Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Αυτή τη φορά θα ξεφύγουμε από τον φανταστικό κόσμο των κόμιξ μιας και η έμπνευση για το σημερινό άρθρο αποτελεί η (παρά το κουλτουριάρικο και γεμάτο προκαταλήψεις όνομα της) υπέροχη ταινία, "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" ή "Dead Poet Society" για όσους επιθυμούν να ψάξουν και να δουν την ταινία.

Πρώτα ας δούμε την υπόθεση της ταινίας.

Σε ένα ακριβό οικοτροφείο των ΗΠΑ ξεκινάει μια νέα χρονιά. Η μεγάλη αλλαγή είναι ο νέος καθηγητής λογοτεχνίας John Keating (Robin Williams) ο οποίος ακολουθεί "ανορθόδοξες" μεθόδους διδασκαλίας, κάνοντας τα παιδιά να αγαπήσουν το μάθημα της λογοτεχνίας και ενθαρρύνοντας τα να ξεπεράσουν τις ανησυχίες τους και να αγκαλιάσουν τα όνειρα τους. Μια παρέα νεαρών μαθητών (Robert Sean Leonard, Ethan Hawke, κ.α.) βρίσκουν το λεύκωμα του από τον καιρό που ο ίδιος ήταν μαθητής και μαθαίνουν για τον κύκλο των χαμένων ποιητών, μία λέσχη όπου όλα της τα μέλη ασπάζονται τις νοοτροπίες και τις απόψεις ποιητών και τις εφαρμόζουν στη ζωή τους κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με τη διεύθυνση του σχολείου, άλλα σχολεία, αλλά και τους ίδιους τους γονείς.

Πάνω κάτω αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας (δεν έχω πει τα σημαντικότερα πρέπει να τα δείτε) και ας περάσουμε στην ουσία. Το μήνυμα. Carpe diem. Μια φράση τόσο δυνατή και ουσιώδης, που έχει γίνει μεγαλύτερο κλισέ και από τις ζακέτες Adidas. Άδραξε τη μέρα. Ρούφα το μεδούλι της ζωής όπως λέει ο όρκος των χαμένων ποιητών. Μα μην πνιγείς με το κόκκαλο. Φυσικά και πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρον (hello) αλλά όχι και να ξεφεύγεις. Δεν πάει να πει πως επειδή δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο, πρέπει να πάρεις 20 μυτιές κόκκα μονοκοπανιά. Τότε σίγουρα δε θα σου ξημερώσει αύριο (ξαναhello). Μα δεν πρέπει να κωλώνουμε. Οι ευκαιρίες είναι μοναδικές και άμα δε ρισκάρεις δε θα μάθεις ποτέ αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις. Απόλαυσε τα πράγματα και μάθε να ξεφεύγεις από οτιδήποτε σε καταπιέζει και σε βασανίζει. 

Ωραία πράγματα.

Μα δε σταματάμε εδώ. Η ταινία δίνει κι άλλη τροφή για σκέψη. O Robin Williams δίνει την ιδέα ενός καθηγητή που αποτελεί πρότυπο. Κάνει λογοτεχνία ένα μάθημα που στην Ελληνική Παιδεία ερμηνεύεται ως εξής: "Είμαι ο καθηγητής σας και γαμάω οπότε θα διαβάζουμε τα κείμενα που γουστάρω και θα πρέπει να μάθετε τη γνώμη μου απ'έξω για να σας περάσω τάξη" WRONG! Ο αγαπητός καθηγητής Keating διδάσκει λογοτεχνία όπως πρέπει. Αφήνει τους μαθητές να δουν τα κείμενα από την οπτική τους και να τα ερμηνεύσουν όπως εκείνοι θέλουν, προτρέποντας τους να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ουτοπία. Φυσικά στην Ελλάδα δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Μα όπως όλα στο χέρι μας είναι. Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, αυτοί που έχουν τη δύναμη ίσως πρέπει να το κάνουμε εμείς(Carpe Diem).

Θα πήγαινα παρακάτω αλλά η ταινία είναι ταινία. Ο καθένας μας ερμηνεύει τα πράγματα διαφορετικά με το δικό του μοναδικό τρόπο. Γι'αυτό θα κλείσουμε εδώ και ο καθένας ας βρει το δικό του τρόπο να κάνει τον κόσμο καλύτερο.