Οχυρό

Κάποια στιγμή θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να πάρεις το βάρος πάνω σου. Να γίνεις εσύ ο δυνατός της ιστορίας. Ο τύπος που θα βαράνε και θα αντέχει, συνέχεια. Όσο και να χτυπάνε, όσο και να πέφτουν πάνω σου, εσύ θα μένεις εκεί, δυνατός, αγέρωχος, αήττητος. Θα είσαι το καταφύγιο για όλους αυτούς που σε έχουν ανάγκη. Δεν είναι εύκολο, αλλά να μη φοβηθείς. Προστάτεψέ τους. Δώσε τους το καταφύγιο που έχουν ανάγκη. Γίνε το οχυρό τους. Για να έρχονται σε εσένα σε έχουν ανάγκη γιατί κάτι βλέπουν μέσα σου. Άφησέ τους να σου δείξουν τι διάολο βλέπουν και θα βρεις τη δύναμη που έχουν ανάγκη. Κι έτσι θα γίνεις το οχυρό τους.

Ίσως να αναρωτηθείς γιατί να έρθουν σε εσένα. Ίσως φταίει ο "ρόλος" σου. Είσαι ο μεγάλος γιος, είσαι ο άντρας του σπιτιού, είσαι ο κολλητός, είσαι το οτιδήποτε μπορεί να εμπνέει αυτόματα την ιδιότητα του προστάτη στους άλλους. Και δεν είναι μόνο ο τίτλος. Όλο και κάτι έχεις κάνει για να αξίζεις αυτήν την ιδιότητα. Αλλιώς οκ δε θα σε πλησίαζε κανένας πίστεψε με. Κι ίσως εσύ να νομίζεις πως δεν είσαι άξιος να είσαι το οχυρό σου μόνος σου. Αν το νιώθεις αυτό να θυμάσαι πως κανένας δεν έφτιαξε ένα οχυρό ολομόναχος. Βρες ποιοι είναι άξιοι να πολεμήσουν στις επάλξεις, εξόπλισέ τους και βγάλ'τους για μάχη. Αν μπορείς μόνος σου καν΄το μόνος σου. Αλλά ποτέ μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. ΠΟΤΕ.

Η παραπάνω περίπτωση όμως είναι εκείνη στην οποία σου ζητάνε να γίνεις εσύ το οχυρό. Θα έρθουν όμως και φάσεις που θα γίνεις εσύ το οχυρό από δική σου πρόθεση. Γιατί νιώθεις πως ο άλλος το χρειάζεται. Και θα το καταλάβει κι εκείνος και θα γυρίσει σε εσένα για καταφύγιο. Και θα σε εκτιμήσει για όλα όσα κάνεις για να τον προστατεύσεις και να τον προσέξεις. Όχι πως άμα στο ζητήσουν δε θα είναι ευγνώμονες, προς Θεού. Απλά είναι άλλο να σου ζητάνε να προσπαθήσεις και άλλο να κάνεις την προσπάθεια από μόνος σου και να ανταμείβεσαι γι'αυτήν.

Όπως και να έχει όμως, το να είσαι το οχυρό κάποιου ή κάποιων είναι δύσκολο. Πολύ. Αρχικά και μόνο ο ρόλος του οχυρού είναι δύσκολος από μόνος του. Για να χρειάζεται κάποιος ένα οχυρό υπάρχει μια απειλή, ένας εχθρός. Και δε θα είναι πάντα εύκολο να τον αντιμετωπίσεις. Πόσο μάλλον όταν είναι ο εαυτός αυτού που προστατεύεις. Αλλά γι'αυτό είσαι οχυρό. Για να αντέχεις στα δύσκολα. Υπάρχουν φορές που δε θα σε καταλάβουν. Δε θα καταλάβουν γιατί προστατεύεις αυτούς που προστατεύεις. Και θα σου στερήσουν τη βοήθειά τους, θα σου γίνουν εμπόδιο και θα σε πουν αχάριστο που δεν προστατεύεις κι εκείνους. Αυτούς απλά κλείσ'τους απ'έξω. Παραείναι αδύναμοι για να μπουν μέσα. Και πάντα πρέπει να προσπαθείς για το τέλειο. Κι ας μη το φτάσεις ποτέ. Πάντα να στοχεύεις όσο πιο ψηλά γίνεται. Γιατί άμα επαναπαύεσαι μπορεί να γίνουν μοιραία λάθη. Και τα πρόσωπα που ορκίστηκες να προστατεύεις και να κάνεις πάντα χαμογελαστά, να κλαίνε και να έχουν πληγωθεί εξ'αιτίας σου. Και θα πονέσει αυτό. Αλλά άμα πιστεύουν ακόμα σε εσένα και σου δώσουν ευκαιρία μην πνιγείς στις τύψεις. Σήκω και βοήθα. Η πίστη τους είναι η δύναμη σου.

Επειδή το αποψινό mood παρά το υπόλοιπο του άρθρου είναι απολογητικό στην πλειοψηφία του, έχω και μερικές συγγνώμες. Συγγνώμη αν πια ακούγομαι συνέχεια σαν motivational speaker. Συγγνώμη αν όλα αυτά που λέω ακούγονται πολύ παραμυθένια. Συγγνώμη αν δεν κατάλαβα γιατί προστάτευσες όποιον προστάτευσες και σου αρνήθηκα τη βοήθεια. Και συγγνώμη αν ήμουν το οχυρό σου και έπεσα.

Χάος Vol.2

Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Σιχάθηκα. Δεν αντέχω άλλο πως το λένε. Εντολές, νόμοι, κανόνες, τύποι, θεωρίες πάνω στις οποίες πρέπει να βασιστώ. Ποτέ δε μου άρεσαν. Σιχαίνομαι τους περιορισμούς και το στένεμα το οριζόντων και των απόψεων. Τα ακούω και τόσες ώρες βερεσέ κάτι τέτοιες μέρες. Δεν έχω και κεφάλι γι'αυτά σήμερα. Το λέει και μέσα στο κελί που με έφερε εδώ κάτω. Ειρωνικό όταν το κελί σε πάει σ'αυτά να γράφει τέτοια πράγματα. Ούτε αυτό το αντέχω. Εδώ μέσα είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Λίγες είναι οι φορές που η διαδρομή μέχρι εδώ είναι ευχάριστη γιατί τη φωτίζει μια ανάμνηση ή ένα φιλικό πρόσωπο. Και με πάει κάτω, όπου κλείνομαι και χάνομαι για ώρες. Όπου το φως, η ζέστη, η κούραση δεν έχουν σημασία. Μόνο αυτά που σου λένε και σου ζητάνε να κάνεις.

Και με τραβάει συνέχεια. Με πιέζει, με περικυκλώνει. Μου ψιθυρίζει συνέχεια να ακολουθήσω. Είναι δύσκολο να μην υπακούσω. Να πω όχι και να περιμένω. Όσο και να το καταπιέσω, υπάρχει ένα έστω αδύναμο σήμα που μου αποσπά την προσοχή. Και καμιά φορά με κάνει και χάνομαι για λίγο. Κι ενώ χάνομαι τα χάνω όλα. Και δε μένει τίποτα, μέχρι που κάπως επανέρχομαι. Μια υπενθύμιση? Μια υποχρέωση? Μια ενημέρωση? Ή μήπως μια ερώτηση? Ότι κι αν είναι με γυρίζει πίσω στην πραγματικότητα και στην κούραση. Και μάταια προσπαθώ να αποδράσω ή να αγγίξω για λίγο μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Αλλά αρχίδια. Δεν πετυχαίνει. Και απελπίζομαι όλο και πιο πολύ. 

Μέχρι που φτάνει η ώρα. Εκείνη η ώρα που περιμένω σαν τρελός, από τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου. Η ώρα που παίρνω επιτέλους ανάσα. Που δε χρειάζεται καν να προσπαθήσω πια. Αυτό που χρειάζεται είναι να το πάρω απόφαση. Να το πάρω απόφαση και να κλείσω τα μάτια. Να κλείσω τα μάτια και να βουτήξω και να χαθώ στο χάος. Ένα ρεύμα, ένα ποτάμι είναι. Που πηγαίνει προς τα πάνω. Και δεν υπάρχει κελί. Είμαι ελεύθερος. Να χαθώ μέσα σε σκέψεις και εικόνες χαοτικές που δε συνδέονται κι όμως συνυπάρχουν. Ninjas, Samurai και πειρατές να πολεμάνε μεταξύ τους ή εναντίον μεγάλων εχθρικών στρατών. Παρακάτω ένας κρυστάλλινος σκορπιός, φοβάται έναν παγωμένο φοίνικα που έρχεται μέσα σε μια καταιγίδα από ψηλά, ένας βασιλιάς πολεμάει το Δαίμονα που του έδωσε τον τίτλο του και αρχηγοί γεράκια εναντίον ιπποτών να μάχονται για την αρχηγία τους. Λίγο πιο πέρα, μασκαρεμένοι θαυμαστοί τύποι παλεύουν στις πιο ακραίες συνθήκες με εχθρούς που μοιάζουν ανίκητοι. Καθώς γίνεται λίγο πιο ρηχή η διαδρομή βλέπω αδίστακτους δικτάτορες (φανερούς και μη) να καταδυναστεύουν σκυμμένους λαούς. Μα όταν η διαδρομή φτάνει στο τέλος της τίποτα δεν έχει σημασία.

Γιατί στο τέλος της είσαι εσύ. Και μόλις φτάσω στο νησί σου, παίρνω μια ανάσα, σε κρατάω από το χέρι και σε τραβάω μέσα μαζί μου. Στο χάος. Μας. Όλα γίνονται ασπρόμαυρα, όπως μου έδειξες ότι έτσι είναι στ'αλήθεια. Κι έτσι είναι πραγματικά υπέροχα. Κανένα χρώμα πέρα από το άσπρο και το μαύρο μαζί. Σε μια αρμονία, σαν ένα. Όπως κι εμείς. Κι αυτό, αυτό το υπέροχο χάος, το φτιάχνει μια μαγεία. Μια μαγεία καθαρή, αγνή και αληθινή. Μαγεία που τη βλέπω στα μάτια σου, τη νιώθω στα δάχτυλά σου και τη γεύομαι στα χείλη σου. Και χάνομαι. Και μαζί με εμένα χάνονται όλα. Τα φώτα, η ανυπόφορη ζέστη, η κούραση. Όλα γίνονται τέλεια. Υπάρχουμε μόνο εγώ, εσύ κι αυτό το χάος. Το χάος που τόσο μαγικά το φτιάχνουμε εμείς.

Κι έχει ότι ακριβώς θέλουμε. Μαϊμούδες στα χιόνια να μας τραγουδάνε "Αν θέλουμε να ξέρουμε". Τον Τζο, να ψάχνει για μπαμπουίνους και λιοντάρια, μέσα ζούγκλες και τοπία γεμάτα άγριες ορχιδέες. Έναν κύριο που μας δείχνει τη φωτεινή πλευρά και μια κυρία διεθνή, που της αξίζει όλος ο κόσμος. Σοκολάτες και πιτόγυρα να τρώμε και Southern Comfort να πίνουμε και να γινόμαστε ακόμα καλύτερα. Ένα άδειο εμπορικό όλο δικό μας με μια ταράτσα με απίστευτη θέα που είναι για να βγάζουμε όσες και ότι φωτογραφίες θέλουμε. Και πάρκα με παγκάκια που κάθεσαι και ζεις στιγμές απίστευτες και αμάξια για να κάθεσαι στο καπό και να λιώνεις με τις ώρες. Κι ένα κρεβάτι μόνο με ένα πάπλωμα για όταν κάνει κρύο. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά καθρέφτες για να μπαίνουμε μέσα και να πηγαίνουμε από το ένα μέρος στο άλλο. Και κάπου κάπου οι άνθρωποι που αγαπάμε, να μας συντροφεύουν στα καλά, στα δύσκολα, σε όλα. Κι όσο προχωράμε μπορεί κάποιος να πέφτει, αλλά ο άλλος τον σηκώνει και συνεχίζουμε.

Όλα πάντα ασπρόμαυρα και υπέροχα. Και μέσα σ'αυτά οι πληγές θεραπεύονται. Και άλλοι πάνε να μας δημιουργήσουν νέες. Νομίζουν ότι μπορούν να έρθουν εδώ και να ρίξουν το σάπιο χρώμα τους και να τα χαλάσουν όλα. Μα δεν υπάρχει αυτή η ευκαιρία. Τους τη στερούμε. Μαζί. Καίγονται σε φλόγες μίσους και οργής ή τους κατασπαράζουν Grizzly. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, τότε τα Grizzly απλά έχουν και μια πανοπλία για να πονέσει περισσότερο. Και τους πονάει. Και φεύγουν και συνεχίζουμε να είμαστε ένα. Unison. 

Ίσως να φέρουν αντίρρηση, να πουν ότι είναι νωρίς και για τους δύο. Αλλά μη τους ακούς, δεν μπορούν απλά να δουν το χάος. Εσύ κι εγώ όμως, μπορούμε. Κι αυτό είναι που μετράει. 

Φρόνημα

Hey Malakas! Συναντιόμαστε ξανά! Είπα να σε ξαναπιάσω λίγο στο πληκτρολόγιό μου, με αφορμή την επέτειο του αγώνα του Κώστα του Πρέκα κατά των κατακτητών, που μόλις πέρασε. Σάπια μέρα και η ύπαρξη εσένα και της συνομοταξίας σου το μόνο που κατάφερε ήταν να τη σαπίσει περισσότερο. Σάπια γιατί βγήκα με το αυτόματό μου να κυνηγήσω μπάσταρδα από μπάντες σχολείων που με ξύπνησαν πρωί πρωί, ενώ έβλεπα ότι έφτιαχνα beats παρέα με τον Ray Palmer (?) και είχα ξεχάσει ότι το όπλο κλωτσάει με αποτέλεσμα να πετύχω κάτι περιστέρια, δυο γάτες, μερικά νεράντζια, μια κατσαρόλα με γίδα βραστή που είχαν αφήσει να κρυώσει κι έναν Χρυσαυγίτη, που τον πέτυχα στο κεφάλι, δηλαδή σ'ένα σημείο στο οποίο δεν κινδυνεύει να πάθει απολύτως τίποτα. 

Αλλά αρκετά με τα surreal. Let's get down to business. Είσαι μαλάκας. Όχι είσαι μαλάκας, δε σηκώνω κουβέντα επί του θέματος. Ρωτάς γιατί? Αλλά ναι τι λέω κι εγώ? Που να το καταλάβεις? Σε αφήνει η γαλανόλευκη περηφάνια σου? Το γεμάτο δέος πατριωτικό σου φρόνημα? Όχι. Γι'αυτό είσαι μαλάκας. Γιατί το που στηρίζεις την ύπαρξη της περηφάνιας και του φρονήματός σου είναι όσο σταθερό όσο οι Δίδυμοι Πύργοι. Κι εγώ είμαι ο αεροπειρατής που ήρθε να τα κάνει όλα πουτάνα φίλε μου.

Γεμίζεις τόση περηφάνια κάθε 28η και 25η έτσι? Εσύ, οι όμοιοί σου και ο Κώστας ο Πρέκας. Φυσικά δεν ήσουν εκεί να πολεμήσεις και να υπερασπιστείς την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα κι όλες τις άλλες αφηρημένες έννοιες που υπερασπίζεται και ο Superman που είναι για παιδάκια κατά τη γνώμη σου, όπως και η λογική σου κατά τη γνώμη μου. Νιώθεις περήφανος για τους προγόνους μας όμως. Και καλά κάνεις. Μόνο που αυτό το μας μου τη δίνει λίγο στα νεύρα. Γιατί εγώ αυτή σου την περηφάνεια δε τη συμμερίζομαι. Γιατί δεν ήταν δικοί μου πρόγονοι όλοι όσοι πολέμησαν. Ούτε δισέγγονο του Βελουχιώτη είμαι ούτε τίποτα. Ναι πιθανότατα κάποιος παππούς, προπάππους ή μακρινός χαμένος θείος να βοήθησε στον αγώνα πολύ ή λίγο. Και μπράβο του στην τελική. Και σαφώς από τη στιγμή που γνωρίζω τη συνεισφορά του στον αγώνα απέναντι στη χειρότερη "ιδεολογία" που εμφανίστηκε στα ιστορικά της ανθρωπότητος, θα τιμήσω τη μνήμη του. Αλλά μέχρι εκεί ρε μαλάκα.

Όταν εννοώ θα τιμήσω τη μνήμη του, δεν εννοώ αυτό που εννοείς εσύ. Η τιμή είναι αν πιστεύεις κάπου να προσευχηθείς για τις ψυχές τους και να σταθείς για όσα στάθηκαν πραγματικά. Όχι κάνοντας παρέλαση για να κράξω Τούρκους και Αλβανούς. Όχι για όσα νομίζεις εσύ ότι στάθηκαν ηλίθιε. Δόξα και τιμή στο έθνος δεν έρχεται ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑΖΙ ΠΟΥ ΤΟ '40 ΣΦΑΓΙΑΖΑΝΕ ΧΩΡΙΑ! Πέθανε ένας άνθρωπος όπως ακριβώς θα τον εκτελούσαν τα SS κι εσύ ακόμα να το πάρεις χαμπάρι. Μου λες ότι ως δημοκράτης είμαι συνένοχος στις αυτοκτονίες λόγω χρεών, όσο εσύ που ψήφισες Χρυσή Αυγή στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ! ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΜΑΛΑΚΑ! Γιατί κατηγορείς ψηφοφόρους σε μια εποχή που δεν υπήρχες καν ηλίθιε, από τη στιγμή που δεν περιορίζεσαι στους ψηφοφόρους των μεγάλων κομμάτων της τελευταίας πενταετίας, αλλά από καταβολής κόσμου. Εγώ όμως μαλάκα, κατηγορώ ψηφοφόρους που είχαν πλήρη ενημέρωση για το τι είναι και το τι μπορεί να κάνει η Χρυσή Αυγή και επέλεξαν να τους ψηφίσουν παρ'αυτά. Είστε όλοι όσοι ανέφερα συνένοχοι, ΟΛΟΙ. Και γαμώ τα σπίτια σας. Γιατί μια γιαγιά που απλά φοβάται και ο Χρυσαυγίτης της κάνει τον Φύλακα Διάολο, δικαιολογείται. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων των Χρυσών Αυγών να είναι νέοι από 18-34, ΟΧΙ.

Γιατί ρε μαλάκα αν ήσουν αγωνιστής σαν τους προγόνους σου το '40, θα αγωνιζόσουν. Θα ήσουν κάτω να ρουφάς δακρυγόνα, θα έκραζες και θα ούρλιαζες σε εκείνους που πρέπει να σε ακούσουν και να σε δουν σε αυτήν την κατάσταση ή στην τελική θα έγραφες κι εσύ πολύ απλά ένα τέτοιο κείμενο να αφυπνίσεις τον κόσμο έστω κι έτσι. Αλλά παπάρια. Είναι να περιμένει κανείς τίποτα από εσένα? Εσύ είσαι Έλληνας. Κι Έλληνας σημαίνει για εσένα: Πιτόγυρο, Ρακόμελα και Ουζάκια, Greek Lover, τάβλι και μπεγλέρι. Ένα ρεμάλι. Τίποτε άλλο. Γι'αυτό σήκωσε ο Γλέζος τη σημαία ρε μαλάκα στην Ακρόπολη? Για να βουλιάξετε την αξία της σε προσάναμμα για να σας κάψω? Όταν οι Τούρκοι που τόσο μισείς τα έκαναν πουτάνα πριν από μήνες, ήταν πιο Έλληνες από εσένα. Ήταν πιο μεγάλοι αγωνιστές και ένιωσα πιο περήφανους για εκείνους παρά για κάτι σκουπίδια σαν κι εσένα. Όσο περήφανος νιώθω για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται σωστά και για αληθινό σκοπό ρε μαλάκα όπου κι αν αγωνίζεται, όποιος κι αν είναι.

Γιατί μαλάκα, "ξένοι" που εσύ απεχθάνεσαι, έχουν τα αρχίδια να αγωνιστούν, να μιλήσουν, να κάνουν ότι μπορούν για μια πατρίδα που τόσο τους μισεί και τους βασανίζει. Εσύ που τη λατρεύεις και νιώθεις περήφανος που δίνεσαι ψυχή τε και σώματι, έχεις φροντιστήριο και δεν προλαβαίνεις. Ή είσαι διακοπές. Γενικά πάντως δεν μπορείς ρε παιδί μου. Είσαι όμως άξιο μέλος αυτού του έθνους. Να σε ρωτήσω κάτι ρε φίλε? Από που κι ως που? Επειδή σε λένε Κώστα ή Γιώργο ή Αντώνη ας πούμε? Και τον Αντετακούμπο Γιάννη τον λένε, αλλά άμα δεν έφευγε για NBA ένας σκυλάραπας θα ήταν για εσένα. Επειδή "κατάγεσαι" από το Αίγιο, την Κρήτη ή το Κιλκίς? Μέχρι πόσο πιο πίσω? Αν δηλαδή ο Παππούς του Προπάππου σου ήταν Γερμανός τι γίνεται? Είσαι ο δυνάστης του εαυτού σου? Ή επιλέγεις μέχρι πόσο πίσω "κατάγεσαι" από κάποια χρονική περίοδο? Εγώ πιστεύω από το 18000 πΧ που ήσουν ο ίδιος πίθηκος με σήμερα. Είναι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα? Συλλυπητήρια ρε μαλάκα! Ξέρω ανθρώπους που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στην Αυστραλία που είναι πιο Έλληνες. Εσύ είσαι ένα τίποτα. Είσαι ένα αμόρφωτο ανδρείκελο του κάθε ηλίθιου, συντηρητικού ή φασίστα (οι δύο τελευταίες έννοιες, ταυτόσημες της πρώτης) που απλά σε κάνει ότι θέλει και σου δίνει μια ταμπέλα κι εσύ άκριτα τη δέχεσαι επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι λάθος, γιατί δε μορφώθηκες. Γιατί δεν έψαξες. Γιατί σε αντίθεση με την ψευδαίσθηση του Έλληνα που πιστεύεις πως είσαι, είσαι φυγόπονος και δειλός και σε βολεύει το "Είμαι Έλληνας, βρίζω Αλβανούς". 

Εν ολίγοις είσαι σάπιος μέχρι το κόκκαλο. Έχεις ποτιστεί με λάθος πρότυπα ιδέες και εντυπώσεις και είναι πολύ αργά για να σου αλλάξω γνώμη. Γι'αυτό στ'αρχίδια μου η οποιαδήποτε διαφωνία με το κείμενο από τη στιγμή που δεν είσαι στο πνευματικό επίπεδο να το συζητήσουμε. Δε θέλω ρε μακροσκελή σχόλια για το πόσο μαλάκας είμαι ή πόσο άδικο έχω. Δες το ως ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι για να καταλάβεις τι είναι να σου στερούν την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου στη σκέψη και την πράξη και έλα λίγο στη θέση μου να δεις τι ωραία που είναι.

Και μια υποσημείωση. Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο Έλληνας (δεν πάω στο ότι αν υπάρχει όντως Έλληνας ή όχι γιατί αυτό είναι τελείως άλλη ιστορία) τουλάχιστον όχι με τα δικά μου και με των περισσότερων ανθρώπων τα μέτρα και σταθμά. Σε όλη τη διάρκεια του κειμένου χρησιμοποιώ τα μέτρα και σταθμά του μαλάκα που κράζω για να χτυπήσω καλύτερα το σαθρό οικοδόμημα που αποκαλεί "ιδέα/πατρίδα/φρόνημα". Αν δεν μπορείς να τα καταλάβεις πες μου να τα εξηγήσω. Αυτά είχα να βγάλω από τη χολή μου. Τον πούλο τώρα. Άντε και τιμή και δόξα στον Hashirama Senju.

Μαθήματα

"Η ζωή μου μ'έχει μάθει να κρατάω πισινές
  Να προγραμματίζω τ'αύριο μ΄εμπειρίες χθεσινές
  Κι όσα έμαθα απ'αυτές τις μέρες μου τις λιγοστές
  Θα προσπαθήσω να σου πω μες τις επόμενες γραμμές"

Ναι ομολογουμένως ίσως και να έκλεψα την ιδέα να ανοίξω το άρθρο μου με στίχους του ΡΦ από ένα άλλο εξίσου καταπληκτικό blog (για link με ρωτάς και σου στέλνω). Και πριν ξεκινήσουμε μια σημαντική προειδοποίηση. Το άρθρο αυτό ίσως φανεί βαρύ, καταθλιπτικό, προκαλέσει εφύδρωση των ματιών και μπορεί να βγάζει κόμπλεξ, ανασφάλειες ή μια ηλίθια αισιοδοξία. Διάβασέ το ήρεμα και επικεντρώσου στο νόημα.

Ποιο είναι το νόημα είναι η επόμενη ερώτηση. Το νόημα είναι να μοιραστώ αυτά που έμαθα μέσα από διάφορες εμπειρίες που είχα κατά τη διάρκεια της ζωής μου και με βοήθησαν να αναθεωρήσω αρκετά για τη ζωή μου ελπίζοντας να κάνουν το ίδιο και για'σένα.

Ας ξεκινήσουμε από κάτι πολύ βασικό και πιο απλό από τα υπόλοιπα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, που θα τον αγαπήσεις, θα του προσφέρεις ότι είσαι κι ότι έχεις και για αντάλλαγμα θα πάρεις πίσω μόνο πίκρα, πόνο και στεναχώρια. Η πιο λογική αντίδραση είναι να σπαστείς να τον μισήσεις και να φύγεις. Η πουτάνα η αγάπη όμως δε σε αφήνει πάντα να σκεφτείς έτσι. Σε κάνει να νοιάζεσαι και να μη θες να τον αφήσεις να φύγει έτσι, να τον κρατήσεις στη ζωή σου. Δε θα σου πω αν πρέπει να το κάνεις ή όχι, δεν είμαι σε θέση. Ούτε ότι άμα το κάνεις θα πρέπει ντε και καλά να συγχωρέσεις όλα όσα έγιναν. Πρέπει όμως να καταλάβεις και να αποδεχτείς (όχι να συμβιβαστείς γιατί όλα θα πάνε κατά διαόλου) ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η ζωή σου θα γίνει ένας εφιάλτης. Κι αυτό γιατί πλέον υπάρχει κάποιος που μόνιμα σε στεναχωρεί και σε βασανίζει μέσα στη ζωή σου. Κάποιος που όση αγάπη και να δώσεις δεν ανταποκρίνεται κι όσο κι αν του δείχνεις ότι είναι λάθος αυτό που κάνει κι ότι αναλώνεται σε ανούσια πράγματα, δε σε ακούει. Σκατά ε? Θα χρειαστείς πολύ δύναμη για να τα βγάλεις πέρα σε μια τέτοια κατάσταση. Δύναμη να μπορείς να αποδεχτείς το γεγονός πως νιώθεις καλά όταν είναι καλά και άσχημα όταν είναι άσχημα, χωρίς να ισχύει το αντίστροφο (χωρίς διπλή συνεπαγωγή δηλαδή). Θέλει τεράστια δύναμη κι αν δεν μπορείς να τη διοχετεύσεις αυτή τη δύναμη δε θα αντέξεις.

Που θα τη βρεις τη δύναμη? Ίσως και πουθενά θα νομίζεις. Γιατί ο πούστης ο κόσμος είναι σκληρός, πολύ σκληρός. Ιδίως όταν είσαι λίγο διαφορετικός. Όχι να πετάς ή να διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων. Τότε θα έμπαινες στους X-Men κι όλα καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι λίγο πιο έξυπνος και λίγο πιο ώριμος από τους γύρω σου και ιδιαίτερα τους συνομίλικούς σου. Πόσο μάλλον να έχεις δυο ενδιαφέροντα λίγο πιο alternative από τα γούστα τους. Να είσαι δηλαδή άνθρωπος κι όχι αριθμός σαν κι αυτούς. Είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να καταλάβουν τη διαφορετικότητα σου και ως επί το πλείστον είναι κι αυτοί διαφορετικοί. Οι υπόλοιποι (που είναι και οι περισσότεροι) δε θέλουν να την καταλάβουν, αλλά καταλαβαίνουν ένα πράγμα. Είναι καλύτερο να είσαι διαφορετικός. Και γι'αυτό το λόγο σε φοβούνται και σε περιορίζουν κι εσύ κλείνεσαι στο περίφημο περιθώριο που έλεγα τις προάλλες. Αλλά μέχρι να μάθεις να εκτιμάς το περιθώριο, πρέπει να αντιμετωπίσεις πίκρες και θα σου στερήσουν οι καριόληδες πολλά (θυμήσου όταν έγραφα για εχθρούς). Μην πτοείσαι όμως όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Η διαδρομή για την ευτυχία πρέπει να είναι δύσκολη για να αξίζει ο προορισμός. 

Γιατί η ζωή μας φίλε πάντα έχει ένα νοήμα. Μην το απορρίπτεις αυτό και μην την πετάξεις εύκολα και γρήγορα σε όσα σκατά κι αν πέσεις. Πάντα υπάρχει κάτι να πιαστείς και να τραβηχτείς και να βγεις από'κει. Μπορεί να είναι η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, το ταίρι σου. Ακόμα κι ένας ψυχολόγος ή ένας Ιερέας/Μοναχός. Αρκεί να μην είναι κάτι που σε βλάπτει όπως πρέζα, αλκόολ και τα συναφή. Ο καθένας έχει τον άνθρωπό του. Βρες τον, μίλα του. Ο άνθρωπος σου είναι, υπάρχει για να σε βοηθάει. Είναι το σωσίβιό σου. Μίλα και βγάλε τον πόνο σου σ'αυτόν. Γιατί άμα το κρατάς μέσα σου θα σε πάει σε ακόμα χειρότερα μονοπάτια (δες όταν σου μίλαγα για Ψυχολογία και Απώλεια). Δώσε την ευκαιρία στον άνθρωπό σου να σε βοηθήσει και θα βρεις το έναυσμα για κάτι καλύτερο. Το λέει κι ο Mos Def στο Cream Of The Planet: 
"Baby what's happenin'?
  Listen, life is fantastic
 Beautiful and tragic
 Plain, classic"

Και με βάση αυτά καταλήγουμε στο βασικότερο μάθημα. Μη φοβάσαι να δώσεις και να προσπαθήσεις για κάτι. For any-fucking-thing that feels worth giving or trying. Ειλικρινά για οτιδήποτε νιώθεις πως αξίζει. Να μην περιμένεις πάντα να πάρεις πίσω με την πρώτη ή αυτό που θα πάρεις να είναι αυτό που θες. Μπορεί και να είναι αλλά εσύ μην το περιμένεις αυτό. Δε δουλεύει το σύστημα έτσι τις περισσότερες φορές. Τις περισσότερες φορές θα νιώσεις πως δεν άξιζε να δώσεις και πως δεν εκτιμάνε αυτό που έδωσες. Είναι απλό: ή ξέρουν πόσα μπορείς πραγματικά να δώσεις και σε κάνουν να δώσεις κι άλλα ή είναι αχάριστοι. Δε θα μπορέσεις να τους ξεχωρίσεις. Θα το μάθεις στο τέλος όταν οι πρώτοι θα μείνουν και οι δεύτεροι θα φύγουν. Θα κερδίσεις και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί πάντα κάτι κερδίσεις σε όλες τις εμπειρίες της ζωής σου. Πάντα κάτι αποκτάς και κάτι μαθαίνεις. Κι όταν φτάσει η ώρα να λάβεις πίσω, με τόσα που θα έχεις μάθει, θα το εκτιμήσεις πολύ περισσότερο αυτό που σου δίνεται. Γιατί κι εγώ προσπάθησα για τελειωμένες καταστάσεις κι ανθρώπους που δεν ανταποκρίθηκαν και με πλήγωσαν. Αν δεν πονέσεις δε θα μάθεις, αν δεν πέσεις δε θα σηκωθείς κι αν δεν κοπιάσεις δε θα γίνεις καλύτερος. Και τώρα έμαθα, σηκώθηκα, έγινα καλύτερος κι επιτέλους πήρα πίσω κι είμαι ευτυχισμένος. Γιατί όση πίκρα κι αν είχε το παρελθόν ένα βλέμμα της και μόνο στο παρόν τα κάνει όλα καλύτερα.

Κι ίσως για σένα να μην είναι το βλέμμα της/του. Να είναι οτιδήποτε άλλο. Δε μιλάω μόνο για έρωτες, σου είπα παντού μπορείς να βρεις αυτό που σου λείπει και χρειάζεσαι. Αυτά ήθελα να σου πω. Γιατί τώρα που μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως είμαι καλά θέλω να γίνεις κι εσύ καλά κι ελπίζω αυτά που σου έιπα να σε βοηθήσουν. Γιατί άμα κι εσύ νιώθεις λίγο διαφορετικός, άμα νιώθεις πως έχεις τραβήξει περισσότερα ζόρια απ'ότι σου αξίζουν, άμα νιώθεις πως οι καριόληδες σου στέρησαν αυτά που άξιζες τότε αξίζεις κι εσύ το φως και μακάρι αυτά που έμαθα και σου λεώ να σε βοηθήσουν να το βρεις. 
"Πες το σοφία ή αλλιώς αδυναμία της στιγμής και να ακούσω τις δικές σου περιμένω."

Περιθώριο

Ναι εκείνος ο τύπος είμαι. Αυτός που θεωρείς περιθωριακό, φρικιό ή απλά παράξενο. Που το ίδιο λες και για τους φίλους και τις φίλες μου. Για λόγους που εγώ βρίσκω γελοίους, ενώ εσύ φυσιολογικούς. Ας τα βάλουμε όμως κάτω να δούμε ποιος είναι ο περίεργος από τους δυο μας.

Κι έστω εμφανισιακά δεν είμαι μοντέλο. Το μαλλί μου γίνεται σκατά πολλές φορές, η μύτη μου είναι μεγάλη, το wannabe μουσάκι ανακατώνεται. Ε είμαι και λίγο καμπούρης πες, φαίνεται και λίγο η κοιλίτσα γάμησε τα τι να κάνουμε. Ούτε και οι φίλοι μου είναι δα και μανεκέν. Άλλοι έχουν κι αυτοί σκατά μαλλί, άλλοι σπυριά, άλλοι καμπουριάζουν κι αυτοί ίσως γάμησε τα. Κι ας κάνεις παρέα με πιο χοντρούς, πιο καμπούρηδες, αλλήθωρους  ή τύπισσες πάλι χοντρές, με μεγάλο κώλο ή αξύριστες, αλλά όπως δηλώνεις δεν είσαι ρηχός/ρηχή και δεν κρίνεις από την εμφάνιση.

Έστω ότι το πιστεύω λοιπόν και πάω παρακάτω. Ούτε τον χαρακτήρα μου πολυσυμπαθείς έτσι. Ναι, ναι δε σου κάνω κι είναι λογικό. Δεν πετάγομαι μέχρι το κυλικείο να σου πάρω καφέ ή μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα. Δεν είμαι πρόθυμος να χωθώ στους ηλίθιους καβγάδες σου μόνο και μόνο γιατί τα επίθετα μας είναι κοντά και μας έβαλαν στο ίδιο τμήμα. Έχω ένα στοιχειώδη σεβασμό για τους ανθρώπους γύρω μου και τους κανόνες που αξίζει κανείς να τηρήσει. Και το χειρότερο: δε στήνω ψεύτικη εικόνα για να με συμπαθήσεις εσύ και η υπόλοιπη νορμάλ παρέα σου. Γίνομαι ξινός και κακιασμένος κι επιθετικός και προσβλητικός γιατί έχω μάθει να είμαι ο εαυτός μου και να μην αλλάζω για χάρη κάποιου που απλά θέλει παρέα κι όχι φίλους.

Γιατί εγώ τους φίλους και τις φίλες μου τους γουστάρω έτσι όπως είναι. Κι ας κραζόμαστε γι'αυτό. Γι'αυτό είμαστε φίλοι κι εσείς είστε απλά παρέα. Γιατί οι δικοί μου παίζουν games, διαβάζουν πολύ, έχουν τα κολλήματα τους, τις παραξενιές τους και τα όλα τους και γι'αυτό τους γουστάρω κι είναι δίπλα μου τόσα χρόνια. Γιατί γουστάρω που μπορώ να μιλάω με δυο κοπελιές και να μπορώ να τους λέω ότι θέλω άνετα, χωρίς να μου το παίζουν θιγμένες επειδή έτσι διάβασαν στο Cosmo. Δε το χέζω όμως. Ή κι αν το χέσω έχω την ευγένεια να απολογηθώ. Δεν το παίζω ιστορία κι ούτε αυτές μ'ανέχονται γιατί απλά χρειάζονται την προσοχή μου για να επιβεβαιώσουν το εγώ τους. Κάτι τέτοιες τις έκανα πέρα από καιρό γιατί δεν υπάρχει χώρος στο "περιθώριο". 

Εμένα βλέπεις η παρέα μου δε το βρίσκει περίεργο να αράξουμε σ'ένα παρκάκι, να κλέψουμε wifi από την απέναντι πολυκατοικία και να κάνουμε το χαβαλέ μας. Το να κάτσουμε σε μια καφετέρια, να πιούμε κάτι in και να ακούσουμε in μουσική, μπορεί να το κάνουμε, αλλά δε μας λείπει κιόλας άμα αποφασίσουμε για κάτι άλλο. Τις προάλλες άραζα με την αδερφή ψυχή μου σε ένα παγκάκι με μπύρες και βγάζαμε τα εσώψυχά μας. Εσύ την "αδερφή ψυχή" σου (δηλαδή αυτή που φασώνεις γιατί θέλει να τη μπει στην παρέα σας) δε θα την πήγαινες εκεί. Γι'αυτό εσένα έχει εισαγωγικά κι εμένα όχι. Γιατί εμένα οι φίλοι μου θεωρούν το να μαζευτούμε όποτε μπορέσουμε σ'ένα σπίτι ή σ'ένα νετ και να λιώσουμε τη ζωή μας απασχόληση, ενώ εσείς πρέπει ντε και καλά να πιείτε να κάνετε κάποια "καφρίλα" του στυλ "Χέζω στο πάρκο γιατί είμαι πρωτόγονος και δεν ξέρω τι πάει να πει τουαλέτα!" και τάχα μου να πείτε τι ωραία που είναι η ζωή με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς. Όταν γυρίζω στο σπίτι όμως εγώ κι οι άλλοι άφραγκοι που μόλις αναλύσαμε το γιατί είμαστε άφραγκοι χρησιμοποιώντας το μυαλό μας κι όχι μαλακίες του τύπου "'Ετσι είναι η ζωή αδερφέ!", είμαστε πιο χαρούμενοι. Τυχαίο? Και δε σου λέω ότι δεν κάνουμε κι εμείς καφρίλες κι ανωριμότητες. Τις προάλλες κλείσαμε ένα δρόμο με σκουπιδοκάδους. Μόνο που εμείς δεν έχουμε να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν.

Είμαστε και λίγο πιο ντόμπροι εδώ που τα λέμε έτσι? Άμα είσαι μαλάκας σου το λέμε κι επιμένουμε κιόλας. Εσύ το κρατάς για να το ψιθυρίζεις και να ασχολείσαι όταν δεν έχεις με τι άλλο να επιβληθείς στα γκομενάκια. Τα ίδια γκομενάκια τα οποία τσεκάρουμε και σχολιάζουμε ανηλεώς, ενώ εσύ δήθεν ντρέπεσαι εκτός πάλι όταν το ψιθυρίζεις. Κι αυτές ίσως και να θίγονται. Διότι αν η άλλη τα πετάξει όλα έξω εσύ πρέπει να κάνεις τον τζέντλεμαν. Αν σου το παίζει δήθεν ανοιχτή και σεξουαλικά προχώ εσύ θα κάνεις τον παπά. Όλα φυσιολογικότατα.

Άσε που σε τσαντίζει η ιδεολογία μου και μας. Γιατί εμείς πιστεύουμε και σε κάτι. Εσύ αγαπάς μια "Ελλάδα" γιατί έτσι σου έμαθαν. Να τη χέσω την Ελλάδα άμα είναι να ανήκει σε άτομα σαν κι εσάς. Οι "Έλληνες" που καλοπερνάνε γιατί έτσι πρέπει. Να γαμηθούν οι ξένοι με τα καλύτερα συστήματα και τα πιο οργανωμένα κράτη. Να γαμηθούν οι μετανάστες που ήρθαν από χώρες που έγιναν τα μπουρδέλα που κινδυνεύεις να γίνεις εσύ. Να γαμηθούν οι πούστηδες που θέλουν και να παντρεύονται, διότι τίποτα δεν είναι πιο λογικό από το να σε δω στα 20 σου να παντρεύεσαι 80χρονη για να της φας τα λεφτά διότι αυτό είναι η "μαγκιά" σου. Εγώ δεν καψουρεύομαι να ακούω Βέρτη, Οικονομόπουλο και Κιάμο. Να γαμηθεί η καψούρα. Εγώ ερωτεύομαι κι ακούω Arctic Monkeys, 3 Doors Down, Πυξ Λαξ και Μποφίλιου. Για να διασκεδάζω γουστάρω Dilated Peoples Guns 'n' Roses, Wu-Tang και 2Pac, όχι Stan, Γκάνο και Παντελίδη. Α γαμήσου που το μόνο που ξέρεις από το Πάσχα είναι το αρνί μαλάκα. Θεωρώ τους Scorpions και τους AC/DC πιο κλασικούς από το Σφακιανάκη και τον Πλούταρχο κι εσύ α γαμήσου.

Α γαμήσου που το μόνο game που ξέρεις είναι το Pro ή το LoL γιατί στο έμαθαν στο Net που πήγαινες κάποτε στα κρυφά. Α γαμήσου που ξέρεις τον Ελύτη μόνο επειδή πήγες θεωρητική. Α γαμήσου που διασκεδάζεις στα μπουζούκια και είσαι και περήφανος, κλαρινογαμπρέ. Α γαμήσου που έκανες το tattoo μόδα, μέχρι να το μετανιώσεις στα 40. Αν στο περιθώριο είναι άνθρωποι που απολαμβάνουν απλά αυτό που τους αρέσει, χωρίς να σου δίνουν λογαριασμό, τότε να εύχεσαι να ήσουν στο περιθώριο. Αν η μόδα που πρέπει να ακολουθήσω για να γίνω αποδεκτός από την πλειοψηφία είναι να σαπίσω μέχρι τον πυρήνα και να γίνω
μια ψεύτικη εικόνα γιατί έτσι με θέλουν οι πολλοί, να την ακολουθήσουν οι πολλοί. Εγώ κι όσοι είναι δίπλα μου ξέρουν να επιλέγουν, ξέρουν να ξεχωρίζουν και σε έχουν ολίγον τι γραμμένο. Α γαμήσου λοιπόν...

Blades

Μην αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο τίτλος. Πρώτον και κυριότερον γιατί έτσι, σκάσε και διάβαζε παρακάτω. Άντε και επειδή γουστάρω ταινίες ή anime ή comics ή δεν ξέρω κι εγώ τι με λεπίδια, αίματα και όλα τα συναφή (πχ. Kill Bill).

Anyways η σημερινή ημέρα αποτελεί ένα landmark στην προσωπική μου ιστορία. Ή μάλλον ένα daymark (get it?). Πρώτον για το κοσμοϊστορικό γεγονός ότι χάρη στις εκπτώσεις τσίμπησα graphic novel Batman & Robin με 5 ευρώ (achievement). Και δεύτερον, διότι για πρώτη φορά έγραψα ολοκληρωμένο σενάριο για το πρώτο από τα manga που αναφέρω στο άρθρο Projects (μπείτε να δείτε να ανεβούν λίγο και τα views βρε παιδιά, NOT) και σύντομα θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα (greater achievement). 

Και τέτοια achievements μου έδωσαν μεγάλη χαρά, κρίνοντας από το πνεύμα underachiever που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και αυτό για μια ποικιλία λόγων τους οποίους ίσως και εν μέρει να έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα, αλλά δε γαμιέται. Αυτά είναι μες το μυαλό κι αυτά πρέπει να κοπανήσω στο πληκτρολόγιο για να βρω άλλες ιδέες για κοπάνημα αργότερα. 

Σκέφτομαι λοιπόν τι καλός φίλος έχω υπάρξει. Γενικότερα σ'ένα κύμα έπαρσης και αυταρέσκειας που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο κι ας πιστεύει ο καθένας ότι θέλει. Ζαμανφού που λένε και στα Σουαχίλι. Αλλά ιδιαίτερα τώρα τελευταία έχω υπάρξει πολύ καλός φίλος ρε πούστη μου και μαγκιά μου. Τώρα ξέρεις όταν το συζητάς κι αυτά σαφώς δε θα αναφέρεις οποιαδήποτε αρνητική πλευρά του θέματος. Αλλά μόνος σου όταν το ξανασκέφτεσαι λες: "Ρε μήπως δεν έπρεπε τελικά?" Και δεν κατηγορώ όσους βοήθησα γι'αυτό το θέμα. Προς Θεού ο καθένας σε βλέπει και σου συμπεριφέρεται όπως εκείνος πιστεύει πως είναι σωστό και μπορεί να έχει οποιαδήποτε απαίτηση από εσένα. Δεν έχεις δικαίωμα να επέμβεις σ'αυτό γιατί τότε μπαίνεις στη θέση του. Η όλη φάση είναι στο πως θα αντιδράσεις. Εγώ διάλεξα τη βοήθεια διότι όπως κήρυξα πρόσφατα σε μέλος της οικογένειας: "Όντως οι καλοί την πληρώνουν πάντα. Και δεν παίρνουν ποτέ αυτό που τους αξίζει. Όμως παίρνουμε αυτό που μας αξίζει μόνοι μας. Κοπιάζοντας διότι μόνο τον εαυτό μας έχουμε. Τον εαυτό μας και ότι άλλο μας δίνει δύναμη. Η μόνη προϋπόθεση είναι να παραμείνουμε καλοί διότι αν διεφθαρθούμε και πέσουμε στην παγίδα τους τότε δεν αξίζουμε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε. Και γινόμαστε όπως όλοι οι κακοί στη ζωή μας."

Κι αυτό που λες το κατάλαβα πρόσφατα ανακαλώντας κάποια γεγονότα του παρελθόντος. Τυχαίνει (κι αυτό το λέω χωρίς την παραμικρή υπερβολή) να υπάρχουν άτομα που σε εμένα και σε λοιπούς "φίλους" τους να χρωστάνε ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Δίχως υπερβολή. Περάσαμε ένα βράδυ στους 0 βαθμούς με κοντομάνικα και μετά ξεροσταλιάζοντας στο νοσοκομείο (όχι ομαδικώς, ο καθένας έκανε το κομμάτι του). Να σου πω ποιο ήταν το ευχαριστώ τους. Πισωπλατιές και προδοσίες και προσβολές, ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ. Και πλάι τους τώρα στέκονται όσοι τη δύσκολη στιγμή τους είχαν παρατήσει. Μετράει μια σημαία περισσότερο από τη ζωή τους. Κατάλαβες λοιπόν ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός? Για μια κωλοσημαία ρε πούστη. Που όταν τη σημαία την τιμάνε άτομα τέτοια, πέφτει η αξία της σε προσάναμμα και τίποτα περισσότερο. Ωραία πράγματα ε?

Πες όμως το αφήνουμε αυτό στην άκρη. Λέω να απευθυνθώ για μια τελευταία φορά σε εσένα. Σε εσένα που σε αντιμετώπισα στις "Μάχες" μου κι έκανα "Όνειρα" για εσένα. Να σου πω τι έχω πάθει? Με πιάνουν στιγμές που θέλω να ξαναγυρίσουν όλα όπως πριν. Να ξαναμιλάμε κανονικά και όλα όμορφα κι ωραία. Να έχω ίσως και την ελπίδα πως θα πραγματοποιήσω έστω και ένα όνειρο. Μα δεν πρέπει να γίνει. Και γι'αυτό ίσως να μου χρειάζονται οι λεπίδες. Να αποκεφαλιστώ μπας και σταματήσω να σκέφτομαι αυτό το πράγμα. Ο περιορισμός αυτός μπήκε για κάποιο λόγο. Όχι για να σε ξεχάσω. Αν νομίζεις ότι αυτό πρόκειται να γίνει μάλλον δεν ένιωθες πόσο σοβαρά μιλούσα τόσο καιρό. Καλώς ή κακώς για καιρό ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο θα ξεχάσει κάποιος από τους δυο μας κάτι. Όχι, όχι, όχι όλα εδώ θα μείνουν. Ο περιορισμός θα μας βοηθήσει και τους δύο (κυρίως εμένα δηλαδή που το έχω ανάγκη) να προχωρήσουμε λίγο πιο ομαλά. Χωρίς κάτι να μας στοιχειώνει. 

Σκατά όμως, θες δε θες, σ'αρέσει δε σ'αρέσει, με γάμησες. Με έκανες ολίγον τι σκουπίδι. Ιδίως τις πρώτες πέντε χωρίς χαμόγελο μέρες. Μετά όσο και να μη το θες ένα ταξίδι στην Ελβετία με τη συνοδεία του 100 Bullets κάνει καλό στις πονεμένες ψυχούλες. Αλλά η ζημιά είναι εκεί. Και με οδήγησε σε λάθη, όπως να δείχνω πολύ συναίσθημα ενώ δεν υπήρχε. Ή ακόμα χειρότερα να νομίζω ότι θα δοθεί πραγματική σημασία σε συναντήσεις που ίσως και να ήταν θέμα πεπρωμένου, αλλά απ'ότι φαίνεται δε χωράνε στη ζωή τον άλλων, παρά μόνο στο κενό που άφησες. 

Συγνώμη για τις τύψεις και τα σχετικά που ίσως να προκάλεσα και για τον όποιο θυμό που σου δημιούργησα διότι πιθανότατα να πιστεύεις πως όλα είναι δικό μου φταίξιμο. Αλλά δε γαμιέται συμβαίνουν κι αυτά. Άσε τον τρελό στην τρέλα του. Θα κλείσω και αυτό το θέμα με στίχους από το 26 Ιούνη του Iratus (άκουσε το αν και μιλάει για άλλα πράγματα):

"Θα σε παρακαλούσα να ήσουν πάντα μακριά μου

 Κι αν σου λείπω ψιθύρισε το όνομα μου

Μονάχα προσπάθησε να μη φτάσει η φωνή στ'αυτιά μου

Είμαι πολύ μικρός για να με προδώσει η καρδιά μου" 
 

That's pretty much it. Αυτά για το συγκεκριμένο άρθρο κι ελπίζω να προχωρήσουν όλα καλά όπως θα επιθυμεί ο καθένας. All will be well που λέει και ο Saint Walker. 

Αϋπνία

Οι σοφοί έχουν πει ότι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια. Και ισχύει όσο να πεις. Κι ενώ κοντεύει 4 τα ξημερώματα κι εγώ πίνω φραπέ γλυκό με γάλα, είπα ας γράψω κάτι πριν πάω για τις επικότερες των διακοπών. Είχα κάποια άλλα πράγματα στο νου, αλλά τα έχω αφήσει για κάποια άλλη στιγμή.

Και πράγματι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εσύ κάνεις άλλα σχέδια. Ιδίως όταν τα σχέδια αυτά έχουν να κάνουν με το να ξεπεράσεις μια κατάσταση. Και δεν είναι οι αναφορές, στοχευμένες και μη από εσένα ή από φίλους και γνωστούς. Ούτε οι συνεχείς υπενθυμίσεις που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεσαι. Όχι, όχι. Είναι οι συνεχείς μικρές, ανούσιες, ίσως και ανύπαρκτες απόπειρες να σου αποδείξει πως μετά απ'όλα αυτά, είναι ακόμα εκεί. Πως το ναι εκείνο ήταν απλά ένας συμβιβασμός και όχι συναίνεση. Και ενοχλεί αυτό, ενοχλεί πολύ. Αλλά εσύ που έχεις συναινέσει στο να μην είσαι εκεί πλέον, δεν μπορείς να πεις κάτι. Κι απλά κάθεσαι εκεί και πονάς γιατί πέφτει αλάτι στις πληγές.

Και τι πληγές ε? Βάσανο. Ένα βάσανο που σε εμποδίζει σε κάθε κίνηση. Στην αρχή προσπαθείς απλά να βρεις ένα φαρμακείο. Μόλις το βρεις, κάνεις σαν τυπική ψυχαναγκαστική μητέρα και προσπαθείς να θεραπεύσεις τις πληγές με κάθε δυνατό τρόπο. Μόνο αγάπη, φροντίδα και λίγο οξυζενέ. Σύντομα όμως καταλαβαίνεις που έχει γίνει το λάθος και ξεχνάς το θέμα φροντίδα. Συμβιβάζεις τον εαυτό σου, ότι και καλά θα ζήσεις με τις πληγές. Αλλά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο και αμέσως αμέσως νομίζεις πως με την παραμικρή κίνηση θα ξανανοίξουν. Οπότε με το παραμικρό φοβάσαι. Και κάνεις ηλιθιότητες. Και μετά ενώ είναι απλές ηλιθιότητες αρχίζεις και πανικοβάλλεσαι και ζητάς συγνώμη και τρέχεις και κάνεις και ράνεις. Και στο τέλος άμα δεν υπάρξει απόκριση από πουθενά, καταλαβαίνεις πόσο σκατά τα έκανες και πως δε διορθώνεται το θέμα, διότι απλά ο λόγος που τα ανακάτωσες όλα ήταν επειδή ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ. 

Και σκατά. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται κάτι που μπορεί να τα διορθώσει. Κάτι τόσο τέλεια δημιουργημένο και δοκιμασμένο στο πολύ μακρινό παρελθόν που ίσως και να τα φτιάξει όλα. Και ξεκινάς να τρέξεις να το πιάσεις. Αμ δε. Δεν παίζει. Γιατί όπως είπαμε, οι πληγές σου δεν είναι ακόμη φουλ θεραπευμένες. Πρέπει λοιπόν να περπατήσεις, αργά και σταθερά. Αυτό όμως που θες να πιάσεις κινείται σε άλλους ρυθμούς κι εσύ αργείς, χάνοντας τη σιγουριά σου. Και αμφιβάλλεις. Προσπαθείς λοιπόν να το κυκλώσεις. Να το παγιδέψεις και να το εξετάσεις καλά καλά να δεις αν όντως σου κάνει ή αν είναι μια ψευδαίσθηση μέσα στο μυαλό σου όπως όλα πριν. Θα πιάσει όμως? Only time knows. 

It's hell inside my head. Μπορώ να το εγγυηθώ αυτό. Διότι όλο το παραπάνω είναι οι στοχασμοί που κινούνται στο μυαλό μου εδώ κι ένα μήνα (εν συντομία βέβαια), χωρίς την παραμικρή ενίσχυση οποιουδήποτε οπτικοακουστικού τριπ. Αυτά τα ολίγα λοιπόν έτσι για να έχουμε να λέμε. See ya soon kids!

Μάχες

Εκεί λοιπόν στο πεδίο της μάχης για μια τελευταία φορά απέναντι στον εχθρό. Πάντα η τελευταία είναι η πιο άγρια και η πιο βάρβαρη. Ξεκινάει και ορμάει ο ένας από τους δύο με όλη του τη δύναμη. Αν υποχωρήσει δεν υπάρχει και μεγάλο νόημα να το συζητάμε το θέμα, τέλος όποιος όρμησε νίκησε. Όμως σπάνια είναι οι σπουδαίες τελευταίες μάχες έτσι. Εκεί που γίνεται στ'αλήθεια μάχη και πόλεμος έχουμε μια σύγκρουση δίχως έλεος κι από τις δύο πλευρές. Το θέμα είναι όμως, βγήκε κανένας νικητής από την τελευταία αυτή μας μάχη?

Εγώ ως αρχηγός από τη μία πλευρά, ως γνωστόν πολεμάω στα ίσα. Με την έννοια ότι μπαίνω κατ'ευθείαν στο ψητό και πάω άμεσα για τη νίκη. Δεν υπάρχει συμβιβασμός. Ή όλα ή τίποτα. Παίζουμε για πρώτη θέση όχι τελευταία. Ο αντίπαλός μου, πάλι λόγω της φύσης του (nothing to blame), δεν παίζει ευθέως. Προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες, διότι λογικά ξέρει πόσο αξίζουν (ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω από το δικό μου παρατηρητήριο). Κι αυτό οδηγεί σε αβέβαιες αποφάσεις που κάνουν τη μάχη σφοδρότερη και για τις δύο πλευρές. Κι απλά το πεδίο γεμίζει με περισσότερα πτώματα. 

Όντας εγώ εκείνος που κάνει επιθετικό πόλεμο, έχω ξεκάθαρα το στόχο στο μυαλό μου και επικεντρώνω όλες μου τις δυνάμεις εκεί. Ο αντίπαλος όντας αμυνόμενος, έχει το στόχο απλά να προφυλάξει ότι του ανήκει χωρίς κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη. Έτσι έρχεται η πρώτη συνθήκη ειρήνης. Ο πρώτος συμβιβασμός κι από τις δύο πλευρές. Εγώ, ενώ έχω υποσχεθεί να μην κάνω συμβιβασμό τελικά υποκύπτω και κακώς πέφτει το ηθικό της πλευράς μου. Ο αντίπαλος ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, φυσικά στήνει μεγαλύτερες άμυνες γιατί σίγουρα δεν ανέχεται να έχει έναν πρώην εχθρό γείτονα. Αυτό που αγνοώ είναι τους συμμάχους που μαζεύει ενώ εγώ κάθομαι στ'αυγά μου. 

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζω να ξαναμπώ στο παιχνίδι πιο βάρβαρα και επιθετικά από πριν. Οι μάχες γίνονται ακόμα δυνατότερες και οι επιπλέον άμυνες δεν αποτρέπουν την κατάσταση απ'το να φτάσει στο ίδιο σημείο, με μια μικρή διαφορά. Ο δικός μου στρατός δεν έχει τη δύναμη και την υπομονή να υποστεί άλλες φθορές. Υπάρχουν κι άλλα πεδία στα οποία ίσως αξίζει λίγο παραπάνω να εξασφαλίσουμε μια νίκη. Κι έτσι κατορθώνουμε την πρώτη μας ήττα. Μα εκείνη την περίοδο τι να μας νοιάξει? Πολεμούσαμε αλλού και στην ουσία η μάχη αυτή ήταν αυτοκτονίας, ίσα ίσα για να κλείσει το μέτωπο. 

Κάποια στιγμή όμως αργότερα κι ενώ όλα αυτά κόντευαν να ξεχαστούν, έμαθα ότι κατά μέρους τους είχαν αρχίσει να σπάνε κάπως οι άμυνες. Κι έτσι είπα, μια τελευταία πολιορκία. Αυτή τη φορά όμως άλλαξαν τα πράγματα. Μπήκα κι εγώ στο πεδίο της μάχης αυτοπροσώπως. Και ίσως να μπήκε κι ο αντίπαλος, μέσα στο χάος της μάχης που να καταλάβω ποιος είναι ποιος. Έφτασα πολύ μακριά και πέτυχα μια νίκη που ίσως να μην ήταν αυτή που ήθελα εξ'αρχής αλλά με ικανοποίησε για κάποιο διάστημα. Και τότε...

Τότε έγινε η ζημιά. Ένας από τους συμμάχους που έλεγα πριν ήρθε και μας επιτέθηκε εν καιρώ ειρήνης, κάνοντας μάλιστα μεγάλη ζημιά. Επιτέθηκε αγνοώντας το ιστορικό της πιο πρόσφατης μάχης κι έκανε μεγάλη ζημιά. Αρκετή για να μας καταστήσει ανίκανους για αντεπίθεση για καιρό. Τελικά τα καταφέραμε, συμπτυχθήκαμε και είπαμε ότι αυτή θα είναι η τελευταία μάχη. Πλέον όχι για τη νίκη, αλλά για την ηθική μας ρε γαμώτο. Για να δικαιωθούμε.

Η μάχη ήταν η σφοδρότερη όλων. Σκληρή, βίαιη κι ανελέητη μέχρι το τέλος. Αυτή τη φορά συγκρουόμαστε με μίσος, ενοχές και οργή και εγώ και ο εχθρός. Έπειτα από βαρβαρότητες λοιπόν σταματήσαμε. Και κοιτάξαμε γύρω μας. Και είδαμε τη ζημιά. Δάκρυα, πληγές, σημάδια και πτώματα παντού. Κι είπαμε να σταματήσουμε εκεί. Και να γυρίσει ο καθένας στο βασίλειο του και να μείνουμε εκεί. Και να μην ξανασμίξουν τα όπλα μας ποτέ ξανά. 

Αν αναρωτιέται κανείς ποιος φταίει, κανείς δε θα το βρει ποτέ. Γιατί κανείς δε θα ακούσει την ιστορία από έναν απλό, ψυχρό παρατηρητή. Θα την ακούσει από συμμάχους, δικούς μου ή δικούς της. Ίσως η ηθική μου να είναι σωστή, όπως και αυτά που πιστεύω και να μην έπρεπε να δώσει τη δύναμη στο σύμμαχο για να μπορέσει να με χτυπήσει. Ίσως να παρεκτράπηκα από την οργή μου και την τόσο μεγάλη πια ανάγκη μου να δικαιωθώ που δεν έπρεπε να δώσω αυτή τη μάχη. Μα δεν έχει νόημα πια. Τελείωσε.

Δεν είδαμε ποτέ ο ένας τον άλλον στα μάτια, μας κάλυπταν οι μάσκες μας. Η πορτοκαλί δικιά μου με το λευκό B (το σήμα του Blogger, γιατί σας κουράζουν οι αλληγορίες) και η μπλε δικιά σου με το λευκό F. Και μετά από κάθε ήττα (γιατί στην ουσία κι αυτό ήττα ήταν), έτσι και τώρα κάθομαι, μ'ένα σπασμένο σπαθί, ένα μπουκάλι, μια μελανιά στο πόδι και άπειρα σημάδια, ιδίως κοντά στην καρδιά. Δεν είδα τι σημάδια είχα προκαλέσει εγώ. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι έπρεπε να αφήσω σημάδια. Δεν ξέρω όμως αν έπρεπε ή όχι και τι σημάδια ήταν αυτά που άφησα. Ξέρω ότι έχει συμμάχους που θα τα επουλώσουν. Για τα δικά μου δεν είμαι 100% σίγουρος. Αλλά, στην τελική μπορεί και να μείνουν να μου θυμίζουν αυτόν τον πόλεμο.

Αυτό είναι λοιπόν το αντίο. Στον καλύτερο μου αντίπαλο. No hard feelings. Ίσως να μας βρει ο χρόνος κάπου αλλού, έχοντας δώσει ο καθένας τις δικές του μάχες και να μπορούμε πλέον να κάτσουμε κάπου χωρίς να μας ενοχλεί τίποτα και να απολαύσουμε ένα γλυκό με την ησυχία μας. Μα μέχρι τότε, τον πόνο, τα συναισθήματα, τις στιγμές, τα λόγια κι ένα όνειρο θα τα ταΐσουμε σ'ένα τέρας που λέγεται παρελθόν, για να σβηστούν. Στο επανειδείν λοιπόν και μακάρι όλα να μας πάνε όπως τα θέλουμε, για να ησυχάσουν επιτέλους οι ψυχές μας και να μη βασανίζονται μάταια στο πεδίο της μάχης.

Λίστα

Επειδή τα νεύρα μου είναι σε απίστευτη κατάσταση και δεν είχα τι να κάνω να ηρεμήσω, είπα να ανασύρω μια παλιά προσπάθεια και να συγκεντρώσω όλα τα αποστάγματα σοφίας που είχα μαζέψει στη θυελλώδη αυτή χρονιά και να τα έχω όλα εδώ:

1. Όταν τα βουνά δεν πάνε στον Ιερεμία, τα γράφει στα παπάρια του και πάει παραλία.
2. Το μαχαίρι είναι για τους φίλους και το πέος για τους εχθρούς.
3. Το μόνο πράγμα που κερδίζεις όντας μουνόδουλος είναι περισσότερα friendzones.
4. Ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι το απόλυτα χρήσιμο και θετικό. Αφενός γιατί μπορείς να ξεφύγεις από οποιαδήποτε περίσταση προσβολών, χωρίς να υπάρξουν τσακωμοί και απώλειες. Αφετέρου γιατί βρίσκεις καινούργιες ατάκες για ένα παλιό αστείο. Το γεγονός πως αναγνωρίζεις πως δεν είσαι τέλειος το θεωρώ αυτονόητο.
5. Οτιδήποτε κακό ή προβληματικό είναι αναγκαίο να υπάρχει μιας και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το ανώτερο και να το αναδείξουμε ως πρότυπο.
6. Haters gonna hate, lakers gonna lake. The important thing is: Bakers gonna bake baby!
7. Άμα βαριέσαι/φοβάσαι/απαξιώνεις να διαβάσεις το κείμενο ενός φασίστα, τότε βαριέσαι/φοβάσαι/απαξιώνεις να τον αντιμετωπίσεις.
8. Για να γράψεις ένα καλό σενάριο χρειάζεσαι: α)Μαθηματικά Κατεύθυνσης, β)Να νικήσεις το Serris στο Metroid Fusion, γ)Στερητικό από τα Pokemon και δ)Τα Top 100 του Kanye West από το Youtube.
9. Χωρίς ροπές, η ζωή μας θα ήταν τραγική.
10. Σχήμα-έκφραση-καλλιγραφία, το μυστικό της επιτυχίας.
11. Αυτός που βάζει σπίτι του τα σκουπίδια του είναι τουλάχιστον ηλίθιος.
12. Money does not make the world go round. Torque does.
13. Trust but verify.
14. Όσοι έχετε αμφιβολίες για τον εαυτό σας και τη δύναμή σας, να θυμάστε ότι στις 25/01/13 στις 9:00 τελείωνα το έβδομο κομμάτι τις σχολικής βασιλόπιτας.
15. Victory through harmony and safety through obscurity.
16. Η συντομότερη οδός είναι η ευθεία.
17. Lonely are the brave.
18. Liquor is health leaving the body.
19. Power corrupts. Power seduces. Power consumes. But power is finite. And it can cut deep enough, even a man of steel can bleed.
20. How many languages do humans speak? How many governments are they led by? Unlike Korugar, there is a total lack of unity in Earth. And despite the ring's capabilities of creating anything you can imagine... You never imagined a better world did you?
21. Ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας να θυμάστε πως κάποιος, κάπου ήταν, είναι και θα είναι πιο ευτυχισμένος από σας.
22. Η ψυχολογία του νικητή δε σου εξασφαλίζει τη νίκη. Η έλλειψη της όμως σου εξασφαλίζει την ήττα.
23. Για κανέναν πούστη λόγο, μην προσπαθήσεις να διαβάσεις, να γράψεις προσομοίωση και γενικά να ασχοληθείς με οτιδήποτε χρειάζεται πνευματική προσπάθεια, όταν είσαι άρρωστος. Ο συνδυασμός κόπωσης και φαρμάκων μπορεί να φέρει ανησυχητικά αποτελέσματα.
24. Θυμήσου όμως ότι λάμπεις κι όταν καίγεσαι.
25. Το μεγαλύτερο κακό της ανθρώπινης υπομονής είναι ότι κάποτε τελειώνει.

Απολαύστε.

Επιστολή

Έρχονται Πανελλήνιες και το blog για τις επόμενες 16 μέρες θα μείνει ανενεργό.  Αποφάσισα όμως να σας αφήσω με κάτι πολύ δυνατό και κάτι που θα βοηθήσει και τους λοιπούς συνεξεταζόμενους. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε την επιστολή του μαθητή για τις απεργίες που ξετρέλανε πολύ κόσμο. Εάν δεν τη διαβάσατε σας την παραθέτω ακριβώς εδώ (κάντε κλικ στο εδώ). Αφού τη διαβάσετε μπορείτε να προχωρήσετε στο υπόλοιπο του άρθρου αυτού.

Με ενόχλησε πάρα πολύ αυτή η επιστολή, όσο με ενόχλησε και η αντίδραση του κόσμου απέναντι της. Σκέφτηκα λοιπόν ένα κείμενο κλάσικ με βρισιές, επιθετικούς χαρακτηρισμούς και υποτιμήσεις σε αισχρά επίπεδα, αλλά προτίμησα να κρατηθώ όσο γινόταν και αντίθετα σας παραθέτω ένα ένα τα αντεπιχειρήματα που έχω για το περιεχόμενο και τις συνθήκες με τις οποίες γράφτηκε και στάλθηκε αυτή η επιστολή.

1.  Αρχικά σαφώς και θα αμφισβητήσω την αυθεντικότητα της. Αλλά έστω ότι την έγραψε ένας μαθητής της Πρώτης Λυκείου. Το έκανε μόνος του? Δεν το νομίζω. Η επιστολή δυστυχώς παρουσιάζει στοιχεία που δεν ταιριάζουν σε έναν απλό "καλό" μαθητή της Πρώτης Λυκείου. Παρουσιάζει στοιχεία που ταιριάζουν σε έναν μαθητή κατευθυνόμενο. Το λεξιλόγιο καταπέλτης απέναντι στους πολιτικούς που συναντάμε στις πρώτες παραγράφους είναι εντελώς ασυνήθιστο για έναν μαθητή με εκφράσεις όπως "κροκοδείλια δάκρυα" ή το "Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού , αξιοπρέπειας μαχητικότητας ή παράδειγμα υποδούλωσης;;;" Και φυσικά το τέλος όπου έχουμε: "Από αύριο κιόλας , καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ' ένα τραγούδι , ένα σύνθημα : εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες." Εάν σας φαίνεται φυσιολογικό και καθόλου κατευθυνόμενο αυτό, τότε μάλλον κάνω κάτι λάθος. Θα μπορούσα ονοματικά κιόλας να αναφέρω από ποιον πολιτικό χώρο προέρχεται αυτή η έμπνευση (αν και είναι ηλίου φαεινότερον), αλλά θα το αφήσω και αυτό ανώνυμο. Η σχέση αυτή με τα πολιτικά πιστεύω ότι είναι και ο λόγος που διαδόθηκε τόσο γρήγορα η επιστολή αυτή.
2. Τυχαίνει ως επί το πλείστον να μπορώ να ταυτιστώ με τον μαθητή αυτόν στις συνθήκες ζωής. Μπορώ κάλλιστα να δώσω μετρημένες περιστάσεις στη ζωή μου που είναι ακριβώς ίδιες με τις δικές του μία προς μία, αλλά σε αντίθεση με εκείνον προτιμώ να διατηρήσω την αξιοπρέπεια μου και να μην χρησιμοποιώ το συναίσθημα ως τρόπο πειθούς αλλά τη λογική. Θα δώσω όμως κάποιες περιστάσεις για να δούμε μερικά από τα ατοπήματα που υπάρχουν στην επιστολή αυτή.
3. Ο πατέρας μου δουλεύει ταξί. Οπότε όπως και ο πατέρας του μαθητή έτσι και ο δικός μου έχει κατέβει σε απεργίες, έχει δεχθεί την κοινωνική κατακραυγή και την επίθεση των ΜΜΕ και φυσικά δουλεύει 15 ώρες τη μέρα για ψίχουλα. Δεν απειλήθηκε με επιστράτευση αλλά απειλήθηκε με τον εκμηδενισμό της αξίας του ταξί και την απελευθέρωση του επαγγέλματος, που μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει για τον κλάδο. Εγώ λοιπόν όσο συζητούσα με τον πατέρα μου το θέμα των εκπαιδευτικών, γιατί καταλήξαμε να συμφωνούμε ότι η απεργία μέσα στις Πανελλήνιες δεν είναι σωστός τρόπος αντίδρασης? Και πριν προτρέξει κανείς λανθασμένα, δε συμφωνώ πάντα με τον πατέρα μου και είναι λογικό αυτό.
4. Επαναλαμβάνω ότι αντιμετωπίζω τις ίδιες δυσκολίες με τον μαθητή αυτόν σε θέματα οικονομικά. Μόνο που δεν το δραματοποιώ και δεν ισχυρίζομαι πως "δεν μπορώ να αγοράσω βιβλία από το παζάρι". Αντιθέτως βάζω προτεραιότητες και σκέφτομαι πριν ξοδέψω. Κι εγώ δεν έχω πάρει ένα ρούχο από πέρσι τον Ιανουάριο αλλά έμαθα να αρκούμαι σε αυτά που έχω δεν κάθομαι να κλαφτώ στους πάντες. Θα πάω και εκδρομή στο εξωτερικό γιατί προνόησα και το έβαλα στόχο. Όχι επειδή είμαι εκατομμυριούχος. Και για να το δούμε και κυριολεκτικά, τα βιβλία στα παζάρια είναι υπερβολικά φθηνά για να μην μπορείς να τα αγοράσεις. Ο σκοπός είναι να προσπεράσουμε τα εμπόδια, όχι να κολλήσουμε σε αυτά.
5. Επίσης, τι πάει να πει δεν έχω μέλλον? Προφανώς στην επιστολή πάει να πει απελπίζομαι και αγωνίζομαι για τους σκοπούς των άλλων. Κι εγώ δε θέλω να είμαι άνεργος και σίγουρα δεν είναι το όνειρο μου να γίνω delivery boy. Αλλά ξέρετε κάτι? Διαβάζω σαν τον τρελό όλη τη χρονιά, για να καταφέρω να βγάλω έναν αξιοπρεπή βαθμό. Έχω άγχος, όπως κάθε μαθητής όμως έχω και φιλοδοξίες. Αρκετά υψηλές, όπως πρέπει να είναι. Εξηγήστε μου λοιπόν γιατί πρέπει να πάνε οι κόποι μου χαμένοι και να ανησυχώ τελευταία στιγμή για το αν θα δώσω ή όχι, εξαιτίας των ανθρώπων που όλη τη χρονιά είναι δίπλα μου και ξέρουν ακριβώς πως νιώθω? Δεν είναι ευθύνη λοιπόν των καθηγητών να είναι δίπλα μου και να με στηρίξουν μέχρι το τέλος? Ή αυτό πρέπει να το κάνουν μόνο τα φροντιστήρια, διότι απ'ότι φαίνεται στο Δημόσιο μόνο λίγοι έχουν την ευσυνειδησία που χρειάζεται για κάτι τέτοιο? Όπως υποστηρίζεται ο αγώνας των καθηγητών, δε βλέπω το λόγο στο να μη στηρίζεται ο αγώνας τόσων παιδιών που δουλεύουν σκληρά για να μη ζήσουν όσο γίνεται και αυτά στην εξαθλίωση και τη μιζέρια.
6. Μιας και έθιξα λοιπόν το θέμα των καθηγητών, ας στηρίξω λίγο ακόμα το πρώτο επιχείρημα περί κατευθυνόμενου λόγου γιατί μου φαίνεται και λίγο σαθρό. Γιατί υπάρχει τόση υποστήριξη στους καθηγητές και ούτε μία κουβέντα για τα παιδιά των Πανελληνίων? Και γιατί γενικότερα η υποστήριξη στους μαθητές είναι ελάχιστη? Άνετα υποθέτει κανείς ότι το κείμενο είναι από καθηγητή με βάση αυτά τα στοιχεία. Δε σας φαίνεται λίγο αδιανόητο το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα επαρκές κομμάτι υποστήριξης των μαθητών. Δυστυχώς υποψιάζομαι καθηγητή του προαναφερθέντος πολιτικού χώρου, που επηρέασε μαθητή του, είτε λόγο συγγένειας, είτε οποιασδήποτε άλλης σχέσης έχει αναπτυχθεί (χωρίς να υπονοώ την ερωτική προφανώς). Το ότι γενικότερα δε θίγονται οι Πανελλήνιες μπορώ να το αφήσω σε μέχρι ενός σημείου στο γεγονός ότι η επιστολή δε γράφτηκε από μαθητή της Γ'Λυκείου. Αλλά και πάλι μια μικρή αναφορά έπρεπε τουλάχιστον να υπάρξει.
7. Η αντίδραση του κοινού ήταν επίσης απογοητευτική. Σχόλια του τύπου "Μας έβαλε ο πιτσιρικάς τα γυαλιά" ή "Ξέρει τι γίνεται γύρω του" είναι εντελώς άστοχα. Κυρίως γιατί τα στοιχεία που παρουσιάζει μπορεί άνετα να τα μάθει κανείς βλέποντας ειδήσεις ή ανοίγοντας μια εφημερίδα, για όνομα του Θεού. Επίσης οι καταστάσεις που περιγράφει είναι ως επί το πλείστον προσωπικές, άρα τις βιώνει και επομένως τις γνωρίζει. Δε βλέπω τίποτα το ιδιαίτερο στην επιστολή παρά γεγονότα που αποτελούν καθημερινότητα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ή μάλλον έτσι πίστευα γιατί βλέπω πως πολλοί σοκάρονται από αυτά που περιγράφει λες και μιλάει για κάποια υπανάπτυκτη χώρα.
8. Επίσης δε διακρίνω επαρκή επιχειρήματα. Βασικό κομμάτι είναι η παράγραφος 5, αλλά θα συνεχίσω και εδώ λίγο ακόμα. Δε γνωρίζω πως φτάνει κάποιος στην εξαθλίωση με 2 παραπάνω ώρες δουλειάς. Ήδη έχουμε τάξεις των 30 παιδιών. Επίσης, τι πάει να πει κλείνουν τα σχολεία και ανοίγουν φυλακές? Η συγκεκριμένη έκφραση είναι απλά ένα πολυφορεμένο κλισέ. Όσο για το ότι επειδή μας βασανίζει η κυβέρνηση και τα μέτρα της, αυτόματα πρέπει να συμμετέχω σε οποιαδήποτε απεργία, ακόμα κι αν αυτή δημιουργεί σοβαρότατο πρόβλημα σε όλη τη χώρα και μάλιστα στους συμμαθητές μου, το μόνο που βρίσκω είναι απλά ένα μεγάλο λογικό άλμα.
9. Για το τέλος, βρίσκω ανούσια την επισύναψη των ελέγχων του μαθητή στην επιστολή. Κατ'αρχήν το ότι κάποιος δε θέλει να χάσει μάθημα, 2 μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία, δεν είναι καθόλου παράλογο. Παράλογο είναι το να ταυτίζεις τον καλό μαθητή με την ανάλογη συμπεριφορά. Στο γυμνάσιο οι βαθμοί μου ήταν άριστοι και στο λύκειο αρκετά καλοί. Γιατί λοιπόν συμμετείχα σε κοπάνες (αρκετές φορές και μόνος μου) και αποχές? Γιατί διαφωνούσα με τους καθηγητές μου με θράσος και οργή (που δεν ήταν πάντα απαραίτητα)? Δεν υπάρχει πρότυπο συμπεριφοράς για έναν καλό μαθητή και είμαι σίγουρος πως και εκείνος όπως και εγώ θα είχε ευχαριστηθεί πολλές φορές το να χάσει μάθημα για διάφορους λόγους. Είναι στη φύση του μαθητή και ανωτερότητα απέναντι της μοιάζει καθαρά υποκριτική. 

Κλείνοντας δύο πολύ μικρά πραγματάκια ακόμα. Πρώτον, προφανώς ευθύνες πρέπει να καταλογίσουμε και στο κράτος για την επιτηδευμένη ώρα της ανακοίνωσης για τα νέα μέτρα/νομοσχέδια/κτλ. Όμως οι ίδιες ευθύνες πάνε και στους καθηγητές που θα μπορούσαν να καθυστερήσουν άνετα τις ενδοσχολικές εξετάσεις, τη βαθμολόγηση των γραπτών ή ακόμα καλύτερα το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Φυσικά επόμενο είναι με τέτοια αντίδραση να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους και το κράτος να απαντήσει με την απειλή επιστράτευσης. Δεύτερον θα ήθελα έτσι για να δω αν τα συμπεράσματα μου είναι σωστά, όποιος θέλει και έχει όρεξη να προωθήσει το άρθρο αυτό όσο γίνεται περισσότερο και σε site όπως το newsbomb και άλλα σχετικά για να δούμε αν θα φτάσει να αποκτήσει τέτοια προβολή όσο η επιστολή αυτή. Για ότι θελήσετε είμαι ανοιχτός σε συζήτηση κατά προτίμηση από τις 29 του Μάη και μετά. 

Projects

Περίεργη μέρα σήμερα. Βέβαια όταν είσαι στην Γ' Λυκείου και το μυαλό σου λειτουργεί όπως το δικό μου μόνο περίεργες μέρες μπορείς να έχεις. Προσπαθώ λοιπόν να εξηγήσω τι φταίει. Μην είναι τα ολοκληρώματα? Μην είναι η αποχή από το κρέας και ταυτόχρονα από τα anime? Μην είναι τα βίντεο των Gorillaz? Μην είναι η χθεσινή Leffe? Μην είναι τα εβδομαδιαία previews της DC και τα τσάμπα digitals της Marvel? Μην είναι κάτι ξεθαμμένες βιντεοκασέτες από τα βρεφικά και παιδικά μου χρόνια (Συμμαθητές από το Δημοτικό και παλαιότερα σας έχω στο χέρι)? Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι μπορεί να είναι. Αλλά ότι κι αν είναι το ασταμάτητο τριπάκι που ξεκίνησε χτες το βράδυ με έχει οδηγήσει σε απίστευτα μονοπάτια. 

Σήμερα προέκυψαν μερικά πολύ σημαντικά γεγονότα. Κατ'αρχήν συγκέντρωσα επιτέλους τους δύο λόγους που χρειαζόμουν για να σβήσω το άρθρο "Όνειρο". Όχι πως θα το σβήσω, το κακό έγινε, αλλά προφανώς είναι ένα σημαντικό θετικό βήμα για την ψυχολογία μου. Anyway, το επόμενο γεγονός είναι αξιοσημείωτο. Βρείτε μου έναν άνθρωπο που έκανε αυτοαξιολόγηση, αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμό των στόχων που είχε θέσει ως τώρα, διαβάζοντας ολοκληρώματα. Είπαμε τριπάκι σήμερα. Βέβαια ομολογουμένως βοήθησε και η ανάγνωση του BHMAMEN στο διάλειμμα μου παρέα με έναν φραπέ αλλά και πάλι η ουσία παραμένει ότι παράλληλα με ένα απροσδόκητα αποτελεσματικό διάβασμα στα ολοκληρώματα κάθισα και έκανα όλα τα παραπάνω.

Και όλα αυτά με οδήγησαν στο αποκορύφωμα. Μόλις τελείωσα, κάθισα και ξέθαψα ότι project με manga ή comics έχω δουλέψει έστω και στο ελάχιστο τα τελευταία 6 χρόνια. Δηλαδή από την πρώτη φορά που έπιασα Spiderman στα χέρια μου. Μέχρι το σημείο που έγραψα θεατρικό έργο, επικυρώνοντας έτσι πέρα από το Blog τις συγγραφικές μου ικανότητες. Φυσικά ενώ το θεατρικό προφανώς μπορεί να απευθυνθεί σχεδόν σε όλους, οι υπόλοιπες δουλειές μου είναι λίγο πιο περιορισμένες κυρίως λόγω των μέσων τους, τα οποία ανταποκρίνονται (κυρίως στην Ελλάδα) σε πολύ λιγότερο κόσμο. Αλλά υπολογίζω σε αρκετούς καλοπροαίρετους φίλους, γνωστούς και κοπελιές που μου έχουν ταΐσει χυλόπιτες, που θα τα διαβάσουν μόνο και μόνο επειδή τα έγραψα εγώ. 

Οπότε παρουσιάζω εν τάχει τα projects που έχω δουλέψει, χωρίς τίτλους διότι αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο θέλω αρκετή δουλειά.

Manga:

• Η πρώτη ιδέα έχει δυστυχώς σενάριο και ευτυχώς μάχες τύπου Dragonball. Δηλαδή καθ'όλη τη διάρκεια των 5 arcs που θα διαρκέσει, οι χαρακτήρες απλά ψάχνουν αφορμή να παίξουν ξύλο. Έχει λοιπόν να κάνει με άτομα τα οποία έχουν την ικανότητα να ελέγχουν διάφορα στοιχεία (Ηλεκτρισμός, Γη, Πάγος, Αέρας, Φως, κτλ.) μέσω της "Αύρας" , κάτι σαν το Ki, το Chakra, το Reiatsu και τα σχετικά. Και απλά πλακώνονται όλη την ώρα στο ξύλο.
• Η δεύτερη ιδέα είναι αρκετά βελτιωμένη. Δυστοπικό μέλλον όπου οι άνθρωποι έχουν αντικατασταθεί από κλώνους και ελέγχονται από μια μυστική κοινωνία τύπου Illuminati, που επιθυμούν να φέρουν ένα δαίμονα στη Γη να τα κάνει πουτάνα. Μόνη ελπίδα είναι μια ομάδα ατόμων που έχουν δυνάμεις λόγω των πειραμάτων που τους έκανε η προαναφερθείσα μυστική κοινωνία και καλούνται τώρα να ταξιδέψουν στον κόσμο και να την αντιμετωπίσουν.
• Το τρίτο κατά σειρά manga, είναι στυλ kung-fu ταινίας (πάλι εμπλουτισμένη με δυνάμεις και τα σχετικά) σε έναν κόσμο που συνδυάζει μεσαίωνα και παλιά Κίνα και Ιαπωνία, με διάφορα φανταστικά ζώα του τύπου Πέτρινες Σαύρες.
• Το τελευταίο είναι αρκετά πιο πεζό αλλά θεωρώ εξίσου αξιόλογο. Ένα τεράστιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σε στυλ Fifa Street που εξελίσσεται στα ταρατσογήπεδα και τις αλάνες του Tokyo. 
• Τέλος υπάρχει και ένα manga που συζητάγαμε με τον κολλητό μου, αλλά δε θα αποκαλύψω περισσότερα μέχρι να το δουλέψουμε εκτενέστερα.

Comics:

• Το πρώτο έχει να κάνει με πέντε έφηβοι οι οποίοι αποκτούν δυνάμεις σε μια απόπειρα να ξεφύγουν από το δικτατορικό καθεστώς στο οποίο ζουν και τελικά γίνονται κατατρεγμένοι από την κυβέρνηση τους σε όλον τον κόσμο, καθώς προσπαθούν να γίνουν επιτυχημένοι Super-heroes.
• Το επόμενο, είναι στο μέλλον, όπου οργανώσεις από πρώην ήρωες μεταβιβάζουν τις δυνάμεις τους σε έφηβους (ναι πάλι) με σκοπό να καθοδηγήσουν τις νέες γενιές των υπερασπιστών της δικαιοσύνης.
• Το καλύτερο όμως είναι το τελευταίο. (ΞΑΝΑ) Ένας έφηβος έχει τη δυνατότητα όποτε εκνευρίζεται κάποιος, να μπαίνει στο μυαλό του και να κατευνάζει το θυμό του, ο οποίος παίρνει τη μορφή ενός τέρατος, που αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα του εκνευρισμένου ατόμου. Άπειρες προοπτικές και δυνατότητες. 
• Επίσης υπήρξε και μια ιδέα που δουλεύτηκε για ένα Remake του Origin της Justice League, με πρώτο κακό τον General Zod. Αλλά αυτή βρισκόταν στο τετράδιο που είχα το πρωτότυπο του θεατρικού, το οποίο έχω χάσει. Αν το έχει βρει κάποιος να μου το δώσει παρακαλώ για να τα ξαναγράψω κάπου και να το δώσω πίσω υπογεγραμμένο.

Αυτά ήταν λοιπόν μερικά projects που είχα στο μυαλό κατά καιρούς. Εάν υπάρχει κάποιο το οποίο σας κεντρίζει το ενδιαφέρον και θέλετε να το συζητήσουμε εκτενέστερα ξέρετε που να με βρείτε. Keep flamin'!

Απώλεια

Δύσκολες οι μέρες που περνάνε. Αρκετά. Τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά είναι στο χέρι μας να τραβάμε ελπίδα από όπου μπορούμε. Είτε αυτό είναι οι καρποί του ίδιου του κόπου μας (όσους δε μας έχει πάρει το κράτος ή κάποια τράπεζα), είτε από φίλους (όσοι έχουν την πρόθεση να μας στηρίξουν) είτε από κάπου ψηλά (όσο δε μας απογοητεύουν οι εκπρόσωποι Του στη γη). Και φυσικά είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντέξεις όταν είσαι αναγκασμένος να ακούς τη γιαγιά μου να παραληρεί (αξία ανεκτίμητη). Αλλά ας το πάρουμε σοβαρά.

Είναι σκληρό πράγμα η απώλεια. Να ξέρεις ότι αυτός που ήταν μέχρι χτες δίπλα σου, με τα λόγια του, το χαμόγελο του, τη γκρίνια του ή οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει, ξαφνικά έφυγε. Και που πήγε? Κανείς δεν ξέρει. Γεννήθηκε ως κάτι άλλο? Σε κάποιον τεράστιο κήπο να μιλάει με αγγέλους? Σε ένα τεράστιο γλέντι με ρύζι, κρασί και 72 παρθένες? Η απάντηση σε όλα είναι ίσως. Θα μπορούσε βέβαια να βράζει σε ένα καζάνι μαζί με άλλους ομοίους του. Πάλι ίσως. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε, έστω και στους εαυτούς μας για να λάβει γαλήνη στην ψυχή του. 

Γιατί φίλοι μου τόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Και η χειρότερη ειρωνεία? Πολλές φορές η αιτία του θανάτου είναι ένα δημιούργημα της "προόδου" του ανθρώπου. Κάτι που γεννήθηκε για να σου προσφέρει ασφάλεια και άνεση, σε βάζει σε κίνδυνο. Γιατί είσαι ανεύθυνος εσύ? Γιατί είναι ανεύθυνος ο άλλος? Γιατί έτσι το ήθελε η μοίρα? Κι εδώ δεν υπάρχει απάντηση συγκεκριμένη.

Μερικές φορές δεν υπάρχει νόημα στο να ψάχνεις απαντήσεις. Μάλιστα, σε βλάπτει και περισσότερο, γιατί στεναχωριέσαι και απελπίζεσαι πιο πολύ μιας και άκρη δεν πρόκειται να βγάλεις με τίποτα. Εγγυημένο αυτό. Αυτό που χρειάζεται είναι απλά να προσεύχεσαι για το καλύτερο για όποιον έφυγε και να τον/την θυμάσαι. Γιατί κανένας δεν έχει πεθάνει πραγματικά μέχρι να τον ξεχάσουν αυτοί που τον αγαπούσαν. 

Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δείχνεις θλιμμένος. Μοιράσου τον πόνο σου με όποιους θεωρείς ότι μπορούν να σε βοηθήσουν και αυτό φτάνει πίστεψε με. Από'κει και πέρα το μόνο που καταφέρνεις δείχνοντας θλιμμένος είναι να σε ρωτάνε οι άλλοι τι έχεις ή να κάθονται και να λένε μαλακίες χωρίς να γνωρίζουν τι κουβαλάς μέσα σου. Τώρα θα μου πεις τι με νοιάζει εμένα τι λένε οι άλλοι? Μωρέ σε νοιάζει και σε παρανοιάζει όταν πονάς. Κι ας μη το πιστεύεις τώρα θα το δεις. Οπότε κράτα το θλιμμένο ύφος για τη όσους ξέρεις πως θα το κάνουν να φύγει. 

Υπάρχουν βέβαια φορές που η απώλεια δεν έχει να κάνει με το θάνατο. Έχει να κάνει και με αυτούς που παρατάνε τις οικογένειες τους για να βγάλουν τα γούστα τους. Έχει να κάνει και με φίλο που παίζει πουστιά σε φίλο. Έχει να κάνει με πολλά. Αλλά ο θάνατος είναι θάνατος και παραμένει το χειρότερο, για μένα τουλάχιστον. Τέλος πάντων ας μη μακρηγορούμε. Κουράγιο και δύναμη πάνω απ'όλα. Όταν έχεις περάσει τα χειρότερα, μόνο καλύτερα έρχονται.

Όνειρο

Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Καθόλου καλά. Και για ένα μέρος τους ευθύνεσαι εσύ. Όχι εκείνη που με βασάνιζε πέρσι τέτοια εποχή, το πρώτο βράδυ της άνοιξης (βλέπε "Σκέψεις"). Εκείνη, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάει πια πέρασε. Κι ενώ έχω γράψει τόσα και τόσα πέρασε πιο εύκολα απ'ότι θα περάσεις ποτέ εσύ. Ξέρεις γιατί? Γιατί εσένα σε έχω τόσο καιρό και για λίγο ακόμα μπροστά μου. 

Και σε βλέπω. Να αναλώνεσαι με άτομα τα οποία ανέκαθεν θεωρούσα κατώτερα και που δε θα σου προσφέρουν ούτε το ελάχιστο, όσων θα μπορούσα εγώ. Με εξαίρεση τα υλικά. Αλλά είναι όντως αυτά που μετράνε περισσότερο απ'όλα? Νομίζω πως για σένα όχι. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά αυτήν την εντύπωση μου έχεις δώσει. Δε σε ξέρω όμως όσο θα ήθελα. Εσύ είσαι μ'αυτούς όχι με'μένα. Και γαμώ την τρέλα μου πάντα προσπαθώ να κρύψω το πόσο με ενοχλεί. Και το πετυχαίνω. Αλλά με ενοχλεί. Και ότι κενό υπήρξε ή υπάρχει πλέον μεταξύ μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Βέβαια εδώ θα μου πεις, "Εσύ ρε που είσαι τόσο ανώτερος και με τόσα πολλά να δώσεις, γιατί δεν μπορείς και μπορούν αυτοί?" 

Αν νομίζεις πως δε το έχω σκεφτεί (αν και αμφιβάλλω το πόσο ασχολείσαι μαζί μου πλέον), είσαι γελασμένη. Ξεκινώντας από τα επιφανειακά μπορώ να σου βρω χίλιους δυο λόγους. Δε βοηθούσαν οι φίλοι μου (όχι πως το έμαθαν αρκετά νωρίς για να κάνουν κάτι), δεν ήταν κατάλληλο το περιβάλλον, είναι δύσκολη η χρονιά και και και... Μαλακίες. Καλύτερα να σε πονέσει η αλήθεια, παρά να σε καθησυχάσει ένα ψέμα. Δεν έχω να ρίξω ευθύνες παρά μόνο στον εαυτό μου. Ίσως επειδή ξεκίνησα με ένα λάθος συμπέρασμα εξαρχής. Ίσως επειδή τώρα δεν είναι καιρός για τέτοια. Κυρίως όμως γιατί κρύφτηκα πίσω από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο αντί να μιλήσω ευθέως και έτσι έχασα. Γιατί οι άλλοι ήταν εκεί, τους έβλεπες, τους ένιωθες, ενώ εμένα σπάνια έως ποτέ. Κι έτσι ηττήθηκα. Ακολούθησα λάθος συμβουλές, έκανα πίσω σε στιγμές που δεν έπρεπε και με κατάλαβες δειλό. Και δειλός ήμουν και είμαι απέναντι σου. Αλλά τα έκανα πλέον τόσο σκατά που δεν μπορώ πλέον να επανορθώσω κάπως.

Δε τους θες εσύ τους δειλούς, καμία δε τους θέλει. Το λέει και η έρευνα ούτως ή άλλως. Πρέπει να είμαι κυνηγός. Έλα όμως που δεν είμαι. Ηττημένος είμαι. Αλλά και η πολλή ηττοπάθεια βλάπτει. Όχι πως θα φύγει γρήγορα, αλλά δεν αξίζει να κάθομαι να το λέω κιόλας. Pain is weakness leaving the body που λέει και ο John Stewart. 

Κι αν είσαι έμπνευση? Τρελή έμπνευση. Από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο Θησείο, που ξεκίνησαν πολλά, το συγκρότημα που ξεκινήσαμε και οι δύο να ακούμε την ίδια εποχή και συνεχίζουμε ακάθεκτοι μέχρι σήμερα, έναν αργό χορό κάπου, την ταύτιση μας με αγαπημένους μου ήρωες IR, μέχρι την επανένωση και τα γενέθλια και πίσω ξανά.

Άρχισα τότε να παίρνω τραγούδια και στοίχο στοίχο να φτιάχνω ιστορίες με εμάς. Μετά έγιναν φιλοδοξίες για ιστορίες που θα μόστραραν στο Shonen Jump. Άμα ήξερα να σχεδιάζω κιόλας θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μετά έμειναν απλά σκέψεις και χαζά στοιχάκια που έγραφα από'δω κι από'κει. Μα καθώς πέρναγε ο καιρός κι εμείς αλλάζαμε, μερικές σκέψεις έγιναν πιο βρώμικες αν και το κόβω να μη σε πειράζει και πολύ. Αλλά δεν ξέρω.

Η φαντασία μου πάντως ξεφεύγει όταν αφορά εσένα. Και από'δω που είμαστε χώρια, μας σκέφτομαι μαζί. Ίσως στο 1602, σε ένα πλοίο να μπαρκάρουμε για τη νέα γη. Σε ένα παλάτι, έναν οίκο με τα αρχικά μας, να σου δίνω τον κόσμο. Να τρέχουμε στο μέλλον και να τα αφήνουμε όλα πίσω μας, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ. Να έχουμε δυο δαχτυλίδια, διαφορετικά πολύ αλλά γεμάτα με την ίδια μαγεία. Ένας τυχερός τίγρης που κέρδισε το jackpot. Ή και αλλιώς. Τρελοί στην τρέλα μας ντυμένοι αρλεκίνοι να σκορπίζουμε τον πανικό. Με μαύρα κιμονό και σπαθιά να κυνηγάμε τέρατα με μάσκες. Σ'ένα φάρο δίπλα στη θάλασσα να ξεχνάμε ένα βυθισμένο βασίλειο. Και πανάθεμα με, αν όλα αυτά δε τα είχαν πει άλλοι πριν από μένα θα ήταν καλύτερα. Και πανάθεμα με αν κάποιος 

πιάσει όλα τα references που μόλις έκανα.

Τέλος πάντων. Φτάνει το ταξίδι στη φαντασία. Πίσω στην πεζή πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά δείλιασα και δε στα είπα από κοντά. Κακώς. Πολύ κακώς. Αλλά δε βρίσκω πλέον άλλον τρόπο να σου τα πω. Έχουμε καιρό μπροστά μας. Και ποιος ξέρει, μπορεί το καλοκαίρι να μας βρει παρέα. Εσύ με τους άλλους κι εγώ από μακριά να σε θαυμάζω που περνάς τόσο όμορφα και να λέω στον εαυτό μου: "Κοίτα μαλάκα τι έχασες. Κοίτα. Βάλε άλλο ένα στη λίστα με τα όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Και φταις μόνο εσύ γι'αυτό. Κανένας άλλος. Μόνο εσύ."

Ψυχολογία

Karma's a bitch. Με τη ροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τις τελευταίες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι αμαρτίες πληρώνω. Κάθομαι λοιπόν με τα ακουστικά μου και ψάχνομαι να βρω τι ακριβώς έχω κάνει. Ίσως να φταίνε τα ψέμματα. Έχω πει πολλά ψέματα. Είμαι καλός ψεύτης. Πολύ καλός. Σκεφτείτε κάτι άλλο στο οποίο πιστεύετε πως είμαι καλός και αναλογιστείτε πως είμαι εξίσου καλός στα ψέμματα. Ναι, τόσο καλός. Μετά ψάχνω να βρω άλλα αίτια. Λέω πως ίσως φταίει η αντικοινωνικότητα που επιδεικνύω πολλές φορές, λόγω ντροπής ή υπεροψίας και διώχνω ανθρώπους από δίπλα μου, από τους οποίους μπορεί να κέρδιζα κάτι και στην τελική δε φταίνε και σε τίποτα. Άλλοτε μπλέκομαι μέσα σε λάθη και πικρές ιστορίες, τσακωμούς με φίλους που πάλι δε φταίνε, χυλόπιτες, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, συγνώμες που δεν ειπώθηκαν, ευθυνοφοβία. Η λίστα δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Καμιά φορά αλλάζω πορεία. Λέω πως την πληρώνω για κάτι που έκανε κάποιος δικός μου. Έκανε σοβαρά λάθη και οι ευθύνες του γυρίζουν πίσω σαν Boomerang. Και κάθομαι λοιπόν με τα comics μου και σκέφτομαι αν είναι δίκαιο αυτό. Γιατί άραγε πληρώνουμε εμείς τα λάθη των υπολοίπων. Είναι δικό μας λάθος να τους έχουμε κοντά μας, γιατί τότε επηρεαζόμαστε απ'αυτά που κάνουν? Είναι η ποινή αυτών να πονάνε οι γύρω τους αντί γι'αυτούς? Και μήπως αυτό συμβαίνει όταν κάνουμε εμείς λάθη? Ας πούμε, γι'αυτό πέθανε ο Robin? Για να υποφέρει ο Batman? Ή για να εξιλεωθεί για λάθη του παρελθόντος? Γι'αυτό ο Flash σκότωσε τον Professor Zoom? Αιώνια ερωτήματα που κανείς δεν έχει μια σίγουρη απάντηση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που γυρίζω για απαντήσεις στο Μεγαλοδύναμο. Οποιαδήποτε εντύπωση κι αν έχω δώσει, είμαι άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό. Κυρίως γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω πως υπάρχει κάτι πέρα από αυτά που βλέπουμε και αισθανόμαστε. Μια κινητήρια δύναμη. Ένας λόγος για τον οποίο γίνεται ότι γίνεται. Πείτε το αδυναμία. Πείτε το όπως θέλετε. Αν δεν το θεωρούσα σωστό δε θα το πίστευα. Από τη στιγμή που έχω αρκετή ικανότητα να μείνω μακριά από παπάδες και ιστορίες δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα έτσι?

Είναι φορές που λέω να σταματήσω να κλαίγομαι και να κοιτάξω τα ουσιαστικά προβλήματα πέρα από τον εαυτό μου. Και είναι πολλά. Πέθαναν παιδιά στη Λάρισα προσπαθώντας να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι. Αυτοκτονούν άνθρωποι από τα χρέη. Και ξανά στον ίδιο δρόμο. Κυβερνήσεις, συνωμοσίες, αντίδραση και τα γνωστά πάνω κάτω. Αλλά τώρα έχουν σοβαρέψει αρκετά τα πράγματα για να τα σκέφτομαι αυτά.

Θα ρωτήσει τώρα κανείς και με το δίκιο του: "Τι μπορεί να είναι πιο σοβαρό από την τρέχουσα επικαιρότητα?" Μερικοί ξέρετε. Η αναλογία των σκέψεων μου μέχρι πρόσφατα είναι: 50% Διάβασμα, 24% Comics, 24% Females και 2% Προβλήματα. Τον τελευταίο καιρό ξαφνικά έγινε: 75% Προβλήματα, 65% Διάβασμα, 49% Females και 21% Comics. Ένα δυσανάλογο 200 στο σύνολο. Μπορείτε φαντάζομαι εύκολα να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό ε? 

Δεν έχω μιλήσει αρκετά για τα προβλήματα και η πικρή αλήθεια είναι πως λόγω αξιοπρέπειας και εγωισμού δεν παίζει να το κάνω. Κι εδώ έρχεται η απαράμιλλη ικανότητα στο ψέμα και την υποκρισία. Μη σας λένε μαλακίες. Είναι πανεύκολο να παίξεις το χαρούμενο και τον κεφάτο. Το δύσκολο είναι να μη σου βγει ο λυπημένος, ο τσαντισμένος, ο κουρασμένος. Όλα τα δυσάρεστα. Αλλά υπάρχουν όντως δυσάρεστα συναισθήματα? Όπως ισχυρίζονται στο New Guardians κι αυτά που θεωρούμε καλά συναισθήματα όπως η συμπόνοια, δεν είναι τόσο θετικά όσο τα πιστεύουμε. Ποιος ξέρει όμως έτσι δεν είναι? Εγώ ξέρω πως με λίγη παρακίνηση από το λατρεμένο περιβάλλον μου παίρνω μπρος και ξεσπάω ότι κουβαλάω πάνω μου με σχετικά άσχημα αποτελέσματα. Κακό

Είναι βαρύς σαν τον πονόδοντο ο πόνος της αγάπης που λέει και ο ποιητής. Κουράγιο, δύναμη και αλκοόλ λοιπόν και πάμε μπροστά.