Τοπ 100: 70-61

Το κλασικό ίντρο της σειράς αυτής, υπό το πέπλο της τρέχουσας επικαιρότητας είναι αταίριαστο και ασήμαντο. Όσο τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν σκατά, ένα από τα λίγα που μπορούμε να κάνουμε είναι να επικεντρωθούμε στα πράγματα που αγαπάμε. Μπορείτε να βρείτε τα άλμπουμ των θέσεων 100-91 εδώ, τα άλμπουμ 90-81 εδώ. και τα άλμπουμ 80 έως 71 εδώ.

70. Noname - Telefone (2016)

Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που αφήσαμε την προηγούμενη λίστα, το Telefone είναι το πρώτο mixtape της Noname. Το έχω μία θέση πιο πάνω διότι αφενός είναι πιο ενδιαφέρον από θέμα παραγωγών, έχει υπάρξει περισσότερος πειραματισμός και έχουν εμπλακεί περισσότερα ονόματα. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα η ίδια η Noname να δείχνει πολύ μεγαλύτερο range στιχουργικά αλλά και στα flows που χρησιμοποιεί, δείχνοντας έτσι με μεγαλύτερη πληρότητα το ταλέντο της. Από εκεί και πέρα η θεματική αυτού του mixtape μας επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα την ίδια, καθώς μας αφηγείται τις ιστορίες του πως είναι να μεγαλώνεις σε μια πόλη όπως το Σικάγο, τις χαρούμενες παιδικές στιγμές της, το πως ό,τι έχει περάσει την έχει επηρεάσει και πως προσπαθεί να το διαχειριστεί, θίγοντας τα πάντα από τους θανάτους φίλων, μέχρι τις εκτρώσεις.

69. Vince Staples - Vince Staples (2021)

Nice. Eρχόμαστε σε ένα άλμπουμ ολόφρεσκο και από τα αγαπημένα μου releases της χρονιάς που μας πέρασε. Στο ομότιτλο αυτό άλμπουμ ο Vince o Staples κάνει μια υπέροχη αποδόμηση του Gangsta rap και του σχετικού lifestyle και πως το να κυνηγάς τους στόχους του, εν τέλει δεν αποδίδει σε πλούτη και επιτυχίες, αλλά σε περισσότερο πόνο, θλίψη και τραύματα, σωματικά και ψυχικά. Σε συνδυασμό με τις λιτές αλλά συνεπείς σε ύφος παραγωγές του Kenny Beats, έχουμε ένα άλμπουμ που σε 22 μόλις λεπτά, σαν να βλέπεις μια ταινία μικρού μήκους, που διαλύει την εύκολα μεταδιδόμενη ψευδαίσθηση του gangsta rap lifstyle.

68. A Tribe Called Quest - We got it from Here... Thank You 4 Your Service (2016)

Το τελευταίο άλμπουμ των A Tribe Called Quest, 16 χρόνια μετά από το "The Love Movement" και ένα άλμπουμ που επηρεάστηκε από το θάνατο του Phife Dawg 8 περίπου μήνες πριν βγει το άλμπουμ. Ένα αρκετά γλυκόπικρο αντίο στο οποίο το συγκρότημα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, εξετάζοντας την επιτυχία και το ποια είναι η θέση τους στον κόσμο της ραπ, συνεργαζόμενοι με πολλούς από τους ράπερ που ενέπνευσαν (Talib Kweli, Andre 3000, Kanye West, Anderson .Paak & Kendrick  Lamar) με τον κλασικό jazzy ήχο τους. Όμως το άλμπουμ αυτό δεν είναι μόνο ένα αντίο, αλλά και ταυτόχρονα, το γκρουπ είναι στην πιο επιθετική πολιτικά φάση του, σχολιάζοντας με αφορμή την τότε εκλογή του Donald Trump ως πρόεδρος, τα διάφορα προβλήματα που στοίχειωναν και συνεχίζουν να στοιχειώνουν την Αμερική.

67. Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

Είναι οι Pink Floyd το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών; Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω σίγουρα ναι. Ενώ το άλμπουμ αυτό τα μέλη του συγκροτήματος το απεχθάνονται, εγώ προσωπικά το βρίσκω ιδιαίτερα όμορφο. Το ομότιτλο τραγούδι είναι απλά μαγικό, το "If" είναι ένα πανέμορφο ποίημα αφιερωμένο στον Sid Barrett, το "Summer '68" είναι ένα εντυπωσιακά ειλικρινές τραγούδι για την εποχή που γράφτηκε, το "Fat Old Sun" είναι κλασική μαγεία David Gilmour και το "Alan's Psychedelic Breakfast" είναι πολύ έξυπνο, ως κομμάτι που απλά χτίζεται γύρω από έναν από έναν stage hand τύπο να περιγράφει το τι πρωινό του αρέσει να δοκιμάζει κάθε πρωί. Μπορεί να μην είναι από τα πιο εμβληματικά έργα του συγκροτήματος, αλλά το βρίσκω όμορφο και δημιουργικό.

66. ScHoolboy Q - Blank Face LP (2016)

Στη δεύτερη εμφάνιση του Q στη λίστα έχουμε ένα άλμπουμ το οποίο μοιάζει πάρα πολύ με αυτό του Vince Staples στη θέση 69 (nice). Πρόκειται για άλλο ένα άλμπουμ που σε μεγάλο βαθμό έχει αυτήν την ενδοσκόπηση που ερευνά τη ματαιότητα του gangsta rap lifestyle. Η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι ότι αντί για ένα σύντομο και to the point άλμπουμ, έχουμε 72 λεπτά στα οποία ο ScHoolboy Q βουτάει στην απόλυτη παράνοια, έχοντας διάφορα στυλ παραγωγών από κλασικά gangsta rap bangers μέχρι ψυχεδελικά κομμάτια και με ένα αρκετά τίμιο supporting cast (Kanye West, Vince Staples, SZA, Anderson .Paak και Miguel μεταξύ άλλων), δημιουργείται ένα πολυποίκιλο, περίπλοκο και σίγουρα απολαυστικό gangsta rap άλμπουμ που δένει τόσο απρόσμενα καλά.

65. J Dilla - The Shining (2006)

O J Dilla ήταν, είναι και θα είναι ένας από τους καλύτερους beatmakers στην ιστορία του hip-hop. Το Shining είναι απλά άλλη μια επιβεβαιώση αυτού. Πρόκειται για ένα μουσικά υπέροχο άλμπουμ, στο οποίο ραπάρει τόσο ο Dilla, όσο και οι περισσότεροι αγαπημένοι συνεργάτες του (Busta Rhymes, Madlib, Common, Pharoahe Monch, Black Thought κλπ.), με beat αφενός σχεδιασμένα για να βγάζει ο κάθε ράπερ τον καλύτερο του εαυτό, αφετέρου με απίστευτη sampling δουλειά που περιλαμβάνει δουλειές του πατέρα της Ιταλικλής disco Giorgio Moroder, Public Enemy και μέχρι και ένα γαμημένο Kazoo Orchestra. Είναι το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του J Dilla το 2006 και είναι πραγματικά ένας φόρος τιμής στον ίδιο και στους ανθρώπους που ενέπνευσε με τη μουσική του.

64. Pink Floyd - Meddle (1971)

Έπειτα από το Atom Heart Mother έρχεται ένα άλμπουμ που αποτελεί τη μετάβαση των Pink Floyd σε υπέρτατο Progressive Rock συγκρότημα. Γεμάτο από πρωτοποριακούς για την εποχή πειραματισμούς το άλμπουμ περιλαμβάνει ένα diss track στο "One Of These Days", έναν πολύ γλυκό φόρο τιμής (με ηχογραφημένους οπαδούς Liverpool) στο "Fearless", μια ερωτική ιστορία στο "San Tropez" και το χιουμοριστικό "Seamus". Από το "A Pillow Of Clouds" αρχίζει και φαίνεται μια πιο υπαρξιακή στροφή στους στίχους του συγκροτήματος, συνοδευόμενο από ένα πολύ ιδιαίτερο ηχόχρωμα. Αυτό παίρνει την τελική του μορφή στο "Echoes", ένα απίστευτο μουσικό αριστούργημα 23 λεπτών, το οποίο κλείνει αριστοτεχνικά το δίσκο, όντας ένα από τα πολλά progressive rock έπη που θα έρθουν στη συνέχεια της καριέρας του.

63. Saint Pepsi - HIT VIBES (2013)

Κατ'εμέ το καλύτερο vaporwave άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει. Η προσθήκη future funk στοιχείων, δηλαδή πιο upbeat samples και μίξεις σε σχέση με το πιο μελαγχολικό συνήθως ύφος της vaporwave, κάνει το άλμπουμ ένα πάρα πολύ εύκολο άκουσμα, καθώς και φοβερά ευχάριστο στον ακροατή. Μένοντας πιστός στις αρχές της vaporwave, ο Saint Pepsi εδώ έχει κάνει άψογη δουλειά με το sampling που μεταξύ άλλων βασίζεται σε Ιαπωνική Ποπ. Έτσι αυτό που γίνεται είναι ότι αντί για την απροσδιόριστης νοσταλγίας που δημιουργεί η vaporwave εξ'αρχής, έχουμε εδώ ένα αίσθημα αισιοδοξίας για ένα παρελθόν που το ζήσαμε και ας μην υπήρξε έτσι και για ένα μέλλον που ίσως να ξαναείναι τόσο ξέγνοιαστο και ευχάριστο.

62. Chance The Rapper - Acid Rap (2013)

Ένα από τα πιο διάσημα και πετυχημένα mixtapes στο ραπ, το Acid Rap είναι ένας δίσκος στον o Chance The Rapper θέλει να κάνει τα πάντα. Και η φιλοδοξία του αυτή συνδυάζεται με την ακόρεστη όρεξη του ίδιου να δημιουργήσει και το αποτέλεσμα μας οδηγεί εδώ. Πληθώρα από κλασικά τζαζ και hip-hop samples αποτελούν το χαλί για ρίμες τόσο από τον ίδιο όσο και από τους guests του δίσκου με θέματα που μπορεί να κυμαίνονται από τα πολύ βαριά όπως οι πρόωροι θάνατοι φίλων και η έντονη βία στο Σικάγο, μέχρι το πόσο ωραίες ήταν παλιές παιδικές σειρές όπως το Rugrats. Ένα mixtape που καταφέρνει να είναι βαθύ, χωρίς να γίνεται όμως βαρύ, ένα ψυχεδελικό ταξίδι, του οποίου η ασταμάτητη ενέργεια ανά πάσα στιγμή, σε παρασύρει να μπεις στο vibe του.

61. Earl Sweatshirt - Doris (2013)

To πρώτο album του Earl Sweatshirt είναι μέχρι και σήμερα το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία του. Ηχητικά είναι ίσως το πιο προσβάσιμο άλμπουμ του δεδομένου ότι τους δικούς του πειραματισμούς, δουλεύει με ένα εξαιρετικό ρόστερ από παραγωγούς (Neptunes, Alchemist, RZA, Samiyam, ενώ το χεράκι τους έχουν βάλει και Frank Ocean και Tyler, The Creator). Στιχουργικά ωστόσο έχουμε ήδη μια απίστευτα δυνατή εμφάνιση από τον Earl με απίστευτα περίπλοκο στίχο και rhyming patterns, τα οποία χρησιμοποιούνται για να μας περιγράψει ο Earl τη δική του πολύ ιδιαίτερη ιστορία και τα άγχη, τους φόβους και τα συναισθήματα που του έχει προκαλέσει μέσα από τα βιώματα τόσο του ίδιου, όσο και ενός ιδιαίτερα εκλεκτού καστ φίλων (Tyler, The Creator, Vince Staples, Domo Genasis, Mac Miller).