Εδώ είμαστε και πάλι. Για άλλη μια φορά παρέα εδώ να συζητήσουμε (δηλαδή να διαβάζετε εμένα να γράφω) για όμορφα άλμπουμ, ενδιαφέρουσα μουσική και αλήθεια δεν ξέρω γιατί προσπαθώ με αυτά τα ίντρο. Τίποτα δεν έχει νόημα, όλα πάνε κατά διαόλου, ο κόσμος μέρα με τη μέρα γίνεται πιο θλιβερός και ανυπόφορος και τι μας μένει για καταφύγιο; Τα ακουστικά μας και το που αυτά μπορούν μας ταξιδέψουν. Πάμε να δούμε λοιπόν μερικά από τα αγαπημένα μου ταξίδια. Τα υπόλοιπα άρθρα της σειράς βρίσκονται εδώ:
30. J. Cole - The Off-Season (2021)
Να ξεκαθαρίσω ότι εδώ μιλάμε για ένα ξεκάθαρα οπαδικό pick. Ο J. Cole είναι ένας ράπερ που ακούω εδώ και 11 χρόνια και με είχε κερδίσει από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Το Off-Season είναι ο πιο πρόσφατος δίσκος του και είναι πολύ ιδιαίτερος. Ο Cole ήταν 36 όταν βγήκε ο δίσκος και ως κάποιος που ξεκίνησε να ραπάρει στα 20 του, πάντα τον χαρακτήριζε μια ιδιαίτερη ωριμότητα, διορατικότητα και φοβερή ικανότητα επικοινωνίας των συναισθημάτων του, από ότι θα περίμενε κανείς από έναν ανερχόμενο και μετά από έναν τόσο πετυχημένο ράπερ. Αν και αυτά τα στοιχεία δε λείπουν από αυτόν το δίσκο, παίρνουν σίγουρα την πίσω θέση, αφήνοντας στο προσκήνιο τη λυρική του ικανότητα και για πρώτη φορά μια θηριώδη αυτοπεποίηθηση και ικανοποίηση με τον εαυτό του και όσα έχει κάνει. Σαν μια αθλητκή off-season, ο Cole εδώ ξεκουράζεται και απολαμβάνει την επιτυχία του, κρατώντας τον εαυτό του σε φόρμα με μερικά από τα καλύτερα raps της καριέρας του.
29. Linkin Park - Meteora (2003)
Αν έχεις δει Dragonball Z βίντεο στο Youtube με Goku VS Broly και μουσική κάποιο κομμάτι από αυτό το δίσκο, έχεις ζήσει όμορφα παιδικά χρόνια. Το Meteora είναι ένα άλμπουμ τόσο ξεκάθαρα προϊόν της εποχής του και σαν άνθρωπος που μεγάλωσε σε αυτήν την εποχή το βρίσκω υπέροχο. Ένα ξεκάθαρο nu metal αριστούργημα, που συνδυάζει υπέροχα τον ήχο της μέταλ με hip-hop στοιχεία, το Meteora είναι ένα άλμπουμ γεμάτο συναίσθημα με πρωτοστάτες την οργή και τη λύπη αλλά και το πως κάποιος επιβιώνει από αυτά. Τόσο τα φωνητικά του Chester όσο και τα ραπς του Mike δένουν υπέροχα με τη μουσική και δίνουν τέλεια την ένταση που απαιτεί η θεματική του άλμπουμ, το οποίο να πούμε ότι είναι εμπνευσμένο και έχει πάρει τον τίτλο του από τα Μετέωρα εδώ στην Ελλάδα, ΤΗΝ ΜΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ !!!!!11!!!!1!1!
28. D'Angelo - Voodoo (2000)
Σίγουρα το πιο σέξυ, ίσως και το πιο horny άλμπουμ στη λίστα και συνάμα ένα από τα πιο πλήρη και καλοδουλεμένα που μπορείς να ακούσεις. Το Voodoo είναι το Neo-Soul αριστούργημα του D'Angelo, σε μια εποχή όπου τόσο η Soul και η RnB χαρακτηρίζονταν από μια στασιμότητα και ένα συμβιβασμό για να είναι πιο αρεστές στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Ο D'Angelo λοιπόν απάντησε με ένα αδιανόητα καλοδουλεμένο άλμπουμ, γεμάτο επιρροές από παλαιότερη soul, Rnb, funk, jazz και hiphop, δημιουργώντας μουσικά πλούσια και ιδιαίτερα κομμάτια (με το συντομότερο να έχει διάρκεια 4:38, με ευρύτατη ποικιλία στον ήχο, όσο και στη θεματική των στίχων μιλώντας για το σεξ και τον έρωτα, αλλά και την ωριμότητα και πνευματικότητα που έρχεται στη ζωή του ανθρώπου με συνθήκες όπως τη γέννηση ενός παιδιού.
27. Phoebe Bridgers - Punisher (2020)
Περνάμε υπερβολικά καλά σε αυτή τη λίστα και είναι καιρός να αλλάξει αυτό, γι'αυτό έχουμε το Punisher εδώ. Ένα πανέμορφο indie/folk άλμπουμ γεμάτο με γλυκόπικρες μπαλάντες, το Punisher αποτελεί ένα πολύ έντονο συναισθηματικό ταξίδι. Το μεγαλύτερο selling point για εμένα σε αυτό το άλμπουμ είναι οι στίχοι. Σε κάθε τραγούδι, οι στίχοι είναι δομημένοι με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να μεταφέρουν προσωπικές εμπειρίες της καλλιτέχνιδας, μέσα από διάφορες ποιητικές εικόνες που έχουν αγγίξει την ίδια, καθώς θίγει την απώλεια, τις σχέσεις που καταστρέφονται από διάφορους παράγοντες και το τραύμα που αυτές οι συνθήκες προκαλούν. Ένα βαρύ αλλά συνάμα πολύ γλυκό άλμπουμ που μπορεί να αγγίξει οποιονδήποτε.
26. Fugees - The Score (1996)
Συνεχίζοντας την εκτίμηση για τα ραπ άλμπουμ που ξεφεύγουν από τις μόδες και τα κατεστημένα της εκάστοτε εποχής τους, φτάνουμε στο πολύ ιδιαίτερο Score των Fugees. Όπως μαρτυρεί και ο τίτλος, το άλμπουμ ουσιαστικά είναι μια ακουστική ταινία μέσα στην οποία οι Fugees με το δικό τους μοναδικό τρόπο παρουσιάζουν τη δική τους ξεχωριστή απεικόνιση της ζωής στο γκέτο, όχι με τον gangsta rap τρόπο αλλά με μια πιο πνευματική και conscious προσέγγιση. Ο ήχος έχει επίσης μια ιδιαίτερη (ιδίως για την εποχή) χροιά με πολύ περισσότερες ρέγκε και rnb επιρροές και samples από ότι συνηθιζόταν μέχρι τότε στο ραπ. Άλλο ένα επίσης πρωτοποριακό στοιχείο του δίσκου είναι το πόσο φοβερά στέκεται η Lauryn Hill μεταξύ των ανδρών συμπρωταγωνιστών της, κάνοντας μία από τις πρώτες και σπουδαιότερες εμφανίσεις γυναίκας στη ραπ.
25. Injury Reserve - By The Time I Get To Phoenix (2021)
Ξανά δεν είναι bias. Οι Injury Reserve είναι αγαπημένη μπάντα και ω Θεέ μου αυτό το άλμπουμ. Στη μουσική όταν ένα είδος παίρνει το προσωνύμιο Post (post rock, post punk, κλπ), πρόκειται για μια πειραματική προσέγγιση ενός προϋπάρχοντος είδους, χωρίς να ασπάζεται τα εκάστοτε conventions αυτού. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα άλμπουμ που ξεκάθαρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί post-rap, με παραγωγές πλήρως πειραματικές, μακριά από οτιδήποτε έχουμε ακούσει στο είδος. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι απίστευτη, μια τρομακτική μίξη άγχους, θλίψης, απελπισίας και πόνου, με ένα παράδοξα γλυκό κλείσιμο όμως, λες και βιώνεις μια κρίση πανικού σε 41 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Αυτός είναι και ο λόγος που το άλμπουμ δεν είναι πιο ψηλά και είναι ίσως το πιο δυσπρόσιτο της λίστας, αλλά αν είσαι στο headspace για μια τέτοια εμπειρία, αξίζει να ακούσεις ένα από τα πιο πρωτοποριακά άλμπουμ στην ιστορία του χιπ-χοπ.
24. Arctic Monkeys - Humbug (2009)
Αχ. Το αγαπημένο μου άλμπουμ των Arctic Monkeys και συνεπώς το καλύτερο τους. Για πρώτη φορά στη δισκογραφία τους εδώ οι Monkeys παρατούν τον έντονο, γρήγορο και νεανικό ήχο που χαρακτήριζε τα πρώτα 2 άλμπουμς τους, για ένα πιο αργό, σκοτεινό και ταυτόχρονα βαρύτερο ατμοσφαιρικά άλμπουμ, δοκιμάζοντας πολλά πράγματα που έμειναν στη μετέπειτα δισκογραφία τους. Στιχουργικά το άλμπουμ αναχωρεί από τον έντονα ποιητικό στίχο και το ρόλο του συγκροτήματος ως παρατηρητή φαινομένων σε κάποια περιοχή ή πχ στη μουσική βιομηχανία και έχει να κάνει με την επικοινωνία βιωμάτων, η οποία έρχεται μέσω διαφόρων παρομοιώσεων είτε προφανών, είτε όχι, δημιουργώντας ίσως τις πιο όμορφες εικόνες που έχει καταφέρει το συγκρότημα, καθ'όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.
23. Black Star - Mos Def & Talib Kweli Are Black Star (1998)
Γενικά μέχρι τώρα στη λίστα έχει γίνει αρκετά ξεκάθαρο το τι ραπ άλμπουμ μου αρέσουν, ιδίως όταν μιλάμε για old school ραπ. Όμορφα και ρυθμικά samples από διάφορα είδη μουσικής, καλά flows και στίχοι που μελετάνε και αποσυνθέτουν τη θεματαλογία του δίσκου με διάφορους τρόπους και κυρίως ανθρώπους που αγαπάνε το είδος και θέλουν να το εξελίξουν και να δώσουν πίσω σε αυτό. Ένα από τα καλύτερα λοιπόν άλμπουμ σε αυτό το στυλ δεν είναι άλλο από την πρώτη συνεργασία των Mos Def και Talib Kweli. Υπέροχα jazz samples και ένα άλμπουμ που θεματικά είναι μια πολύ ζεστή ματιά και μελέτη της hip-hop κουλτούρας και κατ'επέκταση της ίδιας της Αφροαμερικανικής κουλτούρας, με έξυπνους, αιχμηρούς στίχους και flows από 2 μετρ του είδους.
22. GZA - Liquid Swords (1995)
Το αγαπημένο μου solo άλμπουμ από οποιοδήποτε μέλος των Wu-Tang Clan. Τo Liquid Swords φέρνει και μια πολύ ωραία αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ. Εδώ έχουμε ξερές και σκληρές παραγωγές όπως μόνο ο RZA μπορεί να φτιάξει, samples που στοχεύουν στο να χτίσουν μια πολύ συγκεκριμένη, σκοτεινή και μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Αλλά το κυριότερο πράγμα που συμβαίνει εδώ με τη μουσική είναι ότι ο ρόλος της είναι μικρότερης σημασίας. Εδώ μιλάμε για ένα άλμπουμ που το μεγάλο του highlight είναι η αδιανόητη στιχουργία του GZA, καθώς και των guests εκ των Wu-Tang. Πυκνές ρίμες, με απίστευτα schemes και μεταφορές, στήνουν μια καταπληκτική σχεδόν ταινία, σε ένα άλμπουμ που φέρνει μια μοναδική οπτική στις συνθήκες ζωής του καλλιτέχνη, τόσο με την ωμότητα, όσο και με την καλλιτεχνική του προσέγγιση.
21. Linkin Park - Hybrid Theory (2000)
Και κλείνουμε τη λίστα με ένα από τα αγαπημένα μου ντεμπούτα στην ιστορία. Ό,τι είπαμε για το Meteora πριν 8 θέσεις, εδώ ισχύει ακόμα περισσότερο. Η κύρια διαφορά για εμένα εδώ είναι ότι το άλμπουμ έχει καλύτερο ρυθμό και η ένταση μοιράζεται καλύτερα σε κάθε κομμάτι, καθώς είναι και πιο ωμή ακόμα. Υπάρχει αυτή η διαφορά που στο ντεμπούτο, το συγκρότημα δίνει το 100% του και τη μουσική τη νιώθεις λίγο πιο ωμή και αφιλτράριστη μέσα στην ατέλεια της. Η θεματική είναι πάλι βαθιά συναισθηματική και έντονη, καθώς και κάπως introspective μιας και αρκετά τραγούδια ναι μεν επικεντρώνονται σε αρνητικά συναισθήματα αλλά και το πως πολλές φορές εμείς παγιδεύουμε τον εαυτό μας στη συνθήκη αυτή. Επίσης αντί για κάποιο αδιάφορο βίντεο κλιπ εδώ θα δώσω όντως ένα Dragonball AMV με τραγούδι απο το άλμπουμ.
