Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Χάος

"The Tao that can be described, is not the Tao"
Κάτι μας είπες τώρα. Κι εγώ που νόμιζα ότι κάτι τέτοιο ισχύει μόνο για το άπειρο. Και μη με αμφισβητείς. Έχω μελετήσει το άπειρο. Από το μη επιστημονικό πλαίσιο που σου επιβάλλει η Τρίτη Λυκείου. Αλλά anyways. Η μελέτη είναι μελέτη. Βέβαια θα μου πεις ότι το Tao είναι απροσδιοριστία ή άπειρο? Θα σου πω ότι δεν έχω ιδέα γιατί δεν ξέρω τι είναι το Tao. Αλλά anyways αυτός είναι μόνο ένας από τους χαώδεις και χωρίς ουσιαστική αξία συνειρμούς που βρίσκονται σε ένα μυαλό που πλησιάζει τα όρια της άνοιας/παράνοιας/σχιζοφρένειας, το οποίο σαφέστατα θα μπορούσε να είναι το δικό μου, αλλά δε μ'αρέσει να περιαυτολογώ. 

"I have walked with death underground. I have crawled among the weeping, fleshless, ones... bodiless in the night that never ends. You wouldn't want to see me, daughter."
Άτσα ρε. Άμα δε θέλει να σε δει εσένα η κόρη σου, που να με δει εμένα η μάνα μου μετά από άπειρες ώρες ανταλλαγής εποικοδομητικών ιδεών (συζήτησης), με τη Γιαγιά μου. Και όποιος νομίζει ότι η Γιαγιά μου είναι μια οποιαδήποτε Γιαγιά έχει μείνει πίσω. Η Γιαγιά μου είναι η πρώτη γυναίκα στη χώρα που είδε Star Trek (ω, ναι φίλοι nerds, kneel before her) και θυμάται ποιος είναι ο Spok (ξαναματαkneel)! Η γυναίκα που προβλέπει με ακρίβεια επιπέδου Deadshot τη βαθμολογία που θα πάρει το κάθε ζευγάρι στο Dancing With The Stars, ρίχνοντας παράλληλα hate στους εκάστοτε διαγωνιζόμενους κριτές όπως η Δανδουλάκη και η Τριφύλλη. Τρομάξτε κοινοί θνητοί από τη μοναδική 83χρονη της χώρας που ξέρει το ρεφρέν του C.R.E.A.M και βλέπει φανατικά Monsuno χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται. Υποταχθείτε.

"Masters all in history's greatest school of martial arts... my Seven Men Of Death... how shall we slay the Demon?"
Δε σφάζεται ο Δαίμονας μπάρμπα, τσάμπα προσπαθείς... Πάντα εκεί, ό,τι και να κάνεις... Εξορκισμοί και μαλακίες εδώ πέρα δεν παίζουν. Δε μιλάμε για απλό δαίμονα. Μιλάμε για ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ. Ο δαίμονας που τα κάνει όλα μπουρδέλο. Που ενώ είσαι έτοιμος, σε φρενάρει τόσο απότομα που κοπανάς σε τοίχο. Αγγέλους και Θεούς δε βλέπεις παρά μόνο την τελική στιγμή, πριν πας στο φως...

"I look forward to seeing the pride beneath your disapproving scowl."
Μελωδικές στιγμές τολμώ να πω. Βασικά τι να πρωτοπώ και τι να πρωτοκάνω? Τι να πρωτοκάνει κανείς? Μπορείς και να αποφασίσεις μέσα σ'αυτό το χάος. Και μιλάμε για χάος. Διότι η Γιαγιά που σας περιέγραψα πριν αυτή τη στιγμή βρίσκεται δίπλα μου και μου εκφράζει κάθε απόρροια της εποχής στην οποία έζησε. Από τη μισογυνία  (ω, ναι) μέχρι το ρατσισμό και από την πίκρα του πολέμου μέχρι έναν ιδιαίτερα αλλόκοτο κώδικα ηθικής που τη διέπει.

"You see, the physical universe is not a physical universe ar all... but just our own conscious thinking!"
Τι λε ρε παιδάκι μου? Δε μας έφταναν οι φαντασιόπληκτοι και εντεχνιάρηδες και αριστεροί, μας ήρθε στη μάπα κι αυτός. Οκ, οκ, πλάκα κάνω. Κάτι τέτοιες μουρλοζεν φιλοσοφίες τα σπάνε. Εκεί πάνω στην τρέλα σου τα βλέπεις αυτά και κάπως παθαίνεις γιατί έχουν γέλιο. Μέσα στο χάος είναι καλά κι αυτά.

"The path to Yumesongdong through the Yumthang Valley... to the only fields where the Congling silkworm can be found... through the tributary beneath the Bridge Of Forgotten Sadness... to the ridge where the Iris Latistyla grow. Breathe in their innocence... step left, step right to match the mark you bear... a Sanskrit seven birthmark, matched left and right... seven hundred and seventy-seven paces, there I will find the gates to Nanda Parbat. There... after reciting the poem... the gifts of eternal life will be mine... allowing me... finally... to grant the Immortal his final rest."
Σαν να πληρώνεις στην εφορία ακούγεται όλο αυτό... Αλλά κι εγώ βλέπω να κάνω αυτό το απλό ταξιδάκι σύντομα. Διότι όλα τα τελευταία εγχειρήματά μου κατέληξαν σε αποτυχία. Για πολλούς και διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι και ο προαναφερθείς Δαίμονας. ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ PLAYBACK ΤΩΝ VEGAS! Εμ, σόρρυ παρεκτράπηκα. Αλλά είναι καλό να θυμόμαστε δυο βασικά πράγματα ενώ μιλάει ο "Ταβανόβουρτσας" των Vegas. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ για πάντα δεν πάμε να κάνουμε κάτι με συμπεράσματα τα οποία δεν έχουμε επαληθεύσει. I learned it the hard way. One too many times. Καλά και γαμώ τα Αγγλικά ξέρω. Επίσης ποτέ δεν ακολουθούμε συμβουλές με τις οποίες δε νιώθουμε άνετα να εφαρμόσουμε. Η αποτυχία είναι 100% επιστημονικά εμπεριστατωμένη να συμβεί.

"The superior man knows when to shut up and do what he's told. The superior man must decide for himself which path to take."
Superiority και μαλακίες. Πολύ αέρα πήραμε. Αλλά ίσως να πρέπει κάποια στιγμή να φτάσουμε και εκεί πέρα. Ίσως αν ήμουν superior man να λειτουργούσα πιο έξυπνα και να γλίτωνα την καταστροφή. Αλλά ίσως με την επιτυχή ανασκαφή μιας παιδικής ανάμνησης όλα να πάρουν το δρόμο τους. Ίσως, δηλαδή γιατί ως inferior man δεν μπορώ να προβλέψω το επερχόμενο αποτέλεσμα, εάν υπάρξει βεβαίως βεβαίως.

"A circle is just a path wrapping in on itself."
Εδώ είμαστε καθώς είμαι έτοιμος να χρησιμοποιήσω φίμωτρο στην επική Γιαγιά. Λοιπόν, τελειώνει και αυτός ο χρόνος χειρότερα απ'ότι άρχισε. Anyways τα κλισέ αυτά τα βαριέμαι και δεν έχω όρεξη για τέτοια. Τελειώνει το έτος, το blog κλείνει με ένα άρθρο ακατάσχετης παρλαπίπας. Like, subscribe ότι γουστάρετε, χαμός! Πάρτε και κάτι για το τέλος!

"You cannot face life if only seeing death! Yet he only seeks balance. You should see this. How then, to attain balance when balance has been lost? For the lost boy! For your lost family! Weigh has been lost against what has been gained! See? Balance."

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Μαγεία

Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να παραδεχτεί κανείς, πχ. Πάχυνες, Τα Pokemon θα γαμάνε αιωνίως, Είσαι κρυφός φαν του Aquaman και αλλά χαριτωμένα. Αλλά αυτό που όλοι παραδεχόμαστε είναι πως η Ελλάδα είναι μια χώρα μαγική, όχι λόγω των μοναδικών τοπίων που αφυπνίζουν τις 5 αισθήσεις (τι λέω ο ποιητής!), αλλά λόγω των απίστευτων ανθρώπων που την απαρτίζουν.

Αρχικά έχουμε το απίστευτο ταλέντο να αμαυρώνουμε μέρες, όχι με απλά ατυχήματα, αλλά με δολοφονίες, σωματικές και πνευματικές. Η 6η Δεκεμβρίου είναι η μέρα που ο γνωστός σε όλους πλέον Αλέξης πέθανε από το όπλο ενός αστυνομικού. Η 5η Μαΐου είναι η μέρα που κατά τη διάρκεια πορείας πέθαναν 3 άνθρωποι στη Marfin, από επίθεση παρακρατικής συμμορίας στην τράπεζα (και όχι αναρχικών όπως ειπώθηκε στις ειδήσεις). Η 28η Οκτωβρίου είναι εκτός από εθνική επέτειο, ημέρα εθνικής ντροπής μιας και συνελήφθη ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης, επειδή δημοσίευσε τη περίφημη "Λίστα Γκαγκάρντ". 22 Δεκεμβρίου ήταν η μέρα που η καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα λούστηκε και αναγκάστηκε να καταπιεί Βιτριόλι, επειδή ήθελε να καταγγείλει τους εργοδότες της. Φαντάζομαι μερικά δε τα θυμάστε καν έτσι? Εμ που να τα θυμηθείς, σ' αφήνει η Εθνική Συνείδηση, η μπάλα και τα γκομενάκια στο Facebook με τα βυζιά απ' έξω, στα οποία δε θα μιλήσεις ποτέ, γιατί είσαι μουρόχαυλος?

Όπα, άνοιξα πολλά μέτωπα και πρέπει να αρχίσω να τα κλείνω γρήγορα και αποτελεσματικά.  Η πολιτική σ' αυτή τη χώρα ίσως να είναι και η καρδιά της μαγικότητος της! Έκανα το ακατανόητο και μπήκα στα κανάλια του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής στο Youtube. Το ΚΚΕ έχει μπλοκάρει όλα τα σχόλια στα βίντεο του, ενώ για ακατανόητους λόγους τα βίντεο της Χρυσής Αυγής υπάρχουν μόνο θετικά σχόλια... That's Facism, right? Τα υπόλοιπα παιδάκια παίζουν στη Βουλή την κωλοκυθιά, ενώ σαν έθνος έχουμε πρόβλημα με τον Όλι Ρεν, τη Λαγκάρντ και τους Γερμανούς και ασπαζόμαστε τις πολιτικές απόψεις του Κανάκη και του Λαζόπουλου, εντελώς άκριτα ή αλλιώς όλοι γίνονται για κάποιον απροσδιόριστο λόγο φασίστες(!). Διότι ως γνωστόν μαλακισμένα, το πληκτρολόγιο μου ήταν γυρισμένο στα Ελληνικά 9 μήνες πριν τον Κανάκη και όχι επειδή χάνεται η γλώσσα με τα Greeklish (σώζεται, άμα δεις τα ορθογραφικά που κάνουν οι μπετόβλακες), αλλά επειδή νόμιζα πως με τα Ελληνικά βγαίνει πιο σοφιστικέ αυτό που θέλω να πω (πούτσες) και όχι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.

Και μιας και του ζάλισα τον κώλο, ας το ξεκωλιάσω το Φισιμπίκι μια και καλή. Το αγαπάω δε λέω, περνάω ώρες ατελείωτες εκεί, αλλά τα εκτρώματα σπάνε κάθε ρεκόρ. Επαναστάτες, ποζεράδες, περιθωριακοί που ψάχνουν τον εαυτό τους, πιτσιρίκια που νομίζουν πως μεγαλώνουν γρήγορα, καλλιτέχνες, δήθεν σωστοί και κομπλέ bloggers (ναι η αυτοκριτική συνεχίζεται) και κάθε φιστικιάς φουντούκι ξεφυτρώνει και λέει ότι δεν μπορεί να πει, πόσο μάλλον να κάνει στ' αλήθεια και πρήζει τους όρχεις τον ευγενών που προσπαθούν να στραγγίξουν το μαντζαφλάρι τους με την πόρνη της γειτονιάς. Ορίστε.

Τώρα για τη μπάλα τι να πρωτοπώ? Been there, done that. And not so proud of it. Ναι είναι πώρωση η άτιμη το ξέρω. Αλλά οκ τόσα και τόσα βγαίνουν στη φόρα και εσείς οι ποδοσφαιρόφιλοι τα ξέρετε. Γιατί στον πούτσο λοιπόν να ασχολείστε ακόμα? Ιδίως οι Γαύροι έχετε κάλο στον εγκέφαλο, δεν εξηγείται αλλιώς. Είστε χαλαρά η πιο διεφθαρμένη ομάδα και παραμένετε οι περισσότεροι στη χώρα. Πήρατε πρωτάθλημα από την ΑΕΚ στα χαρτιά, ο Socrates έχτισε το γήπεδο σας τσάμπα, τι άλλο πρέπει να σας πει κανείς? Καλά γενικότερα η όλη ιδέα σπατάλης ενέργειας για την ανατροπή ενός προσχεδιασμένου και τετελεσμένου γεγονότος είναι ηλίθια αλλά σε τέτοιο σημείο μας γυρίζει στον ΧΟΜΟ ΕΡΕΚΤΟΥΣ!!!!!!!

Αυτά λοιπόν από τη χώρα που ο Σεφερλής θεωρείται καλύτερος κωμικός απ'το Γαλυφιανάκη. Καυλό μας Αγώνα...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Τυπάς

Είναι ένας τυπάς. Ψηλός, αδύνατος με λίγη καμπούρα. Καφέ μάτια που στολίζονται από δύο φρύδια τα οποία προσπαθούν έντονα να ξανασμίξουν. Η μύτη του είναι αρκετά μεγάλη για να προσγειώνονται κουρασμένα κουνούπια, ενώ τα αφτιά και τα χείλια του δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Το μαλλί του είναι σκούρο καφέ προς μαύρο και ενώ κοντό είναι ωραίο, όταν το αφήνει γίνεται μια κακόγουστη, κακοχτενισμένη αφάνα. Το ντύσιμο αλλάζει με την περίσταση. Συνήθως τον βλέπεις με φαρδιά μπλούζα ή ζακέτα, χαμηλό παντελόνι ή βερμούδα και πάντα αθλητικά εκτός από κάτι φάσεις το καλοκαίρι που παίζουν και σαγιονάρες. Σε πιο επίσημες φάσεις εμφανίζονται πόλο μπλούζες ή πουκάμισα πιο στενά και υψωμένα παντελόνια τζιν ή πιο επίσημα και πλέον κυριλέ παπούτσι Timberland. 

Χαρακτήρας. Αγαπάει πολύ οικογένεια και φίλους και φροντίζει να το δείχνει ακόμα και αν καμιά φορά δεν του βγαίνει. Χαίρεται με τη χαρά τους και χαλιέται με τη λύπη τους. Στην οικογένεια χαίρει άκρας εκτιμήσεως κυρίως λόγω των σχολικών του επιδόσεων και τη σοβαρότητα που είχε επιδείξει νωρίτερα, καθιστώντας πλέον ευχάριστο το μουρλό του humor. Humor γενικότερα έχει καλό, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει, αλλά αφού γελάνε όσοι θέλει να γελάσουν όλα κομπλέ. Με τους φίλους πιστεύει πως οι πράξεις του έχουν αποτελέσει σε μεγάλο βαθμό συνδετικό κρίκο της παρέας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ο μόνος που έχει φέρει νέα άτομα, μάλιστα πλέον έχει εγκαταλείψει τελείως αυτό το ρόλο. Προσπαθεί για την παρέα, δίνει ότι μπορεί για να λύσει τα προβλήματα που προκύπτουν, ρίχνει νέες ιδέες και άλλα. Μάλιστα κατάφερε να αποσπάσει αληθινό σεβασμό από άτομα τα οποία σέβεται πολύ περισσότερο απ'ότι αυτοί υποψιάζονται.

Κοινωνικός όχι και τόσο. Τα κλαμπ δεν είναι το μέρος του και η πολυκοσμία δεν είναι το φόρτε του. Προτιμά να ανοίγεται σε ανθρώπους που το αξίζουν (με βάση τα δικά του κριτήρια πάντα) και υπάρχουν πράγματα τα οποία δε συζητάει ποτέ. Ούτε με τις γυναίκες τα πάει τόσο καλά όσο θα ήθελε. Έχει κάποιες ολίγες επιτυχίες που μέτρησαν αρκετά, αλλά συνήθως δεν πετυχαίνει σπουδαία πράγματα. Φίλες ελάχιστες και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κρατάει και ιδιαίτερες επαφές.

Βέβαια δεν έχει μόνο προτερήματα. Είναι ευέξαπτος και πάνω στα νεύρα του κάνει ηλιθιότητες οι οποίες έχουν άσχημες συνέπειες καμία φορά. Επιπλέον είναι και ισχυρογνώμονας. Στηρίζει την άποψη του μέχρι τελικής πτώσεως και δύσκολα του την αλλάζεις ακόμα και όταν έχει άδικο. Παλεύει δηλαδή χαμένες μάχες. Είναι βέβαια και υπερόπτης, κάτι που επίσης δύσκολα θα παραδεχτεί. Αυτό επειδή το ξέρει ότι είναι έξυπνος και όσους θεωρεί πνευματικά κατώτερους τους περιφρονεί και τους αντιμετωπίζει επιθετικά και προκατειλημμένα. Γίνεται δυσάρεστος μερικές φορές, λόγω της μανίας του να τα λέει όλα όπως ακριβώς είναι, χωρίς να προετοιμάζει το έδαφος ή να εξομαλύνει αυτά που έρχονται. Είναι και τεμπέλης. Αποφεύγει να κάνει πράγματα μόνο και μόνο γιατί απαιτούν κόπο τον οποίον βαριέται να κάνει.

Σε γενικές γραμμές αυτά είχα να πω για τον τυπά. Ελπίζω να σας φάνηκε αντικειμενικό, μιας και είμαι σίγουρος ότι καταλάβατε για ποιον είναι... Το όνομα μου είναι Χρήστος και ελπίζω να μη το παραγάμησα με την περιγραφή.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Εκτέλεση

Ενώ η Ιντερνετική ζωή γυρίζει γύρω από χορούς σχολείων, τους κομπλεξικούς haters του Justin Bieber, τον Γέροντα Παστίτσιο και το καινούργιο video-clip του DJ The Boy, θέματα με τα οποία η μόνη μου ενασχόληση ήταν η ενημέρωση για την ύπαρξή τους, τόσο καιρό εμένα μου ήρθε η έμπνευση να υιοθετήσω το στυλ του Mikeus (όσον αναφορά την επιθετικότητα, τις προσβολές και την πρόθεση να εκτελέσω όποιον δε συμφωνεί με τις απόψεις μου) και να πω κι εγώ δυο κουβεντούλες για μερικές ομάδες ατόμων που χρειάζονται άμεση εκτέλεση μπας και καλυτερέψει ο κόσμος μας. Οπότε ξεσκονίστε τουφέκια, γκιλοτίνες και κρεμάλες και ετοιμαστείτε γιατί είναι πολλοί...

Αρχικά: Θάνατος σε όσους λένε πως θέλουμε έναν Παπαδόπουλο (το δικτάτορα εννοώ, όχι αυτόν με τα μπισκότα) για να σώσει τη χώρα. Ναι, ναι ξέρω σας δούλεψαν τόσα χρόνια για το ποιοι είναι οι φασίστες και ποιοι όχι, το ποιοι είναι πατριώτες και και και... Αυτό μάγκες δε σας δίνει κανένα δικαίωμα να ζητάτε την κατάλυση της όποιας ελευθερίας έχουν οι άνθρωποι σήμερα σ'αυτή τη χώρα όσο σκατά και να είναι τα πράγματα. Το ότι οι δικοί σας είχαν ευνοηθεί από τη Χούντα, δεν πάει να πει πως ήταν για όλους το ίδιο. Τι να πουν αυτοί που η Χούντα εξόρισε μέλη της οικογένειας τους ή τους συνέλαβαν για δήθεν συνωμοσίες και τους έλιωσαν στα βασανιστήρια ε? Ναι άμα σκέφτεστε έτσι δεν είστε πατριώτες, φασίστες είστε και σας έχω και την τέλεια λύση. Κομμουνιστική δικτατορία θα σας αμολήσει ομαδικώς στα Ίμια όπου θα σας κυνηγάνε Τούρκοι καταδρομείς με εντολές να σκοτώσουν ότι κινείται. Εκεί να δείτε γέλιο.

Next: Ακολουθώντας παρόμοιο μοτίβο στην πυρά όσα ζωάδια λένε: "Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, μόνο με τους Αλβανούς/Πακιστανούς έχω πρόβλημα." Είναι σαν τις γιαγιάδες που λένε "Οι Τούρκοι είναι παλιάνθρωποι" και αμέσως το βουλώνουν για να δουν το Μοιραίο Χλέμπουρα. Είσαι ρατσιστής ρε φίλε πάει και τελείωσε. Αυτή είναι η έννοια του ρατσισμού: Να στοχοποιείς και να θεωρείς κατώτερη μια συγκεκριμένη ομάδα ατόμων λόγω του φύλου της, της εθνικότητας της ή του χρώματος της. Είσαι ρατσιστής, δεν το παραδέχεσαι, διπλό το κακό, ΨΟΦΑ!

Παρακάτω: Το πράγμα αρχίζει να αγριεύει καθώς περνάμε στο επόμενο στάδιο. Δήθεν θρησκόληπτοι. Εδώ και αν γίνεται ο χαμός. Κουτρουβαλιαζόμαστε στα πατώματα λέμε. Ιστορίες για δαιμονισμένους από άτομα που η αγαπημένη τους ταινία είναι το Scary Movie 2 και ιδίως η εισαγωγή. Μαθήματα εκράτειας από άτομα που κοιτάνε κώλους πιο έντονα κι από 45χρονους forever alone λιγούρηδες ή κοπελιές με το string να δεσπόζει για να το απολαύσει όλος ο αντρικός πληθυσμός σε ακτίνα 4 χιλιομέτρων. Κηρύγματα ηθικής από κάποιον που μόλις απάτησε τον "έρωτα της ζωής του" και της πήρε και τα λεφτά. Και μετά από όλα αυτό στο πρώτο καντήλι έχουν και το θράσος να ζητήσουν από τον άλλον σεβασμό στα Θεία. Τουλάχιστον ρε υποκριτές, οι άλλοι το παραδέχονται ανοιχτά, δεν παίζουν τους ενάρετους και εγκρατείς για να πουλήσουν μούρη. Και έχουν και το μυαλό τουλάχιστον να εξετάσουν την προοπτική της Εξέλιξης και του Big Bang.

Moving on: Τι ωραία που περνάμε όταν έχουμε να κράξουμε. Επόμενοι στη λίστα είναι όσοι "Θέλουν να μείνουνε φίλοι". Ρε μαραζοκαύλια τα σκέφτεστε και τα λέτε αυτά γαμώ τον Aquaman? Ο άνθρωπος σου έχει ανοίξει την ψυχή του, έχει γίνει χαλί να τον πατήσεις και του λες αυτό? Δε φτάνει που τον απέρριψες, το οποίο είναι και απολύτως σεβαστό, του λες ότι θα τρώει στη μάπα τη ζωή σου χωρίς να είναι ένα σημαντικό μέρος της? Ούτε ο απειροελάχιστος σεβασμός για την αξιοπρέπεια που χάλασε για πάρτη σου? Σοβαρά? Βάψου μπλε και βούτα στη θάλασσα A.S.A.P! ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ: Το θέλω να μείνουμε φίλοι δε διαφέρει διόλου από το "Σε βλέπω μόνο σαν φίλο"!!!! Σημαντικό!

Έπειτα: Στο ίδιο τέμπο. Death by exile στους μουνόδουλους. Το έχει κάνει κάθε αρσενικό της Γης και μη το αρνηθείτε! Ποτέ! Βλέποντας όλα τα παραπάνω καταλαβαίνεις πολύ απλά ότι: Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΟΧΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Μπορείς να την πρήξεις όσο θες, να παρατήσεις όλα τα ουσιαστικά κομμάτια της ζωής σου (όπως τις άλλες γκόμενες, τους φίλους και την οικογένειά σου) και να αφοσιωθείς σε κάποια που σε κοροϊδεύει και σε εκμεταλλεύεται, ενώ παράλληλα σε θάβει πίσω από την πλάτη σου. Συμπέρασμα: πάψε να είσαι μουνόδουλος, ούτε καν πριν σου ρίξει τη χυλόπιτα, γιατί χάνεις αξιοπρέπεια φίλους και πολύτιμο χρόνο από τη ζωούλα σου. 

Τύρβη και αναστάτωση λοιπόν καθώς κλείνουμε με την τελευταία και επικότερη των κατηγοριών: όσοι ζουν μέσα στο Facebook. 7 κοινοποιήσεις φωτογραφίας σε ένα nanosecond, δηλώσεις του τύπου +1 όποιος αναπνέει, copy paste φιλανθρωπικών μηνυμάτων από IPhone 7X, σπόντες για παλιές σχέσεις και γεγονότα που συνέβησαν στο σχολείο ή σε άλλο χώρο που εφαρμόζεται η Α.Δ.Ξ (Αρχή Διατήρησης του Ξυσίματος) και γενικότερα προβολή ψεύτικου Image καθιστούν ένα group ανθρώπων που προφανώς έχουν γίνει πνευματικά ανάπηροι λόγω του υπερβολικού αυνανισμού. Για εσάς προτείνω κατάργηση της πρόσβασης σας στο Internet, έτσι ώστε να αυτοκτονήσετε μαζικά σπάζοντας τα κεφάλια σας στα πληκτρολόγια σας.

Αυτά λοιπόν και το επιθετικό στυλάκι θα διατηρηθεί και σε μετέπειτα άρθρα μιας και υπάρχει ακόμα χώρος για όσους επιζητούν το επιθετικό μας κράξιμο!

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Special: Φιλία

Οκ, οκ δεν ήμουν ειλικρινής. Υποσχέθηκα άρθρο τη Δευτέρα και δεν παρέδωσα. Αλλά τα πρόσφατα γεγονότα που οδήγησαν στη δημιουργία αυτού του άρθρου με  κράτησαν απασχολημένο. Επιπλέον, λόγω μελέτης η ημερομηνία των άρθρων θα αλλάξει από Δευτέρα σε Σάββατο, μιας και το PC τις καθημερινές θα βρίσκεται υπό lockdown. 

Στο θέμα μας λοιπόν. Ειλικρινά θα προτιμούσα να μη το γράψω αυτό το άρθρο, μα πιστεύω πως αφού έφυγε ο κολλητός μου για Αυστραλία, σίγουρα αξίζει μια αναφορά στο σπίτι του Ιερεμία.

Από που να ξεκινήσω λοιπόν... Γνωριστήκαμε πρώτη φορά πριν από 7 χρονάκια στα Αγγλικά όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρικάδες και από τότε μου έκανε εντύπωση γιατί αποτελούσε τον πρώτο Αθηναίο ΠΑΟΚτζη που γνώρισα. Το μεγάλο μπαμ έγινε 3 χρόνια αργότερα που ξαναβρεθήκαμε στα Αγγλικά. Πέρα απ'το ότι οι τάξεις αυτού και των επομένων χρόνων ήταν γεμάτες με τρομερά παιδιά, όταν δύο άνθρωποι κολλάνε, κολλάνε όχι μαλακίες. 

Η φιλία μας είχε κάτι το διαφορετικό απ'ότι οι υπόλοιπες που έχω κάνει ανά τα έτη. Βλέπετε, με πολύ λίγους από τους λοιπούς φίλους μου υπάρχει αληθινός σεβασμός, ντόμπρες εξηγήσεις και γενικότερα συμπεριφορά σπαθί. Στους περισσότερους στο όνομα της φιλίας γίνονται ότι πουστιές και αίσχη σας περνάνε από το μυαλό και στο ίδιο αυτό όνομα θα πρέπει να τους συγχωρέσεις όλους. Όχι, όχι με το παλικάρι που σας μιλάω τόση ώρα όλα είναι κομπλέ. Αμοιβαίος σεβασμός, σωστές κουβέντες και συμπεριφορά φίλου. 

Μέσα στα λιγοστά αυτά χρόνια μυήσαμε ο ένας τον άλλον στα ανάλογα ενδιαφέροντα μας, αυτός στα manga-εγώ στα comics, αυτός στη House-εγώ στο Rap, αυτός στους Gangstarr-εγώ στον Mos Def, αυτός στο Family Guy-εγώ στα Boondocks και η λίστα πάει κάπως έτσι.

Χτίζοντας λοιπόν αυτή τη φιλία, υπήρξαν βέβαια και απειροελάχιστες στιγμές ασυμφωνίας, τόσο ασήμαντες όμως (του τύπου αν υπάρχουν Stealth σπαθιά και άλλα χαριτωμένα), που ακόμη και εγώ που πιστεύω πως οι διαφωνίες δείχνουν υγεία σε μια σχέση ανθρώπων, δεν ανησύχησα ποτέ. Αντιθέτως κιόλας, στηρίξαμε ο ένας τον άλλον σε όποια προβλήματα υπήρχαν κατά καιρούς.

Φυσικά παρέα δημιουργήσαμε όνειρα τα οποία προκαλώ τον κόσμο να προσέχει, γιατί δε θα αργήσουν και πολύ να πραγματοποιηθούν. Μας περιμένει μαζί με άλλον έναν κολλητό (για τον οποίο μακάρι να μη χρειαστώ να γράψω τέτοιο άρθρο) το TOKYO!

Κλείνοντας λοιπόν, ένα υπερτιτανομέγιστο ευχαριστώ στο φίλο που όλα αυτά τα άπειρα (5) χρόνια στάθηκε στο πλάι μου περισσότερο από υποτιθέμενους φίλους που είμαστε μαζί 11 ολόκληρα χρόνια. Να προσέχεις εκεί κάτω ρε μαν, καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία και σε μερικά χρόνια ξανά παρέα στην Akihabara!

(Εάν αυτό το άρθρο είναι υπερβολικά gay να μη διστάσετε να το πείτε για τυχόν διορθώσεις στο μέλλον)

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Special: Μουσική

Πάνε τελείωσαν οι διακοπές, καιρός να μπω σε τροχιά Πανελληνίων και καθώς προσπαθώ να οργανωθώ και να προσαρμοστώ στη ρουτίνα που με περιμένει, σκέφτηκα πως ένα σωστό βήμα θα ήταν να επαναφέρω και το blog στο αρχικό του πρόγραμμα. Οπότε σας θέλω κάθε Δευτέρα σε επιφυλακή.

ANYWAYS! Στο θέμα μας! Όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος (σκέφτομαι πλέον να βάζω spoiler alert μπροστά) το αντικείμενο σκέψης μου τις τελευταίες μέρες είναι η μουσική. Η μουσική για τους περισσότερους ανθρώπους, όπως και για μένα, έχει εξέχουσα θέση στη ζωή τους. Μας επηρεάζει τη διάθεση, στιγματίζει πρόσωπα και καταστάσεις, χρωματίζει τη ζωή μας και όλα τα σχετικά. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι να τα εξηγώ, όλοι γνωρίζουν τη μοναδική αξία που έχει για τον καθένα. 

Η μουσική όπως και άλλοι τομείς της ζωής απαιτούν το μυαλό να λειτουργήσει ως αλεξίπτωτο. Δηλαδή να είναι ανοιχτό. Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο είδος μουσικής, μα αναγνωρίζουμε κομματάρες και σε άλλα είδη. Αυτό το συμπεραίνω και από τι δική μου σχέση με τη μουσική. 

Γενικά όντας μαθητής Δημοτικού δεν είχα πρόβλημα να ακούω οποιουδήποτε είδους σαχλοσουξεδάκι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Βέβαια υπήρχαν και κάποια ερεθίσματα στην κλασική Ροκ χάρη στον πατέρα μου που αποτελεί παλιό και σκληροπυρηνικό φαν της, αλλά ούτε εκείνος είχε ανοσία στα προαναφερθέντα σαχλοσουξεδάκια. Τελειώνοντας το Δημοτικό και με τη βοήθεια του Dragonball και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, άρχισα να γίνομαι πιο επιλεκτικός ακολουθώντας τα πρώιμα Ροκ ερεθίσματα σε μια πιο New School εκδοχή του τύπου Reamonn, Linkin Park και System of a Down.

Έπειτα χάρη σε κάποιους φίλους μυήθηκα και στη Metal, ονομαστικά με Iron Maden, Black Sabbath και Metallica. Η επαφή με τα Anime βοήθησε σε μια αρκετά επιτυχημένη επαφή με την Ιαπωνική Pop. Μα το είδος που γνωρίστηκα και έγινε αυτόματα αγαπημένο ήταν το Rap. Tο Rap το οποίο εξερευνούσα και ακόμα εξερευνώ όπως και τη λοιπή Hip-Hop κουλτούρα, το έχω ψάξει σε πάρα πολλές εκδοχές, από τις πιο εμπορικές του (50-Cent, Ludacris, Lil'Wayne), μέχρι τις πιο Gangsta (N.W.A, 2Pac, M.O.P) και από τις πιο επαναστατικές (Immortal Technique, Lowkey) μέχρι τις πιο καλλιτεχνικές (Mos Def, Common, Roots). Φυσικά δεν παρέλειψα την Ελληνική σκηνή αλλά από ένα σημείο κατάντησε κουραστική με εξαίρεση ολίγων όπως ο Ταφ Λάθος και ο Ραψωδός Φιλόλογος.

Το Rap λοιπόν με ενέπνευσε να γυρίσω πίσω στις ρίζες της μουσικής αυτής, δηλαδή γενικότερα της μαύρης μουσικής, δηλαδή ακούσματα του τύπου που κοροϊδεύει στο Μπραφ: Blues, Jazz, Soul και Funk, ακολουθώντας την πιστή συνταγή του να ακολουθώ τα βήματα των θρύλων όπως Louis Armstrong, Ray Charles και Nina Simone. Έτσι μπόρεσα να ανοίξω τους μουσικούς μου ορίζοντες  μερικά βήματα παραπέρα και να ακούσω κάτι που δεν ήθελα για καιρό: Λαϊκά. Ω, ναι, εγώ με τα Λαϊκά δεν είχαμε καλή σχέση μα τα πράγματα εξομαλύνθηκαν πάλι με θρύλους του είδους όπως ο μακαρίτης ο Μητροπάνος, ο Τερζής και πριν φτάσει σε σημείο αηδίας ο Σφακιανάκης, αλλά και οι παλαιοί Καζατζίδης και Διονυσίου. 

Πρόσφατα πλέον ασχολούμαι ξανά με το Ροκ σε παλαιά και σύγχρονη βάση, εξοικειώνομαι με σύγχρονους Raper όπως ο J.Cole, o B.O.B και ο Travie McCoy, κάνω καμιά βόλτα από Reggae μεριά και πλέον μπόρεσα να ακούσω και Dubstep. Παρ'όλα αυτά ακόμα έχω τα θεματάκια μου με το μεγαλύτερο μέρος των Mainstream καλλιτεχνών, με τους wannabe λαϊκούς τραγουδιστές όπως ο Κιάμος και ο Οικονομόπουλος και με την Club μουσική εκτός αν πια το απαιτεί η περίσταση που τότε μπορώ να διασκεδάσω άνετα.

Το νόημα όμως είναι αυτό που έχει πει ένας γνωστός μου: "Η μουσική είναι μία. Εμείς τη χωρίζουμε σε είδη" όπως κάνουμε και με τους συνανθρώπους μας έτσι? Άρα καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε νέα ερεθίσματα, αλλά και προσεκτική γιατί η μουσική παρά το καλό που εμπεριέχει, χρησιμοποιείται από διάφορους για να μας επιβάλουν νοοτροπίες και ιδέες. 

Το άρθρο αυτό λοιπόν αφιερώνω σε ένα φίλο που ασχολείται ενεργά με τη μουσική, αποτελεί σπουδαίο άτομο και μου ζήτησε να γράψω αυτό το άρθρο.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Ακόμα

Από που να πρωτοξεκινήσω άραγε? Μου ζήτησαν να γράψω για τις εκλογές και μάλιστα υποσχέθηκα πως θα το κάνω αλλά δε θα γράψω μόνο γι'αυτό γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να πω. Και λέω να ξεκινήσω από κάπου και να δω που θα τελειώσω.


Για να δούμε λοιπόν... Αρχικά τα συγχαρητήρια μου στους Έλληνες ψηφοφόρους. Απέδειξαν το γεγονός ότι ο άνθρωπος ότι και να γίνει δεν αλλάζει. Τα αποτελέσματα δεν ήταν διαφορετικά από τις προηγούμενες εκλογές και έχω αναλύσει εκτενώς τις απόψεις μου πάνω στο θέμα σε προηγούμενα άρθρα. Κρίμα στο λαιμό σας λοιπόν. Ομολογουμένως βέβαια μου έδωσε ένα αίσθημα χαιρεκακίας το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν πρόλαβε να χαρεί τη θητεία του, αλλά κάθε πράγμα για καλό λέμε.


Καλά ως εδώ. Το ερώτημα που αναδύεται είναι τι συνέπειες θα έχουν τα αποτελέσματα αυτά στην κοινωνία. Θα το απαντήσω πολλές φορές με τον ίδιο περίπου τρόπο. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν για τα χρέη. Ακόμα βλέπω ανθρώπους που έχουν χάσει το μυαλό τους από τις σκοτούρες και τρελαίνονται. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές για να βγάλουν ένα δάνειο. Ακόμα βλέπω σπίτια να διαλύονται γιατί ψάχνουν μια καλύτερη ζωή ή για να βγάλουν τα απωθημένα που τόσο καιρό δεν μπορούσαν. Ακόμα λοιπόν βλέπω την οικογένεια να χάνεται μέσα σε μία "κρίση" λες και είμαστε comics της DC.

Μακάρι να τελείωναν εδώ τα προβλήματα. Αλλά όχι. Ακόμα τα σχολεία δεν μπορούν να προσφέρουν τη γνώση που θα'πρεπε. Ακόμα οι άνθρωποι αναγκάζονται να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά και φροντηστήρια, γιατί αυτό το γαμημένο κράτος δε λέει να βοηθήσει. Ακόμα τα βιβλία μας περιέχουν αίσχη του τύπου "Η επιχείρηση είναι εξίσου σημαντική με την οικογένεια."(ΑΟΔΕ) και είναι γεμάτα τρύπες και νοηματικά κενά. Ακόμα τα παιδιά προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους παλεύοντας να βγάλουν μια εξέταση που πιθανότατα θα καθορίσει τη ζωή τους και χάνουν τα λογικά τους από την πίεση και το άγχος και καταλήγουν σαν κατατονικοί Jokerz.

Ακόμα όμως αυτά δεν έχουν σημασία για τα ΜΜΕ. Ακόμα έχουν να ασχοληθούν με το ποιος βάφτισε το παιδί του, ποια έχει κυτταρίτιδα και ποια έβαλε ολόσωμο αντί για μπικίνι. Ακόμα έχουμε άσχετους να μας παρουσιάζουν σοβαρά θέματα, γιατί ακόμα έτσι θέλουν οι εργοδότες τους και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Ακόμα οι περισσότεροι από αυτούς τους άσχετους πληρώνωνται περισσότερο από ένα γιατρό που σώζει ζωές, από έναν πυροσβέστη που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα κι εγώ ακόμα χρησιμοποιώ παραδείγματα λες και είμαι σε Αμερικάνικο Δράμα.

Ακόμα όμως ο κόσμος δεν αλλάζει. Ακόμα παιδάκια χάνουν τη ζωή τους στην Αφρική. Ακόμα πεθαίνουν παιδιά από ναρκωτικά στο Compton και στο Bronx. Ακόμα άστεγοι υποφέρουν στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμα άνθρωποι κινδυνεύουν από τη ραδιενέργεια στη Φουκοσίμα. Ακόμα όμως κανείς δε νοιάζεται. Ακόμα υπάρχουν δήθεν ευαισθητοποιημένα post στο Facebook, ενώ πίσω τους κρύβεται το παράπονο για το μη θερμαινόμενο κάθισμα μιας Bentley. Ακόμα περιμένουμε τους Anonymous και το ΜTV για να κάνουμε τους δήθεν ακτιβιστές από το PC ή τον καναπέ μας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό είναι: Ότι ακόμα κάθομαι και κλαίγομαι στο Blog και δεν σηκώνωμαι να κάνω τίποτα. Ότι οι ΚΝίτες και οι κάθε μαλάκες κατεβαίνουν σε πορεία και εγώ δεν έχω τα αρχίδια να κατέβω ούτε για καφέ στο Σύνταγμα. Ότι το να είσαι κάτω από τα 25 είναι ομόσημο του να είσαι επαναστάτης και ενάντια στο κατεστημένο ενώ κανένας δεν ξέρει τι στον πούτσο είναι το κατεστημένο. Ότι επειδή το είδαμε στην TV ή στο Σινεμά σημαίνει πως ξέρουμε να κάνουμε επανάσταση. Ακόμα όμως το παίζουν όλοι δήθεν μάγκες πίσω από ένα κλειδωμένο σχολείο και ένα πανό που γράφει "ΚΑΤΑΛΗΨΗ" με wannabe ματωμένα γράμματα, πίσω από την ασφάλεια ότι κανείς δε θα πειράξει το σχολείο. Ακόμα όμως δεν κατεβαίνει κανένας για τον ίδιο σκοπό σε πορεία.

Έτσι για ακόμα μια φορά θα βγάλω τα εσώψυχα μου, θα τα διαβάσετε, θα μου πείτε μπράβο ωραίος και όλοι θα το ξεχάσουμε και θα αφοσοιωθούμε στο διάβασμα και την επόμενη έξοδο για ποτάκι. Γιατί ας λέμε και την αλήθεια, όλα τα παραπάνω ακόμα μας απωθούν και θέλουμε να τα ξεχάσουμε και να δούμε τη φωτεινή πλευρά: γλέντι, γκόμενες, καφρίλες. Θες δε θες κι αυτά ακόμα μας χρειάζονται.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Special: Απάντηση

"Πως θα ήταν ο κόσμος άμα υπήρχαν Υπερήρωες?" Μία από τις αγαπημένες μου ερωτήσεις και όταν μου την έκανε ένας φίλος και μάλιστα ένα από τα λίγα άτομα σε όλο το Multiverse στα οποία τρέφω ειλικρινή και βαθύτατο σεβασμό, γεγονός είναι πως το μυαλό μου στρόφαρε τόσο πολύ που θα μπορούσα να γράφω για το θέμα για αιώνες ολόκληρους. Παρ'όλα αυτά έπειτα από προτροπή του προαναφερθέντος θα περιοριστώ σε μερικά από τα πιθανά σενάρια τα οποία πέρασαν από το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. 


Αρχικά για τη διευκόλυνση των αναγνωστών που δεν είναι και ιδιαίτερα σχετικοί με τα comics, θα χωρίσω τους ήρωες σε κατηγορίες με ανάλογα παραδείγματα:


Λεφτάδες (Batman, Green Arrow, Iron Man): Πρόκειται για τους υπερήρωες οι οποίοι έχουν αμύθητες περιουσίες στη διάθεση τους και κάποιο γεγονός άλλαξε τη ζωή τους και τους ώθησε στο να πολεμήσουν το έγκλημα.


Street (Daredevil, Luke Cage, Spiderman): Είναι οι υπερήρωες οι οποίοι έχουν κυρίως αφοσιωθεί στο να πολεμούν το έγκλημα στο δρόμο αντιμετωπίζοντας συμμορίες και μαφιόζους, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν προβλήματα της καθημερινότητας ενός απλού πολίτη.


Στρατόκαυλοι (Captain America, Flash, Green Lantern, Punisher): Η περίπτωση αυτή είναι εκείνη των υπερηρώων που κατασκευάστηκαν από ή έχουν άμεση σχέση με το Στρατό και την Αστυνομία. 


Ξένοι (Aquaman, Black Panther, Namor, Thor, Wonder Woman): Αυτοί οι υπερήρωες ανήκουν σε κρυφά βασίλεια όπως η Ατλαντίδα, ο Όλυμπος και η Asgard των Σκανδιναβών.


U.F.O (Martian Manhunter, Protector, Silver Surfer, Superman): Είναι εξωγήινοι και σχεδόν πάντα παθιάζονται με τη Γη και όντας παντοδύναμοι αναλαμβάνουν την προστασία του πλανήτη μας.


Επιστήμονες (Atom, Cyborg, Fantastic Four, Yellowjacket): Πανέξυπνοι επιστήμονες που έγιναν ήρωες μέσω των μελετών τους.


Μάγοι (Captain Marvel, Doctor Strange, Scarlet Witch, Zatanna): Υπερήρωες που απέκτησαν τις δυνάμεις τους μέσω της μαγέιας ή ασχολούνται με τα υπερφυσικά.


Πιτσιρικάδες (Teen Titans, Young Avengers): Υπερήρωες έφηβοι που πολλές φορές αποτέλεσαν βοηθούς υπερηρωών.


Μεταλλαγμένοι (X-Men): Ήρωες που είχαν τις ιδιότητας τους εκ γενετής, λόγω γενετικής ανωμαλίας και συχνά αποτελούν τα θύματα ρατσισμού στο σύμπαν της Marvel. 


Φρικιά (Gorilla Grodd, Hulk, Superboy): Υπερήρωες που δημιουργήθηκαν σε εργαστήρια και πολλές φορές είναι ανεξέλεγκτοι, γεγονός που δημιουργεί προβλήματα στους δημιουργούς τους.


Αφού έγιναν οι διευκρινήσεις ας προχωρήσουμε στο ζουμί της υπόθεσης, που είναι τα σενάρια.


Σενάριον 1ον το Ρεαλιστικότερον: Ας πάμε γύρω στα 25 χρόνια πίσω. Περίεργα γεγονότα που έχουν να κάνουν με εξωγήινους συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, μα σύντομα κουκουλώνονται από τις κυβερνήσεις του κόσμου. Σύντομα αρχίζει να γίνεται λόγος για μυστηριώδη νησιά μα και πάλι το θέμα θάβεται από τα ΜΜΕ. 10 χρόνια μετά πλούσιοι βιομήχανοι ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν προσωπικές τραγωδίες. Αργότερα αναφέρονται τα πρώτα περιστατικά μεταλλαγμένων τα οποία αντιμετωπίζονται με έχθρα από πολλές επιφανείς προσωπικότητες. Στο σήμερα οι πρώτοι υπερκακοί κάνουν την εμφάνιση τους. Οι πρώτοι που σπεύδουν να τους αντιμετωπίσουν είναι τα U.F.O αποτελώντας τους πρώτους υπερήρωες του κόσμου. Στο καπάκι ως ενισχύσεις σε υπόπτως δύσκολες καταστάσεις εμφανίζονται οι Στρατόκαυλοι. Παράλληλα οι κυβερνήσεις κάνουν συμφωνίες με τους Λεφτάδες, τους Ξένους και τους Επιστήμονες. Έτσι λανσάρουν πλέον τις πρώτες ομάδες τύπου Avengers και Justice League οι οποίες θα επιβάλλουν την τάξη. Σύντομα όμως κάνουν την εμφάνιση τους οι Street και οι Πιτσιρικάδες. Απείθαρχοι ως είναι αποτελούν κίνδυνο για την υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων και είτε στρατολογούνται είτε καταστέλλονται ησύχως. Οι μεταλλαγμένοι χαίρουν το μίσος της κοινής γνώμης και σύντομα οι ομάδες υπερηρωών αρχίζουν μια εκστρατεία υποτιθέμενης εξάλειψης. Μα η αλήθεια είναι πως οι Μεταλλαγμένοι, μαζί με τους Μάγους και τα Φρικιά θα σχηματίσουν μια Task Force που θα αναλαμβάνει απόρρητες αποστολές σε όλον τον κόσμο. Το αποτέλεσμα: οι υπερήρωες είναι το τέλειο μέσο επιβολής κυβερνήσεων και εταιριών ανά το σύμπαν, πολλές φορές πολεμώντας σε ψεύτικες μάχες.


Σενάριον 2ον το Δυστοπικόν: Αυτή τη φορά τα πράγματα αλλάζουν. Τα U.F.O έρχονται στη Γη σε πιο ώριμη κατάσταση και σύντομα ξεκινούν τον αγώνα κατά του εγκλήματος. Ο κόσμος και οι κυβερνήσεις τους συμπαθούν μα τους λείπει το εθνικό στοιχείο κάτι το οποίο καλούνται να συμπληρώσουν οι Στρατόκαυλοι. Και αυτή τη φορά οι Μεταλλαγμένοι θεωρούνται εχθροί από όλους εκτός των U.F.O. Εμπνευσμένοι από U.F.O και τους Στρατόκαυλους, οι Street και οι Πιτσιρικάδες κάνουν την εμφάνιση τους και για άλλη μια φορά είναι ατίθασοι και παίρνουν τον τίτλο ων απροσάρμοστων. Σύντομα θα έρθουν σε σύγκρουση με τους Στρατόκαυλους, οι οποίοι τώρα συνεργάζονται με τους Λεφτάδες, τους Ξένους και τους Επιστήμονες. Οι Μεταλλαγμένοι σύντομα τάσσονται με τους Street και τους Πιτσιρικάδες, αντιμέτωποι με μια εξουσία που είναι αποφασισμένη να τους καταστρέψει. Αποφασιστική επέμβαση εκτελούν Μάγοι και U.F.O χαρακτηρίζοντας τη μάχη μάταια και ικετεύουν τους λοιπούς ήρωες για ειρήνη και συναίνεση και ενώ η πράξη τους αυτή θα μπορούσε να προσφέρει την πολυπόθητη λύση στο θέμα, οι παγκόσμιοι ηγέτες τους αντιμετωπίζουν ως απειλή, αρνούνται την όποια συνδιάσκεψη μαζί τους και κινούνται επιθετικά εναντίον τους. Έτσι U.F.O και Μάγοι παίρνουν θέση και αυτοί ενάντια στην εξουσία. Η μάχη λοιπόν παίρνει θετική τροχιά για τους πλέον ονομαζόμενους αντεξουσιαστές μιας και έχουν τους πιο ισχυρούς υπερανθρώπους στη διάθεση τους. Οι ηγέτες όμως, δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και απελευθερώνουν τα Φρικιά ως μέσο αντεπίθεσης. Ο πόλεμος αυτός θα συνεχίσει να μαίνεται για αιώνες. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Χιλιάδες νεκροί και νέες δικτατορίες χτίστηκαν και ελέγχονται μόνο από υπερανθρώπους. Κανείς δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει το καλό από το κακό στην επίγεια αυτή κόλαση.


Σενάριον 3ον το Ουτοπικόν: Πιστεύω ότι μετά τα παραπάνω, χρειαζόμαστε κάτι λίγο πιο αισιόδοξο σωστά? Λοιπόν πάλι η εκκίνηση θα γίνει όπως και στο Δυστοπικόν με τους Εξωγήινους να πρωτοστατούν στον αγώνα κατά του εγκλήματος. Αυτό το εκμεταλλεύονται οι μεταλλαγμένοι για να βγουν επιτέλους στο φως. Ενώ ο κόσμος τους αντιμετωπίζει αρχικά με φόβο, εκείνοι με τις ηρωικές τους πράξεις αλλάζουν την κοινή γνώμη και τελικά έχουν μεγάλη πέραση. Εμπνευσμένοι από την ξαφνική εμφάνιση των παραπάνω Επιστήμονες και Λεφτάδες χρησιμοποιούν κάθε μέσο που υπάρχει στη διάθεση τους για να βοηθήσουν αυτούς τους καλόβουλους ήρωες. Λίγο καιρό μετά εμφανίζονται οι Στρατόκαυλοι οι οποίοι αποτελούν την υπερηρωική πλευρά των κρατών. Το επόμενο βήμα είναι η εμφάνιση των Ξένων οι οποίοι απολαμβάνουν σε ίσο μερίδιο με τους άλλους. Τι άλλο έμεινε? Εμπνευσμένοι πολίτες από κάθε γωνία του πλανήτη γίνονται οι Streets και οι Πιτσιρικάδες, ενώ παράλληλα οι Μάγοι λαμβάνουν το ρόλο τους σ'αυτή τη γιορτή της δικαιοσύνης. Ακόμη και τα Φρικιά βρίσκουν του θέση τους στον κόσμο. Οι ήρωες υπερασπίζονται τον κόσμο από όλων ειδών τις απειλές: Δικτάτορες, ψυχοπαθείς τρομοκράτες και εισβολείς από άλλους γαλαξίες. Οι ήρωες αυτοί έχουν το σεβασμό των πάντων και παραμένουν αφοσιωμένοι στο σκοπό τους. Η παγκόσμια ειρήνη έχει επιτευχθεί και ο κόσμος έχει άξιους προστάτες τους οποίους μπορεί να εμπιστεύεται με κλειστά μάτια. 


Κλείνοντας, πέρα από άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο και αδερφό που έγινε ο εμπνευστής αυτού του άρθρου, θέλω να πω πως αυτά ήταν μόνο μερικά από τα σενάρια που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του ερμηνεία πάνω στο θέμα. Και αυτή είναι και η ουσία, να ερμηνεύουμε τα πράγματα όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως μας τα καθορίζουν οι άλλοι. Flame on!

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Σύγχυση

Σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα. Διαβάζοντας την καταπληκτική ιστορία Superman: Earth-One συνειδητοποίησα δύο πολύ βασικά πράγματα. Το πρώτο (που δεν έχει καμία σχέση με το υπόλοιπο του άρθρου) είναι αυτό που λέει ο Matt Cherniss στην εισαγωγή του Flash Rebirth(Επίσης καταπληκτική ιστορία): "Κάθε ήρωας είναι ευάλωτος σε μία κακή ιστορία. Μπορεί να τον γονατίσει πιο εύκολα από οποιοδήποτε όπλο ή εχθρό." Ομολογουμένως ο τρόπος που παρουσίαζαν το Superman στη "Λεγεώνα των Υπερηρωών" μου είχε προκαλέσει μια αποστροφή για τον "Άνθρωπο από Ατσάλι". Αλλά ο J. Michael Straczynski ο οποίος κράτησε τον πήχη των ιστοριών του Spiderman ψηλά με τρομερά έργα όπως το δεύτερο μέρος του The Other και το Back In Black, με συγκλόνισε με μία φοβερή παρουσίαση του Superman και σε συνδυασμό με το όμορφα πρωτότυπο σχέδιο του Shane Davis, που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε fan που αμφισβητεί τον "Τελευταίο Γιο Του Κρύπτον".

Περνάμε λοιπόν στο κυρίως μέρος του άρθρου. Μετά τις εκλογές, all of a sudden όλοι θυμήθηκαν το πόσο κακή για την κοινωνία είναι η Χρυσή Αυγή. Τυχαίο, δεν νομίζω που λέει και η λαϊκή ρήση. Παρ'όλα αυτά είναι θετικό το γεγονός ότι τουλάχιστον μία μερίδα των ψηφοφόρων τους θα καταλάβει τις συνέπειες της επιλογής τους. Που κολλάει το κόμικ που διάβασα σε όλα αυτά? Κατά το τέλος όταν ο Superman αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στον κόσμο βλέπουμε τις ποικίλες αντιδράσεις του κόσμου απέναντι τους. Ένας πολίτης λέει το εξής: "Η εμφάνιση του αντιπροσωπεύει τη λαθρομετανάστευση σε διαγαλαξιακό επίπεδο. Δεν έπρεπε να τον σταματήσουν στα σύνορα?". Η δικιά μου αντίδραση ήταν αρχικά γέλιο. Αλλά μετά σκέφτηκα πόσο έχουν περιπλεχθεί τα πράγματα όσον αναφορά τους μετανάστες, τον Εθνικισμό, το Ναζισμό και άλλες σχετικές και παρεμφερείς έννοιες και αποφάσισα να λάβω το ρόλο του να ξεκαθαρίσω το τοπίο όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις και οι πηγές που έχω στη διάθεση μου.

Εθνικισμός: Ο εθνικισμός είναι πολιτική ιδεολογία. Είναι η ταυτοποίηση μιας ομάδας ατόμων ως έθνος. Η ιδεολογία αυτή παίρνει πάρα πολλές διαστάσεις. Υπάρχει ο φιλελεύθερος εθνικισμός που στην ουσία ταυτοποιεί ως έθνος τα άτομα που μοιράζονται τα ίδια πολιτικά δικαιώματα και ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές διαδικασίες. Μια άλλη μορφή είναι ο αριστερός εθνικισμός όπου συνδυάζονται αριστερή πολιτική και εθνικισμός κάτι που εφάρμοσαν ο Στάλιν και ο Κάστρο. Σιγά σιγά όμως μπαίνουν στο παιχνίδι η ξενοφοβία και οι διακρίσεις και οδηγούμαστε σε πιο επικίνδυνες ιδεολογίες όπως ο Έθνοσοσιαλισμος (σας λέει κάτι?) και ο Φασισμός. Οπότε δεν είναι σωστό να καταδικάζουμε άμεσα έναν εθνικιστή, αλλά να ακούμε πρώτα και να κράζουμε μετά αν είναι αντίθετος με την ιδεολογία μας κράζουμε ανηλεώς.

Φασισμός: Ο Φασισμός αποτελεί την ακραιότερη μορφή αυτού που οι Αγγλικανέζοι αποκαλούν Ultra-nationalism. Αντιτίθεται σε πολλές ιδεολογίες: Φιλελευθερισμό, Συντηρητισμό, Κομμουνισμό και Σοσιαλοδημοκρατία. Γενικότερα έχει την τάση να κατακρεουργεί τη δημοκρατία και δεν ανήκει σε καμία πολιτική παράταξη (αριστερά , δεξιά, κτλ.). Χρησιμοποιεί την ιδιοκτησία και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις προς το όφελος του κράτους μα ποινικοποιεί τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων. Έχει την ευγονική, την προπαγάνδα και τη βία ως μέσα καταστολής και ολοκληρωτικού ελέγχου των πολιτών, για να πετύχουν τις οποιεσδήποτε διεστραμμένες φαντασιώσεις έθνους που έχουν. All in all, φασισμός κακός βάλτε το καλά στο μυαλό σας.

Ναζισμός: A.K.A Εθνοσοσιαλισμός. Μεγαλύτερος εκπρόσωπος του? Αδόλφος Χίτλερ. Τα πράγματα πλέον ξεφεύγουν από κάθε όριο. Η Αρεία Φυλή (ξανθοί, γαλανομάτηδες,straight και το κυριότερο ΛΕΥΚΟΙ) είναι δικαιωματικά κυρίαρχοι του κόσμου και όλοι οι διαφορετικοί καταστρέφονται. Το ολοκαύτωμα των Εβραίων φαντάζομαι λέει πολλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι θάλαμοι αεριών και οι φούρνοι (υπήρχαν και έχει αποδειχθεί ιστορικά) είναι φονικά όπλα και τίποτε λιγότερο. Οι πλέον εκπρόσωποι του Ναζισμού κρύβονται πολλές φορές κάτω από το πέπλο του εθνικισμού και η δικιά μας Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί εξαίρεση. ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑΖΙ ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΟΤΑΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΑΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Κι όμως είναι στη βουλή μας. Τι να πει κανείς...

There you have it. Περιεκτικές ως ήταν ελπίζω να σας κάλυψαν οι εξηγήσεις μου. Όποιος θέλει μπορώ να βοηθήσω περαιτέρω.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Πεοκρούοντας

Εμπνευσμένος ο τίτλος αυτής της όμορφης εβδομάδος που μας ξημερώθηκε, μιας και χτες ήταν Εθνική Ημέρα Πεοκρουσίας, και οι πρωτοστάτες βγήκαν να το γιορτάσουν. So, καιρός να επανέλθω στον πολιτικό μου χαρακτήρα και να σχολιάσω με τον τρόπο που λατρεύουν τα 10 παιδάκια που για να αποφύγουν το πρήξιμο θα διαβάσουν αυτό εδώ το κείμενο όπως και τα υπόλοιπα κείμενά μου so far.

Αρχικά ας ξεκινήσω από το top notch... ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ? Ρε είμαστε με τα καλά μας? Και δεν είναι μόνο αυτό, το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων των Χρυσών Αυγών είναι άτομα από 18-34. Εδώ τους ψήφισαν στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα (για τους ανιστόρητους οι αναφερθείσες περιοχές ήταν εκείνες που σφάγιασαν οι Ναζί στην Πελοπόννησο). Δηλαδή συγνώμη από όλα τα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές, οι πολίτες αυτού του τόπου ψήφισαν αυτούς που έχουν τα ίδια ιδανικά με εκείνους που πολέμαγαν οι παππούδες τους το 1940 στο World War II The Greek Map Pack. Βέβαια ο μέγας ηγέτης και μεσσίας αρχηγός του κοτετσιού απαίτησε από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν ως ένδειξη σεβασμού στη σκατόφατσα του. Ρε δε πάει να γαμηθεί λέω'γω. Και όποιος αρνείται να χωνέψει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένοι φασίστες και ναζί, ας ψαχτεί, to see what I'm talkin' about. Περαιτέρω να πω δεν έχω, πάνω κάτω τα ξέρετε όλοι.

Λοιπόν ας προχωρήσουμε παραπέρα. Κράξιμο round two: Ποιος μαλάκας (γιατί μόνο περί μαλάκα πρόκειται) ψήφισε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Καλά ρε πούστη μου μετά απ'όσα έκαναν και την προφανή αποχή από τα παιδάκια του Χίτλερ, δε σας πέρασε από το μυαλό η σκέψη "Αυτοί φέρουν ευθύνη που δεν μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου, άρα γιατί να τους ψηφίσω?". Οφείλω να παραδεχτώ πως ο Έλληνας Naruto (Σαμαράς, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε κάτι από το εξωτερικό και να το κάνουμε πλήρως σκατά), μάζεψε σε μια μέρα περισσότερες χυλόπιτες απ'ότι εγώ σε 4 χρόνια. Ο άλλος τουλάχιστον καλά έκανε που έκατσε στα αυγά του και δεν είπε πολλά μιας και επιτέλους κατάλαβε πως δε τους σηκώνει και πολύ το κλίμα. Ένα ευτυχώς χαρμόσυνο γεγονός είναι πως πολλοί αλαζόνες πρώην υπουργοί με και καλά υφάκι "έσωσα τη χώρα" έμειναν εκτός βουλής. Ο κώλος μου να φιλεί τα μούτρα σας κύριοι και κυρίες.

Το ερώτημα που έχει αναδυθεί και λογικότατο είναι τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Θα καταφέρουν να συνεργαστούν τα άλλα κόμματα με το ΣΥΡΙΖΑ όπως επιθυμεί ο Αλέξης? Θα πάμε σε Ekloges: Round Two? Πως θα αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες? Η συνωμοσία θα πάει κατ'ευχή ή η άνοδος αντι-ευρωπαίων και αντι-μνημονιακών στην εξουσία θα φέρει προβλήματα που κανείς δεν είχε σχεδιάσει? Ή μήπως και αυτά είναι μέρος του σχεδίου? Ευλογημένη η άγνοια? Μάλλον όχι. Knowledge is power. Και αν ξέραμε πράγματι τι σόι παιχνίδι είναι αυτό που παίζεται πίσω από τις πλάτες του κόσμου ίσως και να βγαίναμε εμείς οι νικητές. Μα και τώρα που οι γνώσεις μας πάνω στο θέμα είναι περιορισμένες δεν αποτελούν δικαιολογία για την απραξία μας.

Ένα μήνυμα σε όλους μας λοιπόν... Ότι συνέβη συνέβη. Το θέμα είναι τι θα συμβεί από'δω και στο εξής. Δεν πρέπει να μας κάνουν τους νταβατζήδες και δεν πρέπει να αφήσουμε τους Ναζί να μας το παίξουν μάγκες. Δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα και τη θέληση μας, μα πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε αλλιώς τίποτα δε φτιάξει ποτέ.

 

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Συνάντηση

Πάλι τα ίδια. Πάλι κλεισμένος μέσα να σκέφτομαι τι έχει γίνει με εμάς. Δεν έχω παρέα και δεν έχω Haig. Η παρέα απλά θα βοηθούσε να θαφτεί η σκέψη σου προσωρινά. Το Haig απλά θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Εκεί που όλα είχαν ηρεμήσει ήρθε άλλη μια συνάντηση μας για να τα καταστρέψει. Που αλλού; Μα φυσικά στη Gotham μου. Και πάνω που είπα να κάνω την καινούργια αρχή I'm back to square one. 


Όταν κατάλαβα ότι έρχεσαι με έπιασε χαρά. Λέω μετά την τελευταία συνάντηση μας ίσως επιτέλους τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Μάζεψα λοιπόν όλο μου το κουράγιο και ήμουν έτοιμος να τα πω όλα. Μα εσύ προφανώς δεν ήσουν. Δε φοβάμαι να παραδεχτώ πως μόλις σε είδα κώλωσα και αυτό ήταν και το λογικό. Ξέρεις πως τα παραδέχομαι όλα εκτός από την ήττα. Είσαι το πρώτο άτομο που το είπα ποτέ. Αυτό όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ανάμνηση.


Το πρώτο χτύπημα εκείνο το μοιραίο βράδυ ήρθε όταν συνειδητοποίησα το πόσο ομόρφυνες. Αν και είχαμε λίγο καιρό να τα πούμε μου έκανες τεράστια εντύπωση. Ίσως φταίει το γεγονός ότι ένα τέτοιο βράδυ όλοι πρέπει να δείχνουμε πιο όμορφοι. Από την άλλη ίσως να φταίει το ότι είχα μία ελπίδα μέσα μου πως όλα θα έφτιαχναν. Δεν ξέρω τι να πιστέψω.


Η όλη ουσία είναι στο γεγονός ότι δεν άφησες να ανταλλάξουμε ούτε ένα βλέμμα, πόσο μάλλον μια κουβέντα μεταξύ μας, ούτε για τους τύπους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έφταιξε. Μπορεί να φάνηκα υπερβολικά σίγουρος ότι θα τα ξαναβρίσκαμε. Μπορεί να ένιωθες άβολα με τόσους γνωστούς γύρω μας. Ή να μην ένιωθες έτοιμη για όσα είχαμε να πούμε. Άβυσσος η καρδιά σου. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί με αγνόησες έτσι. Μα πιο πολύ αναρωτιέμαι γιατί δεν αντέδρασα εγώ. Συνήθως στις αμήχανες στιγμές εγώ είμαι εκείνος που ή θα λύσει το θέμα ή θα το διαλύσει μια και καλή. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σκεφτώ για μένα, για σένα και για όλο αυτό το πράγμα που βασανίζει τον εαυτό μου κοντά δύο χρόνια τώρα.


Ένα μονάχα πράγμα ξέρω σίγουρα. Ούτε αυτό εδώ το κείμενο πρόκειται να το δεις. Ακόμη δεν υπάρχει άνθρωπος να σου το δείξει και δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι εγώ εκείνος που θα το κάνει. Δεν πειράζει. Αυτό το βάσανο το τραβάω τόσο καιρό και δεν ξέρω κιόλας αν θέλω να τελειώσει. Τουλάχιστον να έχω κάτι να μου δίνει μια όρεξη παραπάνω να συνεχίζω τις προσπάθειες. Κήρυξα απερίσκεπτα έναν πόλεμο πριν από μέρες μα δεν έκανα τίποτα και ούτε πρόκειται. Κατάλαβα πως η ευτυχία μου δεν κρύβεται πίσω από τους εχθρούς μου. Μα θα τη βρω, είτε είσαι εσύ είτε οτιδήποτε άλλο. Θα τη βρω...

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Σκέψεις

Σήμερα γυρίζοντας από το φροντιστήριο πρόσεξα πως υπήρχε απίστευτη ησυχία στο δρόμο. Λένε πως ησυχία υπάρχει μόνο πριν από μεγάλη καταιγίδα. Δεν το πιστεύω. Η ησυχία πιστεύω έρχεται όταν κάτι τελειώνει. Σήμερα τελειώνει ο χειμώνας και αρχίζει η άνοιξη. Μα παρά την τόση ομορφιά που είχε αυτή η ημέρα, εγώ έκανα άσχημες σκέψεις. Κι αυτό γιατί σκεφτόμουν ένα άλλο τέλος. Το τέλος που βιώσαμε εμείς οι δύο πριν από καιρό. Κι εκείνο το βράδυ είχε ησυχία, τόση που ακούγαμε ο ένας τους λυγμούς του άλλου με δεν κοιταζόμασταν καν. Απλά πήρε ο καθένας το δρόμου του και δυστυχώς τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν ξανά ουκ ολίγες φορές.

Δεν θα έπρεπε να γράφω αυτό το κείμενο απόψε. Είμαι σίγουρος πως δεν αξίζει τον κόπο ή τουλάχιστον έτσι θα μου πουν. Μα έπειτα απ'όσα συνέβησαν, προσπαθώ κάθε φορά να τα βγάλω από τη μνήμη και το μυαλό μου γιατί θα με ξαναστοιχειώσουν. Αυτή τη φορά είναι αυτό το κείμενο, άλλη φορά μια κουβέντα με κάποιον καλό φίλο, άλλοτε ο Johnny Walker ή ο Jack Daniels. Το πιο πιθανό είναι πως δε θα δεις ποτέ αυτό το άρθρο, δεν υπάρχει και κανένας άλλος να στο δείξει εκτός από μένα πλέον. Μα δε με νοιάζει. Εγώ θέλω να κάπου να τα πω όλα αυτά, γιατί δεν πρέπει να μείνουν μέσα μου και αυτό ισχύει για τον καθένα. Ας τα πω λοιπόν μπας και ηρεμήσει λιγάκι το κεφάλι μου, γιατί δε μου έφτασαν τα θέματα Άλγεβρας που λούστηκα πριν από κάνα 3ωρο.

Μου λείπεις και δε φοβάμαι να το παραδεχτώ. Ναι μετά από τόσο καιρό και μετά από όσα έχουμε κάνει ο ένας στον άλλον. Δε σταμάτησα να νιώθω έτσι από εκείνη τη στιγμή που με κοίταξες καλά καλά στα μάτια όταν σου είπα "ΟΚ δεν πειράζει, ότι θες εσύ!". Μου είπες πως κανένας άλλος δε στο έχει πει αυτό, στην κατάσταση που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Έτσι απλά άρχισαν όλα. Ήταν υπέροχα και κράτησε αρκετά. Μα μετά εμφανίστηκαν τα εμπόδια. Εγώ από τη θέση που ήμουν ήταν εύκολο να τα νικήσω. Όχι γιατί ήμουν καλύτερος από σένα ή κάτι τέτοιο. Απλά επειδή δεν ήταν τα ίδια για μένα και για σένα. Εσύ πέρασες πιο δύσκολα και χάρηκα πολύ όταν εκείνο το βράδυ μου απέδειξες ότι νίκησες. 

Η νίκη όμως ήταν σύντομη. Έπρεπε να το είχα καταλάβει εκείνο το βράδυ. Ήταν να ανταλλάξουμε δώρα με τελικά απλά έφαγα τα μούτρα μου κι εσύ συνέχισες ακάθεκτη. Να ξέρεις πως δε σε κατηγορώ. Η ευθύνη πέφτει σε μένα που δεν τελείωσα τα πράγματα όταν θα'πρεπε. Ούτως ή άλλως το τέλος δεν είναι εύκολο ακόμη και όταν το θες. Μετά από λίγο καιρό όμως γύρισες. Έπρεπε να ανταλλάξουμε εκείνα τα δώρα. Φυσικά για κάποιο λόγο τον οποίο ακόμη μου φαίνεται αδύνατο να καταλάβω ήθελες να τα διαλύσουμε όλα. Εκείνο το βράδυ είχε τόση ησυχία που άκουγες τα κομμάτια που έπαιζαν στα ακουστικά μου. Το ξέρω, μου το πες. Μα τότε τελείωσαν όλα μια και καλή. Έκανα να συνέλθω καιρό και το έκανα μόνος μου. Όχι για να φανώ ήρωας μα για να μην παρασύρω και τους άλλους σ'αυτό. Δεν υπήρχε ανάγκη γι'αυτό.

Και από τότε... συναντηθήκαμε μερικές φορές... η τελευταία ήταν ότι χειρότερο... φάνηκαν πράγματα που δεν έπρεπε και θα αφήσουν και τους δυο μας σε σκέψεις για πολύ καιρό... ελπίζω την άλλη φορά που θα βρεθούμε να γίνει μια και καλή ότι είναι να γίνει... δεν υπάρχει λόγος να υποφέρουμε άλλο...

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Καθηγητές

Ω, Θεοί ήρθε η ώρα της δικαίωσης! 
Ώρα να μιλήσουμε για τους ανθρώπους που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη συναισθηματική κατάσταση μας από τις 8 μέχρι τις 2 περίπου. Για τους θρύλους που μας χαρίζουν αστείρευτες στιγμές γέλιου, θλίψης, οργής, άγχους και και και... Τα άτομα που πλαισιώνουν την μεγαλύτερη κοινωνική μάστιγα: την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ! Όπως προσδίδει ο τίτλος το άρθρο είναι για τους πολυλατρεμένους/μισητούς καθηγητές. Μη μου αγχώνεστε δε θα είναι ένα άρθρο τύπου Μπραφ, είναι βασισμένο σε προσωπικές απόψεις και εμπειρίες και όποιος διαφωνεί ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΛΑ... ώπα είπαμε δε θα είναι τύπου Μπραφ. Οπότε όποιος διαφωνεί το συζητάμε και βλέποντας και κάνοντας από'κει και πέρα.

Κατ'αρχάς ας μη τα ισοπεδώνουμε όλα. Υπάρχουν καλοί καθηγητές. Μην πιστεύετε όσους σας λένε το αντίθετο. Απλά το παίζουν "επαναστάτες" και "αλάνια" και σκατά με φράουλες. Ο καλός καθηγητής είναι πρώτα απ'όλα επαγγελματίας. Είναι ο άνθρωπος που έρχεται να διδάξει και θα διδάξει σωστά.Ξέρει όμως και πότε να χαλαρώσει την τάξη του, να κάνει την πλάκα του και να δώσει γνώσεις πέρα από το αντικείμενο του, γνώσεις απαραίτητες που (συγχωρέστε μου το κλισέ) δεν υπάρχουν στα βιβλία. Τέλος βρίσκονται πάντα κοντά στα παιδιά και τα βοηθούν σε οποιοδήποτε πρόβλημα ενδοσχολικό και εξωσχολικό. Το δυστυχές είναι πως στα δημόσια σχολεία δεν έχουμε πολλούς τέτοιους καθηγητές μιας και προτιμούν να μην μπουν στη νοοτροπία του Δημοσίου Υπαλλήλου και αρκετοί βρίσκονται σε φροντιστήρια.

Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τέτοιου τύπου καθηγητές. Ιδιαίτερα αυτοί των θετικών επιστημών είναι ολίγον τι καμμένοι με την επιστήμη τους και έχουν λίγο πρόβλημα με το γεγονός ότι εμείς δεν ανταποκρινόμαστε στον ενθουσιασμό αυτό. Αλλά αν δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας από πίσω δεν υπάρχει τίποτα να φοβόμαστε. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί έχουν μονίμως όρεξη να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση τους ενώ εσύ όχι. Έτσι το μάθημα μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα δυσάρεστη και υπνωτική εμπειρία. Το συμπέρασμα: δε τους βρίσκεις σχεδόν πουθενά.

Ενδιάμεση κατάσταση αποτελούν εκείνοι οι καθηγητές που μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αυτοί είναι οι καθηγητές που ξέρουν πως το μάθημα τους είναι παντελώς αδιάφορο στους μαθητές γι'αυτό και το παίρνουν ήρεμα και δεν ενοχλούν ούτε ενοχλούνται.

Και από'δω και πέρα το χάος.
Αρχίζει το αίσχος που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο προτιμώ από τη θετική κατάσταση. 

Let the games begin!
Αρχικά ας πάρουμε τα κόμπλεξ. Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί όλοι αυτοί που απεχθάνονται τη νεολαία και τη μουσική, τις απόψεις της 
και ότι άλλο σχετικό με αυτή γίνονται καθηγητές. Δηλαδή πιστεύεις ότι δεν αξίζω το κινητό μου, το PC μου τα ρούχα μου και τα γυαλιά ηλίου μου, αλλά αξίζω τις γνώσεις που μου δίνεις οι οποίες δεν αξίζουν ούτε το βάρος όλων των παραπάνω σε χρυσάφι, αλλά πολύ περισσότερο. Λυπάμαι προφέσσορες και προφεσσορίνες 
αλλά μπερδεύτηκα. Όπως επίσης με μπερδεύει και το άλλο. Γιατί με αποκαλείς αμόρφωτο στο ίδρυμα στο οποίο έχεις αναλάβει την ευθύνη ΕΣΥ να με μορφώσεις να με αποκαλείς προσβλητικά και κοροϊδευτίκα κάτι το οποίο πρέπει να αλλάξεις.

Θανάσιμο συνδυασμό αποτελεί ο συνδυασμός του παραπάνω με τη νοοτροπία του Ελληνικού Δημοσίου. Φαντάζομαι πως όσων οι γονείς έχουν τη στοιχειώδη ευγένεια να σέβονται τη δουλειά τους δεν κάνουν στο χώρο εργασίας τους τα παρακάτω:
α)Να κυκλοφορούν αγέρωχοι πέρα δώθε μ'ένα φραπέ στο χέρι
β)Να πηγαίνουν στη δουλειά τους 20 και παραπάνω λεπτά αργοπορημένοι γιατί έτσι γουστάρουν.
γ)Να καπνίζουν όποτε και όπου γουστάρουν
δ)Να μη σέβονται την περιουσία του εργασιακού χώρου τους
και ε)Να μιλούν προσβλητικά σε συναδέλφους και κατώτερα μέλη του προσωπικού.
Τις παρανομίες τις αφήνω για κάποιο άλλο άρθρο το οποίο πιθανώς να γράψω κάποια στιγμή στο μέλλον.

Αυτό όμως που στην ουσία εκνευρίζει όλους ΜΑ όλους τους μαθητές
είναι το πως όλα αυτά εκτονώνονται προς εμάς. Ότι νεύρα, προβλήματα, απωθημένα και ψυχολογικά έχει ο καθηγητής θα βγουν με τη μορφή συμπαθειών/αντιπαθειών, βρισιδίων, αδίκων τιμωριών και σε ακραίες περιπτώσεις βιοπραγιών. Και φυσικά εσύ όποιο πρόβλημα και αν έχεις, πρέπει να εμφανιστείς στην τάξη με διάθεση ηλιαχτίδας και να αφήσεις όλα τα προβλήματα πίσω σου. Φυσικά δεν υπάρχει η περίπτωση που θα ξεσπάσεις ψυχολογικά. Γιατί εσύ είσαι ένας κοινός αμόρφωτος μαθητής και πρέπει να τιμωρηθείς επειδή αποζητάς την ισότητα με τους καθηγητές, οι οποίοι απαιτούν το σεβασμό σου ενώ εσύ πρέπει να κερδίσεις το δικό τους με την αξία σου.


Και για να κλείσω να μην ξεχάσω την περίπτωση των κομματόσκυλων. Υπάρχουν τέτοιοι που αντιπροσωπεύουν οποιοδήποτε σχεδόν κόμμα ή πολιτική αντίληψη. Το πρόβλημα δεν είναι το κόμμα. Το πρόβλημα είναι πως προπαγανδίζουν τα παιδιά εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως δεν έχουν πολιτική συνείδηση και την ανάγκη να τη δούμε επαναστάτες και σκεπτικιστές των πάντων. Δυστυχώς και για το λόγο αυτό πολλοί από μας δεν τους καταλαβαίνουν και καταλήγουν να κολλάνε αφίσες και να μοιράζουν φυλλάδια.


Το θέμα είναι αμφιλεγόμενο και είμαι σίγουρος πως πολλοί θα είναι υπέρ μου απλά και μόνο επειδή κράζω καθηγητές. Γι'αυτό να μην αμφισβητείτε απερίσκεπτα μόνο και μόνο για να παίξετε τους αντικομφορμιστές και μετά να ξεζουμίσετε το μισθό των γονιών σας αλλά βάλτε το ρημάδι το μυαλό σας να δουλέψει.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Επίκαιρα

Ζούμε μοναδικές στιγμές σ'αυτή τη χώρα οφείλω να το ομολογήσω αυτό. Ιδιαίτερα χτες βιώσαμε ένα μοναδικό "Turning Point" που λέμε και εμείς που ξέρουμε Αγγλικανέζικα. Πολλά κανάλια χαρακτήρισαν τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, ως τη σημαντικότερη της Νεοελληνικής Ιστορίας έπειτα την μεταπολίτευση του 1974 (μετά τη Χούντα). Μα πριν προβώ σε κάποιον ερειστικό χαρακτηρισμό ως συχνά συνηθίζω ας δούμε για ποιόν λόγο έγινε το gathering (κι άλλα Αγγλικανέζικα) αυτό χτες.

Ως γνωστόν η χώρα μας χρωστάει. Κι γι'αυτό οι πατέρες του έθνους (ειρωνεία κι αν σας αρέσει) είπαν να συγκεντρωθούν και να δουν τι θα γίνει με το δεύτερο μνημόνιο, μέσω του οποίου θα επιβεβαιώναμε στους δανειστές μας πως θα τους ξεχρεώναμε κάποια στιγμή, αφού χάναμε πρώτα ότι είχαμε ποτέ στην κατοχή μας και χωρίς ουδεμία προσπάθεια να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν (Ελγίνεια, πολεμικές αποζημιώσεις, τον Γαλυφιανάκη κ.α.). Μα αυτά ας τα αφήσουμε για μια άλλη νύχτα φιλοσοφίας. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το τι έγινε έξω από τη Βουλή όχι μέσα.

Ο κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τη Βουλή για να διαμαρτυρηθεί (όσοι δεν ήταν απορροφημένοι από το ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο Μπάσκετ), για τα όσα συμβαίνουν. Μα είναι δυνατόν το τέλειο Ελληνικό Κράτος να αφήσει τους πολίτες που πάντα αγαπά και προστατεύει εκτεθειμένους σε τέτοιους κινδύνους (πάλι χλευασμός και ειρωνεία και σ'όποιον γουστάρει)? Όχι γι'αυτό και καλεί τους σπουδαίους Προβοκάτορες! Όχι δεν έχουν κακό σκοπό, όχι δεν φροντίζουν να διαλύσουν κάθε αυθόρμητη συγκέντρωση του λαού για διαμαρτυρία, όχι δεν είναι η αιτία που έχουν αποκτήσει τα ΜΑΤ τόσο κακή φήμη όσο και οι αναρχικοί. Σκοπό έχουν να διαλύουν τέτοιες συγκεντρώσεις έτσι ώστε να μην εκτίθεται ο λαός σε κίνδυνο. Άσχετα από το τι τράβηξαν δύο εθνικοί ήρωες για να μπουν στη βουλή.

Φυσικά το καλύτερο ήταν οι αντιδράσεις όσων δεν ήταν εκεί. Ξαφνικά όλα τα προφίλ στο Φάτσαμπουκ γέμισαν με πύρινα πολιτικά σχόλια από κάτι άτομα που δεν ξέρουν κατά που πέφτει η Βουλή και με τόσο ψαγμένη πολιτική άποψη, όσο οι δικές μου πάνω στο Twilght. Και βέβαια τα συγχαρητήρια μου για άλλη μια φορά στα τσακάλια που κατάλαβαν πως η Αθήνα καίγεται. Ήθελε βαθύτατη σκέψη να το καταλάβεις αυτό. Θα μου πεις ρε φίλε ούτε εσύ ήσουν εκεί αλλά κάθεσαι και μας κράζεις σαν κατινούλα στο blog σου. Η απάντηση είναι απλή φίλε/η μου. Έλα να κάνουμε μια απλή κουβεντούλα να δεις τι σκατά άποψη έχω κι άμα θες μου τη μπαίνεις μετά.

Για να δούμε και τα αποτελέσματα. Το νέο μνημόνιο ψηφίστηκε, έγιναν τεράστιες υλικές ζημιές στην πόλη, τα γουρούνια παραμένουν γουρούνια και το χειρότερο πολλοί ακόμα δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με την Ιερή γιορτή του Αγίου Ψωλ... ε του Αγίου Βαλεντίνου και ας κρατήσουμε λεφτά για καμιά μπριζόλα την Τσικνοπέμπτη.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Αυτή τη φορά θα ξεφύγουμε από τον φανταστικό κόσμο των κόμιξ μιας και η έμπνευση για το σημερινό άρθρο αποτελεί η (παρά το κουλτουριάρικο και γεμάτο προκαταλήψεις όνομα της) υπέροχη ταινία, "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" ή "Dead Poet Society" για όσους επιθυμούν να ψάξουν και να δουν την ταινία.

Πρώτα ας δούμε την υπόθεση της ταινίας.
Σε ένα ακριβό οικοτροφείο των ΗΠΑ ξεκινάει μια νέα χρονιά. Η μεγάλη αλλαγή είναι ο νέος καθηγητής λογοτεχνίας John Keating (Robin Williams) ο οποίος ακολουθεί "ανορθόδοξες" μεθόδους διδασκαλίας, κάνοντας τα παιδιά να αγαπήσουν το μάθημα της λογοτεχνίας και ενθαρρύνοντας τα να ξεπεράσουν τις ανησυχίες τους και να αγκαλιάσουν τα όνειρα τους. Μια παρέα νεαρών μαθητών (Robert Sean Leonard, Ethan Hawke, κ.α.) βρίσκουν το λεύκωμα του από τον καιρό που ο ίδιος ήταν μαθητής και μαθαίνουν για τον κύκλο των χαμένων ποιητών, μία λέσχη όπου όλα της τα μέλη ασπάζονται τις νοοτροπίες και τις απόψεις ποιητών και τις εφαρμόζουν στη ζωή τους κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με τη διεύθυνση του σχολείου, άλλα σχολεία, αλλά και τους ίδιους τους γονείς.

Πάνω κάτω αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας (δεν έχω πει τα σημαντικότερα πρέπει να τα δείτε) και ας περάσουμε στην ουσία. Το μήνυμα. Carpe diem. Μια φράση τόσο δυνατή και ουσιώδης, που έχει γίνει μεγαλύτερο κλισέ και από τις ζακέτες Adidas. Άδραξε τη μέρα. Ρούφα το μεδούλι της ζωής όπως λέει ο όρκος των χαμένων ποιητών. Μα μην πνιγείς με το κόκκαλο. Φυσικά και πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρον (hello) αλλά όχι και να ξεφεύγεις. Δεν πάει να πει πως επειδή δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο, πρέπει να πάρεις 20 μυτιές κόκκα μονοκοπανιά. Τότε σίγουρα δε θα σου ξημερώσει αύριο (ξαναhello). Μα δεν πρέπει να κωλώνουμε. Οι ευκαιρίες είναι μοναδικές και άμα δε ρισκάρεις δε θα μάθεις ποτέ αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις. Απόλαυσε τα πράγματα και μάθε να ξεφεύγεις από οτιδήποτε σε καταπιέζει και σε βασανίζει. 

Ωραία πράγματα.
Μα δε σταματάμε εδώ. Η ταινία δίνει κι άλλη τροφή για σκέψη. O Robin Williams δίνει την ιδέα ενός καθηγητή που αποτελεί πρότυπο. Κάνει λογοτεχνία ένα μάθημα που στην Ελληνική Παιδεία ερμηνεύεται ως εξής: "Είμαι ο καθηγητής σας και γαμάω οπότε θα διαβάζουμε τα κείμενα που γουστάρω και θα πρέπει να μάθετε τη γνώμη μου απ'έξω για να σας περάσω τάξη" WRONG! Ο αγαπητός καθηγητής Keating διδάσκει λογοτεχνία όπως πρέπει. Αφήνει τους μαθητές να δουν τα κείμενα από την οπτική τους και να τα ερμηνεύσουν όπως εκείνοι θέλουν, προτρέποντας τους να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ουτοπία. Φυσικά στην Ελλάδα δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Μα όπως όλα στο χέρι μας είναι. Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, αυτοί που έχουν τη δύναμη ίσως πρέπει να το κάνουμε εμείς(Carpe Diem).

Θα πήγαινα παρακάτω αλλά η ταινία είναι ταινία. Ο καθένας μας ερμηνεύει τα πράγματα διαφορετικά με το δικό του μοναδικό τρόπο. Γι'αυτό θα κλείσουμε εδώ και ο καθένας ας βρει το δικό του τρόπο να κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Τρέλα, Μέρος 2ο

Σημείωση του φοβερού blogger:
Λοιπόν πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι θα ήθελα θερμά να παρακαλέσω όποιον δεν έχει διαβάσει το προηγούμενο άρθρο, ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ για να μπορέσει να συμβαδίσει με όσα θα λεχθούν από εδώ και στο εξής λοιπό του άρθρου!


Τρέλα.
Όπως είδαμε ο μέσος βιοπαλαιστής είναι ιδιαίτερα ευάλωτος. Μα τι γίνεται με τους προαναφερθείς γλίτσες, κουστουμάτους, καπιτάλες? Αυτοί λόγω χρημάτων τη γλιτώνουν? I beg to differ. Είναι και αυτοί ευάλωτοι. Και μιας και την προηγούμενη εβδομάδα βοήθησε ο Joker στην έμπνευση αυτή τη φορά το ρόλο αυτό θα τον παίξει ο Green Goblin. 


Once again come on let's take it from the top ok?
Ξυπνάς ένα πρωί και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη... Πως έφτασες εδώ? Χρόνια διάβασμα και μελέτη στα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια του κόσμου και μετά ακόμη περισσότερα χρόνια σκληρής δουλειάς για να κρατήσεις την αυτοκρατορία σου ακμάζουσα. Καλά κοροϊδευόμαστε? Μόνος σου είσαι και μπορείς να λες στον εαυτό σου την αλήθεια. Δεν είσαι παρά ένας κλώνος του πατέρα σου αν είσαι δικό του παιδί βέβαια. Είσαι αυτό που είσαι γιατί οι άξιοι υμών πρόγονοι, έκαναν τη δουλειά τους σωστά και εσύ καλείσαι να τη συνεχίσεις.


Φτάνει όμως το παρελθόν.
Ας το να πάει στο καλό. Δες το παρόν. Ζάπλουτος, με ένα σπίτι για κάθε ονειρεμένη κατοικία που είχες φανταστεί ποτέ, όλα τα αμάξια που κάνουν το 0-100KM σε ρίζα τρία δευτερόλεπτα και κάθε μοντέλο που βλέπεις στο κρεβάτι σου το ίδιο βράδυ. Όλα πάνε τέλεια και στην ουσία δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Just too fuckin' good to be true huh? Κάθε πράγμα στον καιρό του.


Κάτι λείπει.
Η ουσία. Η αγάπη. Ποτέ δεν τη γνώρισες και ας το ήθελες. Γονείς... Ίσα που θυμάσαι τον σκληρό πατέρα σου και τη ψυχρή παρουσία που ονόμαζες μάνα. Φίλους, ίσα για να περνάει κανένα βαρετό βράδυ. Γκόμενες, πήδηξες πολλές μα ούτε μία δε σου έχει μείνει στο νου. Ναι αλλά έχεις λεφτά και θα τα αλλάξεις όλα.


Μέχρι τότε όμως μπαίνει κάτι άλλο στη μέση.
Ο συνεργάτης σου. Δηλαδή τι συνεργάτης και μαλακίες. Φίδι κολοβό. Νομίζει πως ο γιος ενός επιτυχημένου βιομηχάνου θα κάνει την ίδια μαλακία με τον πατέρα του. Έτσι λοιπόν έρχεται εκείνο το μοιραίο βράδυ. Εκείνος νομίζει πως θα κάνει την έσχατη προδοσία και την απόλυτη πουστιά, μα δε σε πιάνει αδιάβαστο. Αντίθετα εσύ τον εκπλήσσεις, πιθανότατα χρησιμοποιώντας το ίδιο το προϊόν της εταιρείας με το οποίο είχε στηθεί η πλεκτάνη. Στο χώμα αυτός και εσύ στο θρόνο.


Next.
Α κάτι έψαχνες? Ναι αγάπη και τη βρήκες (not). Μια γυναίκα σε έχει γοητεύσει τόσο πολύ μονάχα με την απλότητά της. Προσπαθείς να την κάνεις δική σου ως γνήσιος άντρας. Πως? Επίδειξη ισχύος of course. Μα δεν πιάνει. Λογικό δεν είναι. Αντιπροσωπεύει το άκρως αντίθετο απ'ότι είσαι. Μια απλή γυναίκα, που ζει μόνη της παλεύοντας να πληρώσει τα κοινόχρηστά της. Γνωρίζει λοιπόν την αξία των χρημάτων που τόσο απλά σπαταλάς για πάρτη της. Γι'αυτό σε θεωρεί έναν ρηχό και επιφανειακό υλιστή. Το αποτέλεσμα είναι η απόρριψη. Δε σε νοιάζει θα πάρεις την Τζούλια και την Πετρούλα για μια παρτούζα να ξεχαστείς. Νομίζεις. Ακόμη σε βασανίζει η σκέψη της αποτυχίας. Σου έρχεται στο μυαλό η ίδια σκέψη με πριν. Το επόμενο πρωί η τύπισσα βρίσκεται νεκρή.


Συγχαρητήρια.
Είσαι και εσύ φονιάς. Μα θα τα κάνεις όλα μόνος σου? Όχι βέβαια. Πρόσφατα άκουσες για έναν τρελό που γάζωσε μια εταιρεία. Απλό τον πλησιάζεις του δίνεις λεφτά και τον κάνεις τον προσωπικό σου δολοφόνο. Και να'ταν ένας? Είναι πολλοί. Σύντομα έχεις δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, πουτάνες... Δηλαδή δύο αυτοκρατορίες, μία για τα μάτια του κόσμου και μία για τα μάτια σου.Φυσικά δεν είναι τόσο απλό. Μιας και τη γλίτωσες από τους φόνους κάνεις κι'άλλα. Βιασμούς, ικανοποίηση των όποιων σεξουαλικών διαστροφών σου, παγανιστικές τελετές με τη Λέσχη Φίλων της Μασονίας κ.α.


Για να μην περιαυτολογούμε λοιπόν η εικόνα του κόσμου έχει γίνει ως εξής. Ο Green Goblin, ελέγχει τον Joker και καμιά κατοσταριά εξίσου μουρλούς. Ο ίδιος όμως χαίρει και του σεβασμού του επιχειρηματικού του κύκλου, και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Εμείς κάνουμε πως δε βλέπουμε μπας και τη γλιτώσουμε και δε μας φάνε λάχανο. Μ'αυτή τη νοοτροπία ζούμε, ψηφίζουμε ακόμη και αγαπάμε. Καιρός να πάψει όλο αυτό και να πάψουμε να περιμένουμε τον Spiderman και τον Batman, γιατί δυστυχώς το μόνο που υπάρχει στον κόσμο μας είναι οι κακοί.


Και όσοι πιστεύετε πως αυτή η άποψη είναι απαισιόδοξη αντί να την κράξετε, κοιτάξτε να κάνετε την αλλαγή.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Τρέλα, Μέρος 1ο

"Η Τρέλα είναι σαν τη βαρύτητα, το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σπρώξιμο!" έχει πει ο Τζόκερ. "Yeah but gravity is a bitch" απαντά αντίστοιχα ο Kilowog (επειδή είμαι σίγουρος πως δεν τον ξέρετε να θυμάστε, Green Lantern). Η τρέλα δηλαδή είναι μια σκύλα? Όχι η τρέλα δεν είναι σκύλα, μα σίγουρα σκύλες και σκύλοι(κρίμα να προσβάλλω έτσι τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου μετά το χρήμα αλλά δεν βρίσκω άλλο χαρακτηρισμό προς το παρόν) είναι αυτοί που είτε άμεσα είτε έμμεσα μας οδηγούν σ'αυτήν.

Πριν προχωρήσω θέλω να ξεκαθαρίσω πως δε μιλάω γι'αυτό που αποκαλούμε τρέλα και είτε τη σεβόμαστε γιατί στην ουσία είναι μια έκφραση του εαυτού κάποιου ή μιας ιδιαιτερότητας του/ταλέντου του. Μιλάω για ψυχασθένεια, παράνοια, σχιζοφρένεια και όλα τα άλλα τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια αυτό που προσπαθούμε να κρύψουμε... το ζώο μέσα μας, όχι όταν διαπράττουμε την ερωτική σύζευξη (για τα τσακάλια που δεν κατάλαβαν SEX) μα σε όλη τη ζωή μας γιατί φοβόμαστε αυτό που πιθανότατα θα γίνουμε. Κτήνη.

Let's take it form the top shall we? Ok let's go then... Ελλάδα, κάποιο αόριστο χρονικό διάστημα πιο μετά από τώρα... Είχες μια κακή μέρα είτε γιατί έχασες τη δουλειά σου, είτε δεν μπορείς να ξεχρεώσεις, είτε γιατί σε χώρισε η γκόμενα/γυναίκα/σύζυγος (όχι δεν είναι ταυτόσημες έννοιες), είτε για άλλους ρίζα τρεις λόγους. Και τι θα κάνεις γι'αυτό? Ήδη η χώρα σου διαλύεται. Γιατί να μην βοηθήσεις να ξεμπερδεύετε μια ώρα νωρίτερα? Τα στέλνεις όλα στο διάολο! Έτσι απλά... Διαλέγεις να ντυθείς κλόουν,ξωτικό ή ότι άλλη διεστραμμένη ιδέα έχεις για τη μορφή ενός παράφρονα που σκορπίζει τρόμο και να κάνεις ακριβώς αυτό. Να βγεις έξω και να σκορπίσεις τον τρόμο, μα ας αρχίσω λες με αυτό που αλήθεια θέλω: εκδίκηση... Χαιρετάς τους πάντες στη δουλειά σου, μα βγάζεις τα όπλα και ανοίγεις τρύπες στον κάθε σκατιάρη που σου έφαγε την προαγωγή. Όσο για εκείνο το αρχίδι που αυτάρεσκα επιμένει αυτάρεσκα να αποκαλεί τον εαυτό του αφεντικό σου έχεις την πιο ωραία ιδέα. Θα παίξεις πρώτα μαζί του, δε θα είναι ακόμη πιο ωραίο να πας από το να θέλει να φυλάξει τη ζωή του στο να θέλει απλόχερα να στην παραδώσει ε? Φυσικά και ναι και αυτό κάνεις. Σε παρακαλά να τον σκοτώσεις μα εσύ τον κάνεις πρώτα ένα με το -3 όροφο του πάρκινγκ (μεταφορικά εννοώντας πως τον έχεις ισοπεδώσει ψυχικά), έχοντας ξεσπάσει και όλη την οργή σου πάνω του και ήρθε η στιγμή της ανταμοιβής επιτέλους. Αφού πάτησες τη σκανδάλη κοιτάς το αποτέλεσμα: Η μούρη του είναι ακριβώς όπως ο κιμάς για τα κεφτεδάκια της μαμάς, το σώμα του με πιο πολλές τρύπες από σουρωτήρι και το μυαλό του διακοσμητικό τοίχου. 

Νίκησες.
Μα όχι δεν είναι αρκετό αυτό. Ένας φόνος ήταν τέτοια ικανοποίηση. Σκέψου εκατό, χίλιους... άπειρους... Αυτό ήταν το μικρό σπρώξιμο που χρειαζόταν... Μα τώρα τι γίνεται, μια μικρή σκέψη λογικής περνάει στο μυαλό σου, έκανες μια εταιρία μπουρδέλο και έχεις γεμίσει το χώρο με πτώματα. Have no fear our dear psycho! The bastards are here! Μιλάμε για τους πολυαγαπημένους, συχνά μασώνους, υποκριτικούς καπιτάλες που σε έχουν ανάγκη. Ναι δεν κάνω πλάκα, αυτοί εκεί με το κουστούμι και τα τζιπ και τις λίμο. Σε έχουν ανάγκη φίλε. Φυσικά όμως έχουν τον έλεγχο. Ξέρουν να σε κρατήσουν στο πλευρό τους με το πιο αποτελεσματικό όπλο που ανακάλυψε η ανθρωπότητα, το χρήμα. Θα σου δώσουν ότι επιθυμείς και επιπλέον έχεις την προοπτική να ξαναπολαύσεις την ηδονή του φόνου και θα το κάνεις γιατί πλέον μπορείς να το κάνεις χωρίς να φοβάσαι τίποτα. 

Έχασες
Έγινες ένα από τα γρανάζια της μηχανής που στις λιγοστές στιγμές διαύγειας που βιώνεις κατηγορείς γι'αυτό που έγινες. Και μάλιστα είσαι ένα από τα σκοτεινότερα γρανάζια της. Μα δε σ'ενδιαφέρει και γι'αυτό ακριβώς έγινες αυτό που έγινες. Γι'αυτό ακριβώς σε έχουν εκείνοι δίπλα τους. Έτσι θα τελειώσει η ιστορία όλων... ή δίπλα τους ή από κάτω τους να μας πατάνε. Εκεί θέλουν να μας ρίξουν στον πάτο και αυτοί από πάνω να πετάνε πέτρες. Στο χέρι μας είναι fellow comrades, ή πολεμάμε ή υποτασσόμαστε. 

Και όλο το παραπάνω σενάριο σου φαίνεται δυνατόν μόνο για το δελτίο του CNN, δεν είμαστε τόσο μακριά. Είδαμε παιδί να εμφανίζεται στο σχολείο του με σπαθί και όσο για τους γλίτσες με τα κουστούμια, θέλεις να μην τους βλέπεις. Απλά άνοιξε τα ματάκια σου.Είναι όλα γύρω σου. 

Καλώς ήρθατε λοιπόν στο σπίτι του Ιερεμία...