Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

joji

Ένα συχνό trigger μου για να επανέρχομαι στην υπέροχη δημιουργική δραστηριότητα που είναι το blog είναι η πολύ καλή μουσική. Έχοντας χαλαρώσει αρκετά ως άνθρωπος τον τελευταίο καιρό, πλέον προτιμώ τη μουσική μου να κινείται σε αντίστοιχους ρυθμούς ακούγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο Nujabes και Childish Gambino κάθε μέρα. Έπαθα τεράστιο σοκ ανακαλύπτοντας πως ο Filthy Frank έχει και μουσικό ιστορικό ως joji και μάλιστα η μουσική του είναι εξαιρετική και κινείται σε αυτό το χαλαρό, ατμοσφαιρικό jazzy στυλ hiphop που πλέον θεωρώ must στη ζωή μου. 

Εκτός από τη μουσική, ο καιρός σιγά σιγά γυρίζει στο αγαπημένο μου στυλ. Γενικά οι ευλογίες των θεών είναι με το μέρος μου.

Μπαίνει λοιπόν ο πλέον αγαπημένος μου μήνας του χρόνου, ο Σεπτέμβρης. Είναι ο αγαπημένος μου μήνας γιατί όλο του το νόημα είναι η μετάβαση. Η μετάβαση από τη μίζερη στατικότητα της απραξίας της επαρχίας και του καλοκαιριού στη βαβούρα, τη φασαρία και την ενεργητικότητα του χειμώνα. Η μετάβαση από τη μοναξία και την επιλεκτική κοινωνικότητα στην εξαναγκαστική κοινωνική αλληλεπίδραση του οποιουδήποτε χώρου στον οποίον επιστρέφουμε. Είναι μια έννοια που όσο περνάνε τα χρόνια με βρίσκω απρόσμενα να εκτιμώ όλο και περισσότερο.

Την εκτιμώ γιατί είναι μια πολύ γλυκιά μετάβαση με μία από τις καλύτερες φάσεις οργανικής προσαρμογής που βιώνουμε στη μίζερη ζωή μας. Ο καιρός κρυώνει σιγά σιγά, μπαίνουμε στους ρυθμούς μας, πέφτει αυτή η βραδινή ησυχία και αυτού του στυλ η μουσική νιώθω ότι περιγράφει άψογα αυτήν την ατμόσφαιρα.

Όσο και να μου αρέσει όμως ο Σεπτέμβριος, θα ήταν ακόμα καλύτερο ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου δίπλα στη θάλασσα. Εκείνο το στυλ βραδιάς που αράζεις και έχει κρύο και είσαι με την παρέα και τσιμπάς τα σάπια πατατάκια γιατί το περίπτερο εκεί δίπλα δεν έχει σχεδόν τίποτα και πίνεις τα ποτάκια που έχεις βγάλει λαθραία από το σπίτι γιατί οι δικοί σου δεν πίνουν γενικά. Φτάνεις στο σημείο που μπαίνεις σε εκείνες τις βαθιές συζητήσεις με τους φίλους και βγάζεις τα εσώψυχά σου και μπαίνεις σε αυτήν την κατάσταση χαρμολύπης. Γαμώτο, έχουν καιρό να συμβούν αυτά.

Αν νομίζεις ότι είναι Tumblr post ως τώρα, brace yourself.

Έχουν καιρό να συμβούν αυτά όταν ασχολείσαι με χίλια δυο πράγματα. Ενεργή ενασχολήση με 6-7 παιχνίδια, γυμναστική, προγραμματισμός, DnD, Wrestling, Comics, memes και anime. Και το πρόβλημα δεν είναι ο χρόνος. Είναι το ότι όταν ασχολείσαι με τόσα πράγματα μαζί είσαι μέτριος σε όλα. Είσαι ο τύπος που ασχολείται και με αυτό. Δημιουργείς την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν έχει χρόνο στους άλλους και συν της μετριότητας που έχεις σε όλα γίνεσαι μια δεύτερη επιλογή, όχι πρώτη και συνεπώς σε σκέφτονται/προτιμούν πολύ λιγότερο. Sucks.

Το καλό από την άλλη είναι ότι έχω πλήρως προσαρμοστεί και συμφιλιωθεί με την ιδέα της μοναξιάς, μπορώ δηλαδή εύκολα να με φανταστώ σε 6-7 χρόνια να αράζω και να βλέπω όλη μέρα αγώνες του Bret Hart και να παίζω card games και JRPGs. 

Θα είμαι ειλικρινής, οι δύο παραπάνω παράγραφοι δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, είναι απλά καταστάσεις που φουσκώνω στο μυαλό μου. Φταίει που τελείωσε και το Bleach μεταξύ άλλων. Πιο σοβαρό πρόβλημα θεωρώ το ότι κάθε πρωί που ξυπνάω δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με τη ζωή μου και σχεδόν όλοι γύρω μου απαιτούν να ξέρω. Όλα είναι περίεργα γενικά. 

Αυτά, θα προσπαθήσω να είμαι πιο consistent γενικά, ίσως αναστήσω και τον Πλωτάρχη. Ανάλογα με τη μουσική και την έμπνευση.

Cheers.  

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Pipebomb

27-06-11. Η μέρα που χιλιάδες άνθρωποι επέστρεψαν στο Wrestling και στη WWE χάρη σε αυτό το υπέροχο promo του CM Punk γύρω από την άθλια κατάσταση της εταιρίας, εκφράζοντας πολλές από τις απογοητεύσεις του κοινού και οδηγώντας σε ένα από τα καλύτερα match της ιστορίας του θεάματος 3 εβδομάδες αργότερα.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί με τη σειρά μου κι εγώ ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο και να μιλήσω για την 6μηνη εμπειρία γύρω από τα eSports sites στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν είναι εξίσου εντυπωσιακό με το να είσαι μέσα σε μια ομάδα και να μπορείς να μιλήσεις για πολλά πράγματα για τη σκηνή, αλλά τα sites αυτά έχουν μεγάλη σημασία για τη σκηνή αλλά και για την ίδια τη χώρα, τόσο γιατί αποτελούν μεγάλη πηγή ενημέρωσης για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού αλλά και γιατί πολλές φορές υποστηρίζουν/συνεργάζονται με ομάδες αλλά και οργανώνουν τα περισσότερα events της σκηνής. 

Ένα tl;dr από τώρα για όποιον δεν ψήνεται ή δεν έχει χρόνο ή οτιδήποτε. Όπως σε τόσα πράγματα, έτσι και σε αυτό το χώρο η Ελληνική λαμογιά και απατεωνιά κάνει θαύματα και καταστρέφει τους ανθρώπους που έχουν όρεξη να χτίσουν κάτι που πράγματι θα βοηθήσει στην εξέλειξη ενός τόσο καινούργιου τομέα. 

Ας αρχίσουμε με το πρώτο ελαφρυντικό προς οποιοδήποτε site εκεί έξω. Το Ελληνικό κοινό δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμο για να δεχτεί μια τέτοια σκηνή. Πρόκειται ή για παιδάκια δημοτικού/γυμνασίου που ζουν μόνο για drama και ακολουθούν θρησκευτικά προσωπικότητες του χώρου ή για wannabe εξυπνάκηδες που θεωρούν πως κάθε Ελληνική προσπάθεια είναι απαράδκετη και αρνούνται να επιχειρηματολογήσουν την κριτική τους όταν εμείς ως αρθρογράφοι τους προσεγγίζαμε ψύχραιμα με σκοπό να δούμε τι τους φταίει πραγματικά στη δουλειά μας. 

Γενικά δούλεψα στα 2 μεγαλύτερα Ελληνικά brands που υπήρξαν στο χώρο. Η όλη φάση ξεκίνησε όταν έχοντας μια άκρη στο πρώτο brand για το οποίο δούλεψα, μου δώθηκε η ευκαιρία για tryout για μια θέση αρθρογράφου στη σελίδα την οποια και κέρδισα εν μέρει χάρη σε αυτό εδώ το blog. Εν τέλει πέρασα το tryout, γνώρισα μερικά πάρα πολύ καλά άτομα με τους οποίους στη συνέχεια γίναμε φίλοι και ξεκίνησα δουλειά.

Η δουλειά μου ήταν να δίνω άρθρα γνώμης πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από τα eSports και κυρίως από το League Of Legends. Ακούγεται ωραίο, αλλά το όλο brand είχε έναν κάκιστο τρόπο λειτουργίας το οποίο επηρέαζε άμεσα και εμένα.
Ένα απείρως εριστικό στοιχείο ήταν η εμπορικότητα. Το να είσαι πρώτος προϋποθέτει είτε το να είσαι ασυναγώνιστος και καθορίζεις εσύ το τι trend θα ακολουθεί το κοινό ή το να δίνεις στο κοινό ό,τι αηδία θέλει να διαβάσει. Το δεύτερο μας το επισήμαναν σε κάθε meeting και επέμεναν πως αυτό χρειαζόμαστε και επικροτούσαν παιδιά που σπατάλαγαν το ταλέντο τους σε τέτοιες αηδίες βγάζοντας άρθρα που θα μπορούσαν να είναι χίλιες φορές καλύτερα αν είχαν ένα σοβαρό θέμα. Πολλές φορές επίσης έσκαγαν και πολλά clickbait άρθρα με την κουτοπονηριά του να μαζέψει κάποιος views από το τίποτα.

Εν τέλει όταν αποχώρησα από αυτό το πρώτο αυτό brand αρκετοί είχαν σταματήσει να γράφουν και ακόμα περισσότεροι ήταν αγανακτισμένοι με διάφορα προβλήματα που είχαν προκύψει. Για εμένα οι ενστάσεις μου ήταν 2 όλες κιόλες.  Όντας περίπου 3 μήνες εκεί εμένα το πρόβλημά μου ήταν ότι ποτέ δεν "μπήκα" στο brand, ήμουν με εξαίρεση 5-6 άτομα απλά ένας τύπος που έγραφε σε αντίθεση με το wannabe κλίμα οικογένειας που μας πάσαραν. Και το άλλο ήταν ότι προσλήφθηκα ως αρθογράφος για την καλή κριτική μου ικανότητα και άποψη και κατέληξα να καλύπτω νεάκια και ότι μαλακία μου δίνανε και να μην έχω καθόλου δημιουργικό έλεγχο σε αυτά που γράφω από ένα σημείο και μετά. Παρακαλούσα όλο το διάστημα να αποκτήσω στήλη για να την πάρω στο τέλος της θητείας μου, τα άρθρα αργούσαν να βγουν και οι αλλαγές που έπαιρνα στη θεματολογία ήταν για να ακολουθώ τη γραμμή του site και όχι τη δική μου, ως κάποιος που γράφει άρθρα άποψης.

Όταν άλλαξα brand, ήταν κυρίως γιατί ακολούθησα όσους φίλους απέκτησα στο προηγούμενο brand και όλοι πιστεύαμε πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα με βάση τα όσα μας είχαν πει. Και λειτουργικά τα πράγματα για όσους δουλεύαμε στο eSports κομμάτι του καινούργιου site ήταν εξαιρετικά. Ήμασταν δημιουργικά ελεύθεροι να γράφουμε αυτά που θέλουμε χωρίς να αναλωνόμαστε σε ηλίθια άρθρα ή σε γελοιότητες της Ελληνικής σκηνής όπως τη μούφα επίθεση των Anonymous στην Elysium ή τη μεταγραφή της εβδομάδας για τους DD. Γράφαμε τα νέα και τα άρθρα που θέλαμε, χτυπάγαμε ειδήσεις 2-3 μέρες πριν από κάθε άλλο site και γενικά δουλεύαμε όπως θα έπρεπε να δουλεύει κάθε site σε αυτό το χώρο. Και όλο αυτό απλά χωρίς να μας επιβάλλει κάποιος πράγματα και να μας αφήνουν να δουλέψουμε όπως εμείς ξέρουμε και θέλουμε.

Για τους φίλους μου στο καθαρό gaming κομμάτι τα πράγματα ήταν λίγο χειρότερα γιατί έπρεπε να δεχτούν όλα τα καπρίτσια του αφεντικού, πράγματα που τα έμαθα κυρίως από τα meeting και αυτά που έγραφε στο facebook στα συντονιστικά group/chat. Εν τέλει όσοι γνωστοί μου δούλευαν σε αυτό το κομμάτι, μέχρι να σταματήσουμε να δουλεύουμε εκεί, είχαν αλλάξει καθήκοντα. Και αυτό για τα καπρίτσια ενός αρκετά μεγάλου ανθρώπου, που θεωρούσε ότι μπορούσε να τρέξει ιστοσελίδα και να πειθαρχήσει παιδιά 13-14 χρονών ως υπαλλήλους του. Γενικά αυτό δεν πήγε και πολύ καλά. Εν τέλει ο τύπος αυτό που ήθελε ήταν να προμοτάρει όποια brands έφτιαχνε ατομικά και απλά χρησιμοποιούσε το site ως βάση για τα πράγματα που ήθελε να προοωθήσει ο ίδιος. 

Το site αυτό έκλεισε μετά από ένα διάστημα αδράνειας (γενικά δεν είχε και το τρελό uptime, έριχναν το σέρβερ κάτι γελοίες απόπειρες DDoS) και έγιναν κάτι άμοιρες απόπειρες να ξανασυνεχίσει αλλά μάταια. Ήταν ένα πείραμα που ξεκίνησε πολύ καλά, αλλά κατέληξε μεγάλη αποτυχία, λόγω μιας ανίκανης διοίκησης που δεν έδωσε την προσοχή και την αξία που έπρεπε σ'ένα τόσο καλό site που είχε στα χέρια του και απέσυρε τόσα παιδιά με ταλέντο απ'αυτό το χώρο. Αλλά αυτοί οι είναι οι Έλληνες που έχουν λεφτά για πέταμα και θέλουν να χαλαρώσουν τη συνείδησή τους ότι βοήθησαν και 5-10 παιδιά να κάνουν το κομμάτι τους και να βοηθήσουν τον εαυτό τους να φανούν καλύτεροι προς τα έξω. Ξεφτίλες.

Θα μου πεις γιατί δεν είπες σε κάποιον από τους από πάνω κάτι για όλα αυτά; Στο πρώτο brand δεν ήξερα καν ποιοι ακριβώς είναι οι από πάνω, αλλά και πάλι, από τη στιγμή που κανείς δε φαίνεται να νοιαζόταν για κάτι άλλο πέρα από την πάρτη τους ή το τι απατεωνιά θα κάνουν για να ξεφορτωθούν δουλειά, ή ποιο θα είναι το επόμενο clickbait, δε θα είναι ο άκυρος που θα τους αλλάξει μυαλά. Αντίστοιχα στο δεύτερο brand, όταν χρειάζεται να πεις σε έναν άνθρωπο 30+ να κάνει ησυχία στο ίδιο του το event γιατί βρίζει βλέποντας LoL, το να του ζητήσεις να σοβαρευτεί είναι δύκσολο έως ακατόρθωτο.

Με τα πολλά αυτά είχα να σας πω για την όλη εμπειρία του να δουλεύεις σε ένα esports site στην Ελλάδα. Ελπίζω ένα τόσο μεγάλο και σχετικά γενικευμένο salty άρθρο να μην ήταν πολύ ανυπόφορο. Δυστυχώς πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σκηνή καταδικασμένη από ηλίθιους να μένει σε τοπικιστικό επίπεδο και να αποτελεί ένα χώρο εκμετάλλευσης ανθρώπων που θέλουν να κάνουν κάτι που πραγματικά αγαπάνε. Και ίσως να φαίνονται υπερβολικοί οι χαρακτηρισμοί μου ή πως τσαντίζομαι υπερβολικά με όλα αυτά, αλλά είναι ένας τομέας με τον οποίον ασχολούμουν εντατικα και έχει τεράστιο μέλλον μπροστά του. Ίσως κάποτε να τον υποδεχτούμε στη χώρα με τον τρόπο που του αρμόζει.

Υ.Γ. Όλα αυτά τα έχω γράψει ως εργαζόμενος. Και όταν δε φέρεσαι με τον τροπο που πρέπει στους εργαζομένους σου, όσα κι αν έχεις κάνει για την κοινότητα, θα τους εξοργίσεις.