Έχουν γραφτεί πολλά για την πανδημία και όσο αυτό το μαρτύριο δε σταματάει να σέρνει το άσχημο κουφάρι του πάνω από τα κεφάλια μας και να μας κάνει καθόλου γλυκό και σίγουρα όχι συναινετικό έρωτα, θα γράφονται ακόμα περισσότερα. Με αφορμή ένα από τα λίγα silver linings αυτής της καταραμμένης χρονιάς, δηλαδή τις πολύ ωραίες κυκλοφορίες μουσικής, ιδίως στο χώρο της ραπ, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή τη σειρά άρθρων που θα μας συντροφεύσουν... όσο μας συντροφεύσουν τέλος πάντων, που αφορούν τους 100 αγαπημένους μου δίσκους έβερ. Μπορείτε να βρείτε τα άλμπουμ των θέσεων 100-91 εδώ. Σήμερα λοιπόν πάμε να δούμε τα άλμπουμ από τις θέσεις 90 έως 81.
90. Kid Cudi - Man On The Moon: The End Of Day (2009):
Άλλο ένα άλμπουμ ορόσημο για το χιπ-χοπ. Το άλμπουμ αφηγείται την ιστορία ενός μοναχικού ατόμου που ονειρεύεται να κάνει επιτυχία και χρησιμοποιεί ναρκωτικά για να ηρεμήσει τον εαυτό του από τους έντονους φόβους και τις ανασφάλειες και εμείς σαν ακροατές τον ακολουθούμε μέσα από αυτό του το ταξίδι καθώς εξερευνεί themes κυρίως ψυχικής υγείας (κάτι πολύ πρωτοποριακό για το 2009 που κυκλοφόρησε ο δίσκος) σχετικά με κατάθλιψη, παράνοια, άγχος και μοναξιά αλλά και θέματα που συνδέονται άρρηκτα με τη ζωή ενός καλλιτέχνη όπως είναι οι εθισμοί, οι ανθρώπινες σχέσεις και η φήμη. Πέραν του ότι η φύση της ιστορίας που αφηγείται ο δίσκος είναι από τις αγαπημένες μου να ακούω, ο Kid Cudi έχει έναν πραγματικά μοναδικό τρόπο να μεταφέρει τα συναισθήματα του και αυτό κάνει το δίσκο πολύ δυνατό, αν όχι μερικές φορές overwhelming. Σίγουρα πάντως είναι ένα ταξίδι που αξίζει φουλ την ευκαιρία να τον ακούσει κανείς.
89. Silk Sonic - An Evening With Silk Sonic (2021):
Η πρώτη κυκλοφορία του 2021 στη λίστα και πρόκειται για τη συνεργασία ενός σχετικά unlikely διδύμου, του Anderson .Paak που είδαμε και στο προηγούμενο άρθρο και του Bruno Mars. Το άλμπουμ είναι ένα homage στη μουσική των 60s και των 70s και πιο συγκεκριμένα στα διάφορα RnB, Funk και Soul άσματα των 2 αυτών δεκαετιών, με αποτέλεσμα ένα πολύ ωραίο άκουσμα, σύντομο μεν αλλά γεμάτο με ευχάριστα κομμάτια που είναι όχι μόνο μουσικά άρτια αλλά και εκφράζουν τέλεια την εποχή στην οποία γίνεται το homage αυτό, σε μόλις 31 λεπτά συνολικής διάρκειας.
88. Baby Keem - The Melodic Blue (2021):Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι από εκείνα που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με κέρδισε άμεσα. Ένα άλμπουμ του οποίου η παραγωγή έχει γίνει από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, με πολύ ωραίες αναφορές στους μουσικούς που τον έχουν εμπνεύσει (πχ τα κομμάτια issues, 16 και scars που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι στο 808s & Heartbreaks του Kanye) και μεγάλη μουσική και θεματική ποικιλία, αποτελέι ένα quintessential new-school rap album. Το κυριότερο στοιχείο που με κέρδισε εδώ, είναι ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί τα tracks ιδίως από το range brothers μέχρι το durag activity με φοβερές αναλαγές μεταξύ bangers και πιο ήρεμων vibey κομματιών, κάνοντας το μια πολύ δυνατή ακουστική εμπειρία.
87. System Of A Down - Hypnotize (2005)
Η δεύτερη εμφάνιση των System Of A Down στη λίστα, είναι και το άλμπουμ που για εμένα πάει τη φάση τους ένα βήμα πάρα πέρα. Ο οξυδερκής και εύστοχος πολιτικός στίχος είναι ακόμα εκεί, αλλά σε αυτό το άλμπουμ συνοδεύεται από τα πιο γρήγορα και επιθετικά ριφφάκια και ενορχηστρώσεις, δίνοντας έτσι ακόμα καλύτερα την ένταση της θεματικής. Ταυτόχρονα όμως το συγκρότημα εδώ καταπιάνεται και με πιο εσωτερικά και υπαρξιακά ζητήματα, χωρίς την τόση ένταση και οργή που πολλές φορές χαρακτηρίζει τη μουσική. Αυτή η αντίθεση ακριβώς, είναι που κάνει το συγκεκριμένο δίσκο, τον αγαπημένο μου από System Of A Down.
86. Thundercat - It Is What It Is (2020)
Θα μπορούσα απλά να πω πως αυτή είναι μια πολύ καλή δουλειά του καλύτερου εν ζωή μπασίστα αυτή τη στιγμή και να το αφήσω εδώ. Η ομορφιά αυτού του δίσκου είναι ότι πρακτικά είναι ένα μουσικό coping mechanism, που ασχολείται με τον πόνο, την απώλεια και πως αυτά έρχονται στη ζωή μας, πως τα αντιμετωπίζουμε (υγειώς και μη) και πως εν τέλει καταλήγουμε να ζούμε μαζί τους. Με την κλασικά υπέροχη διαστημική Jazz/Funk/RnB ενορχήστρωση και το χαρακτηριστικό του χιούμορ, ταξιδεύουμε μαζί με τον Thundercat σε θέματα όπως ανεκπλήρωτοι έρωτες, υπαρξιακές κρίσεις, μεθυσμένα benders που προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση και την απώλεια αγαπημένων προσώπων (όπως το υπέροχο tribute που γίνεται στον Mac Miller στα τελευταία κομμάτια του δίσκου).
85. The Weeknd - Beauty Behind The Madness (2015)
Στην πρώτη σχεδόν αμιγώς ποπ προσθήκη στη λίστα, έχουμε τον πολυαγαπημένο μου Weeknd. Ο δίσκος αυτός αντιπροσωπεύει πολύ ωραία μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα του κατά την οποία ο ίδιος κάνει επιτέλους το άλμα στο mainstream με μπόλικα ποπ κομμάτια ιδιαίτερα mainstream ύφους και πολύ πιο upbeat σε διάθεση. Παράλληλα όμως σε αρκετά ακόμα κομμάτια διατηρείται το κλασικό σκοτεινό και διεστραμμένο ύφος που έκανε τον Weeknd το όνομα που είναι σήμερα. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τις φοβερές παραγωγές από καλλιτέχνες όπως ο Kanye West στο Tell Your Friends και ο Labrinth στο Losers και έχουμε έναν πολύ ωραίο Pop/RnB δίσκο που δείχνει το άπειρο versatility του Weeknd στο να κατακτά πολλά διαφορετικά είδη με το δικό του μοναδικό τρόπο.
84. Do Make Say Think - Stubborn Persistent Illusions (2017)
Μέχρι τώρα έχω γράψει για άλμπουμ με τα οποία με κάποιον τρόπο συνδέομαι και έχω αγαπήσει προσωπικά. Αυτό το άλμπουμ διαφέρει, διότι είναι ένα άλμπουμ που μου πρότειναν μεταξύ άλλων οι αδελφικοί μου φίλοι, στην προσπάθεια να με κάνουν να εκτιμήσω την Post Rock, ένα είδος το οποίο πολύ δύσκολα έχει καταφέρει να μου αρέσει. Εδώ όμως, θες οι psychedelic ρίζες του συγκροτήματος που μεταφράζονται σε πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια, θες τα πολύ φρέσκα jazz drums, συνθέτουν ένα άλμπουμ το οποίο σε προσκαλεί να χαθείς σε αυτές ακριβώς τις ξεροκέφαλες, επίμονες, ψευδαισθήσεις. Είναι πάντα όμορφο να μοιράζεσαι μουσική με τους ανθρώπους που αγαπάς και τέτοιοι δίσκοι να αντικατοπτρίζουν τους δεσμούς αυτούς.
83. Queens Of The Stone Age - Villains (2017)
Μου αρέσει πολλές φορές το στοιχείο που έχουν πολλά συγκροτήματα να διατηρούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά ενώ παράλληλα πειραματίζονται με τη μουσική τους. Αυτό το κάνουν εδώ οι QOTSA άψογα με το να παίζουν πολύ πιο upbeat από κάθε άλλη φορά, χάρη και στη συνεισφορά του Mark Ronson στην παραγωγή. Παράλληλα θεματικά το άλμπουμ κινείται στα γνωστά εσωτερικά μονοπάτια, με που έχουν να κάνουν είτε με την τοξικότητα των σχέσεων, είτε με το πόσο ευάλωτο μπορεί να δείξει κάποιο άτομο απέναντι στον κόσμο, είτε με τη μάταιη προσπάθεια να διατηρηθεί η νεότητα κάποιου για να μην περάσει στην κοινωνική αφάνεια.
82. Jaylib - Champion Sound (2003)
Αυτό το άλμπουμ είναι από τα πιο fun και απρόσμενα collabs που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Από μόνοι τους ο J Dilla και ο Madlib είναι από τους καλύτερους αν όχι οι 2 καλύτεροι beatmakers που έχουν περάσει από το χιπ-χοπ. Το συνδυαστικό τους λοιπόν άλμπουμ είναι επί της ουσίας κομμάτια στα οποία ο ένας παρέχει τα beat και ο άλλος τους στίχους, το οποίο δουλεύει πολύ καλά κι ας σπάει τον δίκαια θεσμοθετημένο κανόνα του ραπ, ότι ο παραγωγός δεν ραπάρει. Οπότε μιλάμε για δύο από τους καλύτερους παραγωγούς να γράφουν μπιτάρες και να περνάνε καλά χώνοντας ευχάριστους αν όχι πεζούς στίχους και αυτό είναι υπεραρκετό για έναν πολύ όμορφο δίσκο.
81. Macintosh Plus - Floral Shoppe (2011)
Η πρώτη γυναικεία προσθήκη στη λίστα και ένα πολύ influential album, διότι θεωρείται το άλμπουμ που έκανε διάσημη τη Vaporwave σαν είδος, περιλαμβάνοντας όλα τα καίρια χαρακτηριστικά της. 70s, 80s και 90s pop κομμάτια και soundtracks από παιχνίδια, περνάνε μια ιδιόμορφη παραποίηση στην οποία γίνονται τέρμα αργά, δέχονται μπόλικο reverb και distortion λες και είναι κασσέτες ξεχασμένες σε κάποιο πατάρι, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα απίστευτο αίσθημα νοσταλγίας για πράγματα που υπήρξαν και για ένα μέλλον που δε θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνο από τις παραλλαγές αυτές των τραγουδιών που ήδη υπάρχουν. Αυτό ακριβώς δηλαδή που αποσκοπεί να κάνει η Vaporwave.
89. Silk Sonic - An Evening With Silk Sonic (2021):
Η πρώτη κυκλοφορία του 2021 στη λίστα και πρόκειται για τη συνεργασία ενός σχετικά unlikely διδύμου, του Anderson .Paak που είδαμε και στο προηγούμενο άρθρο και του Bruno Mars. Το άλμπουμ είναι ένα homage στη μουσική των 60s και των 70s και πιο συγκεκριμένα στα διάφορα RnB, Funk και Soul άσματα των 2 αυτών δεκαετιών, με αποτέλεσμα ένα πολύ ωραίο άκουσμα, σύντομο μεν αλλά γεμάτο με ευχάριστα κομμάτια που είναι όχι μόνο μουσικά άρτια αλλά και εκφράζουν τέλεια την εποχή στην οποία γίνεται το homage αυτό, σε μόλις 31 λεπτά συνολικής διάρκειας.
88. Baby Keem - The Melodic Blue (2021):
Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι από εκείνα που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με κέρδισε άμεσα. Ένα άλμπουμ του οποίου η παραγωγή έχει γίνει από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, με πολύ ωραίες αναφορές στους μουσικούς που τον έχουν εμπνεύσει (πχ τα κομμάτια issues, 16 και scars που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι στο 808s & Heartbreaks του Kanye) και μεγάλη μουσική και θεματική ποικιλία, αποτελέι ένα quintessential new-school rap album. Το κυριότερο στοιχείο που με κέρδισε εδώ, είναι ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί τα tracks ιδίως από το range brothers μέχρι το durag activity με φοβερές αναλαγές μεταξύ bangers και πιο ήρεμων vibey κομματιών, κάνοντας το μια πολύ δυνατή ακουστική εμπειρία.
87. System Of A Down - Hypnotize (2005)
Η δεύτερη εμφάνιση των System Of A Down στη λίστα, είναι και το άλμπουμ που για εμένα πάει τη φάση τους ένα βήμα πάρα πέρα. Ο οξυδερκής και εύστοχος πολιτικός στίχος είναι ακόμα εκεί, αλλά σε αυτό το άλμπουμ συνοδεύεται από τα πιο γρήγορα και επιθετικά ριφφάκια και ενορχηστρώσεις, δίνοντας έτσι ακόμα καλύτερα την ένταση της θεματικής. Ταυτόχρονα όμως το συγκρότημα εδώ καταπιάνεται και με πιο εσωτερικά και υπαρξιακά ζητήματα, χωρίς την τόση ένταση και οργή που πολλές φορές χαρακτηρίζει τη μουσική. Αυτή η αντίθεση ακριβώς, είναι που κάνει το συγκεκριμένο δίσκο, τον αγαπημένο μου από System Of A Down.
86. Thundercat - It Is What It Is (2020)
Θα μπορούσα απλά να πω πως αυτή είναι μια πολύ καλή δουλειά του καλύτερου εν ζωή μπασίστα αυτή τη στιγμή και να το αφήσω εδώ. Η ομορφιά αυτού του δίσκου είναι ότι πρακτικά είναι ένα μουσικό coping mechanism, που ασχολείται με τον πόνο, την απώλεια και πως αυτά έρχονται στη ζωή μας, πως τα αντιμετωπίζουμε (υγειώς και μη) και πως εν τέλει καταλήγουμε να ζούμε μαζί τους. Με την κλασικά υπέροχη διαστημική Jazz/Funk/RnB ενορχήστρωση και το χαρακτηριστικό του χιούμορ, ταξιδεύουμε μαζί με τον Thundercat σε θέματα όπως ανεκπλήρωτοι έρωτες, υπαρξιακές κρίσεις, μεθυσμένα benders που προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση και την απώλεια αγαπημένων προσώπων (όπως το υπέροχο tribute που γίνεται στον Mac Miller στα τελευταία κομμάτια του δίσκου).
85. The Weeknd - Beauty Behind The Madness (2015)
Στην πρώτη σχεδόν αμιγώς ποπ προσθήκη στη λίστα, έχουμε τον πολυαγαπημένο μου Weeknd. Ο δίσκος αυτός αντιπροσωπεύει πολύ ωραία μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα του κατά την οποία ο ίδιος κάνει επιτέλους το άλμα στο mainstream με μπόλικα ποπ κομμάτια ιδιαίτερα mainstream ύφους και πολύ πιο upbeat σε διάθεση. Παράλληλα όμως σε αρκετά ακόμα κομμάτια διατηρείται το κλασικό σκοτεινό και διεστραμμένο ύφος που έκανε τον Weeknd το όνομα που είναι σήμερα. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τις φοβερές παραγωγές από καλλιτέχνες όπως ο Kanye West στο Tell Your Friends και ο Labrinth στο Losers και έχουμε έναν πολύ ωραίο Pop/RnB δίσκο που δείχνει το άπειρο versatility του Weeknd στο να κατακτά πολλά διαφορετικά είδη με το δικό του μοναδικό τρόπο.
84. Do Make Say Think - Stubborn Persistent Illusions (2017)
Μέχρι τώρα έχω γράψει για άλμπουμ με τα οποία με κάποιον τρόπο συνδέομαι και έχω αγαπήσει προσωπικά. Αυτό το άλμπουμ διαφέρει, διότι είναι ένα άλμπουμ που μου πρότειναν μεταξύ άλλων οι αδελφικοί μου φίλοι, στην προσπάθεια να με κάνουν να εκτιμήσω την Post Rock, ένα είδος το οποίο πολύ δύσκολα έχει καταφέρει να μου αρέσει. Εδώ όμως, θες οι psychedelic ρίζες του συγκροτήματος που μεταφράζονται σε πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια, θες τα πολύ φρέσκα jazz drums, συνθέτουν ένα άλμπουμ το οποίο σε προσκαλεί να χαθείς σε αυτές ακριβώς τις ξεροκέφαλες, επίμονες, ψευδαισθήσεις. Είναι πάντα όμορφο να μοιράζεσαι μουσική με τους ανθρώπους που αγαπάς και τέτοιοι δίσκοι να αντικατοπτρίζουν τους δεσμούς αυτούς.
83. Queens Of The Stone Age - Villains (2017)
Μου αρέσει πολλές φορές το στοιχείο που έχουν πολλά συγκροτήματα να διατηρούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά ενώ παράλληλα πειραματίζονται με τη μουσική τους. Αυτό το κάνουν εδώ οι QOTSA άψογα με το να παίζουν πολύ πιο upbeat από κάθε άλλη φορά, χάρη και στη συνεισφορά του Mark Ronson στην παραγωγή. Παράλληλα θεματικά το άλμπουμ κινείται στα γνωστά εσωτερικά μονοπάτια, με που έχουν να κάνουν είτε με την τοξικότητα των σχέσεων, είτε με το πόσο ευάλωτο μπορεί να δείξει κάποιο άτομο απέναντι στον κόσμο, είτε με τη μάταιη προσπάθεια να διατηρηθεί η νεότητα κάποιου για να μην περάσει στην κοινωνική αφάνεια.
82. Jaylib - Champion Sound (2003)
Αυτό το άλμπουμ είναι από τα πιο fun και απρόσμενα collabs που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Από μόνοι τους ο J Dilla και ο Madlib είναι από τους καλύτερους αν όχι οι 2 καλύτεροι beatmakers που έχουν περάσει από το χιπ-χοπ. Το συνδυαστικό τους λοιπόν άλμπουμ είναι επί της ουσίας κομμάτια στα οποία ο ένας παρέχει τα beat και ο άλλος τους στίχους, το οποίο δουλεύει πολύ καλά κι ας σπάει τον δίκαια θεσμοθετημένο κανόνα του ραπ, ότι ο παραγωγός δεν ραπάρει. Οπότε μιλάμε για δύο από τους καλύτερους παραγωγούς να γράφουν μπιτάρες και να περνάνε καλά χώνοντας ευχάριστους αν όχι πεζούς στίχους και αυτό είναι υπεραρκετό για έναν πολύ όμορφο δίσκο.
81. Macintosh Plus - Floral Shoppe (2011)
Η πρώτη γυναικεία προσθήκη στη λίστα και ένα πολύ influential album, διότι θεωρείται το άλμπουμ που έκανε διάσημη τη Vaporwave σαν είδος, περιλαμβάνοντας όλα τα καίρια χαρακτηριστικά της. 70s, 80s και 90s pop κομμάτια και soundtracks από παιχνίδια, περνάνε μια ιδιόμορφη παραποίηση στην οποία γίνονται τέρμα αργά, δέχονται μπόλικο reverb και distortion λες και είναι κασσέτες ξεχασμένες σε κάποιο πατάρι, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα απίστευτο αίσθημα νοσταλγίας για πράγματα που υπήρξαν και για ένα μέλλον που δε θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνο από τις παραλλαγές αυτές των τραγουδιών που ήδη υπάρχουν. Αυτό ακριβώς δηλαδή που αποσκοπεί να κάνει η Vaporwave.
