Εκεί λοιπόν στο πεδίο της μάχης για μια τελευταία φορά απέναντι στον εχθρό. Πάντα η τελευταία είναι η πιο άγρια και η πιο βάρβαρη. Ξεκινάει και ορμάει ο ένας από τους δύο με όλη του τη δύναμη. Αν υποχωρήσει δεν υπάρχει και μεγάλο νόημα να το συζητάμε το θέμα, τέλος όποιος όρμησε νίκησε. Όμως σπάνια είναι οι σπουδαίες τελευταίες μάχες έτσι. Εκεί που γίνεται στ'αλήθεια μάχη και πόλεμος έχουμε μια σύγκρουση δίχως έλεος κι από τις δύο πλευρές. Το θέμα είναι όμως, βγήκε κανένας νικητής από την τελευταία αυτή μας μάχη?
Εγώ ως αρχηγός από τη μία πλευρά, ως γνωστόν πολεμάω στα ίσα. Με την έννοια ότι μπαίνω κατ'ευθείαν στο ψητό και πάω άμεσα για τη νίκη. Δεν υπάρχει συμβιβασμός. Ή όλα ή τίποτα. Παίζουμε για πρώτη θέση όχι τελευταία. Ο αντίπαλός μου, πάλι λόγω της φύσης του (nothing to blame), δεν παίζει ευθέως. Προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες, διότι λογικά ξέρει πόσο αξίζουν (ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω από το δικό μου παρατηρητήριο). Κι αυτό οδηγεί σε αβέβαιες αποφάσεις που κάνουν τη μάχη σφοδρότερη και για τις δύο πλευρές. Κι απλά το πεδίο γεμίζει με περισσότερα πτώματα.
Όντας εγώ εκείνος που κάνει επιθετικό πόλεμο, έχω ξεκάθαρα το στόχο στο μυαλό μου και επικεντρώνω όλες μου τις δυνάμεις εκεί. Ο αντίπαλος όντας αμυνόμενος, έχει το στόχο απλά να προφυλάξει ότι του ανήκει χωρίς κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη. Έτσι έρχεται η πρώτη συνθήκη ειρήνης. Ο πρώτος συμβιβασμός κι από τις δύο πλευρές. Εγώ, ενώ έχω υποσχεθεί να μην κάνω συμβιβασμό τελικά υποκύπτω και κακώς πέφτει το ηθικό της πλευράς μου. Ο αντίπαλος ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, φυσικά στήνει μεγαλύτερες άμυνες γιατί σίγουρα δεν ανέχεται να έχει έναν πρώην εχθρό γείτονα. Αυτό που αγνοώ είναι τους συμμάχους που μαζεύει ενώ εγώ κάθομαι στ'αυγά μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζω να ξαναμπώ στο παιχνίδι πιο βάρβαρα και επιθετικά από πριν. Οι μάχες γίνονται ακόμα δυνατότερες και οι επιπλέον άμυνες δεν αποτρέπουν την κατάσταση απ'το να φτάσει στο ίδιο σημείο, με μια μικρή διαφορά. Ο δικός μου στρατός δεν έχει τη δύναμη και την υπομονή να υποστεί άλλες φθορές. Υπάρχουν κι άλλα πεδία στα οποία ίσως αξίζει λίγο παραπάνω να εξασφαλίσουμε μια νίκη. Κι έτσι κατορθώνουμε την πρώτη μας ήττα. Μα εκείνη την περίοδο τι να μας νοιάξει? Πολεμούσαμε αλλού και στην ουσία η μάχη αυτή ήταν αυτοκτονίας, ίσα ίσα για να κλείσει το μέτωπο.
Κάποια στιγμή όμως αργότερα κι ενώ όλα αυτά κόντευαν να ξεχαστούν, έμαθα ότι κατά μέρους τους είχαν αρχίσει να σπάνε κάπως οι άμυνες. Κι έτσι είπα, μια τελευταία πολιορκία. Αυτή τη φορά όμως άλλαξαν τα πράγματα. Μπήκα κι εγώ στο πεδίο της μάχης αυτοπροσώπως. Και ίσως να μπήκε κι ο αντίπαλος, μέσα στο χάος της μάχης που να καταλάβω ποιος είναι ποιος. Έφτασα πολύ μακριά και πέτυχα μια νίκη που ίσως να μην ήταν αυτή που ήθελα εξ'αρχής αλλά με ικανοποίησε για κάποιο διάστημα. Και τότε...
Τότε έγινε η ζημιά. Ένας από τους συμμάχους που έλεγα πριν ήρθε και μας επιτέθηκε εν καιρώ ειρήνης, κάνοντας μάλιστα μεγάλη ζημιά. Επιτέθηκε αγνοώντας το ιστορικό της πιο πρόσφατης μάχης κι έκανε μεγάλη ζημιά. Αρκετή για να μας καταστήσει ανίκανους για αντεπίθεση για καιρό. Τελικά τα καταφέραμε, συμπτυχθήκαμε και είπαμε ότι αυτή θα είναι η τελευταία μάχη. Πλέον όχι για τη νίκη, αλλά για την ηθική μας ρε γαμώτο. Για να δικαιωθούμε.
Η μάχη ήταν η σφοδρότερη όλων. Σκληρή, βίαιη κι ανελέητη μέχρι το τέλος. Αυτή τη φορά συγκρουόμαστε με μίσος, ενοχές και οργή και εγώ και ο εχθρός. Έπειτα από βαρβαρότητες λοιπόν σταματήσαμε. Και κοιτάξαμε γύρω μας. Και είδαμε τη ζημιά. Δάκρυα, πληγές, σημάδια και πτώματα παντού. Κι είπαμε να σταματήσουμε εκεί. Και να γυρίσει ο καθένας στο βασίλειο του και να μείνουμε εκεί. Και να μην ξανασμίξουν τα όπλα μας ποτέ ξανά.
Αν αναρωτιέται κανείς ποιος φταίει, κανείς δε θα το βρει ποτέ. Γιατί κανείς δε θα ακούσει την ιστορία από έναν απλό, ψυχρό παρατηρητή. Θα την ακούσει από συμμάχους, δικούς μου ή δικούς της. Ίσως η ηθική μου να είναι σωστή, όπως και αυτά που πιστεύω και να μην έπρεπε να δώσει τη δύναμη στο σύμμαχο για να μπορέσει να με χτυπήσει. Ίσως να παρεκτράπηκα από την οργή μου και την τόσο μεγάλη πια ανάγκη μου να δικαιωθώ που δεν έπρεπε να δώσω αυτή τη μάχη. Μα δεν έχει νόημα πια. Τελείωσε.
Δεν είδαμε ποτέ ο ένας τον άλλον στα μάτια, μας κάλυπταν οι μάσκες μας. Η πορτοκαλί δικιά μου με το λευκό B (το σήμα του Blogger, γιατί σας κουράζουν οι αλληγορίες) και η μπλε δικιά σου με το λευκό F. Και μετά από κάθε ήττα (γιατί στην ουσία κι αυτό ήττα ήταν), έτσι και τώρα κάθομαι, μ'ένα σπασμένο σπαθί, ένα μπουκάλι, μια μελανιά στο πόδι και άπειρα σημάδια, ιδίως κοντά στην καρδιά. Δεν είδα τι σημάδια είχα προκαλέσει εγώ. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι έπρεπε να αφήσω σημάδια. Δεν ξέρω όμως αν έπρεπε ή όχι και τι σημάδια ήταν αυτά που άφησα. Ξέρω ότι έχει συμμάχους που θα τα επουλώσουν. Για τα δικά μου δεν είμαι 100% σίγουρος. Αλλά, στην τελική μπορεί και να μείνουν να μου θυμίζουν αυτόν τον πόλεμο.
Αυτό είναι λοιπόν το αντίο. Στον καλύτερο μου αντίπαλο. No hard feelings. Ίσως να μας βρει ο χρόνος κάπου αλλού, έχοντας δώσει ο καθένας τις δικές του μάχες και να μπορούμε πλέον να κάτσουμε κάπου χωρίς να μας ενοχλεί τίποτα και να απολαύσουμε ένα γλυκό με την ησυχία μας. Μα μέχρι τότε, τον πόνο, τα συναισθήματα, τις στιγμές, τα λόγια κι ένα όνειρο θα τα ταΐσουμε σ'ένα τέρας που λέγεται παρελθόν, για να σβηστούν. Στο επανειδείν λοιπόν και μακάρι όλα να μας πάνε όπως τα θέλουμε, για να ησυχάσουν επιτέλους οι ψυχές μας και να μη βασανίζονται μάταια στο πεδίο της μάχης.
Εγώ ως αρχηγός από τη μία πλευρά, ως γνωστόν πολεμάω στα ίσα. Με την έννοια ότι μπαίνω κατ'ευθείαν στο ψητό και πάω άμεσα για τη νίκη. Δεν υπάρχει συμβιβασμός. Ή όλα ή τίποτα. Παίζουμε για πρώτη θέση όχι τελευταία. Ο αντίπαλός μου, πάλι λόγω της φύσης του (nothing to blame), δεν παίζει ευθέως. Προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες, διότι λογικά ξέρει πόσο αξίζουν (ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω από το δικό μου παρατηρητήριο). Κι αυτό οδηγεί σε αβέβαιες αποφάσεις που κάνουν τη μάχη σφοδρότερη και για τις δύο πλευρές. Κι απλά το πεδίο γεμίζει με περισσότερα πτώματα.
Όντας εγώ εκείνος που κάνει επιθετικό πόλεμο, έχω ξεκάθαρα το στόχο στο μυαλό μου και επικεντρώνω όλες μου τις δυνάμεις εκεί. Ο αντίπαλος όντας αμυνόμενος, έχει το στόχο απλά να προφυλάξει ότι του ανήκει χωρίς κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη. Έτσι έρχεται η πρώτη συνθήκη ειρήνης. Ο πρώτος συμβιβασμός κι από τις δύο πλευρές. Εγώ, ενώ έχω υποσχεθεί να μην κάνω συμβιβασμό τελικά υποκύπτω και κακώς πέφτει το ηθικό της πλευράς μου. Ο αντίπαλος ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, φυσικά στήνει μεγαλύτερες άμυνες γιατί σίγουρα δεν ανέχεται να έχει έναν πρώην εχθρό γείτονα. Αυτό που αγνοώ είναι τους συμμάχους που μαζεύει ενώ εγώ κάθομαι στ'αυγά μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζω να ξαναμπώ στο παιχνίδι πιο βάρβαρα και επιθετικά από πριν. Οι μάχες γίνονται ακόμα δυνατότερες και οι επιπλέον άμυνες δεν αποτρέπουν την κατάσταση απ'το να φτάσει στο ίδιο σημείο, με μια μικρή διαφορά. Ο δικός μου στρατός δεν έχει τη δύναμη και την υπομονή να υποστεί άλλες φθορές. Υπάρχουν κι άλλα πεδία στα οποία ίσως αξίζει λίγο παραπάνω να εξασφαλίσουμε μια νίκη. Κι έτσι κατορθώνουμε την πρώτη μας ήττα. Μα εκείνη την περίοδο τι να μας νοιάξει? Πολεμούσαμε αλλού και στην ουσία η μάχη αυτή ήταν αυτοκτονίας, ίσα ίσα για να κλείσει το μέτωπο.
Κάποια στιγμή όμως αργότερα κι ενώ όλα αυτά κόντευαν να ξεχαστούν, έμαθα ότι κατά μέρους τους είχαν αρχίσει να σπάνε κάπως οι άμυνες. Κι έτσι είπα, μια τελευταία πολιορκία. Αυτή τη φορά όμως άλλαξαν τα πράγματα. Μπήκα κι εγώ στο πεδίο της μάχης αυτοπροσώπως. Και ίσως να μπήκε κι ο αντίπαλος, μέσα στο χάος της μάχης που να καταλάβω ποιος είναι ποιος. Έφτασα πολύ μακριά και πέτυχα μια νίκη που ίσως να μην ήταν αυτή που ήθελα εξ'αρχής αλλά με ικανοποίησε για κάποιο διάστημα. Και τότε...
Τότε έγινε η ζημιά. Ένας από τους συμμάχους που έλεγα πριν ήρθε και μας επιτέθηκε εν καιρώ ειρήνης, κάνοντας μάλιστα μεγάλη ζημιά. Επιτέθηκε αγνοώντας το ιστορικό της πιο πρόσφατης μάχης κι έκανε μεγάλη ζημιά. Αρκετή για να μας καταστήσει ανίκανους για αντεπίθεση για καιρό. Τελικά τα καταφέραμε, συμπτυχθήκαμε και είπαμε ότι αυτή θα είναι η τελευταία μάχη. Πλέον όχι για τη νίκη, αλλά για την ηθική μας ρε γαμώτο. Για να δικαιωθούμε.
Η μάχη ήταν η σφοδρότερη όλων. Σκληρή, βίαιη κι ανελέητη μέχρι το τέλος. Αυτή τη φορά συγκρουόμαστε με μίσος, ενοχές και οργή και εγώ και ο εχθρός. Έπειτα από βαρβαρότητες λοιπόν σταματήσαμε. Και κοιτάξαμε γύρω μας. Και είδαμε τη ζημιά. Δάκρυα, πληγές, σημάδια και πτώματα παντού. Κι είπαμε να σταματήσουμε εκεί. Και να γυρίσει ο καθένας στο βασίλειο του και να μείνουμε εκεί. Και να μην ξανασμίξουν τα όπλα μας ποτέ ξανά.
Αν αναρωτιέται κανείς ποιος φταίει, κανείς δε θα το βρει ποτέ. Γιατί κανείς δε θα ακούσει την ιστορία από έναν απλό, ψυχρό παρατηρητή. Θα την ακούσει από συμμάχους, δικούς μου ή δικούς της. Ίσως η ηθική μου να είναι σωστή, όπως και αυτά που πιστεύω και να μην έπρεπε να δώσει τη δύναμη στο σύμμαχο για να μπορέσει να με χτυπήσει. Ίσως να παρεκτράπηκα από την οργή μου και την τόσο μεγάλη πια ανάγκη μου να δικαιωθώ που δεν έπρεπε να δώσω αυτή τη μάχη. Μα δεν έχει νόημα πια. Τελείωσε.
Δεν είδαμε ποτέ ο ένας τον άλλον στα μάτια, μας κάλυπταν οι μάσκες μας. Η πορτοκαλί δικιά μου με το λευκό B (το σήμα του Blogger, γιατί σας κουράζουν οι αλληγορίες) και η μπλε δικιά σου με το λευκό F. Και μετά από κάθε ήττα (γιατί στην ουσία κι αυτό ήττα ήταν), έτσι και τώρα κάθομαι, μ'ένα σπασμένο σπαθί, ένα μπουκάλι, μια μελανιά στο πόδι και άπειρα σημάδια, ιδίως κοντά στην καρδιά. Δεν είδα τι σημάδια είχα προκαλέσει εγώ. Προσπαθούσε να αποδείξει ότι έπρεπε να αφήσω σημάδια. Δεν ξέρω όμως αν έπρεπε ή όχι και τι σημάδια ήταν αυτά που άφησα. Ξέρω ότι έχει συμμάχους που θα τα επουλώσουν. Για τα δικά μου δεν είμαι 100% σίγουρος. Αλλά, στην τελική μπορεί και να μείνουν να μου θυμίζουν αυτόν τον πόλεμο.
Αυτό είναι λοιπόν το αντίο. Στον καλύτερο μου αντίπαλο. No hard feelings. Ίσως να μας βρει ο χρόνος κάπου αλλού, έχοντας δώσει ο καθένας τις δικές του μάχες και να μπορούμε πλέον να κάτσουμε κάπου χωρίς να μας ενοχλεί τίποτα και να απολαύσουμε ένα γλυκό με την ησυχία μας. Μα μέχρι τότε, τον πόνο, τα συναισθήματα, τις στιγμές, τα λόγια κι ένα όνειρο θα τα ταΐσουμε σ'ένα τέρας που λέγεται παρελθόν, για να σβηστούν. Στο επανειδείν λοιπόν και μακάρι όλα να μας πάνε όπως τα θέλουμε, για να ησυχάσουν επιτέλους οι ψυχές μας και να μη βασανίζονται μάταια στο πεδίο της μάχης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου