Pedigree

Υποθέτω πως επέστρεψα. Κι αν όλα πάνε κατά το σχέδιο επέστρεψα για τα καλά. Επίσης αν όλα πάνε όπως τα περιμένω, θα έχουμε πολύ νέο κόσμο το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουν μερικά πράγματα.

Για όποιον λοιπόν δεν έχει ξαναμπει εδώ μέσα, αυτό εδώ το blog υπάρχει εδώ και 4 χρόνια, από τότε που ήμουν ένας θυμωμένος μπάκουρας αναρχικό-nerd στο λύκειο, εξού και τα σκαμπανευάσματα τόσο στη θεματολογία, όσο και στη διάθεση του κάθε άρθρου, δηλαδή είναι όλα θυμωμένα ή λυπηρά ή both και με ελέεινα πολλά references που μόνο εγώ πιάνω. Οι απότομες αλλαγές σε θεματολογία/διάθεση και κυρίως τα καμμένα references δε θα χαθούν. Ιδίως τα references θα γίνουν ακόμα χειρότερα μιας και πλέον ασχολούμαι και με το Wrestling μεταξύ όλων των άλλων πραγμάτων. Οπότε ενώ μέχρι τώρα μαθαίνατε τόσα υπέροχα πράγματα για τον κόσμο των comics, πλέον θα μάθετε και ιστορίες από το μαγικό κόσμο της πάλης. Fun fact, ακόμα και ο τίτλος είναι ένα τόσο βαθύ wrestling reference που ούτε κι εγώ δεν πιστεύω ότι πήγα εκεί.

Κοίτα'δω intro, λες και είμαι καμία διάσημη φιγούρα στον κόσμο του blogging. Α, ναι, οι άκυρες εισαγωγές σε άρθρα είναι κάτι άλλο ανυπόφορο που θα πρέπει να συνηθίσετε σε κάθε μίζερο καινούργιο κομμάτι που θα βγαίνει άνα κάποτε(#I_dont_care_I_love_it). Ας μπούμε ωστόσο στο ψητό επιτέλους.

Εδώ και αρκετό καιρό είχα βάλει πλώρη να επιστρέψω στο blog. Πέρασαν από το μυαλό μου πολλές ιδέες τις οποίες λογικά με τον καιρό θα δημοσιεύσω, μέχρι τότε ωστόσο ας αρκεστούμε με τον αρχικό λόγο της επιστροφής. Ο κύριος λόγος λοιπόν (σε συνδυασμό όπως πάντα με real-life γεγονότα) είναι αυτό το βίντεο. Το βίνετο αυτό ανήκει στον αγαπημένο μου Youtuber αυτή τη στιγμή, του Sky Williams, και το κύριο θέμα που πραγματεύεται είναι η απογοήτευση και η κατάθλιψη. Ένα καταπληκτικό 10λεπτο το οποίο θα πρότεινα να μη χάσετε σε καμία περίπτωση. 

Που κολλάω εγώ σε όλο αυτό; Ε λοιπόν εμένα με ενέπνευσαν όλα τα υπόλοιπα θέματα τα οποία έθιξε και θα σας αναλύσω ένα ένα τα θέματα τα οποία θεωρώ ότι ταυτίστηκα και με επηρέασαν πιο πολύ.

Αρχικά ας ξεκινήσουμε με τη δημιουργικότητα. So θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργό ή καλλιτέχνη ή οτιδήποτε από τη στιγμή που είμαι γράφω εδώ, κάποτε έγραφα κάποια pilots για manga/anime/comics, whatever και ίσως κάποτε γράψω και κάποιο βιβλίο. Ένας από τους κύριους λόγους που το κάνω αυτό είναι γιατί δεν έχω κανέναν σχεδόν έλεγχο στα συναισθήματά μου. Είμαι άνθρωπος που ότι νιώθει το νιώθει πολύ έντονα και πολλές φορές αν δε το εκφράσω κάπως αυτό που νιώθω καταλήγω να το πιπιλάω στο κεφάλι μου για τις επόμενες ώρες και καταλήγω να βασανίζομαι. Εξού και η συναισθηματική ένταση σε τόσα παλιά άρθρα. Είναι πολύ μεγάλο βάρος το να μην μπορείς να κρατήσεις οτιδήποτε νιώθεις αποκλειστικά για τον εαυτό σου. Θέλω να πω, με επηρεάζουν τόσα ηλίθια πράγματα όπως το αν θα με κράξει κάποιος σ'ένα game ή αν θα με κοροϊδέψει ένας φίλος για κάτι ή ακόμα και το να είμαι χαρούμενος γιατί είδα μια καινούργια ταινία, που κατευθείαν πρέπει κάτι να πω σε κάποιον ή ακόμα και να το γράψω εδώ. Ακόμα και το άρθρο αυτό, είναι το πόσο με επηρέασε ένα βίντεο που είδα. 

Αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου με έχει επηρεάσει πολύ αρνητικά σε πολλά θέματα. Ιδίως εδώ παλιά υπήρχαν άρθρα που έκραζαν χωρίς κάποια λογική ή σοβαρή αιτία ακόμα και τους φίλους μου, γιατί απλά μια μέρα αποφάσισαν να μου κάνουν πλάκα or something. Τα περισσότερα από αυτά τα άρθρα τα έχω σβήσει γιατί δε θα ήθελα να υπάρχουν ως παρακαταθήκη που θα αφήσω πίσω μου. Αλλά καλώς ή κακώς ήταν απαραίτητα για εμένα εκείνη την περιόδο. Διότι αν δεν έβγαζα αυτά τα πράγματα, δε θα μπορούσα να γράψω οτιδήποτε άλλο. Και τουλάχιστον επιτέλους όλη αυτή η αρνητικότητα και η μιζέρια είναι (ελπίζω) χαμένη στο παρελθόν.

Γύρω λοιπόν από το παρελθόν, την αρνητικότητα και άλλα τέτοια ευχάριστα, το επόμενο κομμάτι που θέλω να θίξω έχει να κάνει με τις ανασφάλειες και τον έρωτα. Το βασικό μου ίσως πρόβλημα όταν προσπαθούσα να βρω κοπέλα στο γυμνάσιο/λύκειο ήταν ότι πόνταρα στην περσόνα του βασανισμένου, προβληματισμένου teenager που έχει βρει το νοήμα της ζωής σε μουσικές/ταινίες/ασχολίες που δεν είναι mainstream και δεν τον καταλαβαίνει κανείς. Δηλαδή ο μέσος έφηβος πάνω κάτω. Το πρόβλημα; Κανένας άνθρωπος και που είναι σε μια σχετικά καλή φάση της ζωής της δε θα ασχοληθεί με κάποιο wannabe emoπαιδο που έχει μόνο προβλήματα να μεταφέρει. Γιατί να χαλάσει κάποιος τη ζαχαρένια του για εσένα επειδή μόνο και μόνο είναι κοντά τα σπίτια σας και έτυχε να πάτε στο ίδιο σχολείο ε; 

Θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει ότι οι επιλογές μου ήταν λάθος (guess what, εν τέλει ήταν), αλλά κανένας άνθρωπος δεν αντέχει κάποιον ο οποίος είναι μονίμως θυμωμένος ή στεναχωρημένος ή νιώθει πως είναι ένα σκουπίδι, εκτός αν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Εάν δεν μπορεί το πιο πιθανό είναι πως θα χάσεις το υποψήφιο ταίρι σου από κάποιον που είναι απλά χαρούμενος και θέλει να περάσει καλά και όχι να κάψει τον πλανήτη γιατί όλα είναι για τον πούτσο. 

Αυτό είναι και το point εν τέλει. Για να σε ερωτευτεί κάποιο άλλο άτομο ενώ είσαι σπασμένος από τα βάσανα και τα προβληματά σου, το πιο πιθανό είναι πως έχει κάποιου είδους god complex και θα καταλήξεις απλά ένα υποδουλωμένο και άβουλο πλάσμα στα χέρια ενός ανθρώπου που θέλει να επιβεβαιώσει τον εγωισμό του. Δε φτάνει που είναι δύσκολο από μόνο του το να κάνεις κάποιον να σε ερωτευτεί, το να του λες ότι σε θέλω γιατί θέλω κάποιον να με πάρει από τη μιζέρια μου είναι ακόμα πιο ακατόρθωτο και τρομακτικό. 

Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι καλό στο χαρακτήρα τους και αν ο στόχος σου είναι απλά να προσπαθείς να έρθεις σε επαφή με ένα άτομο της σεξουαλικής σου προτίμισης, τότε αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να δείξεις στον άλλον τι είναι καλό πάνω σου, μέσα σου. Διότι πάντα υπάρχει κάτι. Εάν ο αποκλειστικός σου στόχος είναι να βρεις μια άλλη συμπυκνωμένη μάζα θυμού/απογοήτευσης/θλίψης/νιχιλισμού, τότε καλώς ή κακώς περίμενε, ψάξε έξυπνα και σταμάτα να κάνεις add και like σε ότι κινείται και κυρίως σταμάτα να γκρινιάζεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι για τον πούτσο επειδή δεν μπορείς να βρεις την ακριβέστατη απεικόνιση αυτού που έχεις στο μυαλό σου ως ιδανικό ταίρι. Όταν είναι να έρθει θα έρθει.  

So υποθέτω πως αυτά είναι όσα είχα να πω για τώρα. Τα υπόλοιπα είναι στο σχετικό βίντεο και πολλά άλλα θα έρθουν σύντομα σε επόμενα άρθρα. Όπως και να έχει: Welcome back to the house.