Κατάρα

Μπυρίτσα, σάντουιτς ζαμπόν-μουσταρδόμελο και νέα λίστα στο Noon Pacific να βαράει στα ακουστικά. Το δεξί χέρι να πονάει με κίνδυνο Carpal Tunnel Syndrome από τα ασταμάτητα κλικ των τελευταίων τριών ημερών. Αυτή είναι ζωή. Βασικά αυτό είναι το 50% της ζωής. Το άλλο 50% είναι δουλειά και δεν έχω όρεξη να το συζητήσω. Έχω και το Χατζηνικολάου να μας μιλάει για το πως πήγε το ντιμπέη. Πόσα να αντέξω ο άνθρωπος;

Πόσα να αντέξει κανείς εδώ μέσα; Αυτή είναι η σκέψη που με απασχολεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Τα τελευταία 6 χρόνια ο τόπος αυτός έχει ζήσει ελεεινές στιγμές. Στιγμές αίσχους, ντροπής και ξεφτίλας. Και τι κάνει ο κόσμος που ζει σε αυτόν τον τόπο; Τίποτα. Γιατί υπάρχει κατάρα. 

Δεν ξέρω αν φταίει ο λαός ή ο τόπος. Πάντως ένας από τους δύο είναι καταραμένους. Και είναι άσχημη η κατάρα. Γιατί δεν μας επιτρέπει να αλλάξουμε αν δε σηκωθούμε να φύγουμε. Είτε από τον τόπο είτε από τους ανθρώπους. Κι όσο κι αν χαίρεται ο Kha'Zix με την αλλαγή και την εξέλειξη, αν ήταν Έλληνας θα ήταν ότι χειρότερο έχει υπάρξει.

Γιατί ο Έλληνας δεν αλλάζει ποτέ. Ποτέ. Με καμία δύναμη. Ο Ελληνικός πυρήνας είναι πάντα ο ίδιος. Δεν είναι τυχαίο που όποιος πάει στο εξωτερικό σου λέει μη μπλέξεις με Έλληνες. Ξέρουν. 

Ο Έλληνας δε σέβεται. Κανέναν και τίποτα. Στα παπάρια του. Προσπαθεί να παρακάμψει όλους τους κανόνες και όλα τα συστήματα. Είτε έχει δίκιο, είτε άδικο. Προσπαθεί να αγοράσει κάτι μέσω του γνωστού του που δουλεύει σε μαγαζί να το αφήσει πιο φθηνά. Δουλεύει σε δουλειά που του βρήκε ο μπαμπάς/θείος/παππούς, για να μην παιδευτεί και πολύ και στέλνει κάνα βιογραφικό ή ψαχτεί να βρει κάτι και του πέσει ο κώλος του μούλικου. Ο φίλος στην τροχαία του σβήνει τις κλήσεις, έχει έναν γνωστό σε κάθε, κάθε γαμημένο υπουργείο να του κάνει τη δουλειά. Είναι μάγκας που δεν κόβει απόδειξη, που περνάει αβέρτα κόκκινα, μπαίνει στο στενάκι με 200 και πληρώνει τον Πακιστανό μαύρα και τον δέρνει να του δουλεύει το χωράφι. Δεν έχει χρόνο.

Γιατί δεν έχει χρόνο; Γιατί είναι αμπελοφιλόσοφος, ονειροπόλος και κυρίως φαμφάρας. Έχει γνώμη για όλα. Είναι προπονητής μπάσκετ και ποδοσφαίρου, Challenger στο LoL, έχει διδακτορικό στο σεξ, γνώσεις ιατρικής, οικονομίας, και θετικών επιστημών, είναι θρησκευτικός στοχαστής, φιλόσοφος, ηθικολόγος, πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος, κριτικός μουσικής, ταινιών και βιβλίων και γενικά διά πάσας τέχνης και πάσας μαλακίας που τον δέρνει στον εγκέφαλο. ΦΑΜ-ΦΑ-ΡΑΣ. Παπάρας πως το λένε. Γελοίος. Νομίζει ότι τα ξέρει όλα.

Το ψώνιο όμως δε σταματά στον πνευματικό κόσμο. Υπάρχει και στον υλικό. Τον απώτερο στόχο της Απολλώνειας Κορμάρας μην τον ξεχνάμε. Μου έκαναν ουρές στα Yava τα ζώα. Αν ήμουν Ευρώπη μαλάκα θα μας είχα βγάλει ήδη από όλα τα πακέτα, τις ζώνες και τις ενώσεις. Ηλίθιοι. Που πέρσι τέτοια εποχή είχαμε άνοδο σε τηλεοράσεις, κινητά και τάμπλετ. Και μετά μου θέλατε και ΣΥΡΙΖΑ τάχα μου να σας σώσει. Μη χάσεις την Dodge, που την έχεις να ανεβοκατεβαίνεις την Κηφισίας βλάκα. Που μου κάνεις συλλογή τα προϊόντα της Apple, με ιδιαίτερη αγάπη στο iPeos που τρως κάθε φορά που ζημιώνεται έτσι το πορτοφόλι σου. Μου θες Playstation 4 για να παίρνεις Ολυμπιακό στο Pro, μοσχάρι. Φτιάχνεις PC 1500 ευρώ για να κατεβάζεις τα παιχνίδια, τζαμπατζή.

Γιατί τον Έλληνα δε τον φτάνει τίποτα. Είναι άπληστος. Έβγαινε από πόλεμο και σκλαβιά για να πολεμήσει στον εκάστοτε εμφύλιο, έρμαιο της ανεξέλεγκτης απληστίας του. Έτρωγε τόσα χρόνια χωρίς να τον νοιάξει. Και τώρα τάχα μου θίχτηκε. Αλλά δεν κουνάει τον κώλο του να κάνει τίποτα. Γιατί ακόμα έχει. Νομίζεις ότι περνάμε κρίση τώρα; Αρχίδια. Ο κόσμος ακόμα έχει να φάει, να βγει δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, να πάει λίγο διακοπές, να πάρει κάνα δώρο ακόμα. Ακόμα καλά είσαι. Αλλά μόλις τρίξει λίγο η καρέκλα, τσουπ τσινάει λίγο, ρίχνει καμιά μουτζα στη βουλή τάχα μου ότι αγανάκτησε και GG WP. Μετά chill.

Γιατί είμαστε και μεγάλοι υποκριτές. Πολύ μεγάλοι. 9/10 που κατεβαίνουν σε πορείες και μοιάζουν λίγο άσχετοι, μετά στο Balux και στο Why Sleep τους βλέπεις. Το παίζουν αριστεροί και επαναστάτες και μετά σου λένε σαν την Ελλαδάρα πουθενά. Ποια Ελλαδάρα ρε φίλε; Που μιλάει για διαπλοκή η νύφη του κάθε αρχιμαφιόζου; Που βγαίνει ο Σημίτης να πει ότι αρκετά καταστρέψαμε, καιρός να χτίσουμε; Αυτήν την Ελλάδα; Την Ελλάδα με τους Νεοναζί τρίτο, ΤΡΙΤΟ ΚΟΜΜΑ; Την Ελλάδα του ΣΚΑΙ και του MEGA; 

Δε θα αλλάξει τίποτα. Ποτέ στον κωλότοπο. Για τόση ομορφία που έχει ως τόπος, τόση ασχήμια κρύβει στους ανθρώπους. Δε θέλω να παλέψω για κανέναν τους. Πάντα θα τρωγόμαστε για μαλακίες, για κόμματα, για ομάδες, για τόπους. Για οτιδήποτε μπορεί να μας χωρίσει και να μας κάνει να αισθανθούμε λίγο πιο ξεχωριστεί και ψώνια. Δε θα αλλάξει τίποτα. Ψήφισε όποιον θέλεις, για όποιον λόγο θέλεις. Αυτός που είναι να βγει θα βγει. Εγώ δε βρίσκω λόγο να παλέψω για αυτούς. Μόνο το τομάρι μου θέλω να κουβαλήσω. Κι αυτό με κάνει Έλληνα.

Αρμονία

Δεν είναι γαμάτα στις 6 το πρωί; Είναι. Και το λες αυτό στην Αθήνα. Όταν μένεις σε δωμάτιο 2x3 με το μπαλκόνι του γείτονα σε απόσταση αναπνοής. Φαντάσου λοιπόν να το λες αυτό σε ένα σπίτι στο βουνό βλέποντας τις πρώτες ακτίνες του ηλίου να λάμπουν ανάμεσα στα δέντρα.

Δεν ήταν γαμάτα εκείνα τα απογεύματα στο φροντιστήριο που έβλεπες εκείνα τα τρελά χρώματα στον ουρανό έξω από το παράθυρο αντί να προσέχεις στη φυσική; Φαντάσου αυτά τα χρώματα να τα βλέπεις πάνω στη θάλασσα ενώ ο ήλιος κρύβεται μέσα στο νερό.

Η φύση μας δίνει τόσο όμορφες εικόνες. Το κατάλαβα πριν από κάνα μήνα που έκανα περίπατο στο φαράγγι του Βουραϊκού στα Καλάβρυτα. Σκέφτηκα πόσο πιο όμορφα ένιωσα στις 5 ώρες περπατήματος εκεί απ'ότι σε άπειρες ώρες περιπλανήσεων στην Αθήνα, ακόμα και στα ωραία της μέρη.

Μεγάλο σημάδι για την κατάντια του ανθρώπου αυτό. Ζούμε σε έναν πανέμορφο κόσμο και δε διστάζουμε να δημιουργούμε είτε από την αρχή είτε με τις παρεμβάσεις μας, άσχημες τσιμεντουπόλεις, κακά ρυμοτομημένες, βρώμικες και διαλυμένες από το πέρασμα των χρόνων. Γιατί; Για χρήμα. Για φουσκωμένα εγώ. Για υποτιθέμενη υστεροφημία που δεν έρχεται. Για συμφέροντα. Δε ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο μέσα στον όποιον υπάρχουμε. Και αυτό μας χτυπάει μέσα μας.

Γιατί σκέψου πόσο θα έβριζες κάθε πρωί αν αντί για την Πατησίων κατέβαινες έναν καταπράσινο λόφο; Η πέρναγες από ένα πυκνό δάσος; Αν το πρωί αντί να ξυπνάς από κομπρεσέρ και φωνές, ξύπναγες από παφλασμούς κυμάτων. Αν ξέρεις πως θα γυρίσεις από τη δουλειά και θα πας κατευθείαν για μια βουτιά στη θάλασσα να ξεδώσεις.

Όταν η πόλη είναι άσχημη, μας κάνει άσχημους. Στο περιέγραψα πως είναι. Υπάρχει πολύ μίσος, μιζέρια και σκοτάδι στην καθημερινότητά μας. Σε μια άσχημη πόλη η ζωή γίνεται άσχημη. Όχι πως πάντα ένα πιο όμορφο τοπίο βοηθάει. Απλά πιστεύω ότι σου κάνει καλό όταν έχεις μάθει να ζεις σε αυτό το χάλι. Γι'αυτό δε θέλω ντε και καλά να σε πείσω αυτή τη φορά. Γι'αυτό δε θέλω να βγάλω χολή αυτή τη φορά. Δε χωράει άλλο στη ζωή μας.

Θεωρώ πως πρέπει να έρθουμε σε αρμονία με το ποιοι είμαστε πραγματικά. Η πόλη δε θα είναι πάντα όμορφη. Ούτε η ψυχή μας. Η ψυχή μας όμως μπορεί να αλλάξει. Μόνο της εμπόδιο είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας. Να είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας πρώτα απ'όλα. Και μετά με τους άλλους. Να μη μισούμε, να μην κρατάμε τόσο ακραίες βεντέτες τόσο εύκολα. Να κατανοούμε. Να μην ξεχνάμε αυτούς που έχουν σημασία. Μετά έρχονται όλα όσα θέλουμε.

Γαλήνη

Είναι βράδυ. Αργά. Καλή φάση. Η φάση που ηρεμείς απ'όλους κι όλα. Ανεξάρτητα με το πως ήταν η μέρα σου. Είτε πέρασες καλά, είτε πέρασες άσχημα, τώρα είσαι ήρεμος. Ξάφνου η μουσική έχει άλλο νόημα απ'ότι μέσα στη μέρα, όταν είσαι στο τρένο, στο δρόμο, οπουδήποτε. Αράζεις και ακούς. Και το μυαλό σου λαμβάνει ερεθίσματα, απορροφά και ταξιδεύει. Είτε τριπάρεις ευχάριστα εκτός λογικών πλαισίων, είτε ταξιδεύεις σε εικόνες γνωστές. Αναμνήσεις. 

Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Λίγα, σίγουρα. Αλλά όταν είσαι άλλος ένας υπερβολικά self-conscious έφηβος/20αρης στο δυτικό κόσμο με πρόσβαση στο ίντερνετ και την όρεξη να γράφεις για να διαβάζουν, τότε τα λίγα τα κάνεις πολλά. Γενικά είναι απίθανο το πόσο εύκολα μπορούμε να κάνουμε τα λίγα πολλά. Θα μπορούσα να γράφω τα ίδια πράγματα 6 χρόνια πριν, για μια κοπέλα κι ένα Anime, σοβαρά. Παραείναι αρκετά. Είναι ηλίθιο και απίθανο ταυτόχρονα, το πόσα μπορείς να νιώσεις και από το πόσο λίγα πράγματα μπορείς να κρατηθείς. Δηλαδή... wow. 

Ανέκαθεν αγαπούσα και ανέκαθεν μισούσα αυτή τη βραδινή ανησυχία. Την αγαπούσα και ακόμα την αγαπώ γιατί τη θεωρώ την πιο ποιοτική για το μυαλό. Είναι αυτή που με κάνει να σκέφτομαι περισσότερο. Από το πως θα βγαίνουν σωστά τα ganks με τον Jarvan και τι combo μπορώ να βγάλω αποτελεσματικά με τον Falcon στο Smash. Από συζητήσεις για το πως θέλω να είναι το διαμέρισμα μου αν συγκατοικώ με φίλους πληροφορικάριους ή το πως θέλω να περνάω τις διακοπές με το εκάστοτε ταίρι μου, μέχρι μια καινούργια ιστορία που πρέπει, κάπως, κάποτε, να τη γράψω και κάπως να την κυκλοφορήσω.

Και τη μισούσα επίσης. Γιατί όταν κάτι βγαίνει εκτός ελέγχου σε πάει σε μονοπάτια που δε θες να πας. Και νόμιζα πως τώρα που η ζωή μου έχει μπει σε μια σχετική τάξη και όλα επιτέλους πάνε καλά, πως τα μονοπάτια αυτά έκλεισαν. Αλλά δεν παίζει κάτι τέτοιο. Εκεί στην τέλεια στιγμή, που η μουσική παίζει στο background αλλά ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί στο μυαλό σου. Εκεί που ότι έχεις πιει/καπνίσει/νιώσει, έχει ανακατευτεί σε μια απέραντη γαλήνη, εκεί είναι που θεωρώ ότι είναι η απόλυτη πνευματική ευτυχία. Εκεί μπαίνει το γαμώτο.

Γαμώτο, γιατί δεν έκανα παρέα με εκείνους τους τύπους λίγο παραπάνω, τι γαμάτα παιδιά που είναι; Ρε γαμώτο, τη μισώ, τη μισούσα και θα τη μισώ για πάντα, αλλά ρε πούστη, τι καλά που θα ήμασταν μαζί. Και όχι απλά επειδή τότε ήταν για'μένα ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. Αλλά για το γαμώτο, για το τόσο που προσπάθησα. Κι ας το απέρριψε για έναν μαλάκα. Ή επειδή της το είπε μια φίλη της. Εγώ προσπάθησα. Αυτό έχει σημασία. Όσο και να γκρινιάζουμε, αν δεν ήταν έτσι οι γυναίκες, απρόβλεπτες και ανεξήγητες δε θα απολαμβάναμε ούτε στο απειροελάχιστο την άπειρη μαγεία τους.

Εν τέλει ρε φίλε τι άλλο έχει σημασία; Δεν ήμασταν όλοι αλλιώς κάποτε; Χωρίς μούσια, πιο αδύνατοι, άτριχοι, εκείνες χωρίς στήθος, με μόνο ροζ ρούχα, όλοι πιο ανώριμοι, διαφορετικοί, πιο αθώοι, πιο πονηροί, πιο καλοί πιο κακοί. Το παρελθόν πάντα θα έχει όση σημασία, όση θέλουμε εμείς να του δώσουμε. Το καλό είναι πως ότι και να υπάρχει πίσω, στο χέρι μας είναι να καθορίσουμε τι θα υπάρξει στο μέλλον.

Σιχτήρια

Καλημέρα. Έχει ήλιο. Είναι ωραίος ο ήλιος το χειμώνα. Δε γίνεσαι μούσκεμα όταν έχεις μια ώρα ταξίδι μπροστά κάθε μέρα. Πρωινό; Μπα, παπάρια. Δεν πειράζει λεφτά ακόμα υπάρχουν. Ας όψεται ο Θείος. Τσάντα, κλειδιά, πορτοφόλι. Σβέλτα, θα αργήσω. Όλα έτοιμα, φεύγω...

Αυτά τα σάντουιτς από το ψυγείο στο περίπτερο για τον πούτσο. Αλλά τι να το κάνεις; Βιάζομαι. Κι ο χρόνος είναι χρήμα. Οπότε αν βιάζεσαι και δεν έχεις χρόνο να χαλάσεις πρέπει να έχεις χρήμα. Αλλά κι έτσι χρόνο χαλάς, ε; Αδιέξοδο. Κι αν δεν έχεις ούτε λεφτά ούτε χρόνο τι παθαίνεις; Μπερδεύομαι, βαριέμαι, να πάει να γαμηθεί. Ας τελειώσω το σάντουιτς μέχρι το σταθμό κι ας βάλω μουσική.

Σε πόσο έρχεται; 5, καλά είναι. Ας κάτσω δω πίσω. Ποιοι είναι αυτοί μπροστά; Α, ναι, εκείνοι. Ήμασταν φίλοι. Τώρα σπάσαμε. Γιατί; Πολλά τα γιατί. Δεν ταιριάζαμε. Δεν ήμουν αρκετά mainstream, δεν ήταν αρκετά alternative; Έκανα σεξ, δεν έκαναν; Αγαπούσα, μισούσαν; Αγνωσταί αι βουλαί των. Τουλάχιστον εγώ δε χρειάζεται να κάνω μια ώρα διαδρομή για μαλακίες. Κάνω για τη σχολή. Αλλά πούτσες. Ακόμα στεναχωριέμαι. Είναι μαλακία να πετάς τόσα χρόνια για το τίποτα. Αλλά τι να σου κάνω μου λες; Αν δε θες εσύ μία δε θέλω εγώ δέκα. Άντε και γαμήσου ρε στην τελική. Όποιος θέλει προσπαθεί.

Αυτοκτονία λέει στις γραμμές. Καθυστέρηση. Κρίμα. Άλλη μια ζωή χαμένη στο μπουρδέλο. Και η σαύρα 3 θέσεις δίπλα δυσανασχετεί γιατί δε θα πάει για καφέ με τον ψωλιάρη στο Θησείο. Άμα σε πετάξω κι εσένα στις γραμμές και σε κράζουν όλοι που τους γάμησες τη μέρα πως θα νιώσεις μωρή; Τόσο ψηλά τη μύτη, ούτε άπερκατ απ'το Ζαμπίδη δε τη στέλνει. Ο τύπος παίζει να τη γλίτωνε άμα του έδινες τα μισά λεφτά απ'όσα κάνουν τα παπούτσια σου μωρή ρουφιάνα. Γαμώ το σπίτι σου. Έτσι είναι. Όταν το έχεις ζήσει αυτό εκνευρίζεσαι. Όταν έπεσε ο δικός μου στις γραμμές ήταν απρόσμενο. Άσχημο. Για όλους μας. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, χάνεται μια ζωή και οι άνθρωποι που αγαπούσαν πονάνε. Γι'αυτό και μόνο να σέβεσαι μωρή καριόλα. 

Τελικά να και το τρένο, να και η καριόλα. Δε μπαίνω Facebook. Θα δω καμιά μαλακία και θα αρχίσω να βρίζω και πρέπει να κρατήσω δυνάμεις. Να γι'αυτά που περιγράφει η διπλανή μου. Κι άλλη ζωή νεκρή. Μόνος του σε σπίτι χωρίς ρεύμα και ζέστη. Οι άλλοι χώρισαν. Και άφησαν δυο παιδιά στη μέση, να παίρνουν μόνιμα στεναχώρια. Τα παιδιά δε φταίνε, οι γονείς κάνουν τη μαλακία. Κι ας κράζουμε συμμαθητές, άλλα πιτσιρίκια που γνωρίζουμε. Εκείνοι οι μαλάκες που γκαστρώνουν και γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια και δεν υπολογίζουν τίποτα. Και ο χωρισμένος θα κάνει κι άλλο με την καινούρια. Ένα παιδί που θα το μισούν και εν τέλει το πιο πιθανό είναι να παρατηθεί και αυτό. Κακόμοιρα πλάσματα. Δε φταίνε ρε μαλάκα, δε φταίνε γαμώ το σπίτι. Αλλά τα πληρώνουν όλα ενώ δεν πρέπει. Γαμιέστε όλοι.

Φωνάζει να τον βοηθήσουμε. Λέει πως έχασε το χέρι του σε ατύχημα στο εργοστάσιο, ενώ δεν ισχύει. Τόσο μαστουρωμένος. Και είμαστε συνομήλικοι. Θα μπορούσαμε να κατεβαίνουμε σχολή μαζί. Να με βοηθάει να περάσω. Κι όμως σέρνεται μέσα στη βρώμα από τα παγκάκια στα τρένα για φαγητό και λεφτά να πάρει τη δόση του. Θα μπορούσε να παίζει απίστευτη μουσική ή να γράφει ή να είναι αθλητής. Σπατάλη μιας νέας ζωής. Όλους έτσι μας θέλουν. Νεκρούς. Μαστουρωμένους. Να μην κάνουμε τίποτα για τη ζωή μας. Ούτε διεκδίκηση ούτε τίποτα. Καμία προσπάθεια. Ζήσε όπως θέλουμε και ψόφα. Γι'αυτό είσαι ικανός μόνο, πίστεψε μας.

Δε τους πιστεύω. Αν και τα έχουν όλα έτοιμα. Ο Τσίπρας ετοιμάζεται γρήγορα γρήγορα για ηγέτης και ο Αντώνης δε σώζεται ούτε με το Νικόλα ούτε με κανέναν. Σκατά. Εδώ ρε μαλάκα γύρισε ο ΓΑΠ. Και οι δημοσκοπήσεις μιλάνε για 5% ή και χειρότερα. Ποιος; Ο Γιωργάκης ρε μαλάκα. Ο λεφτά υπάρχουν. Μάζεψε τα πελατάκια. Βροχή τα ταξί στην πρώτη ομιλία του. Μαλάκα μια χώρα γεμάτη πελάτες. Και δεν είναι καν όλοι βαζέλες να πω ότι είχε και νόημα το σκηνικό. Όλοι πουτάνας γιοί. Φασίστες, δεξιοί, κεντρώοι, τσυριζαίοι, κουμμούνια. Ένα μπουρδέλο και οι πουτάνας γιοί κι αυτοί μέσα. Οι πουτάνες όμως μακριά μη μας πάθουν και τίποτα ε;

Να και η σχολή. Να και οι μαστουρωμένοι που λέγαμε πριν. Σε όλα τα επίπεδα. Ο άλλος ακόμα παλεύει να πείσει τον γαύρο ότι παίρνει παιχνίδια, πρωταθλήματα και πίπες μόνο στα χαρτιά. Και ο άλλος του λέει εκεί εκεί στη Β' Εθνική. Οι άλλοι κανονίζουν πότε θα ανοίξουν μπουκάλι στο Σφακιανάκη. Το Λαζόπουλο του φασισμού. Φημολογείται ότι έχει και Skype για ντουετάκι με το Μιχαλολιάκο. Με φυματίωση να βγείτε ρε καρκίνοι από'κει. Οι άλλοι πάλι στο νετ θα πάνε. Λυσάξανε, μετά το τίτσου και το ποδόσφαιρο, θα τις βγάλουν έξω να τις μετρήσουν και στο νετ. Δεν πρέπει να υπάρχει πιο αισχρή ορμόνη από την τεστοστερόνη. Και πάντα στο τέλος παραταξιακοί. Διαίρει και βασίλευε. Δε φτάνει που δεν αφήνουν τίποτα να λειτουργήσει σωστά, είναι και διαιρεμένοι μεταξύ τους, δεξιοί και αριστεροί. Και ακόμα χειρότερα είναι σπασμένοι. Η ΔΑΠ στο ένα τμήμα κράζει τη ΔΑΠ στο άλλο και πάει λέγοντας. Όλα μπουρδέλα σαν τα σπίτια τους τα έκαναν.

Να πάει να γαμηθεί, κουράστηκα ρε. Ειλικρινά. Πόσο ακόμα; Πόσος κόσμος πρέπει να ξυπνήσει; Άπειρος μαλάκα. Άπειρος. Δε σωζόμαστε, να πάνε να γαμηθούν όλα ρε. Σιχάθηκα να νιώθω πως είμαι μέσα στη βρώμα ρε, αλήθεια. Πάω κι εγώ για ύπνο.