Από που να πρωτοξεκινήσω άραγε? Μου ζήτησαν να γράψω για τις εκλογές και μάλιστα υποσχέθηκα πως θα το κάνω αλλά δε θα γράψω μόνο γι'αυτό γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να πω. Και λέω να ξεκινήσω από κάπου και να δω που θα τελειώσω.
Για να δούμε λοιπόν... Αρχικά τα συγχαρητήρια μου στους Έλληνες ψηφοφόρους. Απέδειξαν το γεγονός ότι ο άνθρωπος ότι και να γίνει δεν αλλάζει. Τα αποτελέσματα δεν ήταν διαφορετικά από τις προηγούμενες εκλογές και έχω αναλύσει εκτενώς τις απόψεις μου πάνω στο θέμα σε προηγούμενα άρθρα. Κρίμα στο λαιμό σας λοιπόν. Ομολογουμένως βέβαια μου έδωσε ένα αίσθημα χαιρεκακίας το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν πρόλαβε να χαρεί τη θητεία του, αλλά κάθε πράγμα για καλό λέμε.
Καλά ως εδώ. Το ερώτημα που αναδύεται είναι τι συνέπειες θα έχουν τα αποτελέσματα αυτά στην κοινωνία. Θα το απαντήσω πολλές φορές με τον ίδιο περίπου τρόπο. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν για τα χρέη. Ακόμα βλέπω ανθρώπους που έχουν χάσει το μυαλό τους από τις σκοτούρες και τρελαίνονται. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές για να βγάλουν ένα δάνειο. Ακόμα βλέπω σπίτια να διαλύονται γιατί ψάχνουν μια καλύτερη ζωή ή για να βγάλουν τα απωθημένα που τόσο καιρό δεν μπορούσαν. Ακόμα λοιπόν βλέπω την οικογένεια να χάνεται μέσα σε μία "κρίση" λες και είμαστε comics της DC.
Μακάρι να τελείωναν εδώ τα προβλήματα. Αλλά όχι. Ακόμα τα σχολεία δεν μπορούν να προσφέρουν τη γνώση που θα'πρεπε. Ακόμα οι άνθρωποι αναγκάζονται να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά και φροντηστήρια, γιατί αυτό το γαμημένο κράτος δε λέει να βοηθήσει. Ακόμα τα βιβλία μας περιέχουν αίσχη του τύπου "Η επιχείρηση είναι εξίσου σημαντική με την οικογένεια."(ΑΟΔΕ) και είναι γεμάτα τρύπες και νοηματικά κενά. Ακόμα τα παιδιά προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους παλεύοντας να βγάλουν μια εξέταση που πιθανότατα θα καθορίσει τη ζωή τους και χάνουν τα λογικά τους από την πίεση και το άγχος και καταλήγουν σαν κατατονικοί Jokerz.
Ακόμα όμως αυτά δεν έχουν σημασία για τα ΜΜΕ. Ακόμα έχουν να ασχοληθούν με το ποιος βάφτισε το παιδί του, ποια έχει κυτταρίτιδα και ποια έβαλε ολόσωμο αντί για μπικίνι. Ακόμα έχουμε άσχετους να μας παρουσιάζουν σοβαρά θέματα, γιατί ακόμα έτσι θέλουν οι εργοδότες τους και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Ακόμα οι περισσότεροι από αυτούς τους άσχετους πληρώνωνται περισσότερο από ένα γιατρό που σώζει ζωές, από έναν πυροσβέστη που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα κι εγώ ακόμα χρησιμοποιώ παραδείγματα λες και είμαι σε Αμερικάνικο Δράμα.
Ακόμα όμως ο κόσμος δεν αλλάζει. Ακόμα παιδάκια χάνουν τη ζωή τους στην Αφρική. Ακόμα πεθαίνουν παιδιά από ναρκωτικά στο Compton και στο Bronx. Ακόμα άστεγοι υποφέρουν στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμα άνθρωποι κινδυνεύουν από τη ραδιενέργεια στη Φουκοσίμα. Ακόμα όμως κανείς δε νοιάζεται. Ακόμα υπάρχουν δήθεν ευαισθητοποιημένα post στο Facebook, ενώ πίσω τους κρύβεται το παράπονο για το μη θερμαινόμενο κάθισμα μιας Bentley. Ακόμα περιμένουμε τους Anonymous και το ΜTV για να κάνουμε τους δήθεν ακτιβιστές από το PC ή τον καναπέ μας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό είναι: Ότι ακόμα κάθομαι και κλαίγομαι στο Blog και δεν σηκώνωμαι να κάνω τίποτα. Ότι οι ΚΝίτες και οι κάθε μαλάκες κατεβαίνουν σε πορεία και εγώ δεν έχω τα αρχίδια να κατέβω ούτε για καφέ στο Σύνταγμα. Ότι το να είσαι κάτω από τα 25 είναι ομόσημο του να είσαι επαναστάτης και ενάντια στο κατεστημένο ενώ κανένας δεν ξέρει τι στον πούτσο είναι το κατεστημένο. Ότι επειδή το είδαμε στην TV ή στο Σινεμά σημαίνει πως ξέρουμε να κάνουμε επανάσταση. Ακόμα όμως το παίζουν όλοι δήθεν μάγκες πίσω από ένα κλειδωμένο σχολείο και ένα πανό που γράφει "ΚΑΤΑΛΗΨΗ" με wannabe ματωμένα γράμματα, πίσω από την ασφάλεια ότι κανείς δε θα πειράξει το σχολείο. Ακόμα όμως δεν κατεβαίνει κανένας για τον ίδιο σκοπό σε πορεία.
Έτσι για ακόμα μια φορά θα βγάλω τα εσώψυχα μου, θα τα διαβάσετε, θα μου πείτε μπράβο ωραίος και όλοι θα το ξεχάσουμε και θα αφοσοιωθούμε στο διάβασμα και την επόμενη έξοδο για ποτάκι. Γιατί ας λέμε και την αλήθεια, όλα τα παραπάνω ακόμα μας απωθούν και θέλουμε να τα ξεχάσουμε και να δούμε τη φωτεινή πλευρά: γλέντι, γκόμενες, καφρίλες. Θες δε θες κι αυτά ακόμα μας χρειάζονται.
Για να δούμε λοιπόν... Αρχικά τα συγχαρητήρια μου στους Έλληνες ψηφοφόρους. Απέδειξαν το γεγονός ότι ο άνθρωπος ότι και να γίνει δεν αλλάζει. Τα αποτελέσματα δεν ήταν διαφορετικά από τις προηγούμενες εκλογές και έχω αναλύσει εκτενώς τις απόψεις μου πάνω στο θέμα σε προηγούμενα άρθρα. Κρίμα στο λαιμό σας λοιπόν. Ομολογουμένως βέβαια μου έδωσε ένα αίσθημα χαιρεκακίας το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν πρόλαβε να χαρεί τη θητεία του, αλλά κάθε πράγμα για καλό λέμε.
Καλά ως εδώ. Το ερώτημα που αναδύεται είναι τι συνέπειες θα έχουν τα αποτελέσματα αυτά στην κοινωνία. Θα το απαντήσω πολλές φορές με τον ίδιο περίπου τρόπο. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν για τα χρέη. Ακόμα βλέπω ανθρώπους που έχουν χάσει το μυαλό τους από τις σκοτούρες και τρελαίνονται. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να παλεύουν με δύο και τρεις δουλειές για να βγάλουν ένα δάνειο. Ακόμα βλέπω σπίτια να διαλύονται γιατί ψάχνουν μια καλύτερη ζωή ή για να βγάλουν τα απωθημένα που τόσο καιρό δεν μπορούσαν. Ακόμα λοιπόν βλέπω την οικογένεια να χάνεται μέσα σε μία "κρίση" λες και είμαστε comics της DC.
Μακάρι να τελείωναν εδώ τα προβλήματα. Αλλά όχι. Ακόμα τα σχολεία δεν μπορούν να προσφέρουν τη γνώση που θα'πρεπε. Ακόμα οι άνθρωποι αναγκάζονται να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά και φροντηστήρια, γιατί αυτό το γαμημένο κράτος δε λέει να βοηθήσει. Ακόμα τα βιβλία μας περιέχουν αίσχη του τύπου "Η επιχείρηση είναι εξίσου σημαντική με την οικογένεια."(ΑΟΔΕ) και είναι γεμάτα τρύπες και νοηματικά κενά. Ακόμα τα παιδιά προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους παλεύοντας να βγάλουν μια εξέταση που πιθανότατα θα καθορίσει τη ζωή τους και χάνουν τα λογικά τους από την πίεση και το άγχος και καταλήγουν σαν κατατονικοί Jokerz.
Ακόμα όμως αυτά δεν έχουν σημασία για τα ΜΜΕ. Ακόμα έχουν να ασχοληθούν με το ποιος βάφτισε το παιδί του, ποια έχει κυτταρίτιδα και ποια έβαλε ολόσωμο αντί για μπικίνι. Ακόμα έχουμε άσχετους να μας παρουσιάζουν σοβαρά θέματα, γιατί ακόμα έτσι θέλουν οι εργοδότες τους και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Ακόμα οι περισσότεροι από αυτούς τους άσχετους πληρώνωνται περισσότερο από ένα γιατρό που σώζει ζωές, από έναν πυροσβέστη που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα κι εγώ ακόμα χρησιμοποιώ παραδείγματα λες και είμαι σε Αμερικάνικο Δράμα.
Ακόμα όμως ο κόσμος δεν αλλάζει. Ακόμα παιδάκια χάνουν τη ζωή τους στην Αφρική. Ακόμα πεθαίνουν παιδιά από ναρκωτικά στο Compton και στο Bronx. Ακόμα άστεγοι υποφέρουν στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμα άνθρωποι κινδυνεύουν από τη ραδιενέργεια στη Φουκοσίμα. Ακόμα όμως κανείς δε νοιάζεται. Ακόμα υπάρχουν δήθεν ευαισθητοποιημένα post στο Facebook, ενώ πίσω τους κρύβεται το παράπονο για το μη θερμαινόμενο κάθισμα μιας Bentley. Ακόμα περιμένουμε τους Anonymous και το ΜTV για να κάνουμε τους δήθεν ακτιβιστές από το PC ή τον καναπέ μας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό είναι: Ότι ακόμα κάθομαι και κλαίγομαι στο Blog και δεν σηκώνωμαι να κάνω τίποτα. Ότι οι ΚΝίτες και οι κάθε μαλάκες κατεβαίνουν σε πορεία και εγώ δεν έχω τα αρχίδια να κατέβω ούτε για καφέ στο Σύνταγμα. Ότι το να είσαι κάτω από τα 25 είναι ομόσημο του να είσαι επαναστάτης και ενάντια στο κατεστημένο ενώ κανένας δεν ξέρει τι στον πούτσο είναι το κατεστημένο. Ότι επειδή το είδαμε στην TV ή στο Σινεμά σημαίνει πως ξέρουμε να κάνουμε επανάσταση. Ακόμα όμως το παίζουν όλοι δήθεν μάγκες πίσω από ένα κλειδωμένο σχολείο και ένα πανό που γράφει "ΚΑΤΑΛΗΨΗ" με wannabe ματωμένα γράμματα, πίσω από την ασφάλεια ότι κανείς δε θα πειράξει το σχολείο. Ακόμα όμως δεν κατεβαίνει κανένας για τον ίδιο σκοπό σε πορεία.
Έτσι για ακόμα μια φορά θα βγάλω τα εσώψυχα μου, θα τα διαβάσετε, θα μου πείτε μπράβο ωραίος και όλοι θα το ξεχάσουμε και θα αφοσοιωθούμε στο διάβασμα και την επόμενη έξοδο για ποτάκι. Γιατί ας λέμε και την αλήθεια, όλα τα παραπάνω ακόμα μας απωθούν και θέλουμε να τα ξεχάσουμε και να δούμε τη φωτεινή πλευρά: γλέντι, γκόμενες, καφρίλες. Θες δε θες κι αυτά ακόμα μας χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου