Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Φρόνημα

Hey Malakas! Συναντιόμαστε ξανά! Είπα να σε ξαναπιάσω λίγο στο πληκτρολόγιό μου, με αφορμή την επέτειο του αγώνα του Κώστα του Πρέκα κατά των κατακτητών, που μόλις πέρασε. Σάπια μέρα και η ύπαρξη εσένα και της συνομοταξίας σου το μόνο που κατάφερε ήταν να τη σαπίσει περισσότερο. Σάπια γιατί βγήκα με το αυτόματό μου να κυνηγήσω μπάσταρδα από μπάντες σχολείων που με ξύπνησαν πρωί πρωί, ενώ έβλεπα ότι έφτιαχνα beats παρέα με τον Ray Palmer (?) και είχα ξεχάσει ότι το όπλο κλωτσάει με αποτέλεσμα να πετύχω κάτι περιστέρια, δυο γάτες, μερικά νεράντζια, μια κατσαρόλα με γίδα βραστή που είχαν αφήσει να κρυώσει κι έναν Χρυσαυγίτη, που τον πέτυχα στο κεφάλι, δηλαδή σ'ένα σημείο στο οποίο δεν κινδυνεύει να πάθει απολύτως τίποτα. 

Αλλά αρκετά με τα surreal. Let's get down to business. Είσαι μαλάκας. Όχι είσαι μαλάκας, δε σηκώνω κουβέντα επί του θέματος. Ρωτάς γιατί? Αλλά ναι τι λέω κι εγώ? Που να το καταλάβεις? Σε αφήνει η γαλανόλευκη περηφάνια σου? Το γεμάτο δέος πατριωτικό σου φρόνημα? Όχι. Γι'αυτό είσαι μαλάκας. Γιατί το που στηρίζεις την ύπαρξη της περηφάνιας και του φρονήματός σου είναι όσο σταθερό όσο οι Δίδυμοι Πύργοι. Κι εγώ είμαι ο αεροπειρατής που ήρθε να τα κάνει όλα πουτάνα φίλε μου.

Γεμίζεις τόση περηφάνια κάθε 28η και 25η έτσι? Εσύ, οι όμοιοί σου και ο Κώστας ο Πρέκας. Φυσικά δεν ήσουν εκεί να πολεμήσεις και να υπερασπιστείς την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα κι όλες τις άλλες αφηρημένες έννοιες που υπερασπίζεται και ο Superman που είναι για παιδάκια κατά τη γνώμη σου, όπως και η λογική σου κατά τη γνώμη μου. Νιώθεις περήφανος για τους προγόνους μας όμως. Και καλά κάνεις. Μόνο που αυτό το μας μου τη δίνει λίγο στα νεύρα. Γιατί εγώ αυτή σου την περηφάνεια δε τη συμμερίζομαι. Γιατί δεν ήταν δικοί μου πρόγονοι όλοι όσοι πολέμησαν. Ούτε δισέγγονο του Βελουχιώτη είμαι ούτε τίποτα. Ναι πιθανότατα κάποιος παππούς, προπάππους ή μακρινός χαμένος θείος να βοήθησε στον αγώνα πολύ ή λίγο. Και μπράβο του στην τελική. Και σαφώς από τη στιγμή που γνωρίζω τη συνεισφορά του στον αγώνα απέναντι στη χειρότερη "ιδεολογία" που εμφανίστηκε στα ιστορικά της ανθρωπότητος, θα τιμήσω τη μνήμη του. Αλλά μέχρι εκεί ρε μαλάκα.

Όταν εννοώ θα τιμήσω τη μνήμη του, δεν εννοώ αυτό που εννοείς εσύ. Η τιμή είναι αν πιστεύεις κάπου να προσευχηθείς για τις ψυχές τους και να σταθείς για όσα στάθηκαν πραγματικά. Όχι κάνοντας παρέλαση για να κράξω Τούρκους και Αλβανούς. Όχι για όσα νομίζεις εσύ ότι στάθηκαν ηλίθιε. Δόξα και τιμή στο έθνος δεν έρχεται ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑΖΙ ΠΟΥ ΤΟ '40 ΣΦΑΓΙΑΖΑΝΕ ΧΩΡΙΑ! Πέθανε ένας άνθρωπος όπως ακριβώς θα τον εκτελούσαν τα SS κι εσύ ακόμα να το πάρεις χαμπάρι. Μου λες ότι ως δημοκράτης είμαι συνένοχος στις αυτοκτονίες λόγω χρεών, όσο εσύ που ψήφισες Χρυσή Αυγή στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ! ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΜΑΛΑΚΑ! Γιατί κατηγορείς ψηφοφόρους σε μια εποχή που δεν υπήρχες καν ηλίθιε, από τη στιγμή που δεν περιορίζεσαι στους ψηφοφόρους των μεγάλων κομμάτων της τελευταίας πενταετίας, αλλά από καταβολής κόσμου. Εγώ όμως μαλάκα, κατηγορώ ψηφοφόρους που είχαν πλήρη ενημέρωση για το τι είναι και το τι μπορεί να κάνει η Χρυσή Αυγή και επέλεξαν να τους ψηφίσουν παρ'αυτά. Είστε όλοι όσοι ανέφερα συνένοχοι, ΟΛΟΙ. Και γαμώ τα σπίτια σας. Γιατί μια γιαγιά που απλά φοβάται και ο Χρυσαυγίτης της κάνει τον Φύλακα Διάολο, δικαιολογείται. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων των Χρυσών Αυγών να είναι νέοι από 18-34, ΟΧΙ.

Γιατί ρε μαλάκα αν ήσουν αγωνιστής σαν τους προγόνους σου το '40, θα αγωνιζόσουν. Θα ήσουν κάτω να ρουφάς δακρυγόνα, θα έκραζες και θα ούρλιαζες σε εκείνους που πρέπει να σε ακούσουν και να σε δουν σε αυτήν την κατάσταση ή στην τελική θα έγραφες κι εσύ πολύ απλά ένα τέτοιο κείμενο να αφυπνίσεις τον κόσμο έστω κι έτσι. Αλλά παπάρια. Είναι να περιμένει κανείς τίποτα από εσένα? Εσύ είσαι Έλληνας. Κι Έλληνας σημαίνει για εσένα: Πιτόγυρο, Ρακόμελα και Ουζάκια, Greek Lover, τάβλι και μπεγλέρι. Ένα ρεμάλι. Τίποτε άλλο. Γι'αυτό σήκωσε ο Γλέζος τη σημαία ρε μαλάκα στην Ακρόπολη? Για να βουλιάξετε την αξία της σε προσάναμμα για να σας κάψω? Όταν οι Τούρκοι που τόσο μισείς τα έκαναν πουτάνα πριν από μήνες, ήταν πιο Έλληνες από εσένα. Ήταν πιο μεγάλοι αγωνιστές και ένιωσα πιο περήφανους για εκείνους παρά για κάτι σκουπίδια σαν κι εσένα. Όσο περήφανος νιώθω για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται σωστά και για αληθινό σκοπό ρε μαλάκα όπου κι αν αγωνίζεται, όποιος κι αν είναι.

Γιατί μαλάκα, "ξένοι" που εσύ απεχθάνεσαι, έχουν τα αρχίδια να αγωνιστούν, να μιλήσουν, να κάνουν ότι μπορούν για μια πατρίδα που τόσο τους μισεί και τους βασανίζει. Εσύ που τη λατρεύεις και νιώθεις περήφανος που δίνεσαι ψυχή τε και σώματι, έχεις φροντιστήριο και δεν προλαβαίνεις. Ή είσαι διακοπές. Γενικά πάντως δεν μπορείς ρε παιδί μου. Είσαι όμως άξιο μέλος αυτού του έθνους. Να σε ρωτήσω κάτι ρε φίλε? Από που κι ως που? Επειδή σε λένε Κώστα ή Γιώργο ή Αντώνη ας πούμε? Και τον Αντετακούμπο Γιάννη τον λένε, αλλά άμα δεν έφευγε για NBA ένας σκυλάραπας θα ήταν για εσένα. Επειδή "κατάγεσαι" από το Αίγιο, την Κρήτη ή το Κιλκίς? Μέχρι πόσο πιο πίσω? Αν δηλαδή ο Παππούς του Προπάππου σου ήταν Γερμανός τι γίνεται? Είσαι ο δυνάστης του εαυτού σου? Ή επιλέγεις μέχρι πόσο πίσω "κατάγεσαι" από κάποια χρονική περίοδο? Εγώ πιστεύω από το 18000 πΧ που ήσουν ο ίδιος πίθηκος με σήμερα. Είναι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα? Συλλυπητήρια ρε μαλάκα! Ξέρω ανθρώπους που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στην Αυστραλία που είναι πιο Έλληνες. Εσύ είσαι ένα τίποτα. Είσαι ένα αμόρφωτο ανδρείκελο του κάθε ηλίθιου, συντηρητικού ή φασίστα (οι δύο τελευταίες έννοιες, ταυτόσημες της πρώτης) που απλά σε κάνει ότι θέλει και σου δίνει μια ταμπέλα κι εσύ άκριτα τη δέχεσαι επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι λάθος, γιατί δε μορφώθηκες. Γιατί δεν έψαξες. Γιατί σε αντίθεση με την ψευδαίσθηση του Έλληνα που πιστεύεις πως είσαι, είσαι φυγόπονος και δειλός και σε βολεύει το "Είμαι Έλληνας, βρίζω Αλβανούς". 

Εν ολίγοις είσαι σάπιος μέχρι το κόκκαλο. Έχεις ποτιστεί με λάθος πρότυπα ιδέες και εντυπώσεις και είναι πολύ αργά για να σου αλλάξω γνώμη. Γι'αυτό στ'αρχίδια μου η οποιαδήποτε διαφωνία με το κείμενο από τη στιγμή που δεν είσαι στο πνευματικό επίπεδο να το συζητήσουμε. Δε θέλω ρε μακροσκελή σχόλια για το πόσο μαλάκας είμαι ή πόσο άδικο έχω. Δες το ως ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι για να καταλάβεις τι είναι να σου στερούν την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου στη σκέψη και την πράξη και έλα λίγο στη θέση μου να δεις τι ωραία που είναι.

Και μια υποσημείωση. Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο Έλληνας (δεν πάω στο ότι αν υπάρχει όντως Έλληνας ή όχι γιατί αυτό είναι τελείως άλλη ιστορία) τουλάχιστον όχι με τα δικά μου και με των περισσότερων ανθρώπων τα μέτρα και σταθμά. Σε όλη τη διάρκεια του κειμένου χρησιμοποιώ τα μέτρα και σταθμά του μαλάκα που κράζω για να χτυπήσω καλύτερα το σαθρό οικοδόμημα που αποκαλεί "ιδέα/πατρίδα/φρόνημα". Αν δεν μπορείς να τα καταλάβεις πες μου να τα εξηγήσω. Αυτά είχα να βγάλω από τη χολή μου. Τον πούλο τώρα. Άντε και τιμή και δόξα στον Hashirama Senju.

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Μαθήματα


"Η ζωή μου μ'έχει μάθει να κρατάω πισινές
  Να προγραμματίζω τ'αύριο μ΄εμπειρίες χθεσινές
  Κι όσα έμαθα απ'αυτές τις μέρες μου τις λιγοστές
  Θα προσπαθήσω να σου πω μες τις επόμενες γραμμές"


Ναι ομολογουμένως ίσως και να έκλεψα την ιδέα να ανοίξω το άρθρο μου με στίχους του ΡΦ από ένα άλλο εξίσου καταπληκτικό blog (για link με ρωτάς και σου στέλνω). Και πριν ξεκινήσουμε μια σημαντική προειδοποίηση. Το άρθρο αυτό ίσως φανεί βαρύ, καταθλιπτικό, προκαλέσει εφύδρωση των ματιών και μπορεί να βγάζει κόμπλεξ, ανασφάλειες ή μια ηλίθια αισιοδοξία. Διάβασέ το ήρεμα και επικεντρώσου στο νόημα.

Ποιο είναι το νόημα είναι η επόμενη ερώτηση. Το νόημα είναι να μοιραστώ αυτά που έμαθα μέσα από διάφορες εμπειρίες που είχα κατά τη διάρκεια της ζωής μου και με βοήθησαν να αναθεωρήσω αρκετά για τη ζωή μου ελπίζοντας να κάνουν το ίδιο και για'σένα.

Ας ξεκινήσουμε από κάτι πολύ βασικό και πιο απλό από τα υπόλοιπα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, που θα τον αγαπήσεις, θα του προσφέρεις ότι είσαι κι ότι έχεις και για αντάλλαγμα θα πάρεις πίσω μόνο πίκρα, πόνο και στεναχώρια. Η πιο λογική αντίδραση είναι να σπαστείς να τον μισήσεις και να φύγεις. Η πουτάνα η αγάπη όμως δε σε αφήνει πάντα να σκεφτείς έτσι. Σε κάνει να νοιάζεσαι και να μη θες να τον αφήσεις να φύγει έτσι, να τον κρατήσεις στη ζωή σου. Δε θα σου πω αν πρέπει να το κάνεις ή όχι, δεν είμαι σε θέση. Ούτε ότι άμα το κάνεις θα πρέπει ντε και καλά να συγχωρέσεις όλα όσα έγιναν. Πρέπει όμως να καταλάβεις και να αποδεχτείς (όχι να συμβιβαστείς γιατί όλα θα πάνε κατά διαόλου) ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η ζωή σου θα γίνει ένας εφιάλτης. Κι αυτό γιατί πλέον υπάρχει κάποιος που μόνιμα σε στεναχωρεί και σε βασανίζει μέσα στη ζωή σου. Κάποιος που όση αγάπη και να δώσεις δεν ανταποκρίνεται κι όσο κι αν του δείχνεις ότι είναι λάθος αυτό που κάνει κι ότι αναλώνεται σε ανούσια πράγματα, δε σε ακούει. Σκατά ε? Θα χρειαστείς πολύ δύναμη για να τα βγάλεις πέρα σε μια τέτοια κατάσταση. Δύναμη να μπορείς να αποδεχτείς το γεγονός πως νιώθεις καλά όταν είναι καλά και άσχημα όταν είναι άσχημα, χωρίς να ισχύει το αντίστροφο (χωρίς διπλή συνεπαγωγή δηλαδή). Θέλει τεράστια δύναμη κι αν δεν μπορείς να τη διοχετεύσεις αυτή τη δύναμη δε θα αντέξεις.

Που θα τη βρεις τη δύναμη? Ίσως και πουθενά θα νομίζεις. Γιατί ο πούστης ο κόσμος είναι σκληρός, πολύ σκληρός. Ιδίως όταν είσαι λίγο διαφορετικός. Όχι να πετάς ή να διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων. Τότε θα έμπαινες στους X-Men κι όλα καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι λίγο πιο έξυπνος και λίγο πιο ώριμος από τους γύρω σου και ιδιαίτερα τους συνομίλικούς σου. Πόσο μάλλον να έχεις δυο ενδιαφέροντα λίγο πιο alternative από τα γούστα τους. Να είσαι δηλαδή άνθρωπος κι όχι αριθμός σαν κι αυτούς. Είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να καταλάβουν τη διαφορετικότητα σου και ως επί το πλείστον είναι κι αυτοί διαφορετικοί. Οι υπόλοιποι (που είναι και οι περισσότεροι) δε θέλουν να την καταλάβουν, αλλά καταλαβαίνουν ένα πράγμα. Είναι καλύτερο να είσαι διαφορετικός. Και γι'αυτό το λόγο σε φοβούνται και σε περιορίζουν κι εσύ κλείνεσαι στο περίφημο περιθώριο που έλεγα τις προάλλες. Αλλά μέχρι να μάθεις να εκτιμάς το περιθώριο, πρέπει να αντιμετωπίσεις πίκρες και θα σου στερήσουν οι καριόληδες πολλά (θυμήσου όταν έγραφα για εχθρούς). Μην πτοείσαι όμως όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Η διαδρομή για την ευτυχία πρέπει να είναι δύσκολη για να αξίζει ο προορισμός. 

Γιατί η ζωή μας φίλε πάντα έχει ένα νοήμα. Μην το απορρίπτεις αυτό και μην την πετάξεις εύκολα και γρήγορα σε όσα σκατά κι αν πέσεις. Πάντα υπάρχει κάτι να πιαστείς και να τραβηχτείς και να βγεις από'κει. Μπορεί να είναι η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, το ταίρι σου. Ακόμα κι ένας ψυχολόγος ή ένας Ιερέας/Μοναχός. Αρκεί να μην είναι κάτι που σε βλάπτει όπως πρέζα, αλκόολ και τα συναφή. Ο καθένας έχει τον άνθρωπό του. Βρες τον, μίλα του. Ο άνθρωπος σου είναι, υπάρχει για να σε βοηθάει. Είναι το σωσίβιό σου. Μίλα και βγάλε τον πόνο σου σ'αυτόν. Γιατί άμα το κρατάς μέσα σου θα σε πάει σε ακόμα χειρότερα μονοπάτια (δες όταν σου μίλαγα για Ψυχολογία και Απώλεια). Δώσε την ευκαιρία στον άνθρωπό σου να σε βοηθήσει και θα βρεις το έναυσμα για κάτι καλύτερο. Το λέει κι ο Mos Def στο Cream Of The Planet: 
"Baby what's happenin'?
  Listen, life is fantastic
 Beautiful and tragic
 Plain, classic"


Και με βάση αυτά καταλήγουμε στο βασικότερο μάθημα. Μη φοβάσαι να δώσεις και να προσπαθήσεις για κάτι. For any-fucking-thing that feels worth giving or trying. Ειλικρινά για οτιδήποτε νιώθεις πως αξίζει. Να μην περιμένεις πάντα να πάρεις πίσω με την πρώτη ή αυτό που θα πάρεις να είναι αυτό που θες. Μπορεί και να είναι αλλά εσύ μην το περιμένεις αυτό. Δε δουλεύει το σύστημα έτσι τις περισσότερες φορές. Τις περισσότερες φορές θα νιώσεις πως δεν άξιζε να δώσεις και πως δεν εκτιμάνε αυτό που έδωσες. Είναι απλό: ή ξέρουν πόσα μπορείς πραγματικά να δώσεις και σε κάνουν να δώσεις κι άλλα ή είναι αχάριστοι. Δε θα μπορέσεις να τους ξεχωρίσεις. Θα το μάθεις στο τέλος όταν οι πρώτοι θα μείνουν και οι δεύτεροι θα φύγουν. Θα κερδίσεις και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί πάντα κάτι κερδίσεις σε όλες τις εμπειρίες της ζωής σου. Πάντα κάτι αποκτάς και κάτι μαθαίνεις. Κι όταν φτάσει η ώρα να λάβεις πίσω, με τόσα που θα έχεις μάθει, θα το εκτιμήσεις πολύ περισσότερο αυτό που σου δίνεται. Γιατί κι εγώ προσπάθησα για τελειωμένες καταστάσεις κι ανθρώπους που δεν ανταποκρίθηκαν και με πλήγωσαν. Αν δεν πονέσεις δε θα μάθεις, αν δεν πέσεις δε θα σηκωθείς κι αν δεν κοπιάσεις δε θα γίνεις καλύτερος. Και τώρα έμαθα, σηκώθηκα, έγινα καλύτερος κι επιτέλους πήρα πίσω κι είμαι ευτυχισμένος. Γιατί όση πίκρα κι αν είχε το παρελθόν ένα βλέμμα της και μόνο στο παρόν τα κάνει όλα καλύτερα.

Κι ίσως για σένα να μην είναι το βλέμμα της/του. Να είναι οτιδήποτε άλλο. Δε μιλάω μόνο για έρωτες, σου είπα παντού μπορείς να βρεις αυτό που σου λείπει και χρειάζεσαι. Αυτά ήθελα να σου πω. Γιατί τώρα που μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως είμαι καλά θέλω να γίνεις κι εσύ καλά κι ελπίζω αυτά που σου έιπα να σε βοηθήσουν. Γιατί άμα κι εσύ νιώθεις λίγο διαφορετικός, άμα νιώθεις πως έχεις τραβήξει περισσότερα ζόρια απ'ότι σου αξίζουν, άμα νιώθεις πως οι καριόληδες σου στέρησαν αυτά που άξιζες τότε αξίζεις κι εσύ το φως και μακάρι αυτά που έμαθα και σου λεώ να σε βοηθήσουν να το βρεις. 
"Πες το σοφία ή αλλιώς αδυναμία της στιγμής και να ακούσω τις δικές σου περιμένω."