Τοπ 100: 40-31

Χριστέ μου φτάσαμε στα 40 τελευταία άλμπουμ. Απίστευτο το ταξίδι που έχει ξεκινήσει και σύντομα φτάνει στο τέλος του μέσα σε λίγο καιρό. Αν έχεις ακολουθήσει έστω και λίγο αυτό το ταξίδι σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ και συζητήσαμε τα άλμπουμ και τις επιρροές που είχαν στον καθένα μας. Ένα σημαντικό disclaimer ότι τα άλμπουμ που θα παρουσιαστούν από εδώ και πέρα, τα θεωρώ όλα ένα προς ένα άψογα, το καθένα για τους λόγους που θα δεις στα αντίστοιχα write-ups. Τα παλαιότερα άρθρα βρίσκονται σε αυτήν εδώ τη λίστα:

• 100-91
• 90-81
• 80-71
• 70-61
• 60-51
• 50-41

40. Method Man - Tical (1994)

Σε άλλη μια εμφάνιση σόλο δουλειάς από μέλος των Wu-Tang Clan, εδώ έχουμε τον αγαπημένο μου Method Man. Όντας ο μοναδικός που είχε σόλο κομμάτι στον πρώτο δίσκο, είναι και ο πρώτος που έβγαλε σόλο δουλειά και μάλιστα επάξια. Το Tical είναι ένα άλμπουμ που λατρεύω γιατί πρόκειται για το υγρό όνειρο κάθε old-school head που σέβεται τον εαυτό του. 13 tracks με συνολική διάρκεια τα 43 λεπτά, στα οποία έχουμε ξερές παραγωγές, μονοφωνία και μπινελίκια. Σε μια συλλογή από grimey, σκοτεινά beats του RZA, ο Meth δίνει ένα ρεσιτάλ τόσο στιχουργικά, όσο και από άποψη flows και το πόσο φοβερά πατάει σε κάθε beat, με αποκορύφωμα το rap battle με το άλλο μέλος των Wu-Tang και προαναφερθέντα Raekwon στο "Meth VS Chef". Ανγή, 90s, Νεοϋορκέζικη ραπ από έναν από τους καλύτερους του είδους.

39. Danny Brown - uknowwhatimsayin¿ (2019)

Ο Danny Brown είναι ένας από τους καλύτερους ράπερ που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Για το πιο πρόσφατο του άλμπουμ αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Q-Tip των A Tribe Called Quest, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή, φέρνοντας άλλα μεγάλα ονόματα όπως ο Paul White, ο Flying Lotus και ο JPEGMAFIA για ένα πολύ ωραίο, σύντομο (μόλις 33 λεπτά σε διάρκεια) άλμπουμ με boom bap, psychedelic και soul επιρροές. Είναι επίσης ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ στιχουργικά καθώς ο Danny Brown αφήνει πίσω την περιγραφή σκοτεινών και μίζερων εικόνων, ακολουθώντας μια πολύ πιο stand up comedy προσέγγιση, με ξεκαρδιστικούς και wholesome στίχους (τους οποίους ο Danny χώνει απίστευτα πάνω σε μια όμορφη ποικιλία από beats), διατηρώντας όμως κάποια από τα φρικαλέα στοιχεία και εικόνες που τον έχουν κάνει τον ράπερ που τόσο αγαπάμε.

38. The Strokes - The New Abnormal (2020)

Το καλύτερο άλμπουμ ενός εκ των καλύτερων indie rock συγκροτημάτων της τελευταίας 20ετίας. Το New Abnormal συνδυάζει υπέροχα τον κλασικό indie rock ήχο των Strokes με τα πάντα catchy και ευχάριστα ριφφάκια κιθάρας, με έναν ηλεκτρονικό ήχο με μπόλικα synthesisers και μια ελαφριά disco επιρροή, πράγματα με τα οποία έχει πειραματιστεί το συγκρότημα στο παρελθόν αλλά εδώ έχει ξεκάθαρα τελειοποιήσει. Συνοδεία αυτού του πάρα πολύ γλυκού ήχου, είναι οι κλασικά μελαγχολικοί και ελαφρώς ποιητικοί στίχοι των Strokes, γεμάτοι με περισσότερο introspection από ποτέ, δείχνοντας την ωριμότητα ενός συγκροτήματος που έχει αισίως κλείσει 20 χρόνια στα μουσικά δρώμενα, διατηρώντας όμως τη νεανική ενέργεια που είχαν από το πρώτο πρώτο άλμπουμ τους.

37. Tame Impala - Lonerism (2012)

Το project του Kevin Parker, Tame Impala είναι πασίγνωστο πλέον. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του ήρθε από τις μετέπειτα δουλειές, το Lonerism είναι αυτό που σαν δίσκος έχει μείνει περισσότερο στην καρδιά μου. Όπως με πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, έχουν τεθεί τα θεμέλια του ήχου που γίνεται συνώνυμος με το όνομα Tame Impala. Ένα πολύ εκρηκτικό ψυχεδελικό άλμπουμ με πληθώρα ποπ επιρροών, γεμάτο ενδιαφέρουσες προσθήκες από synths, μια ωραία ποικιλία από drum kits και διάφορους ambient ήχους, δένουν υπέροχα στον πλέον μοναδικό ήχο του Tame Impala. Το άλμπουμ θεματικά, όπως προδίδει ο τίτλος, έχει να κάνει με τη μοναχικότητα και τη συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνοντας ίσως και να μην ταιριάζεις με τους ανθρώπους γύρω σου, μέσα από πληθώρα τραγουδιών για την αμηχανία και τη γενικότερη διαχείρηση των αποτυχημένων σχέσεων και το συναισθηματικό τους impact, σε ένα γλυκόπικρο ψυχεδελικό ταξίδι.

36. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

Ένα άλμπουμ που ξέρω όσο καλά όσο ο Αλέξης Κούγιας την Πετρουπόλεως. Ένα άλμπουμ που παρ'ότι είναι Βρετανικό έχει εξώφυλλο το Δημήτρη Παπαμιχαήλ και σίγουρα ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά ντεμπούτα που έχω ακούσει. Σε αυτό το άλμπουμ, το αγαπημένο συγκρότημα από το Sheffield παραθέτει ιστορίες και παρατηρήσεις από την πόλη στην οποία μεγάλωσαν, γύρω από πολλά στοιχεία της νυχτερινής ζωής όπως τις συμπεριφορές στα κλαμπ και το τι συμβαίνει ως αποτέλεσμα αυτών, το τι συμβαίνει με την πορνεία αλλά και κάπως πιο προσγειωμένα θέματα όπως οι σχέσεις, οι διάφορες υποκουλτούρες των νεαρών της πόλης. Το υπέροχο σε αυτό δεν είναι μόνο οι ιστορίες που παρουσιάζονται αλλά και η απίστευτη ενέργεια και ύφος που έχει αυτό το άλμπουμ, με τόση ένταση να κρύβεται από το φαινομενικά detached ρόλο ενός παρατηρητή, θυμίζοντας και παράληλα φέρνοντας μεγάλη αντίθεση στο Αμερικανικό τότε κύμα του pop-punk που προσέγγιζε παρεμφερή θεματολογία.

35. Free Nationals - Free Nationals (2019)

Συνεχίζοντας με πολύ όμορφα ντεμπούτα, εδώ έχουμε τον πρώτο δίσκο της μπάντας που συνοδεύει τον Anderson .Paak στις περισσότερες εμφανίσεις του, τους Free Nationals. Ένα άλμπουμ που ξεκάθαρα ανήκει στην κατηγορία των feel good vibes, το Free Nationals είναι ένα RnB/Funk/Soul άλμπουμ μιας πολύ ταλαντούχας μπάντας μουσικά, γεμάτο smooth κομμάτια με καταπληκτικά basslines. Όπως ενδεχομένως να σκέφτεται κανείς, στιχουργικά το άλμπουμ είναι κυρίως ερωτικού περιεχομένου εκμεταλλευόμενο πλήρως τη μουσική ατμόσφαιρα, για να δημιουργήσει αντίστοιχες εικόνες, με διάφορα κομμάτια στο ενδιάμεσο που μιλάνε για την προσωπική ανεξαρτησία και το impact του χρόνου στις σχέσεις. Για αυτό το σκοπό, στο άλμπουμ η μπάντα πλαισιώνεται από μεγάλο αριθμό guests: Daniel Caesar, Unknown Mortal Orchestra, JID, Syd, Anderson. Paak, Mac Miller, Kali Uchis, T.I. και τους Grieselda, με κάθε μουσικό να δίνει την προσωπική του χροιά στα κομμάτια. 

34. Vince Staples - FM! (2018)

Το FM! είναι ένα φοβερό concept άλμπουμ από τον Vince Staples. Πρακτικά πρόκειται για μια ραδιοφωνική εκπομπή 22 λεπτών, μέσα από την οποία ο Vince σχολιάζει το πως γίνεται πια το μάρκετινγκ για τη ραπ μουσική στα mainstream media και δη στο ραδιόφωνο, καθώς παράλληλα συνεχίζει να αφηγείται τις θλιβερές ιστορίες του από τις περιοχές στις οποίες μεγάλωσε και το πως ο κύκλος βίας που κυριαρχεί εκεί, έχει ολέθριες συνέπειες τόσο για την ίδια την περιοχή, όσο και για τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Αυτό γίνεται μέσω σύντομων κομματιών, με dense κωμικοτραγικούς στίχους και τις λιτές αλλά πάντα effective παραγωγές του Kenny Beats, που κάνουν κάθε κομμάτι ένα πολύ δυνατό banger που πλαισιώνει την ιστορία.

33. Injury Reserve - Floss (2015)

To Floss είναι ίσως το καλύτερο ραπ mixtape που μάλλον δεν έχεις ακούσει και είναι μια φοβερή ευκαιρία να το διορθώσεις αυτό. Υπόσχομαι δεν είναι bias επειδή το συγκρότημα είναι από την Αριζόνα, αλλά επειδή πραγματικά σπέρνει. Ο Parker Corey έχει συνθέσει μια φοβερή ποικιλία από beats που κυμαίνονται μεταξύ ορθόδοξου boom bap, lo-fi chillhop & club bangers, γεμάτα διάφορους πειραματισμούς τόσο στα ίδια τα beat, όσο και στα φωνητικά. Παράλληλα ο Ritchie with a T και ο Steppa Groggs δίνουν φοβερά κουπλέ, γεμάτα ατάκες και με εξίσου ευρεία θεματολογία, που μπορεί ως επί το πλείστον να είναι banger κομμάτια με τη θεματολογία να επικεντρώνεται κυρίως στην καλοπέραση, αλλά και με πιο introspective θεματικές όπως στο "Keep On Slippin", ένα κομμάτι για την απογοήτευση που βιώνουμε για τον εαυτό μας και το θριαμβευτικό "Look Mama I Did It".

32. Gang Starr - Moment Of Truth (1998)

Το magnum opus άλλου ενός αγαπημένου ραπ διδύμου της Νέας Υόρκης. Οι Gang Starr αποτελούνταν από έναν από τους καλύτερους και σοφότερους ράπερ τον Guru (RIP) και έναν από τους καλύτερους και ενεργούς μέχρι και σήμερα DJs στην ιστορία του είδους και της μουσικής, τον DJ Premier. Το αποτέλσμα εδώ, ένα απίστευτα βαθύ άλμπουμ το οποίο περιέχει διάφορα bangers με συμμετοχές όπως οι M.O.P, ο Inspectah Deck των Wu-Tang Clan και ο Scarface, περιέχει πληθώρα κοινωνικών κομματιών για την κατάσταση στα γκέτο, τα μηνύματα που περνάνε στις επόμενες γενιές και όπως πάντα τις σχέσεις. Όλα αυτά με ένα μουσικό χαλί, στο οποίο ο DJ Premier επιδεικνύει όλο του το ταλέντο, μεταβαίνοντας άψογα από mood σε mood με μια ποικιλία από beat που δεν κουράζουν ποτέ. Πραγματικά 2 από τους καλύτερους, στην καλύτερη δυνατή τους φόρμα.

31. The Weeknd - House Of Balloons (2011)

Αν ποτέ αναρωτήθηκες πως έφτασε η σύγχρονη RnB στην τρέχουσα μορφή της ή πως ο Weeknd έγινε τόσο μεγάλος σταρ, don't look any further. Η πρώτη κυκλοφορία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνου, τυγχάνει για άλλη μια φορά να είναι η αγαπημένη μου. Το House Of Balloons είναι ένα τρομερά ατμοσφαιρικό άλμπουμ, ιδιαίτερα σκοτεινό, κλειστοφοβικό και εν κατακλείδι γεμάτο πόνο και θλίψη. Θέλοντας να μας δείξει τι ήταν η ζωή του όλα αυτά τα χρόνια ο Weeknd μας δείχνει πως όντας στα χειρότερα του, υποκύπτει στους πειρασμούς που του προσφέρουν τα ναρκωτικά και το σεξ, πολλές φορές ακόμα και για να ξεφύγει από τις συνέπειες των πειρασμών του αυτών. Και εν τέλει κοιτώντας πίσω, όταν τελειώνουν τα πάρτι και πρόσκαιρες ηδονές, να μη μένει τίποτα άλλο από μια βαρύτατη και εξουθενωτική μοναξιά. 

Top 100: 50-41

Μεταξύ αυτού και του προηγούμενου κειμένου, ήρθε η άνοιξη, έφυγε με το Πάσχα να έρχεται, η ζωή προχωράει, η Λίβερπουλ είναι ακόμα έναν πόντο πίσω στο πρωτάθλημα, τα NBA Playoffs ξεκίνησαν και ο Πέτρος Μάνταλος ακόμα ενορχηστρώνει το ποδοσφαιρικό μεγαθήριο που λέγεται ΑΕΚ και ξέρουμε ότι για φέτος έρχονται ακόμα άλμπουμ: Kendrick Lamar, Pusha-T και το τελευταίο των Brockhampton. Μέχρι τότε ας προχωρήσουμε στη 10αδα 50-41 με τα υπόλοιπα άρθρα να βρίσκονται εδώ:

• 100-91
• 90-81
• 80-71
• 70-61
• 60-51

50. The Notorious B.I.G - Ready To Die (1994)

Αν ακούς ραπ ξέρεις ποιος είναι ο κύριος. Αν δεν ακούς πάλι ίσως τον ξέρεις ως έναν από τους ιστορικότερους ράπερ όλων των εποχών. Αν όχι ε άντε παράτα μας πάνε ψάξε δε θα στα δίνω όλα στο πιάτο. Σοβαρά τώρα, για αυτό το δίσκο έχουν γραφτεί πολλά και όντας ένας από τους καλύτερους και σίγουρα κλασικότατους ραπ δίσκους θα έχει πάντα τη θέση που του αξίζει στην ιστορία. Ένα underrated στοιχείο του στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι το πόσο καλά δομημένη είναι η αφήγηση. Στα πρώτα 16 κομμάτια ο Biggie μας αφηγείται ιστορίες από τη γεμάτη ταραχές ζωή του με ντιλ για ναρκωτικά, μάχες ανάμεσα σε συμμορίες, φτώχεια και πως την ξεπέρασε, φλεξάρει σε battle rap κομμάτια για το πόσο καλύτερος είναι σε ο,τιδήποτε από οποιονδήποτε, μιλάει για την ερωτική του ζωή και τα προβλήματα που του φέρνει. Αλλά στη Νέα Υόρκη των 90s αυτά δεν είναι αρκετά για να σε ανακουφίσουν από την πραγματικότητα και μετά από όλα αυτά τα λόγια, φτάνουμε στο κλείσιμο με το "Suicidal Thoughts", στο οποίο ο Biggie δείχνει ένα πρωτοφανές επίπεδο ευαισθησίας για το είδος, εκμυστηρευόμενος το πόσο στ'αλήθεια τον έχουν καταβάλει όλα αυτά που του συμβαίνουν.

49. Mos Def - Black On Both Sides (1999)

Μετά από τόσα A Tribe Called Quest albums ερχόμαστε να δούμε ένα από τα καλύτερα album που επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από τη δουλειά τους. Στο δισκογραφικό του ντεμπούτο ο Mos Def φέρνει ένα άλμπουμ στο οποίο καταφέρνει να επιδείξει τόσο τον άψογο λυρισμό του σε μια ευρύτατη θεματολογία που απασχολεί τόσο φιλοσοφικά ζητήματα στα "Love" & "Umi Says", την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου σε κομμάτια όπως το "New World Water" και μέχρι και σε πιο πεζά και χαβαλετζίδικα κομμάτια όπως το "Ms. Fat Booty". Έχοντας φοβερή βοήθεια στην παραγωγή από (τι τυχαίο) μέλη των ATCQ, τον DJ Premier και τον 88-Keys μεταξύ άλλων, το άλμπουμ δεν είναι μόνο ένα highlight στίχων και rhyme patterns, αλλά και ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικά άλμπουμ που δένει τέλεια με τη θεματική ποικιλία του άλμπουμ. 

48. Outkast - ATLiens (1996)

Το άλμπουμ που έβαλε το Southern Hip-Hop και την Ατλάντα στο χάρτη, σε μια εποχή που το ραπ από τη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια μεσουρανούσε. Το ATLiens είναι πρωτοποριακό, μουσικά για την εποχή, χρησιμοποιώντας ως κύρια έμπενυση το διάστημα και βασιζόμενο σε είδη όπως η Dub και η Reggae, αλλά και με στοιχεία psychedelia, country και gospel. Παράλληλα η θεματική έρχεται από μια πιο ώριμη οπτική τόσο στο ραπ όσο και στην πραγματικότητα με τους ίδιους τους Outkast να εξιστορούν τη σχέση τους με τη φήμη, τη σύγχρονη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, την σχέση θρησκείας και σεξ και την αναγνώριση του Νότου ως μία έγκυρη πλέον περιοχή στο χάρτη του ραπ μαζί με τη Δυτική και την Ανατολική ακτή.

47. Gorillaz - Plastic Beach (2010)

Φεύγοντας λίγο από το ραπ, περνάμε στην αγαπημένη εικονική μπάντα των Gorillaz. Ένα concept album με αρκετά ξεκάθαρο τίτλο, το Plastic Beach είναι ένα άλμπουμ που ασχολείται με το πάντα επίκαιρο θέμα της κλιματικής αλλαγής, όπου παρά τη μελαγχολία για την αλόγιστη ζημιά που έχουμε κάνει στο περιβάλλον, υπάρχει ταυτόχρονα και ένα πνεύμα αισιοδοξίας για τις επόμενες γενιές και το πως αυτές μπορούν να σπάσουν το φαύλο κύκλο εκμετάλλευσης. Αυτή η εναλλαγή και ισορροπία μεταξύ των διαθέσεων έρχεται από κομμάτια που είναι στην καρδιά αγνή (και πάρα πολύ καλή) ποπ και με τις προσμίξεις Hip-Hop, ηλεκτρονικής και funk (και πολλών άλλων ειδών ανάλογα το κομμάτι) δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα, όπως μόνο οι Gorillaz μπορούν, για να πουν ακριβώς μια ιστορία που μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να πουν.

46. Flying Lotus - Cosmogramma (2010)

Boy oh boy. Ένα από τα άλμπουμ της λίστας που με κέρδισαν πιο δύσκολα από όλα, το Cosmogramma είναι ένα πολυσύνθετο experimental άλμπουμ που συνδυάζει IDM, Electronica, Nu Jazz, Hip-Hop και πολλά ακόμα είδη. Βασισμένο εξ'ημισίας σε space operas και ευρύτερα κοσμικά themes και παράλληλα σε εμπειρίες όπως το lucid dreaming, out-of-body experiences (καθοδηγούμενα και από ψυχοτρόπες ουσίες) το Cosmogramma είναι μια απίστευτη μουσική εμπειρία και ένα ταξίδι μέσα στο σύμπαν μέσα από τεράστια ποικιλία ειδών και ήχων, τόσο αχανείς όσο το άπειρο στο οποίο ζούμε και δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε. Δεν είναι ένα άλμπουμ που εύκολα θα μπορούσα να περιγράψω με λόγια, είναι ένα άλμπουμ που πιστεύω ότι μπορεί να προσφέρει μοναδική εντύπωση στον καθένα που θα το ακούσει.

45. Toro Y Moi - Outer Peace (2019)

Άλλη μια προσθήκη στη φαρέτρα με τα feel good albums των immaculate vibes, εδώ κάνει την εμφάνισή του ξανά ο Toro Y Moi. Το Outer Peace είναι ένα ξεκούραστο, πάρα πολύ ευχάριστο synthpop άλμπουμ, με χορευτικά κομμάτια με πολλές επιρροές από disco και τους ήχους των Daft Punk. Εδώ ο Toro Y Moi έχει αφήσει τις περισσότερες προσωπικές του ανησυχίες για έναν πιο ξέγνοιαστο δίσκο, που έχει και τις συναισθηματικές στιγμές του σαφέστατα και με τη νέα synthy διάσταση του δίσκου, για ένα πολύ όμορφο feel good αποτέλεσμα.

44. Soundgarden - Superunknown (1994)

Περνάμε τώρα σε ακριβώς αντίθετο mood με το μοναδικό Grunge άλμπουμ σε αυτή τη λίστα. Το Superunknown είναι ένα ιδιαίτερα βαρύ και έντονο άλμπουμ που συνδυάζει πολύ καλά τη Grunge με metal, κάτι που οι Soundgarden κάνουν άψογα σε όλη τους τη δισκογραφία. Θεματικά οι στίχοι είναι γεμάτοι οργή για τον κόσμο και την απόρριψη οποιουδήποτε δε συμβιβάζεται με τις νόρμες αυτού, θλίψη, απογοήτευση και μια γενικότερη παραίτηση και προσμονή για το θάνατο. Εμπνευσμένος από την ποιήτρια Sylvia Plath, o Chris Cornell έχει γράψει υπέροχα μακάβριους στίχους και η φοβερή του ερμηνεία κάνουν αυτό το άλμπουμ για εμένα, το καλύτερο grunge άλμπουμ όλων των εποχών.

43. Toro Y Moi - Anything In Return (2013)

Να και πάλι ο Toro Y Moi! Εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρα πιο pop άλμπουμ από τα προηγούμενα, με έντονα R&B και House στοιχεία, το οποίο κάνει σε μεγάλο βαθμό ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία να βλέπω σε μουσικούς: ενώ κάθε άλμπουμ του καλλιτέχνη είναι διαφορετικό σε είδος, υπάρχει πάντα ένα χαρακτηριστικό ας πούμε ηχόχρωμα που σε κάνει να αναγνωρίζεις ότι είναι δουλειά των, όσο κι αν διαφέρει από τις υπόλοιπες. Θεματικά το άλμπουμ παρά το όμορφο dance κλίμα του έχει να κάνει με την πολυτάξιδη ζωή του μουσικού και τα προβλήματα στις σχέσεις του, δημιουργώντας ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικοχορευτικό αποτέλεσμα.

42. Raekwon - Only Built 4 Cuban Linx... (1995)

Το πρώτο solo άλμπουμ από κάποιο μέλος των Wu-Tang Clan που κάνει την εμφάνιση του σε αυτή τη λίστα και όχι άδικα. Ένα επίσης από τα πιο influential ραπ άλμπουμς, το OB4CL είναι εκείνο που έφερε για να μείνει το στοιχείο της μαφίας μέσα στο ραπ. Δε μιλάμε πλέον για φτωχούς gangster που κλέβουν για να επιβιώσουν, αλλά για φιλόδοξους crime lords που στοχεύουν σε αρκετά μεγάλα heists ώστε να καταφέρουν να αποσυρθούν στη μεγάλη ζωή. Το storyline είναι ακριβώς αυτό με τον RZA να έχει αναλάβει την παραγωγή με τον ιδιαίτερο δικό του ήχο και τον Raekwon να εξοντώνει κάθε κομμάτι τόσο στιχουργικά, όσο και από το πόσο απίστευτα πατάει σε κάθε μπιτ, φτιάχνοντας ένα άλμπουμ τόσο μοναδικό και τόσο influential, όσο λίγοι άλλοι έχουν καταφέρει.

41. Flying Lotus - You're Dead! (2014)

Νομίζω έχουμε φτάσει στο σημείο που μπορώ να πετάξω οποιαδήποτε λογική και προσπάθεια να κάνω καθαρά μουσικά write-ups και να αρχίσω τους συναισθηματισμούς. Ο λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το άλμπουμ είναι γιατί είναι το πρώτο άλμπουμ που άκουσα έβερ σε βινύλιο παρέα με φίλο που αγαπά αδιανόητα πολύ τον Flying Lotus. Ήταν μια φοβερή εμπειρία δεδομένου ότι πρόκειται για ένα από τα πιο busy και έντονα άλμπουμ του Lotus, με πολύ ωραίες συνεισφορές τόσο από τον Thundercat στα περισσότερα κομμάτια, όσο και από διαφόρους ράπερ με αποκορύφωμα το κουπλέ του Kendrick Lamar στο "Never Catch Me". I can't recommend this enough απλά.