Δύσκολες οι μέρες που περνάνε. Αρκετά. Τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά είναι στο χέρι μας να τραβάμε ελπίδα από όπου μπορούμε. Είτε αυτό είναι οι καρποί του ίδιου του κόπου μας (όσους δε μας έχει πάρει το κράτος ή κάποια τράπεζα), είτε από φίλους (όσοι έχουν την πρόθεση να μας στηρίξουν) είτε από κάπου ψηλά (όσο δε μας απογοητεύουν οι εκπρόσωποι Του στη γη). Και φυσικά είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντέξεις όταν είσαι αναγκασμένος να ακούς τη γιαγιά μου να παραληρεί (αξία ανεκτίμητη). Αλλά ας το πάρουμε σοβαρά.
Είναι σκληρό πράγμα η απώλεια. Να ξέρεις ότι αυτός που ήταν μέχρι χτες δίπλα σου, με τα λόγια του, το χαμόγελο του, τη γκρίνια του ή οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει, ξαφνικά έφυγε. Και που πήγε? Κανείς δεν ξέρει. Γεννήθηκε ως κάτι άλλο? Σε κάποιον τεράστιο κήπο να μιλάει με αγγέλους? Σε ένα τεράστιο γλέντι με ρύζι, κρασί και 72 παρθένες? Η απάντηση σε όλα είναι ίσως. Θα μπορούσε βέβαια να βράζει σε ένα καζάνι μαζί με άλλους ομοίους του. Πάλι ίσως. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε, έστω και στους εαυτούς μας για να λάβει γαλήνη στην ψυχή του.
Γιατί φίλοι μου τόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Και η χειρότερη ειρωνεία? Πολλές φορές η αιτία του θανάτου είναι ένα δημιούργημα της "προόδου" του ανθρώπου. Κάτι που γεννήθηκε για να σου προσφέρει ασφάλεια και άνεση, σε βάζει σε κίνδυνο. Γιατί είσαι ανεύθυνος εσύ? Γιατί είναι ανεύθυνος ο άλλος? Γιατί έτσι το ήθελε η μοίρα? Κι εδώ δεν υπάρχει απάντηση συγκεκριμένη.
Μερικές φορές δεν υπάρχει νόημα στο να ψάχνεις απαντήσεις. Μάλιστα, σε βλάπτει και περισσότερο, γιατί στεναχωριέσαι και απελπίζεσαι πιο πολύ μιας και άκρη δεν πρόκειται να βγάλεις με τίποτα. Εγγυημένο αυτό. Αυτό που χρειάζεται είναι απλά να προσεύχεσαι για το καλύτερο για όποιον έφυγε και να τον/την θυμάσαι. Γιατί κανένας δεν έχει πεθάνει πραγματικά μέχρι να τον ξεχάσουν αυτοί που τον αγαπούσαν.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δείχνεις θλιμμένος. Μοιράσου τον πόνο σου με όποιους θεωρείς ότι μπορούν να σε βοηθήσουν και αυτό φτάνει πίστεψε με. Από'κει και πέρα το μόνο που καταφέρνεις δείχνοντας θλιμμένος είναι να σε ρωτάνε οι άλλοι τι έχεις ή να κάθονται και να λένε μαλακίες χωρίς να γνωρίζουν τι κουβαλάς μέσα σου. Τώρα θα μου πεις τι με νοιάζει εμένα τι λένε οι άλλοι? Μωρέ σε νοιάζει και σε παρανοιάζει όταν πονάς. Κι ας μη το πιστεύεις τώρα θα το δεις. Οπότε κράτα το θλιμμένο ύφος για τη όσους ξέρεις πως θα το κάνουν να φύγει.
Υπάρχουν βέβαια φορές που η απώλεια δεν έχει να κάνει με το θάνατο. Έχει να κάνει και με αυτούς που παρατάνε τις οικογένειες τους για να βγάλουν τα γούστα τους. Έχει να κάνει και με φίλο που παίζει πουστιά σε φίλο. Έχει να κάνει με πολλά. Αλλά ο θάνατος είναι θάνατος και παραμένει το χειρότερο, για μένα τουλάχιστον. Τέλος πάντων ας μη μακρηγορούμε. Κουράγιο και δύναμη πάνω απ'όλα. Όταν έχεις περάσει τα χειρότερα, μόνο καλύτερα έρχονται.
Είναι σκληρό πράγμα η απώλεια. Να ξέρεις ότι αυτός που ήταν μέχρι χτες δίπλα σου, με τα λόγια του, το χαμόγελο του, τη γκρίνια του ή οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει, ξαφνικά έφυγε. Και που πήγε? Κανείς δεν ξέρει. Γεννήθηκε ως κάτι άλλο? Σε κάποιον τεράστιο κήπο να μιλάει με αγγέλους? Σε ένα τεράστιο γλέντι με ρύζι, κρασί και 72 παρθένες? Η απάντηση σε όλα είναι ίσως. Θα μπορούσε βέβαια να βράζει σε ένα καζάνι μαζί με άλλους ομοίους του. Πάλι ίσως. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε, έστω και στους εαυτούς μας για να λάβει γαλήνη στην ψυχή του.
Γιατί φίλοι μου τόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Και η χειρότερη ειρωνεία? Πολλές φορές η αιτία του θανάτου είναι ένα δημιούργημα της "προόδου" του ανθρώπου. Κάτι που γεννήθηκε για να σου προσφέρει ασφάλεια και άνεση, σε βάζει σε κίνδυνο. Γιατί είσαι ανεύθυνος εσύ? Γιατί είναι ανεύθυνος ο άλλος? Γιατί έτσι το ήθελε η μοίρα? Κι εδώ δεν υπάρχει απάντηση συγκεκριμένη.
Μερικές φορές δεν υπάρχει νόημα στο να ψάχνεις απαντήσεις. Μάλιστα, σε βλάπτει και περισσότερο, γιατί στεναχωριέσαι και απελπίζεσαι πιο πολύ μιας και άκρη δεν πρόκειται να βγάλεις με τίποτα. Εγγυημένο αυτό. Αυτό που χρειάζεται είναι απλά να προσεύχεσαι για το καλύτερο για όποιον έφυγε και να τον/την θυμάσαι. Γιατί κανένας δεν έχει πεθάνει πραγματικά μέχρι να τον ξεχάσουν αυτοί που τον αγαπούσαν.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δείχνεις θλιμμένος. Μοιράσου τον πόνο σου με όποιους θεωρείς ότι μπορούν να σε βοηθήσουν και αυτό φτάνει πίστεψε με. Από'κει και πέρα το μόνο που καταφέρνεις δείχνοντας θλιμμένος είναι να σε ρωτάνε οι άλλοι τι έχεις ή να κάθονται και να λένε μαλακίες χωρίς να γνωρίζουν τι κουβαλάς μέσα σου. Τώρα θα μου πεις τι με νοιάζει εμένα τι λένε οι άλλοι? Μωρέ σε νοιάζει και σε παρανοιάζει όταν πονάς. Κι ας μη το πιστεύεις τώρα θα το δεις. Οπότε κράτα το θλιμμένο ύφος για τη όσους ξέρεις πως θα το κάνουν να φύγει.
Υπάρχουν βέβαια φορές που η απώλεια δεν έχει να κάνει με το θάνατο. Έχει να κάνει και με αυτούς που παρατάνε τις οικογένειες τους για να βγάλουν τα γούστα τους. Έχει να κάνει και με φίλο που παίζει πουστιά σε φίλο. Έχει να κάνει με πολλά. Αλλά ο θάνατος είναι θάνατος και παραμένει το χειρότερο, για μένα τουλάχιστον. Τέλος πάντων ας μη μακρηγορούμε. Κουράγιο και δύναμη πάνω απ'όλα. Όταν έχεις περάσει τα χειρότερα, μόνο καλύτερα έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου