Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Γαλήνη

Είναι βράδυ. Αργά. Καλή φάση. Η φάση που ηρεμείς απ'όλους κι όλα. Ανεξάρτητα με το πως ήταν η μέρα σου. Είτε πέρασες καλά, είτε πέρασες άσχημα, τώρα είσαι ήρεμος. Ξάφνου η μουσική έχει άλλο νόημα απ'ότι μέσα στη μέρα, όταν είσαι στο τρένο, στο δρόμο, οπουδήποτε. Αράζεις και ακούς. Και το μυαλό σου λαμβάνει ερεθίσματα, απορροφά και ταξιδεύει. Είτε τριπάρεις ευχάριστα εκτός λογικών πλαισίων, είτε ταξιδεύεις σε εικόνες γνωστές. Αναμνήσεις. 

Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Λίγα, σίγουρα. Αλλά όταν είσαι άλλος ένας υπερβολικά self-conscious έφηβος/20αρης στο δυτικό κόσμο με πρόσβαση στο ίντερνετ και την όρεξη να γράφεις για να διαβάζουν, τότε τα λίγα τα κάνεις πολλά. Γενικά είναι απίθανο το πόσο εύκολα μπορούμε να κάνουμε τα λίγα πολλά. Θα μπορούσα να γράφω τα ίδια πράγματα 6 χρόνια πριν, για μια κοπέλα κι ένα Anime, σοβαρά. Παραείναι αρκετά. Είναι ηλίθιο και απίθανο ταυτόχρονα, το πόσα μπορείς να νιώσεις και από το πόσο λίγα πράγματα μπορείς να κρατηθείς. Δηλαδή... wow. 

Ανέκαθεν αγαπούσα και ανέκαθεν μισούσα αυτή τη βραδινή ανησυχία. Την αγαπούσα και ακόμα την αγαπώ γιατί τη θεωρώ την πιο ποιοτική για το μυαλό. Είναι αυτή που με κάνει να σκέφτομαι περισσότερο. Από το πως θα βγαίνουν σωστά τα ganks με τον Jarvan και τι combo μπορώ να βγάλω αποτελεσματικά με τον Falcon στο Smash. Από συζητήσεις για το πως θέλω να είναι το διαμέρισμα μου αν συγκατοικώ με φίλους πληροφορικάριους ή το πως θέλω να περνάω τις διακοπές με το εκάστοτε ταίρι μου, μέχρι μια καινούργια ιστορία που πρέπει, κάπως, κάποτε, να τη γράψω και κάπως να την κυκλοφορήσω.

Και τη μισούσα επίσης. Γιατί όταν κάτι βγαίνει εκτός ελέγχου σε πάει σε μονοπάτια που δε θες να πας. Και νόμιζα πως τώρα που η ζωή μου έχει μπει σε μια σχετική τάξη και όλα επιτέλους πάνε καλά, πως τα μονοπάτια αυτά έκλεισαν. Αλλά δεν παίζει κάτι τέτοιο. Εκεί στην τέλεια στιγμή, που η μουσική παίζει στο background αλλά ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί στο μυαλό σου. Εκεί που ότι έχεις πιει/καπνίσει/νιώσει, έχει ανακατευτεί σε μια απέραντη γαλήνη, εκεί είναι που θεωρώ ότι είναι η απόλυτη πνευματική ευτυχία. Εκεί μπαίνει το γαμώτο.

Γαμώτο, γιατί δεν έκανα παρέα με εκείνους τους τύπους λίγο παραπάνω, τι γαμάτα παιδιά που είναι; Ρε γαμώτο, τη μισώ, τη μισούσα και θα τη μισώ για πάντα, αλλά ρε πούστη, τι καλά που θα ήμασταν μαζί. Και όχι απλά επειδή τότε ήταν για'μένα ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. Αλλά για το γαμώτο, για το τόσο που προσπάθησα. Κι ας το απέρριψε για έναν μαλάκα. Ή επειδή της το είπε μια φίλη της. Εγώ προσπάθησα. Αυτό έχει σημασία. Όσο και να γκρινιάζουμε, αν δεν ήταν έτσι οι γυναίκες, απρόβλεπτες και ανεξήγητες δε θα απολαμβάναμε ούτε στο απειροελάχιστο την άπειρη μαγεία τους.

Εν τέλει ρε φίλε τι άλλο έχει σημασία; Δεν ήμασταν όλοι αλλιώς κάποτε; Χωρίς μούσια, πιο αδύνατοι, άτριχοι, εκείνες χωρίς στήθος, με μόνο ροζ ρούχα, όλοι πιο ανώριμοι, διαφορετικοί, πιο αθώοι, πιο πονηροί, πιο καλοί πιο κακοί. Το παρελθόν πάντα θα έχει όση σημασία, όση θέλουμε εμείς να του δώσουμε. Το καλό είναι πως ότι και να υπάρχει πίσω, στο χέρι μας είναι να καθορίσουμε τι θα υπάρξει στο μέλλον.