Ψυχολογία

Karma's a bitch. Με τη ροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τις τελευταίες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι αμαρτίες πληρώνω. Κάθομαι λοιπόν με τα ακουστικά μου και ψάχνομαι να βρω τι ακριβώς έχω κάνει. Ίσως να φταίνε τα ψέμματα. Έχω πει πολλά ψέματα. Είμαι καλός ψεύτης. Πολύ καλός. Σκεφτείτε κάτι άλλο στο οποίο πιστεύετε πως είμαι καλός και αναλογιστείτε πως είμαι εξίσου καλός στα ψέμματα. Ναι, τόσο καλός. Μετά ψάχνω να βρω άλλα αίτια. Λέω πως ίσως φταίει η αντικοινωνικότητα που επιδεικνύω πολλές φορές, λόγω ντροπής ή υπεροψίας και διώχνω ανθρώπους από δίπλα μου, από τους οποίους μπορεί να κέρδιζα κάτι και στην τελική δε φταίνε και σε τίποτα. Άλλοτε μπλέκομαι μέσα σε λάθη και πικρές ιστορίες, τσακωμούς με φίλους που πάλι δε φταίνε, χυλόπιτες, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, συγνώμες που δεν ειπώθηκαν, ευθυνοφοβία. Η λίστα δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Καμιά φορά αλλάζω πορεία. Λέω πως την πληρώνω για κάτι που έκανε κάποιος δικός μου. Έκανε σοβαρά λάθη και οι ευθύνες του γυρίζουν πίσω σαν Boomerang. Και κάθομαι λοιπόν με τα comics μου και σκέφτομαι αν είναι δίκαιο αυτό. Γιατί άραγε πληρώνουμε εμείς τα λάθη των υπολοίπων. Είναι δικό μας λάθος να τους έχουμε κοντά μας, γιατί τότε επηρεαζόμαστε απ'αυτά που κάνουν? Είναι η ποινή αυτών να πονάνε οι γύρω τους αντί γι'αυτούς? Και μήπως αυτό συμβαίνει όταν κάνουμε εμείς λάθη? Ας πούμε, γι'αυτό πέθανε ο Robin? Για να υποφέρει ο Batman? Ή για να εξιλεωθεί για λάθη του παρελθόντος? Γι'αυτό ο Flash σκότωσε τον Professor Zoom? Αιώνια ερωτήματα που κανείς δεν έχει μια σίγουρη απάντηση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που γυρίζω για απαντήσεις στο Μεγαλοδύναμο. Οποιαδήποτε εντύπωση κι αν έχω δώσει, είμαι άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό. Κυρίως γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω πως υπάρχει κάτι πέρα από αυτά που βλέπουμε και αισθανόμαστε. Μια κινητήρια δύναμη. Ένας λόγος για τον οποίο γίνεται ότι γίνεται. Πείτε το αδυναμία. Πείτε το όπως θέλετε. Αν δεν το θεωρούσα σωστό δε θα το πίστευα. Από τη στιγμή που έχω αρκετή ικανότητα να μείνω μακριά από παπάδες και ιστορίες δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα έτσι?

Είναι φορές που λέω να σταματήσω να κλαίγομαι και να κοιτάξω τα ουσιαστικά προβλήματα πέρα από τον εαυτό μου. Και είναι πολλά. Πέθαναν παιδιά στη Λάρισα προσπαθώντας να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι. Αυτοκτονούν άνθρωποι από τα χρέη. Και ξανά στον ίδιο δρόμο. Κυβερνήσεις, συνωμοσίες, αντίδραση και τα γνωστά πάνω κάτω. Αλλά τώρα έχουν σοβαρέψει αρκετά τα πράγματα για να τα σκέφτομαι αυτά.

Θα ρωτήσει τώρα κανείς και με το δίκιο του: "Τι μπορεί να είναι πιο σοβαρό από την τρέχουσα επικαιρότητα?" Μερικοί ξέρετε. Η αναλογία των σκέψεων μου μέχρι πρόσφατα είναι: 50% Διάβασμα, 24% Comics, 24% Females και 2% Προβλήματα. Τον τελευταίο καιρό ξαφνικά έγινε: 75% Προβλήματα, 65% Διάβασμα, 49% Females και 21% Comics. Ένα δυσανάλογο 200 στο σύνολο. Μπορείτε φαντάζομαι εύκολα να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό ε? 

Δεν έχω μιλήσει αρκετά για τα προβλήματα και η πικρή αλήθεια είναι πως λόγω αξιοπρέπειας και εγωισμού δεν παίζει να το κάνω. Κι εδώ έρχεται η απαράμιλλη ικανότητα στο ψέμα και την υποκρισία. Μη σας λένε μαλακίες. Είναι πανεύκολο να παίξεις το χαρούμενο και τον κεφάτο. Το δύσκολο είναι να μη σου βγει ο λυπημένος, ο τσαντισμένος, ο κουρασμένος. Όλα τα δυσάρεστα. Αλλά υπάρχουν όντως δυσάρεστα συναισθήματα? Όπως ισχυρίζονται στο New Guardians κι αυτά που θεωρούμε καλά συναισθήματα όπως η συμπόνοια, δεν είναι τόσο θετικά όσο τα πιστεύουμε. Ποιος ξέρει όμως έτσι δεν είναι? Εγώ ξέρω πως με λίγη παρακίνηση από το λατρεμένο περιβάλλον μου παίρνω μπρος και ξεσπάω ότι κουβαλάω πάνω μου με σχετικά άσχημα αποτελέσματα. Κακό

Είναι βαρύς σαν τον πονόδοντο ο πόνος της αγάπης που λέει και ο ποιητής. Κουράγιο, δύναμη και αλκοόλ λοιπόν και πάμε μπροστά.