Όνειρο

Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Καθόλου καλά. Και για ένα μέρος τους ευθύνεσαι εσύ. Όχι εκείνη που με βασάνιζε πέρσι τέτοια εποχή, το πρώτο βράδυ της άνοιξης (βλέπε "Σκέψεις"). Εκείνη, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάει πια πέρασε. Κι ενώ έχω γράψει τόσα και τόσα πέρασε πιο εύκολα απ'ότι θα περάσεις ποτέ εσύ. Ξέρεις γιατί? Γιατί εσένα σε έχω τόσο καιρό και για λίγο ακόμα μπροστά μου. 

Και σε βλέπω. Να αναλώνεσαι με άτομα τα οποία ανέκαθεν θεωρούσα κατώτερα και που δε θα σου προσφέρουν ούτε το ελάχιστο, όσων θα μπορούσα εγώ. Με εξαίρεση τα υλικά. Αλλά είναι όντως αυτά που μετράνε περισσότερο απ'όλα? Νομίζω πως για σένα όχι. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά αυτήν την εντύπωση μου έχεις δώσει. Δε σε ξέρω όμως όσο θα ήθελα. Εσύ είσαι μ'αυτούς όχι με'μένα. Και γαμώ την τρέλα μου πάντα προσπαθώ να κρύψω το πόσο με ενοχλεί. Και το πετυχαίνω. Αλλά με ενοχλεί. Και ότι κενό υπήρξε ή υπάρχει πλέον μεταξύ μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Βέβαια εδώ θα μου πεις, "Εσύ ρε που είσαι τόσο ανώτερος και με τόσα πολλά να δώσεις, γιατί δεν μπορείς και μπορούν αυτοί?" 

Αν νομίζεις πως δε το έχω σκεφτεί (αν και αμφιβάλλω το πόσο ασχολείσαι μαζί μου πλέον), είσαι γελασμένη. Ξεκινώντας από τα επιφανειακά μπορώ να σου βρω χίλιους δυο λόγους. Δε βοηθούσαν οι φίλοι μου (όχι πως το έμαθαν αρκετά νωρίς για να κάνουν κάτι), δεν ήταν κατάλληλο το περιβάλλον, είναι δύσκολη η χρονιά και και και... Μαλακίες. Καλύτερα να σε πονέσει η αλήθεια, παρά να σε καθησυχάσει ένα ψέμα. Δεν έχω να ρίξω ευθύνες παρά μόνο στον εαυτό μου. Ίσως επειδή ξεκίνησα με ένα λάθος συμπέρασμα εξαρχής. Ίσως επειδή τώρα δεν είναι καιρός για τέτοια. Κυρίως όμως γιατί κρύφτηκα πίσω από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο αντί να μιλήσω ευθέως και έτσι έχασα. Γιατί οι άλλοι ήταν εκεί, τους έβλεπες, τους ένιωθες, ενώ εμένα σπάνια έως ποτέ. Κι έτσι ηττήθηκα. Ακολούθησα λάθος συμβουλές, έκανα πίσω σε στιγμές που δεν έπρεπε και με κατάλαβες δειλό. Και δειλός ήμουν και είμαι απέναντι σου. Αλλά τα έκανα πλέον τόσο σκατά που δεν μπορώ πλέον να επανορθώσω κάπως.

Δε τους θες εσύ τους δειλούς, καμία δε τους θέλει. Το λέει και η έρευνα ούτως ή άλλως. Πρέπει να είμαι κυνηγός. Έλα όμως που δεν είμαι. Ηττημένος είμαι. Αλλά και η πολλή ηττοπάθεια βλάπτει. Όχι πως θα φύγει γρήγορα, αλλά δεν αξίζει να κάθομαι να το λέω κιόλας. Pain is weakness leaving the body που λέει και ο John Stewart. 

Κι αν είσαι έμπνευση? Τρελή έμπνευση. Από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο Θησείο, που ξεκίνησαν πολλά, το συγκρότημα που ξεκινήσαμε και οι δύο να ακούμε την ίδια εποχή και συνεχίζουμε ακάθεκτοι μέχρι σήμερα, έναν αργό χορό κάπου, την ταύτιση μας με αγαπημένους μου ήρωες IR, μέχρι την επανένωση και τα γενέθλια και πίσω ξανά.

Άρχισα τότε να παίρνω τραγούδια και στοίχο στοίχο να φτιάχνω ιστορίες με εμάς. Μετά έγιναν φιλοδοξίες για ιστορίες που θα μόστραραν στο Shonen Jump. Άμα ήξερα να σχεδιάζω κιόλας θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μετά έμειναν απλά σκέψεις και χαζά στοιχάκια που έγραφα από'δω κι από'κει. Μα καθώς πέρναγε ο καιρός κι εμείς αλλάζαμε, μερικές σκέψεις έγιναν πιο βρώμικες αν και το κόβω να μη σε πειράζει και πολύ. Αλλά δεν ξέρω.

Η φαντασία μου πάντως ξεφεύγει όταν αφορά εσένα. Και από'δω που είμαστε χώρια, μας σκέφτομαι μαζί. Ίσως στο 1602, σε ένα πλοίο να μπαρκάρουμε για τη νέα γη. Σε ένα παλάτι, έναν οίκο με τα αρχικά μας, να σου δίνω τον κόσμο. Να τρέχουμε στο μέλλον και να τα αφήνουμε όλα πίσω μας, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ. Να έχουμε δυο δαχτυλίδια, διαφορετικά πολύ αλλά γεμάτα με την ίδια μαγεία. Ένας τυχερός τίγρης που κέρδισε το jackpot. Ή και αλλιώς. Τρελοί στην τρέλα μας ντυμένοι αρλεκίνοι να σκορπίζουμε τον πανικό. Με μαύρα κιμονό και σπαθιά να κυνηγάμε τέρατα με μάσκες. Σ'ένα φάρο δίπλα στη θάλασσα να ξεχνάμε ένα βυθισμένο βασίλειο. Και πανάθεμα με, αν όλα αυτά δε τα είχαν πει άλλοι πριν από μένα θα ήταν καλύτερα. Και πανάθεμα με αν κάποιος 

πιάσει όλα τα references που μόλις έκανα.

Τέλος πάντων. Φτάνει το ταξίδι στη φαντασία. Πίσω στην πεζή πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά δείλιασα και δε στα είπα από κοντά. Κακώς. Πολύ κακώς. Αλλά δε βρίσκω πλέον άλλον τρόπο να σου τα πω. Έχουμε καιρό μπροστά μας. Και ποιος ξέρει, μπορεί το καλοκαίρι να μας βρει παρέα. Εσύ με τους άλλους κι εγώ από μακριά να σε θαυμάζω που περνάς τόσο όμορφα και να λέω στον εαυτό μου: "Κοίτα μαλάκα τι έχασες. Κοίτα. Βάλε άλλο ένα στη λίστα με τα όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Και φταις μόνο εσύ γι'αυτό. Κανένας άλλος. Μόνο εσύ."