Η 07/10/2020 θα μείνει ως ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία της πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας. Η ανακοίνωση ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής κρίθηκαν ένοχα για 4 διαφορετικές υποθέσεις και το κόμμα χαρακτηρίστηκε και νομικά πλέον εγκληματική οργάνωση. Μένει μεν να ανακοινωθούν οι ποινές των κατηγορουμένων, αλλά και μέχρι τότε η νίκη είναι μια μεγάλη επιτυχία για την Ελληνική Δικαιοσύνη. Καταδικάστηκε (με πλήρεις αποδείξεις για τις ενέργειες της) μια εγκληματική οργάνωση που δρούσε υπό την εικόνα ενός Νεοναζιστικού Ακροδεξιού κόμματος. Είναι η μοναδική φορά που ένιωσα περήφανος που μένω σε τούτη τη ρημαδοχώρα από το Ευρωμπάσκετ του 2005 (που και πάλι αν συνέβαινε πιο πρόσφατα δε θα ένιωθα και τόσο περήφανος). Βέβαια όταν σκέφτεσαι πως είναι μεγάλη νίκη να κρίνεται ένοχη μια εγκληματική οργάνωση γεμάτη νεοναζί το 2020, τότε η περηφάνεια αυτή σβήνει κάπως, αλλά επίσης το 2020 έχει φέρει τεράστιες καταστροφές (πυρκαγιές, πανδημία, ακραία περιστατικά φυλετικής βίας, πρωτάθλημα στους Lakers), οπότε θα πάρουμε αυτή τη νίκη όπως και να έχει.
Και ναι είναι νίκη. Είναι νίκη για όλους όσους πολέμησαν αυτό το κόμμα από την αρχή. Για όσους δεν συμβιβάστηκαν με το απλά να γελάνε μαζί τους. Για όσους ειλικρινά είναι κατά τις βίας και κατά του ρατσισμού. Για τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν ότι ο Παύλος Φύσσας δε σκοτώθηκε σε ένα περιστατικό ποδοσφαιρικής καφρίλας, αλλά έπεσε από το μαχαίρι ενός φασίστα για αυτά που πίστευε. Πράγματα για τα οποία αγωνιζόταν όλη του τη ζωή, μέχρι το τέλος. Αν αυτό δεν τον κάνει ήρωα στα μάτια μας, τότε τι τον κάνει; Αν αυτό δεν τον κάνει άξιο να πάρει ένα δρόμο στο όνομα του και η μνήμη του να υπάρχει πάντα στις γειτονιές τις οποίες έζησε, τότε τι του αξίζει;
Τι αντιμετώπιση αξίζει η Μάγδα Φύσσα; Μια γυναίκα που έχασε το παιδί της και αποφάσισε να κυνηγήσει τη δικαίωση μέχρι τέλους, αντί να παραιτηθεί. Μια γυναίκα που είδε το όνομα της να διασύρεται και να λέγονται απαίσια πράγματα για αυτήν από σιχαμένους δημοσιογράφους και χιλιάδες ηλίθιους στο διαδίκτυο, γιατί απλά διάλεξε να πολεμήσει το νεοναζιστικό κόμμα που έφαγε το παιδί της. Η γυναίκα χρειάστηκε για 7 χρόνια να ακούει πως πέθανε ο γιος της, να ακούει τις απειλές των κατηγορουμένων, να ακούει να την κατακρεουργούν τα media που αποφάσισαν να σταθούν με το πλευρό της Χρυσής Αυγής και να δέχεται την κατακραυγή των οπαδών της (φανερών και μη) και παρόλα αυτά χάρη στο τεράστιο ψυχικό της σθένος κατάφερε και βγήκε νικήτρια και της αξίζει κάθε, μα κάθε γαμημένο εγκώμιο που μπορούμε να της πλέξουμε.
Αυτό που δεν αξίζει, ούτε στη Μάγδα, ούτε στον Παύλο Φύσσα, είναι η καπήλευση της υπόθεσης για πολιτική σκοπιμότητα. Είδαμε μέλη της κυβέρνησης 2012-15 να μας εξηγούν πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που αυτοί κινητοποίησαν τις διαδικασίες να δικαστεί η Χρυσή Αυγή (άσχετα που τα περισσότερα στελέχη και βουλευτές της μέχρι πρόσφατα είχαν δηλώσει πως η Χρυσή Αυγή είναι μια χαρά κόμμα και θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί τους σε μια εθνικιστική συμμαχία). Είδαμε τους πολιτικούς της κυβέρνησης του 2015-19 να προσπαθούν να σώσουν ότι υπόληψη τους έχει απομείνει, λες και υπήρξε η οποιαδήποτε συνεισφορά στη υπόθεση από μεριάς τους, να προσπαθούν να μπλέξουν κι άλλους άσχετους ανθρώπους για 15 λεπτά δημοσιότητας ακόμα και να μας το παίζουν ήρωες επειδή κατέβηκαν εκείνη τη μέρα στο εφετείο.
Όσο όμως κι αν προσπαθεί ο κάθε γαμιόλης να καπηλευτεί αυτό το αποτέλεσμα και όσο και αν προσπαθεί ο καθένας να το μειώσει σαν γεγονός η αλήθεια είναι μία: Το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο και δεν τίθεται σε καμία περίπτωση ζήτημα εκβιασμού της δικαιοσύνης. Η δολοφονία ενός ανθρώπου και η απόπειρα συγκάλυψης της από τα μέλη μιας οργάνωσης είναι αξιόποινες πράξεις. Οι οργανωμένες επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας σε λιμενεργάτες και συνδικαλιστές είναι αξιόποινες πράξεις. Όλες αυτά τα εγκλήματα είναι αποδεδειγμένα ότι οργανώθηκαν και διεπράχθηκαν από τα μέλη της οργάνωσης με πλήρη γνώση και συναίνεση κάθε στελέχους της. Μιλάμε για μια εγκληματική οργάνωση που δρούσε υπό το πρίσμα του Ναζισμού και είναι θλιβερό το ότι ακόμα χρειάζεται να το επισημαίνουμε και το ότι υπάρχει κόσμος που δεν το καταλαβαίνει αυτό. Η δικαιοσύνη δεν εκβιάστηκε, για μία από τις λίγες φορές, απλά έκανε τη ρημάδα τη δουλειά της.
Μολαταύτα, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που ναι μεν δεν είναι Χρυσαυγίτες ή ακροδεξιοί ή φασίστες ή νεοναζί που δε φαίνονται και πολύ χαρούμενοι με την έκβαση και τα όσα συνέβησαν στη δίκη. Συγκεκριμένα τους φαίνεται εντυπωσιακό που σύσσωμος ο Ελληνικός λαός ζήτησε να δικαστεί για τα εγκλήματά της μια οργάνωση αποτελούμενη από Νεοναζί. Μάλιστα χρησιμοποιώντας ένα logical fallacy το οποίο ονομάζεται Whataboutism (και το οποίο για την ιστορία ξεκίνησε ως τεχνική Σοβιετικής προπαγάνδας), μας δείχνουν περιπτώσεις αριστερής βίας ή βίας κατά της Χρυσής Αυγής ως μια προσπάθεια κριτικής της στάσης των πολέμιων της πάνω στο θέμα. Θυμίζω, να την πουν στους ανθρώπους που θέλουν, Θεός φυλάξει, να καταδικαστεί η Νεοναζισιτκή εγκληματική οργάνωση που λέγεται Χρυσή Αυγή. Ας δούμε μερικά παραδείγματα τέτοιων συγκρίσεων και γιατί είναι πιο άστοχες κι από τον Tyler Herro των Miami Heat χθες το βράδυ (1/8 σουτ).
Ας αρχίσουμε με την τραγικότατη σύγκριση ΧΑ και Ρουβίκωνα. Το ξέρω ότι η θεωρία των 2 άκρων φαντάζει απίστευτα ελκυστική σε πολύ κόσμο που κάποιο αναρχικό τους έφαγε το φασαίο που ζαχαρώνανε αλλά καλό είναι να βγάζουμε τις παρωπίδες και να βλέπουμε λίγο τα πράγματα ως έχουν. Ο Ρουβίκωνας είναι μια αναρχική ομάδα η οποία έχει προβεί σε ενέργειες όπως έφοδοι, καταλήψεις και βανδαλισμοί σε γραφεία εταιρειών, ρίξη φεϊγ βολάν, ανάρτηση πανό, μέχρι και σε απειλή σε μεγαλογιατρό που χρηματιζόταν (που έφτασε μέχρι και σε χαστούκια). Τώρα είναι αξιόποινες κάποιες από αυτές τις πράξεις; Ναι είναι. Φτάνουν στο ελάχιστο τις οργανωμένες επιθέσεις και απόπειρες/επιτυχημένες δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, ενός κόμματος που είχε 500.000 ψήφους του Ελληνικού Λαού, διασυνδέσεις και ανοιχτή υποστήριξη από την αστυνομία και την Ελληνική Δεξιά? Ε λυπάμαι αλλά όχι, μιλάμε για 2 τραγικά διαφορετικών διαστάσεων οργανώσεις, μιλάμε για μια μαφία που οργάνωνε δολοφονίες 15 και 20 χρόνια πριν μπει στη Βουλή και από την άλλη μια αναρχική ομάδα που κάνει βανδαλισμούς. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση επικινδυνότητας μεταξύ των 2.
Τα 2 παιδιά που δολοφονήθηκαν στο Ηράκλειο; Ήταν φόνος, για τον οποίο πήρε την ευθύνη μια αναρχική τρομοκρατική οργάνωση η οποία έχει να ακουστεί από τότε. Ο φόνος καταδικάστηκε σύσσωμα από την Ελληνική πολιτική σκηνή και έγιναν εκδηλώσεις υποστήριξης σε διάφορες πόλεις και της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και πληθώρα ποδοσφαιρικών ομάδων σήκωσαν πανό στη μνήμη των νεκρών. Η αντιτρομοκρατική διερευνά ακόμα την υπόθεση, οι δράστες έχουν επικηρυχθεί. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να ζητάς από τον κόσμο να κάνει παραπάνω πράγματα για αυτό, αλλά ταυτόχρονα να είσαι και κατά του επονομαζόμενου "εκβιασμού της δικαιοσύνης". Ή δέχεσαι ότι θα κάνει η δικαιοσύνη τη δουλειά της όσο κι αν χρειαστεί, είτε θα δραστηριοποιηθείς το ίδιο για να ζητήσεις δικαιοσύνη από αυτήν την υπόθεση (που στ'αλήθεια δε σε νοιάζει, απλά πρέπει να βρεις έναν αντίλογο να πεις σε μια υπόθεση όπου μια Νεοναζιστική Εγκληματική οργάνωση σκότωσε έναν άνθρωπο και τι απρόσμενο, ξεκίνησε ένας κύκλος βίας). Στη μία έχουμε να κάνουμε με εγκληματίες που δρουν και από την άλλη έχουμε να κάνουμε με νομιμοποιημένους εγκληματίες που έχουν εξουσία στα χέρια τους και την ανοιχτή στήριξη ακόμα και της μέχρι τότε κυβέρνησης. Καταλαβαίνουμε ότι το 2020 είναι αδιανόητο αυτό το πράγμα και όμως συνέβαινε στην Ελλάδα;
Ο Κατσίφας μάνα δεν είχε; Ο Κατσίφας μάνα είχε. Ο Κατσίφας πέθανε σε καταδιώξη με την Αλβανική Αστυνομία στην οποία άνοιξε πυρ με Καλάζνικοφ (σύμφωνα με τις Αλβανικές αρχές). Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήταν συνδεδεμένος με το ΜΑΒΗ, δηλωμένα ακροδεξιός και μπλεγμένος σε παράνομες δραστηριότητες αγνώστου φύσεως. Οι Αλβανικές αρχές δυσκόλευσαν όσο περισσότερο μπορούσαν την υπόθεση, αρνούμενες να παραδώσουν τη σορό του νεκρού και με τις επεμβάσεις των ιατροδικαστών η εξέταση από τις ελληνικές αρχές δεν έγινε ποτέ. Η κηδεία του έγινε παρουσία βουλευτών με πλήθος κόσμου, έγιναν διαδηλώσεις στη μνήμη του και ανεγέρθηκαν μνημεία τόσο στο Άργος όσο και στο σημείο στο οποίο πέθανε. Δεν αδικήθηκε, η μνήμη του τιμήθηκε και θα συνεχίσει να τιμάται και θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση να βρεθεί δικαιοσύνη για το πως πέθανε σε μια χώρα με την οποία έχουμε ήδη, άσχημες εξωτερικές σχέσεις. Δεν ακούγεται και τόσο σχετική υπόθεση με έναν άνθρωπο που τον έσφαξαν Χρυσαυγίτες και η μάνα του έψαχνε να βρει δικαιοσύνη για χρόνια ενάντια σε νεοναζί δολοφόνους που είχαν κοινοβουλευτική παρουσία.
Όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρα χωρίς κανένα νόημα σε μια από τις σημαντικότερες υποθέσεις των τελευταίων ετών. Είναι ντροπή να τολμάμε να υποβιβάζουμε την υπόθεση και να στοχοποιούμε τα θύματα αυτής, ζωντανά και μη επειδή δε συμπαθούμε το ποιοι τους στηρίζουν ή το που εντάσσονται ιδεολογικά. Είναι αδιανόητο 76 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, να τίθεται ζήτημα αθώωσης εγκληματιών που δρούσαν υπό το πρίσμα αυτής της ιδεολογίας. Είναι έξω από το δημοκρατικό τόξο, έξω από κάθε πολιτική κλίμακα. Είναι μια ιδεολογία που αποτελείται από τις χειρότερες εκφράσεις της ανθρωπότητας και πρέπει να πολεμηθεί με κάθε τρόπο και να εκδιωχθεί από τα έδρανα της βουλής, τις γειτονιές μας και πάνω από όλα τις καρδιές των συνανθρώπων μας.
Ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό, τη βία, το φασισμό, δεν τελείωσε έτσι απλά. Είναι μια νίκη όμως και οφείλουμε την ορμή αυτή να τη χρησιμοποιήσουμε για να πολεμήσουμε τους θεσμούς που συνεχίζουν να προάγουν και να αναπαράγουν τέτοιες ιδέες, καθώς και να μορφώνουμε τους ανθρώπους γύρω μας για να έχουν τα εφόδια να τον αντιμετωπίσουν και αυτοί.
Υ.Γ. Όχι, για τη Μαρφίν δεν έγραψα. Το πόσα είναι να ειπωθούν για αυτήν την θλιβερή υπόθεση είναι πάρα πολλά και αξίζουν δικό τους κείμενο.
