Χριστέ μου φτάσαμε στα 40 τελευταία άλμπουμ. Απίστευτο το ταξίδι που έχει ξεκινήσει και σύντομα φτάνει στο τέλος του μέσα σε λίγο καιρό. Αν έχεις ακολουθήσει έστω και λίγο αυτό το ταξίδι σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ και συζητήσαμε τα άλμπουμ και τις επιρροές που είχαν στον καθένα μας. Ένα σημαντικό disclaimer ότι τα άλμπουμ που θα παρουσιαστούν από εδώ και πέρα, τα θεωρώ όλα ένα προς ένα άψογα, το καθένα για τους λόγους που θα δεις στα αντίστοιχα write-ups. Τα παλαιότερα άρθρα βρίσκονται σε αυτήν εδώ τη λίστα:
40. Method Man - Tical (1994)
Σε άλλη μια εμφάνιση σόλο δουλειάς από μέλος των Wu-Tang Clan, εδώ έχουμε τον αγαπημένο μου Method Man. Όντας ο μοναδικός που είχε σόλο κομμάτι στον πρώτο δίσκο, είναι και ο πρώτος που έβγαλε σόλο δουλειά και μάλιστα επάξια. Το Tical είναι ένα άλμπουμ που λατρεύω γιατί πρόκειται για το υγρό όνειρο κάθε old-school head που σέβεται τον εαυτό του. 13 tracks με συνολική διάρκεια τα 43 λεπτά, στα οποία έχουμε ξερές παραγωγές, μονοφωνία και μπινελίκια. Σε μια συλλογή από grimey, σκοτεινά beats του RZA, ο Meth δίνει ένα ρεσιτάλ τόσο στιχουργικά, όσο και από άποψη flows και το πόσο φοβερά πατάει σε κάθε beat, με αποκορύφωμα το rap battle με το άλλο μέλος των Wu-Tang και προαναφερθέντα Raekwon στο "Meth VS Chef". Ανγή, 90s, Νεοϋορκέζικη ραπ από έναν από τους καλύτερους του είδους.
39. Danny Brown - uknowwhatimsayin¿ (2019)
Ο Danny Brown είναι ένας από τους καλύτερους ράπερ που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Για το πιο πρόσφατο του άλμπουμ αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Q-Tip των A Tribe Called Quest, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή, φέρνοντας άλλα μεγάλα ονόματα όπως ο Paul White, ο Flying Lotus και ο JPEGMAFIA για ένα πολύ ωραίο, σύντομο (μόλις 33 λεπτά σε διάρκεια) άλμπουμ με boom bap, psychedelic και soul επιρροές. Είναι επίσης ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ στιχουργικά καθώς ο Danny Brown αφήνει πίσω την περιγραφή σκοτεινών και μίζερων εικόνων, ακολουθώντας μια πολύ πιο stand up comedy προσέγγιση, με ξεκαρδιστικούς και wholesome στίχους (τους οποίους ο Danny χώνει απίστευτα πάνω σε μια όμορφη ποικιλία από beats), διατηρώντας όμως κάποια από τα φρικαλέα στοιχεία και εικόνες που τον έχουν κάνει τον ράπερ που τόσο αγαπάμε.
38. The Strokes - The New Abnormal (2020)
Το καλύτερο άλμπουμ ενός εκ των καλύτερων indie rock συγκροτημάτων της τελευταίας 20ετίας. Το New Abnormal συνδυάζει υπέροχα τον κλασικό indie rock ήχο των Strokes με τα πάντα catchy και ευχάριστα ριφφάκια κιθάρας, με έναν ηλεκτρονικό ήχο με μπόλικα synthesisers και μια ελαφριά disco επιρροή, πράγματα με τα οποία έχει πειραματιστεί το συγκρότημα στο παρελθόν αλλά εδώ έχει ξεκάθαρα τελειοποιήσει. Συνοδεία αυτού του πάρα πολύ γλυκού ήχου, είναι οι κλασικά μελαγχολικοί και ελαφρώς ποιητικοί στίχοι των Strokes, γεμάτοι με περισσότερο introspection από ποτέ, δείχνοντας την ωριμότητα ενός συγκροτήματος που έχει αισίως κλείσει 20 χρόνια στα μουσικά δρώμενα, διατηρώντας όμως τη νεανική ενέργεια που είχαν από το πρώτο πρώτο άλμπουμ τους.
37. Tame Impala - Lonerism (2012)
Το project του Kevin Parker, Tame Impala είναι πασίγνωστο πλέον. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του ήρθε από τις μετέπειτα δουλειές, το Lonerism είναι αυτό που σαν δίσκος έχει μείνει περισσότερο στην καρδιά μου. Όπως με πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, έχουν τεθεί τα θεμέλια του ήχου που γίνεται συνώνυμος με το όνομα Tame Impala. Ένα πολύ εκρηκτικό ψυχεδελικό άλμπουμ με πληθώρα ποπ επιρροών, γεμάτο ενδιαφέρουσες προσθήκες από synths, μια ωραία ποικιλία από drum kits και διάφορους ambient ήχους, δένουν υπέροχα στον πλέον μοναδικό ήχο του Tame Impala. Το άλμπουμ θεματικά, όπως προδίδει ο τίτλος, έχει να κάνει με τη μοναχικότητα και τη συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνοντας ίσως και να μην ταιριάζεις με τους ανθρώπους γύρω σου, μέσα από πληθώρα τραγουδιών για την αμηχανία και τη γενικότερη διαχείρηση των αποτυχημένων σχέσεων και το συναισθηματικό τους impact, σε ένα γλυκόπικρο ψυχεδελικό ταξίδι.
36. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)
Ένα άλμπουμ που ξέρω όσο καλά όσο ο Αλέξης Κούγιας την Πετρουπόλεως. Ένα άλμπουμ που παρ'ότι είναι Βρετανικό έχει εξώφυλλο το Δημήτρη Παπαμιχαήλ και σίγουρα ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά ντεμπούτα που έχω ακούσει. Σε αυτό το άλμπουμ, το αγαπημένο συγκρότημα από το Sheffield παραθέτει ιστορίες και παρατηρήσεις από την πόλη στην οποία μεγάλωσαν, γύρω από πολλά στοιχεία της νυχτερινής ζωής όπως τις συμπεριφορές στα κλαμπ και το τι συμβαίνει ως αποτέλεσμα αυτών, το τι συμβαίνει με την πορνεία αλλά και κάπως πιο προσγειωμένα θέματα όπως οι σχέσεις, οι διάφορες υποκουλτούρες των νεαρών της πόλης. Το υπέροχο σε αυτό δεν είναι μόνο οι ιστορίες που παρουσιάζονται αλλά και η απίστευτη ενέργεια και ύφος που έχει αυτό το άλμπουμ, με τόση ένταση να κρύβεται από το φαινομενικά detached ρόλο ενός παρατηρητή, θυμίζοντας και παράληλα φέρνοντας μεγάλη αντίθεση στο Αμερικανικό τότε κύμα του pop-punk που προσέγγιζε παρεμφερή θεματολογία.
35. Free Nationals - Free Nationals (2019)
Συνεχίζοντας με πολύ όμορφα ντεμπούτα, εδώ έχουμε τον πρώτο δίσκο της μπάντας που συνοδεύει τον Anderson .Paak στις περισσότερες εμφανίσεις του, τους Free Nationals. Ένα άλμπουμ που ξεκάθαρα ανήκει στην κατηγορία των feel good vibes, το Free Nationals είναι ένα RnB/Funk/Soul άλμπουμ μιας πολύ ταλαντούχας μπάντας μουσικά, γεμάτο smooth κομμάτια με καταπληκτικά basslines. Όπως ενδεχομένως να σκέφτεται κανείς, στιχουργικά το άλμπουμ είναι κυρίως ερωτικού περιεχομένου εκμεταλλευόμενο πλήρως τη μουσική ατμόσφαιρα, για να δημιουργήσει αντίστοιχες εικόνες, με διάφορα κομμάτια στο ενδιάμεσο που μιλάνε για την προσωπική ανεξαρτησία και το impact του χρόνου στις σχέσεις. Για αυτό το σκοπό, στο άλμπουμ η μπάντα πλαισιώνεται από μεγάλο αριθμό guests: Daniel Caesar, Unknown Mortal Orchestra, JID, Syd, Anderson. Paak, Mac Miller, Kali Uchis, T.I. και τους Grieselda, με κάθε μουσικό να δίνει την προσωπική του χροιά στα κομμάτια.
34. Vince Staples - FM! (2018)
Το FM! είναι ένα φοβερό concept άλμπουμ από τον Vince Staples. Πρακτικά πρόκειται για μια ραδιοφωνική εκπομπή 22 λεπτών, μέσα από την οποία ο Vince σχολιάζει το πως γίνεται πια το μάρκετινγκ για τη ραπ μουσική στα mainstream media και δη στο ραδιόφωνο, καθώς παράλληλα συνεχίζει να αφηγείται τις θλιβερές ιστορίες του από τις περιοχές στις οποίες μεγάλωσε και το πως ο κύκλος βίας που κυριαρχεί εκεί, έχει ολέθριες συνέπειες τόσο για την ίδια την περιοχή, όσο και για τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Αυτό γίνεται μέσω σύντομων κομματιών, με dense κωμικοτραγικούς στίχους και τις λιτές αλλά πάντα effective παραγωγές του Kenny Beats, που κάνουν κάθε κομμάτι ένα πολύ δυνατό banger που πλαισιώνει την ιστορία.
33. Injury Reserve - Floss (2015)
To Floss είναι ίσως το καλύτερο ραπ mixtape που μάλλον δεν έχεις ακούσει και είναι μια φοβερή ευκαιρία να το διορθώσεις αυτό. Υπόσχομαι δεν είναι bias επειδή το συγκρότημα είναι από την Αριζόνα, αλλά επειδή πραγματικά σπέρνει. Ο Parker Corey έχει συνθέσει μια φοβερή ποικιλία από beats που κυμαίνονται μεταξύ ορθόδοξου boom bap, lo-fi chillhop & club bangers, γεμάτα διάφορους πειραματισμούς τόσο στα ίδια τα beat, όσο και στα φωνητικά. Παράλληλα ο Ritchie with a T και ο Steppa Groggs δίνουν φοβερά κουπλέ, γεμάτα ατάκες και με εξίσου ευρεία θεματολογία, που μπορεί ως επί το πλείστον να είναι banger κομμάτια με τη θεματολογία να επικεντρώνεται κυρίως στην καλοπέραση, αλλά και με πιο introspective θεματικές όπως στο "Keep On Slippin", ένα κομμάτι για την απογοήτευση που βιώνουμε για τον εαυτό μας και το θριαμβευτικό "Look Mama I Did It".
32. Gang Starr - Moment Of Truth (1998)
Το magnum opus άλλου ενός αγαπημένου ραπ διδύμου της Νέας Υόρκης. Οι Gang Starr αποτελούνταν από έναν από τους καλύτερους και σοφότερους ράπερ τον Guru (RIP) και έναν από τους καλύτερους και ενεργούς μέχρι και σήμερα DJs στην ιστορία του είδους και της μουσικής, τον DJ Premier. Το αποτέλσμα εδώ, ένα απίστευτα βαθύ άλμπουμ το οποίο περιέχει διάφορα bangers με συμμετοχές όπως οι M.O.P, ο Inspectah Deck των Wu-Tang Clan και ο Scarface, περιέχει πληθώρα κοινωνικών κομματιών για την κατάσταση στα γκέτο, τα μηνύματα που περνάνε στις επόμενες γενιές και όπως πάντα τις σχέσεις. Όλα αυτά με ένα μουσικό χαλί, στο οποίο ο DJ Premier επιδεικνύει όλο του το ταλέντο, μεταβαίνοντας άψογα από mood σε mood με μια ποικιλία από beat που δεν κουράζουν ποτέ. Πραγματικά 2 από τους καλύτερους, στην καλύτερη δυνατή τους φόρμα.
31. The Weeknd - House Of Balloons (2011)
Αν ποτέ αναρωτήθηκες πως έφτασε η σύγχρονη RnB στην τρέχουσα μορφή της ή πως ο Weeknd έγινε τόσο μεγάλος σταρ, don't look any further. Η πρώτη κυκλοφορία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνου, τυγχάνει για άλλη μια φορά να είναι η αγαπημένη μου. Το House Of Balloons είναι ένα τρομερά ατμοσφαιρικό άλμπουμ, ιδιαίτερα σκοτεινό, κλειστοφοβικό και εν κατακλείδι γεμάτο πόνο και θλίψη. Θέλοντας να μας δείξει τι ήταν η ζωή του όλα αυτά τα χρόνια ο Weeknd μας δείχνει πως όντας στα χειρότερα του, υποκύπτει στους πειρασμούς που του προσφέρουν τα ναρκωτικά και το σεξ, πολλές φορές ακόμα και για να ξεφύγει από τις συνέπειες των πειρασμών του αυτών. Και εν τέλει κοιτώντας πίσω, όταν τελειώνουν τα πάρτι και πρόσκαιρες ηδονές, να μη μένει τίποτα άλλο από μια βαρύτατη και εξουθενωτική μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου