Top 100: 60-51

Ήρθε η άνοιξη, έφτιαξε ο καιρός, τα πράγματα συνεχίζουν να είναι στο βούρκο, αλλά! Αλλά οι Suns είναι μία νίκη μακριά από το να σπάσουν το franchise record για περισσότερες νίκες σε μία σεζόν, η Λίβερπουλ είναι έναν πόντο πίσω από την πρωτιά  στο πρωτάθλημα και η ΑΕΚ έχει ακόμα τον Πέτρο Μάνταλο. Άρα κάπως τα πράγματα βαίνουν καλώς, οπότε γιατί να μην τα συνοδεύσουμε με λίγη ακόμα υπέροχη μουσική; Τα κείμενα των προηγούμενων θέσεων βρίσκονται εδώ:

• 100-91
• 90-81
• 80-71
• 70-61

60. Kanye West - Graduation (2007)

Αν αναρωτιέται κανείς πότε έγινε ο Kanye ο καλλιτέχνης αντάξιος της μεγαλομανίας του, εδώ είμαστε. Σε αυτό το δίσκο ο Kanye επιτέλους αποφασίζει να αφήσει τα διάφορα κλισέ του mid 00s rap και τις pretentious μεταφορές και επιτέλους συγκεντρώνεται και φτιάχνει ένα άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που παντρεύει υπέροχα την ηλεκτρονική μουσική με τη ραπ, που δημιουργεί μια φοβερή μουσική ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, με στίχους άμεσους και ευθείς χωρίς όμως να χάνουν σε wordplay και ποιότητα. Με το άλμπουμ αυτό ο Kanye έθεσε το δρόμο για μια νέα κατεύθυνση στο ραπ, πιο introspective και πιο αποδεσμευμένη από τα κλισε που το χαρακτήριζαν για χρόνια.

59. Α$AP Rocky - Testing (2018)

Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του A$AP Rocky είναι και το μέχρι τώρα αγαπημένο και βρίσκεται περήφανα σε αυτή της λίστα. Όνομα και πράγμα, το Testing είναι ένας δίσκος στον οποίο ο Rocky πειραματίζεται πολύ με τον ήχο του, χρησιμοποιώντας πολυποίκιλα samples από Moby, μέχρι Lauryn Hill και ταυτόχρονα έχει και επιρροές από πιο mainstream Trap και Grime ήχους. Το ταίριασμα των ήχων ταιριάζει όμορφα με τη θεματική του άλμπουμ δένει όμορφα με τη θεματική του "Crash Testing", κάνοντας ήχους τεχνικά να "συγκρούονται" και δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα φρέσκο και πολύ ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα.

58. Kali Uchis - Isolation (2018)

Όπως σε πολλά άλλα σημεία της λίστας, έχουμε καλά vibes και pick-me-up μουσική. Η Kali Uchis εδώ αφηγείται την ιστορία του πως άφησε την Κολομβία πίσω της και έχτισε τη ζωή της ως μουσικός στην Αμερική. Ένας ύμνος στην ανεξαρτησία και στην πίστη στον εαυτό σου, το άλμπουμ είναι μια συνεχής πηγή θετικότητας και όμορφων συναισθημάτων, το οποίο μεταδίδεται από ποικιλία ήχων που περιλαμβάνουν Bossa Nova, Reggaeton, Funk και R&B, δίνοντας έτσι μια συνεχόμενη εναλλαγή και ενδιαφέρον στο άλμπουμ καθώς παράλληλα συνεχίζει η ιστορία να παραμένει γεμάτη θετική ενέργεια.

57. Pete Rock & C.L. Smooth - Mecca and the Soul Brother (1992)

Ο ορισμός του 90s ραπ άλμπουμ κυρία μου. Jazz samples, ξερά drums, άπειρο wordplay και socially conscious ρίμες, σε ένα άλμπουμ που δε φοβάται να πάρει το χρόνο που χρειάζεται, με το συντομότερο κομμάτι εκ των 16 να βρίσκεται κάπου στα 3:57. Παρά το ότι ο Pete Rock και ο C.L. Smooth είναι υποτιμημένοι στον κόσμο του ραπ, τόσο ως μονάδες, όσο και ως δίδυμο, το άλμπουμ αυτό δικαίως τους χαρίζει μια θέση στο πάνθεον. Αυτό γιατί οι 2 καλλιτέχνες δουλεύουν εξαιρετικά με τον Pete Rock να έχει φτιάξει κάθε κομμάτι σε αυτό το δίσκο με τη χαρακτηριστική 90s jazzy ατμόσφαιρα, ενώ ο C.L. Smooth έχει γράψει καταπληκτικές ρίμες και χειρίζεται κάθε beat όπως ακριβώς του αξίζει, πατώντας πάνω σε κάθε τι που του δίνει ο Pete χωρίς να χρειάζεται μισή ανάσα. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

56. A Tribe Called Quest - Midnight Marauders (1993)

Last and definitely not least από τη δισκογραφία του αγαπημένου συγκροτήματος. Είμαι από τους ανθρώπους που συμφωνούν ότι σε αυτό εδώ το άλμπουμ, οι ATCQ τελειοποιούν τον ήδη πανέμορφο ήχο που είχαν βρει στο Low End Theory και φτάνουν ένα ζενίθ που λίγα συγκροτήματα γενικά μπορούν να φτάσουν. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες καθώς ένα εκ των μελών του συγκροτήματος έφυγε όσο φτιαχνόταν ο δίσκος, έχουμε την απογείωση του χαλαρού και συνάμα τόσο έντονα ευχάριστου Jazz ήχου που τους χαρακτηρίζει, καθώς και ρίμες τόσο socially conscious όσο και γεμάτες από το ξεκαρδιστικό wit που έχει το συγκρότημα, σε μια σχεδόν τέλεια ισορροπία και δημιουργώντας απίστευτα vibes, σε ένα άλμπουμ που έχει κυριολεκτικά κάτι για όλους.

55. Flying Lotus - Until The Quiet Comes (2012)

O Flying Lotus είναι ένας από τους καλλιτέχνες που με δυσκόλευαν να ακούσω όταν πρωτοήρθα σε επαφή μαζί τους. Αυτό είναι το άλμπουμ που μου άλλαξε τη γνώμη. Τo Until The Quiet Comes είναι ένα υπέροχο ηλεκτρονικό τζαζ άλμπουμ στο οποίο ο Flying Lotus επί της ουσίας μας κάνει ένα πολύ όμορφο ταξίδι στον κόσμο των ονείρων του, με τραγούδια που είναι έτσι δομημένα ώστε να θυμίζουν σκόρπιες εικόνες που βλέπουμε, κομμάτια αναμνήσεων τόσο από άτομα όσο και από στιγμές, συμβολίζοντας τέλεια το χάος των ονείρων. Και αυτό γίνεται όχι μέσα από έναν ιδιαίτερα έντονο δίσκο, αλλά με χαλαρές, προφανώς ονειρικές μελωδίες που όμως δε χάνουν κάτι από τεράστια ποικιλία σε ήχο και επίπεδα μουσικής τα οποία ένα όχι τόσο εκπαιδευμένο αυτί ίσως και να μην πιάνει, αλλά το ταξίδι το οποίο συνθέτουν, είναι πραγματικά πανέμορφο.

54. Travis Scott - Astroworld (2018)

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Μιλάμε ίσως για τον καλύτερο τραπ δίσκο όλων των εποχών. Όμως το Astroworld δε βρίσκεται εδώ μόνο γι'αυτό. Για'μένα αυτός ο δίσκος έχει τεράστα σημασία. Αφ'ενός πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους δίσκους τόσο κριτικά, όσο και εμπορκά, δείχνοντας πλέον την απόλυτη κυριαρχία του ραπ και δη της τραπ στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα και την αποδοχή της από άπαντες. Από την άλλη όμως είναι ένας δίσκος που παρά το καλλιτεχνικό του merit, δεν πάσχει από mainstream συμβιβασμούς, από ξεκάθαρα εμπορικό σχεδιασμό σε πολλά κομμάτια και ίσως το περιεχόμενο εν τέλει δεν είναι τόσο καλό όσο νομίζουμε. Ακριβώς όπως ένα λούνα παρκ, πάνω στο οποίο βασίζεται και το concept του άλμπουμ.

53. Tyler, The Creator - Flower Boy (2017)

Ένα πάρα πολύ σημαντικό άλμπουμ για τη ραπ, καθώς είναι η πρώτη φορά που ένας ράπερ κάνει come out πάνω σε δίσκο. Το Flower Boy είναι μια τεράστια αλλαγή στον ήχο του Tyler, μιας και έχουμε στροφή από τα επιθετικά, σκοτεινά beats και τους ακόμα πιο ακραίους στίχους, σε πολύ πιο ήρεμα, jazz και soul inspired κομμάτια και πολύ πιο ευαίσθητους προσωπικούς στίχους που αφορούν τον ίδιο και τα συναισθήματά του, με μια ωριμότητα που δεν είχε ξαναδείξει μέχρι αυτό το δίσκο. Το αποτέλεσμα είναι ένας ηχητικά γλυκός, στιχουργικά ευαίσθητος δίσκος με ένα φοβερό range από guests να τον πλαισιώνουν, καθώς ο Tyler μας δείχνει για πρώτη φορά αυτήν την εκδοχή του εαυτού του.

52. Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city (2012)

Το άλμπουμ που έβαλε τον Kendrick Lamar στο χάρτη ως ένα τρανταχτό όνομα στο ραπ. Πρόκειται για μια περίτεχνα αφηγημένη ιστορία που δείχνει τις εμπειρίες του Kendrick μεγαλώνοντας στο Compton και το πως αυτές τον οδήγησαν στο να πάρει την απόφαση να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ζωής του gangster. Έχοντας όχι μόνο εξαιρετικά non-linear κιόλας storytelling κομμάτια (όπως το απίστευτο The Art Of Peer Pressure), αλλά και κομμάτια που συνεισφέρουν στο narrative χωρίς να προχωράνε την ιστορία άμεσα (Bitch Don't Kill My Vibe και Poetic Justice) η ιστορία του Kendrick δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κλασικότερα rap album όλων των εποχών και αποτελεί must για κάθε φίλο της ραπ.

51. Pink Floyd - Animals (1977)

Άλλο ένα progressive rock αριστούργημα από το αγαπημένο μου συγκρότημα. Εδώ έχουμε ένα δίσκο γεμάτο πολιτική οργή και κριτική για το καπιταλιστικό σύστημα και τα πολιτικά δρώμενα της Βρετανίας των 70s, εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από τη "Φάρμα των Ζώων" του George Orwell. Έτσι και εδώ έχουμε τις παρομοιώσεις διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων με ζώα μέσα από το βιβλίο σε 3 υπέροχες σουίτες των 10+ λεπτών με το συγκρότημα να είναι στα καλύτερα του. Σε συνδυασμό με τα υπέροχα αισιόδοξα κομμάτια που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο (Pigs On The Wing Pts 1&2) και δημιουργούν μια πολύ όμορφη αντίθεση με τον υπόλοιπο οργισμένο και απαισιόδοξο δίσκο, φτιάχνοντας έτσι, έναν εξαιρετικό και πολύ σπουδαίο δίσκο.

Τοπ 100: 70-61

Το κλασικό ίντρο της σειράς αυτής, υπό το πέπλο της τρέχουσας επικαιρότητας είναι αταίριαστο και ασήμαντο. Όσο τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν σκατά, ένα από τα λίγα που μπορούμε να κάνουμε είναι να επικεντρωθούμε στα πράγματα που αγαπάμε. Μπορείτε να βρείτε τα άλμπουμ των θέσεων 100-91 εδώ, τα άλμπουμ 90-81 εδώ. και τα άλμπουμ 80 έως 71 εδώ.

70. Noname - Telefone (2016)

Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που αφήσαμε την προηγούμενη λίστα, το Telefone είναι το πρώτο mixtape της Noname. Το έχω μία θέση πιο πάνω διότι αφενός είναι πιο ενδιαφέρον από θέμα παραγωγών, έχει υπάρξει περισσότερος πειραματισμός και έχουν εμπλακεί περισσότερα ονόματα. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα η ίδια η Noname να δείχνει πολύ μεγαλύτερο range στιχουργικά αλλά και στα flows που χρησιμοποιεί, δείχνοντας έτσι με μεγαλύτερη πληρότητα το ταλέντο της. Από εκεί και πέρα η θεματική αυτού του mixtape μας επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα την ίδια, καθώς μας αφηγείται τις ιστορίες του πως είναι να μεγαλώνεις σε μια πόλη όπως το Σικάγο, τις χαρούμενες παιδικές στιγμές της, το πως ό,τι έχει περάσει την έχει επηρεάσει και πως προσπαθεί να το διαχειριστεί, θίγοντας τα πάντα από τους θανάτους φίλων, μέχρι τις εκτρώσεις.

69. Vince Staples - Vince Staples (2021)

Nice. Eρχόμαστε σε ένα άλμπουμ ολόφρεσκο και από τα αγαπημένα μου releases της χρονιάς που μας πέρασε. Στο ομότιτλο αυτό άλμπουμ ο Vince o Staples κάνει μια υπέροχη αποδόμηση του Gangsta rap και του σχετικού lifestyle και πως το να κυνηγάς τους στόχους του, εν τέλει δεν αποδίδει σε πλούτη και επιτυχίες, αλλά σε περισσότερο πόνο, θλίψη και τραύματα, σωματικά και ψυχικά. Σε συνδυασμό με τις λιτές αλλά συνεπείς σε ύφος παραγωγές του Kenny Beats, έχουμε ένα άλμπουμ που σε 22 μόλις λεπτά, σαν να βλέπεις μια ταινία μικρού μήκους, που διαλύει την εύκολα μεταδιδόμενη ψευδαίσθηση του gangsta rap lifstyle.

68. A Tribe Called Quest - We got it from Here... Thank You 4 Your Service (2016)

Το τελευταίο άλμπουμ των A Tribe Called Quest, 16 χρόνια μετά από το "The Love Movement" και ένα άλμπουμ που επηρεάστηκε από το θάνατο του Phife Dawg 8 περίπου μήνες πριν βγει το άλμπουμ. Ένα αρκετά γλυκόπικρο αντίο στο οποίο το συγκρότημα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, εξετάζοντας την επιτυχία και το ποια είναι η θέση τους στον κόσμο της ραπ, συνεργαζόμενοι με πολλούς από τους ράπερ που ενέπνευσαν (Talib Kweli, Andre 3000, Kanye West, Anderson .Paak & Kendrick  Lamar) με τον κλασικό jazzy ήχο τους. Όμως το άλμπουμ αυτό δεν είναι μόνο ένα αντίο, αλλά και ταυτόχρονα, το γκρουπ είναι στην πιο επιθετική πολιτικά φάση του, σχολιάζοντας με αφορμή την τότε εκλογή του Donald Trump ως πρόεδρος, τα διάφορα προβλήματα που στοίχειωναν και συνεχίζουν να στοιχειώνουν την Αμερική.

67. Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

Είναι οι Pink Floyd το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών; Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω σίγουρα ναι. Ενώ το άλμπουμ αυτό τα μέλη του συγκροτήματος το απεχθάνονται, εγώ προσωπικά το βρίσκω ιδιαίτερα όμορφο. Το ομότιτλο τραγούδι είναι απλά μαγικό, το "If" είναι ένα πανέμορφο ποίημα αφιερωμένο στον Sid Barrett, το "Summer '68" είναι ένα εντυπωσιακά ειλικρινές τραγούδι για την εποχή που γράφτηκε, το "Fat Old Sun" είναι κλασική μαγεία David Gilmour και το "Alan's Psychedelic Breakfast" είναι πολύ έξυπνο, ως κομμάτι που απλά χτίζεται γύρω από έναν από έναν stage hand τύπο να περιγράφει το τι πρωινό του αρέσει να δοκιμάζει κάθε πρωί. Μπορεί να μην είναι από τα πιο εμβληματικά έργα του συγκροτήματος, αλλά το βρίσκω όμορφο και δημιουργικό.

66. ScHoolboy Q - Blank Face LP (2016)

Στη δεύτερη εμφάνιση του Q στη λίστα έχουμε ένα άλμπουμ το οποίο μοιάζει πάρα πολύ με αυτό του Vince Staples στη θέση 69 (nice). Πρόκειται για άλλο ένα άλμπουμ που σε μεγάλο βαθμό έχει αυτήν την ενδοσκόπηση που ερευνά τη ματαιότητα του gangsta rap lifestyle. Η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι ότι αντί για ένα σύντομο και to the point άλμπουμ, έχουμε 72 λεπτά στα οποία ο ScHoolboy Q βουτάει στην απόλυτη παράνοια, έχοντας διάφορα στυλ παραγωγών από κλασικά gangsta rap bangers μέχρι ψυχεδελικά κομμάτια και με ένα αρκετά τίμιο supporting cast (Kanye West, Vince Staples, SZA, Anderson .Paak και Miguel μεταξύ άλλων), δημιουργείται ένα πολυποίκιλο, περίπλοκο και σίγουρα απολαυστικό gangsta rap άλμπουμ που δένει τόσο απρόσμενα καλά.

65. J Dilla - The Shining (2006)

O J Dilla ήταν, είναι και θα είναι ένας από τους καλύτερους beatmakers στην ιστορία του hip-hop. Το Shining είναι απλά άλλη μια επιβεβαιώση αυτού. Πρόκειται για ένα μουσικά υπέροχο άλμπουμ, στο οποίο ραπάρει τόσο ο Dilla, όσο και οι περισσότεροι αγαπημένοι συνεργάτες του (Busta Rhymes, Madlib, Common, Pharoahe Monch, Black Thought κλπ.), με beat αφενός σχεδιασμένα για να βγάζει ο κάθε ράπερ τον καλύτερο του εαυτό, αφετέρου με απίστευτη sampling δουλειά που περιλαμβάνει δουλειές του πατέρα της Ιταλικλής disco Giorgio Moroder, Public Enemy και μέχρι και ένα γαμημένο Kazoo Orchestra. Είναι το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του J Dilla το 2006 και είναι πραγματικά ένας φόρος τιμής στον ίδιο και στους ανθρώπους που ενέπνευσε με τη μουσική του.

64. Pink Floyd - Meddle (1971)

Έπειτα από το Atom Heart Mother έρχεται ένα άλμπουμ που αποτελεί τη μετάβαση των Pink Floyd σε υπέρτατο Progressive Rock συγκρότημα. Γεμάτο από πρωτοποριακούς για την εποχή πειραματισμούς το άλμπουμ περιλαμβάνει ένα diss track στο "One Of These Days", έναν πολύ γλυκό φόρο τιμής (με ηχογραφημένους οπαδούς Liverpool) στο "Fearless", μια ερωτική ιστορία στο "San Tropez" και το χιουμοριστικό "Seamus". Από το "A Pillow Of Clouds" αρχίζει και φαίνεται μια πιο υπαρξιακή στροφή στους στίχους του συγκροτήματος, συνοδευόμενο από ένα πολύ ιδιαίτερο ηχόχρωμα. Αυτό παίρνει την τελική του μορφή στο "Echoes", ένα απίστευτο μουσικό αριστούργημα 23 λεπτών, το οποίο κλείνει αριστοτεχνικά το δίσκο, όντας ένα από τα πολλά progressive rock έπη που θα έρθουν στη συνέχεια της καριέρας του.

63. Saint Pepsi - HIT VIBES (2013)

Κατ'εμέ το καλύτερο vaporwave άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει. Η προσθήκη future funk στοιχείων, δηλαδή πιο upbeat samples και μίξεις σε σχέση με το πιο μελαγχολικό συνήθως ύφος της vaporwave, κάνει το άλμπουμ ένα πάρα πολύ εύκολο άκουσμα, καθώς και φοβερά ευχάριστο στον ακροατή. Μένοντας πιστός στις αρχές της vaporwave, ο Saint Pepsi εδώ έχει κάνει άψογη δουλειά με το sampling που μεταξύ άλλων βασίζεται σε Ιαπωνική Ποπ. Έτσι αυτό που γίνεται είναι ότι αντί για την απροσδιόριστης νοσταλγίας που δημιουργεί η vaporwave εξ'αρχής, έχουμε εδώ ένα αίσθημα αισιοδοξίας για ένα παρελθόν που το ζήσαμε και ας μην υπήρξε έτσι και για ένα μέλλον που ίσως να ξαναείναι τόσο ξέγνοιαστο και ευχάριστο.

62. Chance The Rapper - Acid Rap (2013)

Ένα από τα πιο διάσημα και πετυχημένα mixtapes στο ραπ, το Acid Rap είναι ένας δίσκος στον o Chance The Rapper θέλει να κάνει τα πάντα. Και η φιλοδοξία του αυτή συνδυάζεται με την ακόρεστη όρεξη του ίδιου να δημιουργήσει και το αποτέλεσμα μας οδηγεί εδώ. Πληθώρα από κλασικά τζαζ και hip-hop samples αποτελούν το χαλί για ρίμες τόσο από τον ίδιο όσο και από τους guests του δίσκου με θέματα που μπορεί να κυμαίνονται από τα πολύ βαριά όπως οι πρόωροι θάνατοι φίλων και η έντονη βία στο Σικάγο, μέχρι το πόσο ωραίες ήταν παλιές παιδικές σειρές όπως το Rugrats. Ένα mixtape που καταφέρνει να είναι βαθύ, χωρίς να γίνεται όμως βαρύ, ένα ψυχεδελικό ταξίδι, του οποίου η ασταμάτητη ενέργεια ανά πάσα στιγμή, σε παρασύρει να μπεις στο vibe του.

61. Earl Sweatshirt - Doris (2013)

To πρώτο album του Earl Sweatshirt είναι μέχρι και σήμερα το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία του. Ηχητικά είναι ίσως το πιο προσβάσιμο άλμπουμ του δεδομένου ότι τους δικούς του πειραματισμούς, δουλεύει με ένα εξαιρετικό ρόστερ από παραγωγούς (Neptunes, Alchemist, RZA, Samiyam, ενώ το χεράκι τους έχουν βάλει και Frank Ocean και Tyler, The Creator). Στιχουργικά ωστόσο έχουμε ήδη μια απίστευτα δυνατή εμφάνιση από τον Earl με απίστευτα περίπλοκο στίχο και rhyming patterns, τα οποία χρησιμοποιούνται για να μας περιγράψει ο Earl τη δική του πολύ ιδιαίτερη ιστορία και τα άγχη, τους φόβους και τα συναισθήματα που του έχει προκαλέσει μέσα από τα βιώματα τόσο του ίδιου, όσο και ενός ιδιαίτερα εκλεκτού καστ φίλων (Tyler, The Creator, Vince Staples, Domo Genasis, Mac Miller).