Έχουν γραφτεί πολλά για την πανδημία και όσο αυτό το μαρτύριο δε σταματάει να σέρνει το άσχημο κουφάρι του πάνω από τα κεφάλια μας και να μας κάνει καθόλου γλυκό και σίγουρα όχι συναινετικό έρωτα, θα γράφονται ακόμα περισσότερα. Με αφορμή ένα από τα λίγα silver linings αυτής της καταραμμένης χρονιάς, δηλαδή τις πολύ ωραίες κυκλοφορίες μουσικής, ιδίως στο χώρο της ραπ, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή τη σειρά άρθρων που θα μας συντροφεύσουν... όσο μας συντροφεύσουν τέλος πάντων, που αφορούν τους 100 αγαπημένους μου δίσκους έβερ. Μπορείτε να βρείτε τα άλμπουμ των θέσεων 100-91 εδώ και τα άλμπουμ 90-81 εδώ. Σήμερα λοιπόν πάμε να δούμε τα άλμπουμ από τις θέσεις 80 έως 71.
80. Green Day - American Idiot (2004)
Αυτό είναι ένα άλμπουμ που θεωρώ ότι εκφράζει τη γενιά μας όσο λίγα άλλα και παρά το ίσως dated ηχητικό του στυλ παραμένει αδιανόητα επίκαιρο. Μέσα από το American Idiot οι Green Day μας παρουσιάζουν την ιστορία του Jesus Of Suburbia, ενός νεαρού μεγαλωμένου σε μια προαστιακή πόλη των ΗΠΑ, τελείως απογοητευμένου και αγανακτισμένου με τη ζωή του εκεί και τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στις ΗΠΑ (επί κυβέρνησης Μπους και πολέμου στο Ιράκ), με αποτέλεσμα να οδηγείται σε ακραίες πράξεις οργής, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές καθώς μέσα του παλεύουν ζητήματα ηθικής, αγάπης και το μέχρι που και πως ακολουθείς τα πιστεύω σου. Μπορεί ηχητικά να είναι αρκετά ποπ, αλλά πιστεύω πως το American Idiot αντικατοπτρίζει τέλεια τον ψυχισμό των νεότερων γενιών καθώς αυτός ακριβώς ο ήχος έρχεται από παιδιά που μεγαλώσανε μέσα σε μια ψεύτικη ποπ εφημερία, η οπόια πολύ βίαια μετά γκρεμίστηκε, αφήνοντας σε αρκετές στιγμές πολύ λίγη ελπίδα και μια παραίτηση που διογκώνεται μέχρι να γίνει ασυγκράτητη οργή.
79. Queens Of The Stone Age - Lullabies To Paralyze (2005)
Ίσως το πρώτο τέρμα σέξυ άλμπουμ στη λίστα; Ίσως ναι, ιδίως το δεύτερο μισό είναι αδιανόητα horny και οι κιθαρισμοί το υποστηρίζουν αλύπητα. Αλλά ας ηρεμήσουμε λίγο. Το concept μου αρέσει πάρα πολύ μιας και όπως λέει και ο τίτλος τα τραγούδια είναι επί της ουσίας νανουρίσματα (με πολλά από αυτά να παίρνουν όντως την έμπενυση τους από παραμύθια και άλλους αστικούς μύθους) για να παραλύσει κάποιος που αναζητά απεγνωσμένα ένα αγαπημένο του πρόσωπο και αποτυγχάνει. Το αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχο stoner άλμπουμ στο οποίο άνετα χάνεσαι κατά τη διάρκειά του και δημιουργεί ακριβώς το συναίσθημα που θέλει, το να αναζητάς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και να μουδιάζεις στην αρκετά κυνική παραδοχή της αποτυχίας.
78. A Tribe Called Quest - The Love Movement (1998)
Ξανά A Tribe Called Quest? Ξανά. Το Love Movement είναι το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ το συγκροτήματος και ακολουθώντας το μοτίβο του Beats, Rhymes & Life πρόκειται για ένα πολύ smooth και vibey άλμπουμ (πάλι στην παραγωγή εμπλέκεται πολύ ο J Dilla) και πρόκειται για ένα ιδιαίτερα wholesome θεματικά άλμπουμ που μιλάει για την αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της στις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ ενδιαφέρον εδώ ότι αυτό το άλμπουμ ήταν το φαινομενικά τελευταίο των A Tribe Called Quest γιατί υπήρχαν πάρα πολλές εντάσεις μεταξύ των μελών των γκρουπ κατά τις τελευταίες τους ηχογραφήσεις, αλλά παρ'όλα αυτά κατάφεραν να βγάλουν ένα τόσο όμορφο και ευχάριστο άλμπουμ, πριν πάρει ο καθένας το δρόμο του.
77. Gnarls Barkley - St. Elsewhere (2006)
Γενικά όλο αυτό το άλμπουμ είναι λες και απλά έσπασε η πραγματικότητα κατά τη δημιουργία του. Το ντουέτο που αποτελείται από τους Danger Mouse και Cee Lo Green έχει κάνει ένα άλμπουμ που συνδυάζει ηλεκτρονική, χιπ-χοπ, ποπ, σόουλ, γκόσπελ μέχρι και ροκ σε ένα πλήρως παρανοϊκό μουσικό αμάλγαμα το οποίο δουλεύει τόσο απρόσμενα καλά. Σε συνδυασμό με τα themes περί παράνοιας και γενικότερης ψυχικής αστάθειας, το αποτέλεσμα είναι πραγματικά απίσευτα ενδιαφέρον με το πόσο κοντά σε διάφορα μουσικά είδη είναι αλλά και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Μπορεί να χάθηκε εν μέρει πίσω από την τεράστια επιτυχία του Crazy, αλλά είναι ένα απίστευτα καλοδουλεμένο άλμπουμ που αξίζει το χρόνο και την προσοχή σας.
76. The Weeknd - Starboy (2016)
Για τη δεύτερη εμφάνιση του Weeknd στη λίστα, έχουμε τον ακριβώς επόμενο δίσκο από το Beauty Behind The Madness. Εδώ ο Weeknd συνεχίζει να εξιλίσσει τον ήχο του, πηγαίνοντας προς μια πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση καθώς το άλμπουμ έχει μέσα συνεισφορές τόσο από Daft Punk όσο και από Diplo, δίνοντας μας απίστευτα bangers όπως το ομότιτλο κομμάτι, το False Alarm και το I Feel It Coming αλλά και πιο ορθόδοξα RnB κομμάτια όπως είναι το Reminder, το True Colors και το Die For You. Αυτό το πιο ηλεκτρονικά influenced στυλ, θεωρώ ότι ταιριάζει καλύτερα τόσο στον ίδιο τον Weeknd, όσο και στο να δέσει καλύτερα με την αντίθεση που προκαλεί το αρχικό σκοτεινό RnB στυλ του και οι ιστορίες που θέλει να πει μέσα σ'αυτό. Με αυτόν τον τρόπο θεωρώ πως φαίνεται καλύτερα το πόσο έχει εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης ο Weeknd, χωρίς να ξεχνάει το από που προέρχεται και ίσα ίσα να δείχνει το πως τον οδήγησε το να είναι αυτός που είναι σήμερα.
75. Toro Y Moi - What For? (2015)
Τον Toro Y Moi τον γνώρισα και τον αγάπησα από το soundtrack του NBA 2K19. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι vibes master, δηλαδή αυτό που κάνει υπέροχα για εμένα στη μουσική του είναι το να θέτει ένα ξέγνοιαστο, χαλαρωτικό και ευχάριστο... vibe. Εδώ το κάνει πολύ ωραία όχι με το συνήθη ηλεκτρονικό ήχο του αλλά χρησιμοποιώντας απαλή, indie pop-rock. Αυτό είναι που ακριβώς κάνει το άλμπουμ ένα πολύ όμορφο άκουσμα για όταν θες να ξεφύγεις, να χαλαρώσεις είτε και έστω να έχεις μια καλή και ήρεμη μέρα και χρειάζεσαι ένα από τα καλύτερα δυνατά soundtrack να την συντροφεύσει. Μπορεί να μην είναι το απόλυτο παγωτό με την ιδιαίτερη γεύση από κάποια κυριλέ Gelaterie, αλλά είναι το αξιόπιστο ξυλάκι από το περίπτερο όταν θες κάτι δροσερό και γλυκό να σε κάνει να νιώσεις όμορφα.
74. Queens Of The Stone Age - ...Like Clockwork (2013)
Για τελευταία φορά το λατρεμένο συγκρότημα κάνει την εμφάνισή του σε αυτήν εδώ τη λίστα. Το άλμπουμ αυτό είναι το πρώτο δικό τους που άκουσα και παραμένει σταθερά το αγαπημένο μου. Για άλλη μια φορά πρόκειται για την περίπτωση μιας μπάντας που διατηρεί όλα τα στάνταρ του ήχου της, με υπέροχους κιθαρισμούς και καταπληκτικά drums και την ίδια σκοτεινή, υπαρξιακή, αλλά και συνάμα τόσο θελκτική θεματολογία που χαρακτηρίζει τον κατάλογο τους. Αυτή τη φορά όμως υπάρχουν αρκετά καινούργια στοιχεία όσον αφορά την ενορχήστρωση (ιδίως τα κομμάτια που ο Homme παίζει πιάνο) όσο και τη θεματολογία που έχει μια πιο βλοσυρή και θλιβερή προσέγγιση, απομυθωπιώντας έτσι και αυτόν τον φετιχισμό που υπάρχει πολλές φορές με τη θλίψη και την αυτοκαταστροφή.
73. Denzel Curry - Imperial (2016)
Αν είχα να κάνω έναν παραλληλισμό μεταξύ άλμπουμ και ομάδας NBA για ένα δίσκο σε αυτή τη λίστα, θα έλεγα πως αυτό το άλμπουμ είναι οι Miami Heat αυτής της λίστας. Αυτό γιατί ο Denzel o Curry είναι από το Miami και αυτό το δισκογραφικό του ντεμπούτο αποτελείται από σκληρά, δυναμικά και τέρμα hype κομμάτια που περιγράφουν πρακτικά την ιστορία της ζωής του εκεί. Θυμίζουν λοιπόν ακριβώς τη σκληρότητα και την αποφασιστικότητα που έχουν στο παιχνίδι τους οι Miami Heat και μάλιστα για να ολοκληρωθεί η σύνδεση όπως τη σεζόν 2007-08 οι Heat γέμισαν πλυμένους βετεράνους που χάλαγαν τα κατά τα άλλα υπέροχα vibes της ομάδας του D-Wade και του Udonis Haslem, έτσι κι εδώ, το μόνο πρόβλημα είναι να ανεχτούμε το ένα κουπλέ Rick Ross, σε έναν κατά τα άλλα πολύ δυνατό δίσκο.
72. A Tribe Called Quest - The Low End Theory (1991)
Ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία του ραπ. Η απόφαση του να δώσουν περισσότερες ευκαιρίες στον Phife Dawg, όχι μόνο υπεραποδίδει, αλλά δημιουργεί ένα απίστευτο στιχουργικό δίδυμο με τον Q-Tip, πατώντας σε υπέροχα δουλεμένες τζαζ παραγωγές από τον Ali Shaheed Muhammad και συνθέτοντας έναν δίσκο ο οποίος είναι ταυτόχρονα αστείος και θίγει πληθώρα κοινωνικοπολιτικών θεμάτων και κυρίως δείχνει για πρώτη φορά στην ιστορία του είδους πως ένα άλμπουμ μπορεί να είναι πολύ δουλεμένο μουσικά, με θεματικά πλούσιο και conscious στίχο, χωρίς να χρειάζονται οι gangsta θεατρινισμοί και οι ψευτο-σκληράδες που μέχρι τότε ήταν σχεδόν απολυτότητα στο ραπ.
71. Noname - Room 25 (2018)
Αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι πρακτικά το παιδί του προηγούμενου. Πρόκειται για άλλο ένα άλμπουμ με υπέροχες soulful και jazz παραγωγές του Phoelix και raps τα οποία συνθέτουν μια coming of age ιστορία της ίδιας της Noname, μέσα από έντονο κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό που λόγω εποχής τον νιώθει κανείς και αρκετά επίκαιρο. Είναι για εμένα ο δίσκος που εδραιώνει τη θέση της Noname ως η καλύτερη γυναίκα ράπερ στον κόσμο αυτή τη στιγμή και την καλύτερη γυναίκα στο ραπ την τελευταία 20ετία, με μια τόσο μελωδική, thought provoking ιστορία σε έναν τόσο όμορφο δίσκο.
