Έχουν γραφτεί πολλά για την πανδημία και όσο αυτό το μαρτύριο δε σταματάει να σέρνει το άσχημο κουφάρι του πάνω από τα κεφάλια μας και να μας κάνει καθόλου γλυκό και σίγουρα όχι συναινετικό έρωτα, θα γράφονται ακόμα περισσότερα. Με αφορμή ένα από τα λίγα silver linings αυτής της καταραμμένης χρονιάς, δηλαδή τις πολύ ωραίες κυκλοφορίες μουσικής, ιδίως στο χώρο της ραπ, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή τη σειρά άρθρων που θα μας συντροφεύσουν... όσο μας συντροφεύσουν τέλος πάντων, που αφορούν τους 100 αγαπημένους μου δίσκους έβερ.
Η λίστα είναι πλήρως υποκειμενική και δεν έχει στόχο να παράξει κάποια αντικειμενική αλήθεια περί μουσικής. Η λογική πίσω από το να τη φτιάξω και να τη μοιραστώ, είναι να μοιραστώ τις διάφορες ιστορίες και συναισθήματα που με δένουν με κάθε ένα από αυτά τα άλμπουμ και να ακούσω αντίστοιχες εμπειρίες από όποιον τα διαβάσει, και να γίνει μια όμορφη (ή και όχι) συζήτηση γενικότερα γύρω από τη μουσική και το πως και τι βιώνει ο καθένας από αυτήν.
Μερικά honorable mentions ,για όποιον ενδέχεται να ενδιαφέρουν, από άλμπουμ που παραλίγο να μπουν στη λίστα αλλά εν τέλει έμειναν εκτός:
- BROCKHAMPTON - SATURATION III (2017)
- Frank Ocean - channel ORANGE (2012)
- Mac Miller - Circles (2020)
- NWA - Straight Outta Compton (1988)
- Public Enemy - It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1984)
- Snoop Dogg - Doggystyle (1993)
- Tyler, The Creator - IGOR (2019)
- Daft Punk - Random Access Memories (2013)
- Injury Reserve - Injury Reserve (2019)
- Denzel Curry - Ta13oo (2018)
Χωρίς άλλη καθυστέρηση λοιπόν πάμε να δούμε τη λίστα με τα albums ξεκινώντας από τη 10αδα των θέσεων 100 - 91:
100. EARTHGANG - Mirrorland (2019):
Οι EARTHGANG αποτελούνται από τον Olu και τον WowGr8. Είναι στη δισκογραφική του J. Cole την Dreamville και βρίσκονται εδώ διότι το Mirrorland είναι ένα από τα άλμπουμ που συμβολίζουν όλα αυτά που εκτιμώ στη σύγχρονη χιπ-χοπ σκηνή της Αμερικής. Συνδυάζοντας τον χαρακτηριστικό ήχο του ραπ της Ατλάντα και μια πληθώρα από επιρροές σε samples και ενορχήστρωση από funk, soul & RnB, ο δίσκος έχει μεγάλη ηχητική ποικιλία και το ίδιο ισχύει και θεματικά με το δίδυμο να θίγει μεγάλο εύρος θεματολογίας. Είναι απολύτως ενδεικτικό του πόσο πιο πρόθυμη είναι η νέα γενιά rapper να πειραματιστεί μουσικά και στιχουργικά και να πάει το είδος σε νέα και ενεδεχομένως άγνωστα μονοπάτια, διατηρώντας πάντα τα στοιχεία που έχουν κάνει το ραπ αυτό που είναι σήμερα.
99. A Tribe Called Quest - People's Instinctive Travels and the Paths Of Rhythm (1990):
Εδώ βλέπουμε κατά έναν τρόπο τον πρόγονο των άλμπουμ όπως το προηγούμενο και αυτών που θα δούμε παρακάτω. Το People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm είναι ένα άλμπουμ που στην εποχή του είτε έντονα πολιτικά φορτισμένου ραπ, είτε του σκληρού gangsta rap (στα γεννοφάσκια του τότε), έκανε την κρίσιμη διαφορά. Είναι ίσως το πρώτο άλμπουμ του είδους που είναι απλά υπέροχα vibes με πολυποίκιλα samples και ευχάριστες, έως και χιουμοριστικές ρίμες, με τις οποίες το γκρουπ συνθέτει διάφορες ιστορίες από τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους. Ώντας το πρωτότυπο στο οποίο βασίστηκαν άπειροι άλλοι δίσκοι αργότερα, σαφώς έχει τις αδυναμίες του, αλλά το ντεμπούτο των A Tribe Called Quest αποτελεί έναν σημαδιακό και επαναστατικό δίσκο για το Ραπ και την πορεία του στην ιστορία.
98. Isaiah Rashad - Cilvia Demo (2014):
Στη θέση αυτή έχουμε πάλι ένα new school rap άλμπουμ και ξανά ντεμπούτο, ενός από τους πιο ενδιαφέροντες ράππερ που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Το Cilvia Demo είναι ένα άλμπουμ που προσωπικά χαρακτηρίζω ως ανθρώπινο, με την έννοια ότι η θεματολογία του είναι τέτοια που πιστεύω πως πολύ εύκολα ο ακροατής θα βρει πράγματα να τον αγγίξουν καθώς μιλάει για μάχες με εθισμούς, ανθρώπινες σχέσεις, coming of age, σε ένα γενικότερο ραπ πλαίσιο συμπεριλαμβάνοντας gangsta στοιχεία και τη ζοφερή πραγματικότητα των Αφροαμερικάνων, με μια φρέσκια τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά προσέγγιση, που (και αυτό είναι που με κερδίζει σε αυτόν το δίσκο) καταφέρνει και συνθέτει ένα απίστευτο ηχόχρωμα που κινείται μεταξύ banger, chill-hop και sad, ταυτόχρονα. (Για κάποιο λόγο το YouTube αρνείται να μου βάλει κομμάτι κανονικά με preview οπότε τσιμπήστε εδώ το πολυαγαπημένο Heavenly Father ).
97. Daft Punk - Discovery (2001):
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σπάνια με βρίσκει η ηλεκτρονική μουσική. Είναι από τα ήδη που δύσκολα με άγγιζαν πάντα. Το Discovery βρίσκεται εδώ γιατί ακριβώς κάνει transcend αυτό το πράγμα και είναι από τους λίγους δίσκους ηλεκτρονικής που με κέρδισαν, όπως ακριβώς σκόπευαν να κάνουν άλλωστε οι Daft Punk φτιάχνοντας αυτόν τον δίσκο, δηλαδή να δείξουν πόσο κουλ μπορεί να γίνει η ηλεκτρονική για αυτούς που δεν την ακούνε. Με φοβερά samples, πολλές disco και synthpop επιρροές αλλά και φοβερές ενορχηστρώσεις με ακραία ριφφάκια κιθάρας και μπάσου, τα οποία είναι εμπνευσμένα από αγαπημένα τραγούδια και αναμνήσεις των ίδιων των Daft Punk, ξανά έχουμε άλλο ένα ιδιαίτερο, πολυποίκιλο άλμπουμ που πάει το main είδος του σε πολλές νέες κατευθύνσεις.
96. ScHoolboy Q - Oxymoron (2014)
Μέχρι τώρα, έχουμε μιλήσει για άλμπουμ που είναι ριζοσπαστικά, που φέρνουν ένα φρέσκο και διαφορετικό ήχο στο είδος τους. Αυτό το entry είναι το ακριβώς ανάποδο. Γιατί μερικές φορές ένας άνθρωπος χρειάζεται να ακούσει αγνά gangsta rap beats, στίχους για άγρια σκηνικά και πεσίματα από'δω κι εκεί, ξεκοιλιάσματα αντιπάλων, βία, ναρκωτικά και σεξ, καθώς πηγαίνει από το σπίτι του στα προάστια στην 10-6 δουλειά γραφείου του με το organic καφεδάκι του και την μπάρα βρώμης του. Το Oxymoron, είναι από τα πολύ δυνατά άλμπουμ του ScHoolboy Q, ενός από τους καλύτερους εκπροσώπους του σύγχρονου gangsta rap, κρατώντας ζωντανό το παραδοσιακό gangsta rap, με σκληρές και ζοφερές ρίμες για τη ζωή ως Crip στο Los Angeles και με ένα πολύ δυνατό supporting cast (Kendrick Lamar, Tyler The Creator, Raekwon, SZA, BJ The Chicago Kid), ο Q συνθέτει έναν φοβερό gangsta rap δίσκο, για εκείνες τις μέρες που θες κάτι λίγο πιο δυνατό να βαρέσει στα ακουστικά σου.
95. Flamingosis - Bright Moments (2016)
O Flamingosis είναι ένας από τους καλλιτέχνες που μπήκαν στη ζωή μου όταν έγινε εκείνη η έκρηξη των lo-fi beats to relax/study to, κάπου το 2016-17. Έχει μια πάρα πολύ ωραία δισκογραφία που αποτελείται κυρίως από ένα κομψότατο fusion funk και ηλεκτρονικής για ένα υπέροχα απαλό, groovy αποτέλεσμα. Τα beats του ήταν βάλσαμο σε ψυχολογικά δύσκολες περιόδους, όπως η προσαρμογή στην πρώτη δουλειά και η αντιμετώπιση του impostor syndrome, βαριοί χωρισμοί, πληθώρα ψυχολογικών εντάσεων, you know the drill. Το Bright Moments το ξεχώρισα ως το αγαπημένο μου άλμπουμ του, για το υπέροχα ανακουφιστικό, ξεκούραστο και αισιόδοξο ηχόχρωμα που δημιουργεί, με φοβερά samples που σε ταξιδεύουν και πολύ γρήγορα χτίζουν μια τόσο όμορφη απόδραση, που είναι δύσκολο, όπως και να είσαι, να μη χαμογελάσεις ακούγοντας το.
94. A Tribe Called Quest - Beats, Rhymes & Life (1996)
Ξανά Tribe; Σαφέστατα. Εδώ όμως έχουμε ένα διαφορετικό άλμπουμ. Ίσως το πιο σοβαρό και εσωτερικό άλμπουμ της δισκογραφίας τους, οι Tribe αναλαμβάνουν να θίξουν μια πληθώρα θεμάτων περί των δυσκολιών της καθημερινότητας και το πως το άγχος επηρεάζει τη ζωή μας, την κόντρα μεταξύ East & West Coast rappers, παίρνοντας μάλιστα έναν ρόλο ειρηνοποιού, απαντήσεις σε diss tracks από άλλους MCs με ένα γενικότερο έτσι ασυνήθιστο bravado για αυτούς, χωρίς όμως να λείπουν και οι χαλαρές ιστορίες που τόσο αγαπάμε. Επίσης ένας λόγος που το άλμπουμ αυτό είναι τόσο καλό είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής το έχει κάνει ο J Dilla, ένας από τους καλύτερους beatmakers που έχουν πατήσει ποτέ επί Γης. Ο Dilla έχει καταφέρει να φτιάξει άψογα beats που ταιριάζουν όμορφα στη θεματική κάθε κομματιού, με καταπληκτικό sampling (με αποκορύφωμα το The Pressure, το οποίο έχει samples από 15 διαφορετικά κομμάτια του γκρουπ).
93. Anderson .Paak - Oxnard (2018)
Το τρίτο άλμπουμ από το "beach series" του Anderson .Paak (μετά το Venice του 2014 και το Malibu του 2016) είναι για εμένα το καλύτερο της σειράς και μάλιστα το καλύτερο της σόλο δισκογραφίας του drummer της καρδιάς μας. Λογικό μιας και το άλμπουμ είναι αυτό που έχει πιο έντονα το στοιχείο του fusion, μεταξύ του χαρακτηριστικού neo-soul ήχου του .Paak και του χιπ-χοπ (λογικά με την παρουσία του Dr. Dre ως executive producer). Εξού λοιπόν και η αγάπη μου για αυτό το δίσκο, βλέποντας έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του .Paak να βουτάει στον ήχο που τόσο μου αρέσει, με εξαιρετική μουσική μαεστρία, θεματική ποικιλία και ένα τόσο δυνατό ρόστερ από guests να τον πλαισιώνουν (Dr. Dre, Snoop Dogg, Kendrick Lamar, J. Cole, Pusha T, BJ The Chicago Kid και Kadhja Bonet).
92. System Of A Down - Toxicity (2001)
Το πρώτο metal άλμπουμ αυτής της λίστας και ομολογουμένως αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα. Πάνε τα ήρεμα, vibey κομμάτια. Δίνουν τη θέση τους σε σκληρούς και επιθετικούς ρυθμούς και μελωδίες που πλαισιώνουν πληθώρα βαρύγδουπων μηνυμάτων σχετικά με την τραγική ιστορία της Αρμενίας, τον εθισμό στα ναρκωτικά, την αστυνομική βία, το σύστημα φυλακών στις ΗΠΑ, το groupie culture και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Λατρεύω το πως γίνεται η επικοινωνία των μηνυμάτων αυτών μέσα στο δίσκο και για αυτό βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, με αρκετή λυρικότητα και προσπάθεια στο στίχο, ώστε να μην δίνονται όλα στο πιάτο και παράλληλα να μη χανόμαστε μέσα σε θάλασσες από αχρείαστα περίπλοκες μεταφορές και αλληγορίες.
91. Run The Jewels - RTJ4 (2020)
Και κλείνοντας την πρώτη 10αδα δε θα μπορούσε από αυτό το blog να λείπει ένας πολιτικά οργισμένος δίσκος, τόσο επίκαιρος, όσο και διαχρονικός. Το RTJ4 όντας η αγαπημένη μου προσπάθεια του διδύμου που αποτελείται από τους El-P και Killer Mike, ήρθε ακριβώς στο ξεκίνημα των διαμαρτυριών για τον George Floyd και την Breonna Taylor και ταίριαξε γάντι στο κλίμα του περσινού καλοκαιριού. Ένας αδίστακτα επιθετικός δίσκος, με οργισμένες παραγωγές και φοβερά verses από τους 2 ράπερ αλλά και των guest τους, γεμάτα αγανάκτηση για το συστημικό ρατσισμό, τα media, την αστυνομική βία και μια τεράστια ανάγκη για αγώνα και ισότητα και ανατροπή όλων όσων μας καταπιέζουν, είτε πάνω από κάποιο sample του DJ Premier, είτε με τη στοιχειωτική κιθάρα του Josh Homme.
