Οι σοφοί έχουν πει ότι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια. Και ισχύει όσο να πεις. Κι ενώ κοντεύει 4 τα ξημερώματα κι εγώ πίνω φραπέ γλυκό με γάλα, είπα ας γράψω κάτι πριν πάω για τις επικότερες των διακοπών. Είχα κάποια άλλα πράγματα στο νου, αλλά τα έχω αφήσει για κάποια άλλη στιγμή.
Και πράγματι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εσύ κάνεις άλλα σχέδια. Ιδίως όταν τα σχέδια αυτά έχουν να κάνουν με το να ξεπεράσεις μια κατάσταση. Και δεν είναι οι αναφορές, στοχευμένες και μη από εσένα ή από φίλους και γνωστούς. Ούτε οι συνεχείς υπενθυμίσεις που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεσαι. Όχι, όχι. Είναι οι συνεχείς μικρές, ανούσιες, ίσως και ανύπαρκτες απόπειρες να σου αποδείξει πως μετά απ'όλα αυτά, είναι ακόμα εκεί. Πως το ναι εκείνο ήταν απλά ένας συμβιβασμός και όχι συναίνεση. Και ενοχλεί αυτό, ενοχλεί πολύ. Αλλά εσύ που έχεις συναινέσει στο να μην είσαι εκεί πλέον, δεν μπορείς να πεις κάτι. Κι απλά κάθεσαι εκεί και πονάς γιατί πέφτει αλάτι στις πληγές.
Και τι πληγές ε? Βάσανο. Ένα βάσανο που σε εμποδίζει σε κάθε κίνηση. Στην αρχή προσπαθείς απλά να βρεις ένα φαρμακείο. Μόλις το βρεις, κάνεις σαν τυπική ψυχαναγκαστική μητέρα και προσπαθείς να θεραπεύσεις τις πληγές με κάθε δυνατό τρόπο. Μόνο αγάπη, φροντίδα και λίγο οξυζενέ. Σύντομα όμως καταλαβαίνεις που έχει γίνει το λάθος και ξεχνάς το θέμα φροντίδα. Συμβιβάζεις τον εαυτό σου, ότι και καλά θα ζήσεις με τις πληγές. Αλλά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο και αμέσως αμέσως νομίζεις πως με την παραμικρή κίνηση θα ξανανοίξουν. Οπότε με το παραμικρό φοβάσαι. Και κάνεις ηλιθιότητες. Και μετά ενώ είναι απλές ηλιθιότητες αρχίζεις και πανικοβάλλεσαι και ζητάς συγνώμη και τρέχεις και κάνεις και ράνεις. Και στο τέλος άμα δεν υπάρξει απόκριση από πουθενά, καταλαβαίνεις πόσο σκατά τα έκανες και πως δε διορθώνεται το θέμα, διότι απλά ο λόγος που τα ανακάτωσες όλα ήταν επειδή ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ.
Και σκατά. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται κάτι που μπορεί να τα διορθώσει. Κάτι τόσο τέλεια δημιουργημένο και δοκιμασμένο στο πολύ μακρινό παρελθόν που ίσως και να τα φτιάξει όλα. Και ξεκινάς να τρέξεις να το πιάσεις. Αμ δε. Δεν παίζει. Γιατί όπως είπαμε, οι πληγές σου δεν είναι ακόμη φουλ θεραπευμένες. Πρέπει λοιπόν να περπατήσεις, αργά και σταθερά. Αυτό όμως που θες να πιάσεις κινείται σε άλλους ρυθμούς κι εσύ αργείς, χάνοντας τη σιγουριά σου. Και αμφιβάλλεις. Προσπαθείς λοιπόν να το κυκλώσεις. Να το παγιδέψεις και να το εξετάσεις καλά καλά να δεις αν όντως σου κάνει ή αν είναι μια ψευδαίσθηση μέσα στο μυαλό σου όπως όλα πριν. Θα πιάσει όμως? Only time knows.
It's hell inside my head. Μπορώ να το εγγυηθώ αυτό. Διότι όλο το παραπάνω είναι οι στοχασμοί που κινούνται στο μυαλό μου εδώ κι ένα μήνα (εν συντομία βέβαια), χωρίς την παραμικρή ενίσχυση οποιουδήποτε οπτικοακουστικού τριπ. Αυτά τα ολίγα λοιπόν έτσι για να έχουμε να λέμε. See ya soon kids!
Και πράγματι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εσύ κάνεις άλλα σχέδια. Ιδίως όταν τα σχέδια αυτά έχουν να κάνουν με το να ξεπεράσεις μια κατάσταση. Και δεν είναι οι αναφορές, στοχευμένες και μη από εσένα ή από φίλους και γνωστούς. Ούτε οι συνεχείς υπενθυμίσεις που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεσαι. Όχι, όχι. Είναι οι συνεχείς μικρές, ανούσιες, ίσως και ανύπαρκτες απόπειρες να σου αποδείξει πως μετά απ'όλα αυτά, είναι ακόμα εκεί. Πως το ναι εκείνο ήταν απλά ένας συμβιβασμός και όχι συναίνεση. Και ενοχλεί αυτό, ενοχλεί πολύ. Αλλά εσύ που έχεις συναινέσει στο να μην είσαι εκεί πλέον, δεν μπορείς να πεις κάτι. Κι απλά κάθεσαι εκεί και πονάς γιατί πέφτει αλάτι στις πληγές.
Και τι πληγές ε? Βάσανο. Ένα βάσανο που σε εμποδίζει σε κάθε κίνηση. Στην αρχή προσπαθείς απλά να βρεις ένα φαρμακείο. Μόλις το βρεις, κάνεις σαν τυπική ψυχαναγκαστική μητέρα και προσπαθείς να θεραπεύσεις τις πληγές με κάθε δυνατό τρόπο. Μόνο αγάπη, φροντίδα και λίγο οξυζενέ. Σύντομα όμως καταλαβαίνεις που έχει γίνει το λάθος και ξεχνάς το θέμα φροντίδα. Συμβιβάζεις τον εαυτό σου, ότι και καλά θα ζήσεις με τις πληγές. Αλλά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο και αμέσως αμέσως νομίζεις πως με την παραμικρή κίνηση θα ξανανοίξουν. Οπότε με το παραμικρό φοβάσαι. Και κάνεις ηλιθιότητες. Και μετά ενώ είναι απλές ηλιθιότητες αρχίζεις και πανικοβάλλεσαι και ζητάς συγνώμη και τρέχεις και κάνεις και ράνεις. Και στο τέλος άμα δεν υπάρξει απόκριση από πουθενά, καταλαβαίνεις πόσο σκατά τα έκανες και πως δε διορθώνεται το θέμα, διότι απλά ο λόγος που τα ανακάτωσες όλα ήταν επειδή ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ.
Και σκατά. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται κάτι που μπορεί να τα διορθώσει. Κάτι τόσο τέλεια δημιουργημένο και δοκιμασμένο στο πολύ μακρινό παρελθόν που ίσως και να τα φτιάξει όλα. Και ξεκινάς να τρέξεις να το πιάσεις. Αμ δε. Δεν παίζει. Γιατί όπως είπαμε, οι πληγές σου δεν είναι ακόμη φουλ θεραπευμένες. Πρέπει λοιπόν να περπατήσεις, αργά και σταθερά. Αυτό όμως που θες να πιάσεις κινείται σε άλλους ρυθμούς κι εσύ αργείς, χάνοντας τη σιγουριά σου. Και αμφιβάλλεις. Προσπαθείς λοιπόν να το κυκλώσεις. Να το παγιδέψεις και να το εξετάσεις καλά καλά να δεις αν όντως σου κάνει ή αν είναι μια ψευδαίσθηση μέσα στο μυαλό σου όπως όλα πριν. Θα πιάσει όμως? Only time knows.
It's hell inside my head. Μπορώ να το εγγυηθώ αυτό. Διότι όλο το παραπάνω είναι οι στοχασμοί που κινούνται στο μυαλό μου εδώ κι ένα μήνα (εν συντομία βέβαια), χωρίς την παραμικρή ενίσχυση οποιουδήποτε οπτικοακουστικού τριπ. Αυτά τα ολίγα λοιπόν έτσι για να έχουμε να λέμε. See ya soon kids!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου