Επίκαιρα

Ζούμε μοναδικές στιγμές σ'αυτή τη χώρα οφείλω να το ομολογήσω αυτό. Ιδιαίτερα χτες βιώσαμε ένα μοναδικό "Turning Point" που λέμε και εμείς που ξέρουμε Αγγλικανέζικα. Πολλά κανάλια χαρακτήρισαν τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, ως τη σημαντικότερη της Νεοελληνικής Ιστορίας έπειτα την μεταπολίτευση του 1974 (μετά τη Χούντα). Μα πριν προβώ σε κάποιον ερειστικό χαρακτηρισμό ως συχνά συνηθίζω ας δούμε για ποιόν λόγο έγινε το gathering (κι άλλα Αγγλικανέζικα) αυτό χτες.

Ως γνωστόν η χώρα μας χρωστάει. Κι γι'αυτό οι πατέρες του έθνους (ειρωνεία κι αν σας αρέσει) είπαν να συγκεντρωθούν και να δουν τι θα γίνει με το δεύτερο μνημόνιο, μέσω του οποίου θα επιβεβαιώναμε στους δανειστές μας πως θα τους ξεχρεώναμε κάποια στιγμή, αφού χάναμε πρώτα ότι είχαμε ποτέ στην κατοχή μας και χωρίς ουδεμία προσπάθεια να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν (Ελγίνεια, πολεμικές αποζημιώσεις, τον Γαλυφιανάκη κ.α.). Μα αυτά ας τα αφήσουμε για μια άλλη νύχτα φιλοσοφίας. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το τι έγινε έξω από τη Βουλή όχι μέσα.

Ο κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τη Βουλή για να διαμαρτυρηθεί (όσοι δεν ήταν απορροφημένοι από το ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο Μπάσκετ), για τα όσα συμβαίνουν. Μα είναι δυνατόν το τέλειο Ελληνικό Κράτος να αφήσει τους πολίτες που πάντα αγαπά και προστατεύει εκτεθειμένους σε τέτοιους κινδύνους (πάλι χλευασμός και ειρωνεία και σ'όποιον γουστάρει)? Όχι γι'αυτό και καλεί τους σπουδαίους Προβοκάτορες! Όχι δεν έχουν κακό σκοπό, όχι δεν φροντίζουν να διαλύσουν κάθε αυθόρμητη συγκέντρωση του λαού για διαμαρτυρία, όχι δεν είναι η αιτία που έχουν αποκτήσει τα ΜΑΤ τόσο κακή φήμη όσο και οι αναρχικοί. Σκοπό έχουν να διαλύουν τέτοιες συγκεντρώσεις έτσι ώστε να μην εκτίθεται ο λαός σε κίνδυνο. Άσχετα από το τι τράβηξαν δύο εθνικοί ήρωες για να μπουν στη βουλή.

Φυσικά το καλύτερο ήταν οι αντιδράσεις όσων δεν ήταν εκεί. Ξαφνικά όλα τα προφίλ στο Φάτσαμπουκ γέμισαν με πύρινα πολιτικά σχόλια από κάτι άτομα που δεν ξέρουν κατά που πέφτει η Βουλή και με τόσο ψαγμένη πολιτική άποψη, όσο οι δικές μου πάνω στο Twilght. Και βέβαια τα συγχαρητήρια μου για άλλη μια φορά στα τσακάλια που κατάλαβαν πως η Αθήνα καίγεται. Ήθελε βαθύτατη σκέψη να το καταλάβεις αυτό. Θα μου πεις ρε φίλε ούτε εσύ ήσουν εκεί αλλά κάθεσαι και μας κράζεις σαν κατινούλα στο blog σου. Η απάντηση είναι απλή φίλε/η μου. Έλα να κάνουμε μια απλή κουβεντούλα να δεις τι σκατά άποψη έχω κι άμα θες μου τη μπαίνεις μετά.

Για να δούμε και τα αποτελέσματα. Το νέο μνημόνιο ψηφίστηκε, έγιναν τεράστιες υλικές ζημιές στην πόλη, τα γουρούνια παραμένουν γουρούνια και το χειρότερο πολλοί ακόμα δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με την Ιερή γιορτή του Αγίου Ψωλ... ε του Αγίου Βαλεντίνου και ας κρατήσουμε λεφτά για καμιά μπριζόλα την Τσικνοπέμπτη.

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Αυτή τη φορά θα ξεφύγουμε από τον φανταστικό κόσμο των κόμιξ μιας και η έμπνευση για το σημερινό άρθρο αποτελεί η (παρά το κουλτουριάρικο και γεμάτο προκαταλήψεις όνομα της) υπέροχη ταινία, "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" ή "Dead Poet Society" για όσους επιθυμούν να ψάξουν και να δουν την ταινία.

Πρώτα ας δούμε την υπόθεση της ταινίας.

Σε ένα ακριβό οικοτροφείο των ΗΠΑ ξεκινάει μια νέα χρονιά. Η μεγάλη αλλαγή είναι ο νέος καθηγητής λογοτεχνίας John Keating (Robin Williams) ο οποίος ακολουθεί "ανορθόδοξες" μεθόδους διδασκαλίας, κάνοντας τα παιδιά να αγαπήσουν το μάθημα της λογοτεχνίας και ενθαρρύνοντας τα να ξεπεράσουν τις ανησυχίες τους και να αγκαλιάσουν τα όνειρα τους. Μια παρέα νεαρών μαθητών (Robert Sean Leonard, Ethan Hawke, κ.α.) βρίσκουν το λεύκωμα του από τον καιρό που ο ίδιος ήταν μαθητής και μαθαίνουν για τον κύκλο των χαμένων ποιητών, μία λέσχη όπου όλα της τα μέλη ασπάζονται τις νοοτροπίες και τις απόψεις ποιητών και τις εφαρμόζουν στη ζωή τους κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με τη διεύθυνση του σχολείου, άλλα σχολεία, αλλά και τους ίδιους τους γονείς.

Πάνω κάτω αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας (δεν έχω πει τα σημαντικότερα πρέπει να τα δείτε) και ας περάσουμε στην ουσία. Το μήνυμα. Carpe diem. Μια φράση τόσο δυνατή και ουσιώδης, που έχει γίνει μεγαλύτερο κλισέ και από τις ζακέτες Adidas. Άδραξε τη μέρα. Ρούφα το μεδούλι της ζωής όπως λέει ο όρκος των χαμένων ποιητών. Μα μην πνιγείς με το κόκκαλο. Φυσικά και πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρον (hello) αλλά όχι και να ξεφεύγεις. Δεν πάει να πει πως επειδή δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο, πρέπει να πάρεις 20 μυτιές κόκκα μονοκοπανιά. Τότε σίγουρα δε θα σου ξημερώσει αύριο (ξαναhello). Μα δεν πρέπει να κωλώνουμε. Οι ευκαιρίες είναι μοναδικές και άμα δε ρισκάρεις δε θα μάθεις ποτέ αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις. Απόλαυσε τα πράγματα και μάθε να ξεφεύγεις από οτιδήποτε σε καταπιέζει και σε βασανίζει. 

Ωραία πράγματα.

Μα δε σταματάμε εδώ. Η ταινία δίνει κι άλλη τροφή για σκέψη. O Robin Williams δίνει την ιδέα ενός καθηγητή που αποτελεί πρότυπο. Κάνει λογοτεχνία ένα μάθημα που στην Ελληνική Παιδεία ερμηνεύεται ως εξής: "Είμαι ο καθηγητής σας και γαμάω οπότε θα διαβάζουμε τα κείμενα που γουστάρω και θα πρέπει να μάθετε τη γνώμη μου απ'έξω για να σας περάσω τάξη" WRONG! Ο αγαπητός καθηγητής Keating διδάσκει λογοτεχνία όπως πρέπει. Αφήνει τους μαθητές να δουν τα κείμενα από την οπτική τους και να τα ερμηνεύσουν όπως εκείνοι θέλουν, προτρέποντας τους να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ουτοπία. Φυσικά στην Ελλάδα δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Μα όπως όλα στο χέρι μας είναι. Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, αυτοί που έχουν τη δύναμη ίσως πρέπει να το κάνουμε εμείς(Carpe Diem).

Θα πήγαινα παρακάτω αλλά η ταινία είναι ταινία. Ο καθένας μας ερμηνεύει τα πράγματα διαφορετικά με το δικό του μοναδικό τρόπο. Γι'αυτό θα κλείσουμε εδώ και ο καθένας ας βρει το δικό του τρόπο να κάνει τον κόσμο καλύτερο.