρήσουν όλα καλά όπως θα επιθυμεί ο καθένας. All will be well που λέει και ο Saint Walker.
