Απώλεια

Δύσκολες οι μέρες που περνάνε. Αρκετά. Τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά είναι στο χέρι μας να τραβάμε ελπίδα από όπου μπορούμε. Είτε αυτό είναι οι καρποί του ίδιου του κόπου μας (όσους δε μας έχει πάρει το κράτος ή κάποια τράπεζα), είτε από φίλους (όσοι έχουν την πρόθεση να μας στηρίξουν) είτε από κάπου ψηλά (όσο δε μας απογοητεύουν οι εκπρόσωποι Του στη γη). Και φυσικά είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντέξεις όταν είσαι αναγκασμένος να ακούς τη γιαγιά μου να παραληρεί (αξία ανεκτίμητη). Αλλά ας το πάρουμε σοβαρά.

Είναι σκληρό πράγμα η απώλεια. Να ξέρεις ότι αυτός που ήταν μέχρι χτες δίπλα σου, με τα λόγια του, το χαμόγελο του, τη γκρίνια του ή οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει, ξαφνικά έφυγε. Και που πήγε? Κανείς δεν ξέρει. Γεννήθηκε ως κάτι άλλο? Σε κάποιον τεράστιο κήπο να μιλάει με αγγέλους? Σε ένα τεράστιο γλέντι με ρύζι, κρασί και 72 παρθένες? Η απάντηση σε όλα είναι ίσως. Θα μπορούσε βέβαια να βράζει σε ένα καζάνι μαζί με άλλους ομοίους του. Πάλι ίσως. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε, έστω και στους εαυτούς μας για να λάβει γαλήνη στην ψυχή του. 

Γιατί φίλοι μου τόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Και η χειρότερη ειρωνεία? Πολλές φορές η αιτία του θανάτου είναι ένα δημιούργημα της "προόδου" του ανθρώπου. Κάτι που γεννήθηκε για να σου προσφέρει ασφάλεια και άνεση, σε βάζει σε κίνδυνο. Γιατί είσαι ανεύθυνος εσύ? Γιατί είναι ανεύθυνος ο άλλος? Γιατί έτσι το ήθελε η μοίρα? Κι εδώ δεν υπάρχει απάντηση συγκεκριμένη.

Μερικές φορές δεν υπάρχει νόημα στο να ψάχνεις απαντήσεις. Μάλιστα, σε βλάπτει και περισσότερο, γιατί στεναχωριέσαι και απελπίζεσαι πιο πολύ μιας και άκρη δεν πρόκειται να βγάλεις με τίποτα. Εγγυημένο αυτό. Αυτό που χρειάζεται είναι απλά να προσεύχεσαι για το καλύτερο για όποιον έφυγε και να τον/την θυμάσαι. Γιατί κανένας δεν έχει πεθάνει πραγματικά μέχρι να τον ξεχάσουν αυτοί που τον αγαπούσαν. 

Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δείχνεις θλιμμένος. Μοιράσου τον πόνο σου με όποιους θεωρείς ότι μπορούν να σε βοηθήσουν και αυτό φτάνει πίστεψε με. Από'κει και πέρα το μόνο που καταφέρνεις δείχνοντας θλιμμένος είναι να σε ρωτάνε οι άλλοι τι έχεις ή να κάθονται και να λένε μαλακίες χωρίς να γνωρίζουν τι κουβαλάς μέσα σου. Τώρα θα μου πεις τι με νοιάζει εμένα τι λένε οι άλλοι? Μωρέ σε νοιάζει και σε παρανοιάζει όταν πονάς. Κι ας μη το πιστεύεις τώρα θα το δεις. Οπότε κράτα το θλιμμένο ύφος για τη όσους ξέρεις πως θα το κάνουν να φύγει. 

Υπάρχουν βέβαια φορές που η απώλεια δεν έχει να κάνει με το θάνατο. Έχει να κάνει και με αυτούς που παρατάνε τις οικογένειες τους για να βγάλουν τα γούστα τους. Έχει να κάνει και με φίλο που παίζει πουστιά σε φίλο. Έχει να κάνει με πολλά. Αλλά ο θάνατος είναι θάνατος και παραμένει το χειρότερο, για μένα τουλάχιστον. Τέλος πάντων ας μη μακρηγορούμε. Κουράγιο και δύναμη πάνω απ'όλα. Όταν έχεις περάσει τα χειρότερα, μόνο καλύτερα έρχονται.

Όνειρο

Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Καθόλου καλά. Και για ένα μέρος τους ευθύνεσαι εσύ. Όχι εκείνη που με βασάνιζε πέρσι τέτοια εποχή, το πρώτο βράδυ της άνοιξης (βλέπε "Σκέψεις"). Εκείνη, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάει πια πέρασε. Κι ενώ έχω γράψει τόσα και τόσα πέρασε πιο εύκολα απ'ότι θα περάσεις ποτέ εσύ. Ξέρεις γιατί? Γιατί εσένα σε έχω τόσο καιρό και για λίγο ακόμα μπροστά μου. 

Και σε βλέπω. Να αναλώνεσαι με άτομα τα οποία ανέκαθεν θεωρούσα κατώτερα και που δε θα σου προσφέρουν ούτε το ελάχιστο, όσων θα μπορούσα εγώ. Με εξαίρεση τα υλικά. Αλλά είναι όντως αυτά που μετράνε περισσότερο απ'όλα? Νομίζω πως για σένα όχι. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά αυτήν την εντύπωση μου έχεις δώσει. Δε σε ξέρω όμως όσο θα ήθελα. Εσύ είσαι μ'αυτούς όχι με'μένα. Και γαμώ την τρέλα μου πάντα προσπαθώ να κρύψω το πόσο με ενοχλεί. Και το πετυχαίνω. Αλλά με ενοχλεί. Και ότι κενό υπήρξε ή υπάρχει πλέον μεταξύ μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Βέβαια εδώ θα μου πεις, "Εσύ ρε που είσαι τόσο ανώτερος και με τόσα πολλά να δώσεις, γιατί δεν μπορείς και μπορούν αυτοί?" 

Αν νομίζεις πως δε το έχω σκεφτεί (αν και αμφιβάλλω το πόσο ασχολείσαι μαζί μου πλέον), είσαι γελασμένη. Ξεκινώντας από τα επιφανειακά μπορώ να σου βρω χίλιους δυο λόγους. Δε βοηθούσαν οι φίλοι μου (όχι πως το έμαθαν αρκετά νωρίς για να κάνουν κάτι), δεν ήταν κατάλληλο το περιβάλλον, είναι δύσκολη η χρονιά και και και... Μαλακίες. Καλύτερα να σε πονέσει η αλήθεια, παρά να σε καθησυχάσει ένα ψέμα. Δεν έχω να ρίξω ευθύνες παρά μόνο στον εαυτό μου. Ίσως επειδή ξεκίνησα με ένα λάθος συμπέρασμα εξαρχής. Ίσως επειδή τώρα δεν είναι καιρός για τέτοια. Κυρίως όμως γιατί κρύφτηκα πίσω από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο αντί να μιλήσω ευθέως και έτσι έχασα. Γιατί οι άλλοι ήταν εκεί, τους έβλεπες, τους ένιωθες, ενώ εμένα σπάνια έως ποτέ. Κι έτσι ηττήθηκα. Ακολούθησα λάθος συμβουλές, έκανα πίσω σε στιγμές που δεν έπρεπε και με κατάλαβες δειλό. Και δειλός ήμουν και είμαι απέναντι σου. Αλλά τα έκανα πλέον τόσο σκατά που δεν μπορώ πλέον να επανορθώσω κάπως.

Δε τους θες εσύ τους δειλούς, καμία δε τους θέλει. Το λέει και η έρευνα ούτως ή άλλως. Πρέπει να είμαι κυνηγός. Έλα όμως που δεν είμαι. Ηττημένος είμαι. Αλλά και η πολλή ηττοπάθεια βλάπτει. Όχι πως θα φύγει γρήγορα, αλλά δεν αξίζει να κάθομαι να το λέω κιόλας. Pain is weakness leaving the body που λέει και ο John Stewart. 

Κι αν είσαι έμπνευση? Τρελή έμπνευση. Από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο Θησείο, που ξεκίνησαν πολλά, το συγκρότημα που ξεκινήσαμε και οι δύο να ακούμε την ίδια εποχή και συνεχίζουμε ακάθεκτοι μέχρι σήμερα, έναν αργό χορό κάπου, την ταύτιση μας με αγαπημένους μου ήρωες IR, μέχρι την επανένωση και τα γενέθλια και πίσω ξανά.

Άρχισα τότε να παίρνω τραγούδια και στοίχο στοίχο να φτιάχνω ιστορίες με εμάς. Μετά έγιναν φιλοδοξίες για ιστορίες που θα μόστραραν στο Shonen Jump. Άμα ήξερα να σχεδιάζω κιόλας θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μετά έμειναν απλά σκέψεις και χαζά στοιχάκια που έγραφα από'δω κι από'κει. Μα καθώς πέρναγε ο καιρός κι εμείς αλλάζαμε, μερικές σκέψεις έγιναν πιο βρώμικες αν και το κόβω να μη σε πειράζει και πολύ. Αλλά δεν ξέρω.

Η φαντασία μου πάντως ξεφεύγει όταν αφορά εσένα. Και από'δω που είμαστε χώρια, μας σκέφτομαι μαζί. Ίσως στο 1602, σε ένα πλοίο να μπαρκάρουμε για τη νέα γη. Σε ένα παλάτι, έναν οίκο με τα αρχικά μας, να σου δίνω τον κόσμο. Να τρέχουμε στο μέλλον και να τα αφήνουμε όλα πίσω μας, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ. Να έχουμε δυο δαχτυλίδια, διαφορετικά πολύ αλλά γεμάτα με την ίδια μαγεία. Ένας τυχερός τίγρης που κέρδισε το jackpot. Ή και αλλιώς. Τρελοί στην τρέλα μας ντυμένοι αρλεκίνοι να σκορπίζουμε τον πανικό. Με μαύρα κιμονό και σπαθιά να κυνηγάμε τέρατα με μάσκες. Σ'ένα φάρο δίπλα στη θάλασσα να ξεχνάμε ένα βυθισμένο βασίλειο. Και πανάθεμα με, αν όλα αυτά δε τα είχαν πει άλλοι πριν από μένα θα ήταν καλύτερα. Και πανάθεμα με αν κάποιος 

πιάσει όλα τα references που μόλις έκανα.

Τέλος πάντων. Φτάνει το ταξίδι στη φαντασία. Πίσω στην πεζή πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά δείλιασα και δε στα είπα από κοντά. Κακώς. Πολύ κακώς. Αλλά δε βρίσκω πλέον άλλον τρόπο να σου τα πω. Έχουμε καιρό μπροστά μας. Και ποιος ξέρει, μπορεί το καλοκαίρι να μας βρει παρέα. Εσύ με τους άλλους κι εγώ από μακριά να σε θαυμάζω που περνάς τόσο όμορφα και να λέω στον εαυτό μου: "Κοίτα μαλάκα τι έχασες. Κοίτα. Βάλε άλλο ένα στη λίστα με τα όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Και φταις μόνο εσύ γι'αυτό. Κανένας άλλος. Μόνο εσύ."

Ψυχολογία

Karma's a bitch. Με τη ροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τις τελευταίες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι αμαρτίες πληρώνω. Κάθομαι λοιπόν με τα ακουστικά μου και ψάχνομαι να βρω τι ακριβώς έχω κάνει. Ίσως να φταίνε τα ψέμματα. Έχω πει πολλά ψέματα. Είμαι καλός ψεύτης. Πολύ καλός. Σκεφτείτε κάτι άλλο στο οποίο πιστεύετε πως είμαι καλός και αναλογιστείτε πως είμαι εξίσου καλός στα ψέμματα. Ναι, τόσο καλός. Μετά ψάχνω να βρω άλλα αίτια. Λέω πως ίσως φταίει η αντικοινωνικότητα που επιδεικνύω πολλές φορές, λόγω ντροπής ή υπεροψίας και διώχνω ανθρώπους από δίπλα μου, από τους οποίους μπορεί να κέρδιζα κάτι και στην τελική δε φταίνε και σε τίποτα. Άλλοτε μπλέκομαι μέσα σε λάθη και πικρές ιστορίες, τσακωμούς με φίλους που πάλι δε φταίνε, χυλόπιτες, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, συγνώμες που δεν ειπώθηκαν, ευθυνοφοβία. Η λίστα δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Καμιά φορά αλλάζω πορεία. Λέω πως την πληρώνω για κάτι που έκανε κάποιος δικός μου. Έκανε σοβαρά λάθη και οι ευθύνες του γυρίζουν πίσω σαν Boomerang. Και κάθομαι λοιπόν με τα comics μου και σκέφτομαι αν είναι δίκαιο αυτό. Γιατί άραγε πληρώνουμε εμείς τα λάθη των υπολοίπων. Είναι δικό μας λάθος να τους έχουμε κοντά μας, γιατί τότε επηρεαζόμαστε απ'αυτά που κάνουν? Είναι η ποινή αυτών να πονάνε οι γύρω τους αντί γι'αυτούς? Και μήπως αυτό συμβαίνει όταν κάνουμε εμείς λάθη? Ας πούμε, γι'αυτό πέθανε ο Robin? Για να υποφέρει ο Batman? Ή για να εξιλεωθεί για λάθη του παρελθόντος? Γι'αυτό ο Flash σκότωσε τον Professor Zoom? Αιώνια ερωτήματα που κανείς δεν έχει μια σίγουρη απάντηση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που γυρίζω για απαντήσεις στο Μεγαλοδύναμο. Οποιαδήποτε εντύπωση κι αν έχω δώσει, είμαι άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό. Κυρίως γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω πως υπάρχει κάτι πέρα από αυτά που βλέπουμε και αισθανόμαστε. Μια κινητήρια δύναμη. Ένας λόγος για τον οποίο γίνεται ότι γίνεται. Πείτε το αδυναμία. Πείτε το όπως θέλετε. Αν δεν το θεωρούσα σωστό δε θα το πίστευα. Από τη στιγμή που έχω αρκετή ικανότητα να μείνω μακριά από παπάδες και ιστορίες δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα έτσι?

Είναι φορές που λέω να σταματήσω να κλαίγομαι και να κοιτάξω τα ουσιαστικά προβλήματα πέρα από τον εαυτό μου. Και είναι πολλά. Πέθαναν παιδιά στη Λάρισα προσπαθώντας να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι. Αυτοκτονούν άνθρωποι από τα χρέη. Και ξανά στον ίδιο δρόμο. Κυβερνήσεις, συνωμοσίες, αντίδραση και τα γνωστά πάνω κάτω. Αλλά τώρα έχουν σοβαρέψει αρκετά τα πράγματα για να τα σκέφτομαι αυτά.

Θα ρωτήσει τώρα κανείς και με το δίκιο του: "Τι μπορεί να είναι πιο σοβαρό από την τρέχουσα επικαιρότητα?" Μερικοί ξέρετε. Η αναλογία των σκέψεων μου μέχρι πρόσφατα είναι: 50% Διάβασμα, 24% Comics, 24% Females και 2% Προβλήματα. Τον τελευταίο καιρό ξαφνικά έγινε: 75% Προβλήματα, 65% Διάβασμα, 49% Females και 21% Comics. Ένα δυσανάλογο 200 στο σύνολο. Μπορείτε φαντάζομαι εύκολα να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό ε? 

Δεν έχω μιλήσει αρκετά για τα προβλήματα και η πικρή αλήθεια είναι πως λόγω αξιοπρέπειας και εγωισμού δεν παίζει να το κάνω. Κι εδώ έρχεται η απαράμιλλη ικανότητα στο ψέμα και την υποκρισία. Μη σας λένε μαλακίες. Είναι πανεύκολο να παίξεις το χαρούμενο και τον κεφάτο. Το δύσκολο είναι να μη σου βγει ο λυπημένος, ο τσαντισμένος, ο κουρασμένος. Όλα τα δυσάρεστα. Αλλά υπάρχουν όντως δυσάρεστα συναισθήματα? Όπως ισχυρίζονται στο New Guardians κι αυτά που θεωρούμε καλά συναισθήματα όπως η συμπόνοια, δεν είναι τόσο θετικά όσο τα πιστεύουμε. Ποιος ξέρει όμως έτσι δεν είναι? Εγώ ξέρω πως με λίγη παρακίνηση από το λατρεμένο περιβάλλον μου παίρνω μπρος και ξεσπάω ότι κουβαλάω πάνω μου με σχετικά άσχημα αποτελέσματα. Κακό

Είναι βαρύς σαν τον πονόδοντο ο πόνος της αγάπης που λέει και ο ποιητής. Κουράγιο, δύναμη και αλκοόλ λοιπόν και πάμε μπροστά.