Ένα συχνό trigger μου για να επανέρχομαι στην υπέροχη δημιουργική δραστηριότητα που είναι το blog είναι η πολύ καλή μουσική. Έχοντας χαλαρώσει αρκετά ως άνθρωπος τον τελευταίο καιρό, πλέον προτιμώ τη μουσική μου να κινείται σε αντίστοιχους ρυθμούς ακούγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο Nujabes και Childish Gambino κάθε μέρα. Έπαθα τεράστιο σοκ ανακαλύπτοντας πως ο Filthy Frank έχει και μουσικό ιστορικό ως joji και μάλιστα η μουσική του είναι εξαιρετική και κινείται σε αυτό το χαλαρό, ατμοσφαιρικό jazzy στυλ hiphop που πλέον θεωρώ must στη ζωή μου.
Εκτός από τη μουσική, ο καιρός σιγά σιγά γυρίζει στο αγαπημένο μου στυλ. Γενικά οι ευλογίες των θεών είναι με το μέρος μου.
Μπαίνει λοιπόν ο πλέον αγαπημένος μου μήνας του χρόνου, ο Σεπτέμβρης. Είναι ο αγαπημένος μου μήνας γιατί όλο του το νόημα είναι η μετάβαση. Η μετάβαση από τη μίζερη στατικότητα της απραξίας της επαρχίας και του καλοκαιριού στη βαβούρα, τη φασαρία και την ενεργητικότητα του χειμώνα. Η μετάβαση από τη μοναξία και την επιλεκτική κοινωνικότητα στην εξαναγκαστική κοινωνική αλληλεπίδραση του οποιουδήποτε χώρου στον οποίον επιστρέφουμε. Είναι μια έννοια που όσο περνάνε τα χρόνια με βρίσκω απρόσμενα να εκτιμώ όλο και περισσότερο.
Την εκτιμώ γιατί είναι μια πολύ γλυκιά μετάβαση με μία από τις καλύτερες φάσεις οργανικής προσαρμογής που βιώνουμε στη μίζερη ζωή μας. Ο καιρός κρυώνει σιγά σιγά, μπαίνουμε στους ρυθμούς μας, πέφτει αυτή η βραδινή ησυχία και αυτού του στυλ η μουσική νιώθω ότι περιγράφει άψογα αυτήν την ατμόσφαιρα.
Όσο και να μου αρέσει όμως ο Σεπτέμβριος, θα ήταν ακόμα καλύτερο ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου δίπλα στη θάλασσα. Εκείνο το στυλ βραδιάς που αράζεις και έχει κρύο και είσαι με την παρέα και τσιμπάς τα σάπια πατατάκια γιατί το περίπτερο εκεί δίπλα δεν έχει σχεδόν τίποτα και πίνεις τα ποτάκια που έχεις βγάλει λαθραία από το σπίτι γιατί οι δικοί σου δεν πίνουν γενικά. Φτάνεις στο σημείο που μπαίνεις σε εκείνες τις βαθιές συζητήσεις με τους φίλους και βγάζεις τα εσώψυχά σου και μπαίνεις σε αυτήν την κατάσταση χαρμολύπης. Γαμώτο, έχουν καιρό να συμβούν αυτά.
Αν νομίζεις ότι είναι Tumblr post ως τώρα, brace yourself.
Έχουν καιρό να συμβούν αυτά όταν ασχολείσαι με χίλια δυο πράγματα. Ενεργή ενασχολήση με 6-7 παιχνίδια, γυμναστική, προγραμματισμός, DnD, Wrestling, Comics, memes και anime. Και το πρόβλημα δεν είναι ο χρόνος. Είναι το ότι όταν ασχολείσαι με τόσα πράγματα μαζί είσαι μέτριος σε όλα. Είσαι ο τύπος που ασχολείται και με αυτό. Δημιουργείς την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν έχει χρόνο στους άλλους και συν της μετριότητας που έχεις σε όλα γίνεσαι μια δεύτερη επιλογή, όχι πρώτη και συνεπώς σε σκέφτονται/προτιμούν πολύ λιγότερο. Sucks.
Το καλό από την άλλη είναι ότι έχω πλήρως προσαρμοστεί και συμφιλιωθεί με την ιδέα της μοναξιάς, μπορώ δηλαδή εύκολα να με φανταστώ σε 6-7 χρόνια να αράζω και να βλέπω όλη μέρα αγώνες του Bret Hart και να παίζω card games και JRPGs.
Θα είμαι ειλικρινής, οι δύο παραπάνω παράγραφοι δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, είναι απλά καταστάσεις που φουσκώνω στο μυαλό μου. Φταίει που τελείωσε και το Bleach μεταξύ άλλων. Πιο σοβαρό πρόβλημα θεωρώ το ότι κάθε πρωί που ξυπνάω δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με τη ζωή μου και σχεδόν όλοι γύρω μου απαιτούν να ξέρω. Όλα είναι περίεργα γενικά.
Αυτά, θα προσπαθήσω να είμαι πιο consistent γενικά, ίσως αναστήσω και τον Πλωτάρχη. Ανάλογα με τη μουσική και την έμπνευση.
Cheers.
Την εκτιμώ γιατί είναι μια πολύ γλυκιά μετάβαση με μία από τις καλύτερες φάσεις οργανικής προσαρμογής που βιώνουμε στη μίζερη ζωή μας. Ο καιρός κρυώνει σιγά σιγά, μπαίνουμε στους ρυθμούς μας, πέφτει αυτή η βραδινή ησυχία και αυτού του στυλ η μουσική νιώθω ότι περιγράφει άψογα αυτήν την ατμόσφαιρα.
Όσο και να μου αρέσει όμως ο Σεπτέμβριος, θα ήταν ακόμα καλύτερο ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου δίπλα στη θάλασσα. Εκείνο το στυλ βραδιάς που αράζεις και έχει κρύο και είσαι με την παρέα και τσιμπάς τα σάπια πατατάκια γιατί το περίπτερο εκεί δίπλα δεν έχει σχεδόν τίποτα και πίνεις τα ποτάκια που έχεις βγάλει λαθραία από το σπίτι γιατί οι δικοί σου δεν πίνουν γενικά. Φτάνεις στο σημείο που μπαίνεις σε εκείνες τις βαθιές συζητήσεις με τους φίλους και βγάζεις τα εσώψυχά σου και μπαίνεις σε αυτήν την κατάσταση χαρμολύπης. Γαμώτο, έχουν καιρό να συμβούν αυτά.
Αν νομίζεις ότι είναι Tumblr post ως τώρα, brace yourself.
Έχουν καιρό να συμβούν αυτά όταν ασχολείσαι με χίλια δυο πράγματα. Ενεργή ενασχολήση με 6-7 παιχνίδια, γυμναστική, προγραμματισμός, DnD, Wrestling, Comics, memes και anime. Και το πρόβλημα δεν είναι ο χρόνος. Είναι το ότι όταν ασχολείσαι με τόσα πράγματα μαζί είσαι μέτριος σε όλα. Είσαι ο τύπος που ασχολείται και με αυτό. Δημιουργείς την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν έχει χρόνο στους άλλους και συν της μετριότητας που έχεις σε όλα γίνεσαι μια δεύτερη επιλογή, όχι πρώτη και συνεπώς σε σκέφτονται/προτιμούν πολύ λιγότερο. Sucks.
Το καλό από την άλλη είναι ότι έχω πλήρως προσαρμοστεί και συμφιλιωθεί με την ιδέα της μοναξιάς, μπορώ δηλαδή εύκολα να με φανταστώ σε 6-7 χρόνια να αράζω και να βλέπω όλη μέρα αγώνες του Bret Hart και να παίζω card games και JRPGs.
Θα είμαι ειλικρινής, οι δύο παραπάνω παράγραφοι δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, είναι απλά καταστάσεις που φουσκώνω στο μυαλό μου. Φταίει που τελείωσε και το Bleach μεταξύ άλλων. Πιο σοβαρό πρόβλημα θεωρώ το ότι κάθε πρωί που ξυπνάω δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με τη ζωή μου και σχεδόν όλοι γύρω μου απαιτούν να ξέρω. Όλα είναι περίεργα γενικά.
Αυτά, θα προσπαθήσω να είμαι πιο consistent γενικά, ίσως αναστήσω και τον Πλωτάρχη. Ανάλογα με τη μουσική και την έμπνευση.
Cheers.
