Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Αρμονία

Δεν είναι γαμάτα στις 6 το πρωί; Είναι. Και το λες αυτό στην Αθήνα. Όταν μένεις σε δωμάτιο 2x3 με το μπαλκόνι του γείτονα σε απόσταση αναπνοής. Φαντάσου λοιπόν να το λες αυτό σε ένα σπίτι στο βουνό βλέποντας τις πρώτες ακτίνες του ηλίου να λάμπουν ανάμεσα στα δέντρα.

Δεν ήταν γαμάτα εκείνα τα απογεύματα στο φροντιστήριο που έβλεπες εκείνα τα τρελά χρώματα στον ουρανό έξω από το παράθυρο αντί να προσέχεις στη φυσική; Φαντάσου αυτά τα χρώματα να τα βλέπεις πάνω στη θάλασσα ενώ ο ήλιος κρύβεται μέσα στο νερό.

Η φύση μας δίνει τόσο όμορφες εικόνες. Το κατάλαβα πριν από κάνα μήνα που έκανα περίπατο στο φαράγγι του Βουραϊκού στα Καλάβρυτα. Σκέφτηκα πόσο πιο όμορφα ένιωσα στις 5 ώρες περπατήματος εκεί απ'ότι σε άπειρες ώρες περιπλανήσεων στην Αθήνα, ακόμα και στα ωραία της μέρη.

Μεγάλο σημάδι για την κατάντια του ανθρώπου αυτό. Ζούμε σε έναν πανέμορφο κόσμο και δε διστάζουμε να δημιουργούμε είτε από την αρχή είτε με τις παρεμβάσεις μας, άσχημες τσιμεντουπόλεις, κακά ρυμοτομημένες, βρώμικες και διαλυμένες από το πέρασμα των χρόνων. Γιατί; Για χρήμα. Για φουσκωμένα εγώ. Για υποτιθέμενη υστεροφημία που δεν έρχεται. Για συμφέροντα. Δε ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο μέσα στον όποιον υπάρχουμε. Και αυτό μας χτυπάει μέσα μας.

Γιατί σκέψου πόσο θα έβριζες κάθε πρωί αν αντί για την Πατησίων κατέβαινες έναν καταπράσινο λόφο; Η πέρναγες από ένα πυκνό δάσος; Αν το πρωί αντί να ξυπνάς από κομπρεσέρ και φωνές, ξύπναγες από παφλασμούς κυμάτων. Αν ξέρεις πως θα γυρίσεις από τη δουλειά και θα πας κατευθείαν για μια βουτιά στη θάλασσα να ξεδώσεις.

Όταν η πόλη είναι άσχημη, μας κάνει άσχημους. Στο περιέγραψα πως είναι. Υπάρχει πολύ μίσος, μιζέρια και σκοτάδι στην καθημερινότητά μας. Σε μια άσχημη πόλη η ζωή γίνεται άσχημη. Όχι πως πάντα ένα πιο όμορφο τοπίο βοηθάει. Απλά πιστεύω ότι σου κάνει καλό όταν έχεις μάθει να ζεις σε αυτό το χάλι. Γι'αυτό δε θέλω ντε και καλά να σε πείσω αυτή τη φορά. Γι'αυτό δε θέλω να βγάλω χολή αυτή τη φορά. Δε χωράει άλλο στη ζωή μας.

Θεωρώ πως πρέπει να έρθουμε σε αρμονία με το ποιοι είμαστε πραγματικά. Η πόλη δε θα είναι πάντα όμορφη. Ούτε η ψυχή μας. Η ψυχή μας όμως μπορεί να αλλάξει. Μόνο της εμπόδιο είμαστε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας. Να είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας πρώτα απ'όλα. Και μετά με τους άλλους. Να μη μισούμε, να μην κρατάμε τόσο ακραίες βεντέτες τόσο εύκολα. Να κατανοούμε. Να μην ξεχνάμε αυτούς που έχουν σημασία. Μετά έρχονται όλα όσα θέλουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου