Οκ, οκ δεν ήμουν ειλικρινής. Υποσχέθηκα άρθρο τη Δευτέρα και δεν παρέδωσα. Αλλά τα πρόσφατα γεγονότα που οδήγησαν στη δημιουργία αυτού του άρθρου με κράτησαν απασχολημένο. Επιπλέον, λόγω μελέτης η ημερομηνία των άρθρων θα αλλάξει από Δευτέρα σε Σάββατο, μιας και το PC τις καθημερινές θα βρίσκεται υπό lockdown.
Στο θέμα μας λοιπόν. Ειλικρινά θα προτιμούσα να μη το γράψω αυτό το άρθρο, μα πιστεύω πως αφού έφυγε ο κολλητός μου για Αυστραλία, σίγουρα αξίζει μια αναφορά στο σπίτι του Ιερεμία.
Από που να ξεκινήσω λοιπόν... Γνωριστήκαμε πρώτη φορά πριν από 7 χρονάκια στα Αγγλικά όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρικάδες και από τότε μου έκανε εντύπωση γιατί αποτελούσε τον πρώτο Αθηναίο ΠΑΟΚτζη που γνώρισα. Το μεγάλο μπαμ έγινε 3 χρόνια αργότερα που ξαναβρεθήκαμε στα Αγγλικά. Πέρα απ'το ότι οι τάξεις αυτού και των επομένων χρόνων ήταν γεμάτες με τρομερά παιδιά, όταν δύο άνθρωποι κολλάνε, κολλάνε όχι μαλακίες.
Η φιλία μας είχε κάτι το διαφορετικό απ'ότι οι υπόλοιπες που έχω κάνει ανά τα έτη. Βλέπετε, με πολύ λίγους από τους λοιπούς φίλους μου υπάρχει αληθινός σεβασμός, ντόμπρες εξηγήσεις και γενικότερα συμπεριφορά σπαθί. Στους περισσότερους στο όνομα της φιλίας γίνονται ότι πουστιές και αίσχη σας περνάνε από το μυαλό και στο ίδιο αυτό όνομα θα πρέπει να τους συγχωρέσεις όλους. Όχι, όχι με το παλικάρι που σας μιλάω τόση ώρα όλα είναι κομπλέ. Αμοιβαίος σεβασμός, σωστές κουβέντες και συμπεριφορά φίλου.
Μέσα στα λιγοστά αυτά χρόνια μυήσαμε ο ένας τον άλλον στα ανάλογα ενδιαφέροντα μας, αυτός στα manga-εγώ στα comics, αυτός στη House-εγώ στο Rap, αυτός στους Gangstarr-εγώ στον Mos Def, αυτός στο Family Guy-εγώ στα Boondocks και η λίστα πάει κάπως έτσι.
Χτίζοντας λοιπόν αυτή τη φιλία, υπήρξαν βέβαια και απειροελάχιστες στιγμές ασυμφωνίας, τόσο ασήμαντες όμως (του τύπου αν υπάρχουν Stealth σπαθιά και άλλα χαριτωμένα), που ακόμη και εγώ που πιστεύω πως οι διαφωνίες δείχνουν υγεία σε μια σχέση ανθρώπων, δεν ανησύχησα ποτέ. Αντιθέτως κιόλας, στηρίξαμε ο ένας τον άλλον σε όποια προβλήματα υπήρχαν κατά καιρούς.
Φυσικά παρέα δημιουργήσαμε όνειρα τα οποία προκαλώ τον κόσμο να προσέχει, γιατί δε θα αργήσουν και πολύ να πραγματοποιηθούν. Μας περιμένει μαζί με άλλον έναν κολλητό (για τον οποίο μακάρι να μη χρειαστώ να γράψω τέτοιο άρθρο) το TOKYO!
Κλείνοντας λοιπόν, ένα υπερτιτανομέγιστο ευχαριστώ στο φίλο που όλα αυτά τα άπειρα (5) χρόνια στάθηκε στο πλάι μου περισσότερο από υποτιθέμενους φίλους που είμαστε μαζί 11 ολόκληρα χρόνια. Να προσέχεις εκεί κάτω ρε μαν, καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία και σε μερικά χρόνια ξανά παρέα στην Akihabara!
(Εάν αυτό το άρθρο είναι υπερβολικά gay να μη διστάσετε να το πείτε για τυχόν διορθώσεις στο μέλλον)
Στο θέμα μας λοιπόν. Ειλικρινά θα προτιμούσα να μη το γράψω αυτό το άρθρο, μα πιστεύω πως αφού έφυγε ο κολλητός μου για Αυστραλία, σίγουρα αξίζει μια αναφορά στο σπίτι του Ιερεμία.
Από που να ξεκινήσω λοιπόν... Γνωριστήκαμε πρώτη φορά πριν από 7 χρονάκια στα Αγγλικά όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρικάδες και από τότε μου έκανε εντύπωση γιατί αποτελούσε τον πρώτο Αθηναίο ΠΑΟΚτζη που γνώρισα. Το μεγάλο μπαμ έγινε 3 χρόνια αργότερα που ξαναβρεθήκαμε στα Αγγλικά. Πέρα απ'το ότι οι τάξεις αυτού και των επομένων χρόνων ήταν γεμάτες με τρομερά παιδιά, όταν δύο άνθρωποι κολλάνε, κολλάνε όχι μαλακίες.
Η φιλία μας είχε κάτι το διαφορετικό απ'ότι οι υπόλοιπες που έχω κάνει ανά τα έτη. Βλέπετε, με πολύ λίγους από τους λοιπούς φίλους μου υπάρχει αληθινός σεβασμός, ντόμπρες εξηγήσεις και γενικότερα συμπεριφορά σπαθί. Στους περισσότερους στο όνομα της φιλίας γίνονται ότι πουστιές και αίσχη σας περνάνε από το μυαλό και στο ίδιο αυτό όνομα θα πρέπει να τους συγχωρέσεις όλους. Όχι, όχι με το παλικάρι που σας μιλάω τόση ώρα όλα είναι κομπλέ. Αμοιβαίος σεβασμός, σωστές κουβέντες και συμπεριφορά φίλου.
Μέσα στα λιγοστά αυτά χρόνια μυήσαμε ο ένας τον άλλον στα ανάλογα ενδιαφέροντα μας, αυτός στα manga-εγώ στα comics, αυτός στη House-εγώ στο Rap, αυτός στους Gangstarr-εγώ στον Mos Def, αυτός στο Family Guy-εγώ στα Boondocks και η λίστα πάει κάπως έτσι.
Χτίζοντας λοιπόν αυτή τη φιλία, υπήρξαν βέβαια και απειροελάχιστες στιγμές ασυμφωνίας, τόσο ασήμαντες όμως (του τύπου αν υπάρχουν Stealth σπαθιά και άλλα χαριτωμένα), που ακόμη και εγώ που πιστεύω πως οι διαφωνίες δείχνουν υγεία σε μια σχέση ανθρώπων, δεν ανησύχησα ποτέ. Αντιθέτως κιόλας, στηρίξαμε ο ένας τον άλλον σε όποια προβλήματα υπήρχαν κατά καιρούς.
Φυσικά παρέα δημιουργήσαμε όνειρα τα οποία προκαλώ τον κόσμο να προσέχει, γιατί δε θα αργήσουν και πολύ να πραγματοποιηθούν. Μας περιμένει μαζί με άλλον έναν κολλητό (για τον οποίο μακάρι να μη χρειαστώ να γράψω τέτοιο άρθρο) το TOKYO!
Κλείνοντας λοιπόν, ένα υπερτιτανομέγιστο ευχαριστώ στο φίλο που όλα αυτά τα άπειρα (5) χρόνια στάθηκε στο πλάι μου περισσότερο από υποτιθέμενους φίλους που είμαστε μαζί 11 ολόκληρα χρόνια. Να προσέχεις εκεί κάτω ρε μαν, καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία και σε μερικά χρόνια ξανά παρέα στην Akihabara!
(Εάν αυτό το άρθρο είναι υπερβολικά gay να μη διστάσετε να το πείτε για τυχόν διορθώσεις στο μέλλον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου