Ψαγμενιές

"Είσαι ο τύπος που θα περάσει τη ζωή του, έχοντας τη μία επιφώτιση μετά την άλλη, νομίζοντας πως βρήκες επιτέλους τι σε κρατάει πίσω και αφού το βρήκες θα γίνεις δημιουργικός και παραγωγικός και θα αλλάξεις επιτέλους τη ζωή σου. Η πικρή αλήθεια είναι πως δε θα αλλάξει τίποτα. Ο φαύλος κύκλος της μετριότητας, δεν είναι λόγω κάποιου εμποδίου, είναι εξ'αιτίας σου. Το μόνο πράγμα που σε εμποδίζει απ'το να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα είναι ότι τα έχεις εσύ ο ίδιος."

Και κάπου εδώ το ποστ αυτό κορύφωσε. Πραγματικά σταμάτησα να γράφω για 10 λεπτά.

Αστειάκι. Το'χω αυτό. Το παραπάνω απόφθευγμα νιώθω πως περιγράφει τη γενιά μας. Το οποίο ακούγεται τόσο cringy και απαίσιο. Η μεταμόρφωσή μου σε Tumblr Girl θα ολοκληρωθεί όταν κόψω τα κομμουνιστικά αστεία και ποστάρω αποκλειστικά ασπρόμαυρες φωτογραφίες ή σκηνές από το Neon Genesis Evangelion. Blog έχω ήδη και μου αρέσει εριστικά πολύ η Vaporwave. Λυπηθήτε με.

Αλλά ναι για να μπω μια και καλή στο ψητό, η επιφώτιση που έχω για αυτήν την εβδομάδα είναι το πόσο στεκόμαστε εμπόδιο στους εαυτούς μας για τους πιο ηλίθιους λόγους. Και έγραψα για τη γενιά μας γιατί έχουμε αποφασίσει να γεμίσει με safe zones και εύκολα προσβάσιμο χάσιμο χρόνου που δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε για την ελάχιστα uncomfortable επιλογή του πως θα περάσουμε τη μέρα μας: Γιατί να κάτσεις έξω να ξενυχτήσεις με μπύρες σε πάρκο, όταν μπορείς να είσαι σπίτι και να παίζεις; Γιατί να πεις σε κάποιον αυτά που θες όταν μπορείς απλά να φορτώσεις μια ταινία στο Netflix και να βγάλετε το σκασμό για τρεις ώρες και μετά να πάρει ο καθένας το δρόμο του; Γιατί να βγεις έστω και λίγο από το comfort zone σου όταν μπορείς να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον ακριβώς όπως το θες, πολλές φορές μάλιστα κοροϊδεύοντας τα comfort zones των άλλων;

Ίσως όλες αυτές οι απορίες και οι αγανακτισμοί μου να φαίνεται αντιφατικοί με πράγματα που έχω πει/γράψει στο παρελθόν. Και είναι αντιφατικοί με αυτά που πιστεύω και τώρα σε ένα βαθμό, αλλά όλα έχουν το λόγο τους που είναι σ'αυτό το κείμενο. Λατρεύω το ίντερνετ και λατρεύω την ικανότητα του να προσαρμόζω έναν "χώρο", είτε αυτή είναι η αρχική μου στο Facebook, είτε τα Subreddits που ακολουθώ, είτε οι συνδρομές μου στο Youtube, να έχουν σχεδόν αποκλειστικά και μόνο τα πράγματα που θέλω εγώ να βλέπω. Λατρεύω το να βυθίζομαι σε games σε σημείο που βγαίνω στο δρόμο και ότι και να βλέπω έχει κάποιο Tooltip και θεωρώ πως η άνεση στην οποία έχουμε φτάσει, του να μπαίνεις σε μια εφαρμογή, να κρατάει το επεισόδιο/κεφάλαιο/κομμάτι που ήσουν και να συνεχίζεις αυτόματα από εκεί, το μεγαλύτερο δώρο της πληροφορικής στην ανθρωπότητα. Και όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δε φταίει το εργαλέιο, αλλά το πως το χρησιμοποιούμε.

Δε γίνεται όμως να κοροϊδευόμαστε για πάντα. Τουλάχιστον όχι χωρίς συνέπειες. Και όσο αγαπάμε τους εαυτόυς μας και τους ανθρώπους γύρω μας είναι ακόμα πιο δύσκολο να έρχεσαι σε παραδοχή με τέτοιες καταστάσεις. Η ζωή δε θα είναι για πάντα αυτό που νομίζουμε ότι χτίζουμε εμείς. Δεν υπάρχει το τέλειο, δεν υπάρχει η ευκολία και κυρίως, τίποτα δεν είναι αυτό που πιστεύουμε. Καθημερινά, μικρά μικρά κομμάτια της διαστρεβλωμένης αυτής αντίληψης που έχουμε, αποσυντίθονται και δίνουν τη θέση τους στην αληθινή είκονα που είναι τελείως διαφορετική απ'ότι νομίζουμε. Άλλες φορές πολύ πιο γαλήνια και καθυσηχαστική και άλλες φορές είναι το πρόσωπο της άσχημης, επίπονης αλήθειας που προσπαθούμε να κρύψουμε από τον εαυτό μας. 

Μια αλήθεια που όλοι θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω και εμποδίζουμε τον εαυτό μας από το να το κάνουμε. Και ώρες αγωνίας, άγχους και ψυχικής αυτοτιμωρίας πάνε στράφι. Και το ξέρουμε και οι υπόλοιποι αυτό που έχεις μέσα σου. Είναι κρίμα που δε μιλάς, εμείς προσπαθούμε και απογοητευόμαστε όταν όλα πάνε στραβά, γιατί δεν ξέρουμε πια τι άλλο να κάνουμε. Και τρέφουμε κι εμείς μια άσχημη αλήθεια με άσχημα ψέματα. Και κοροϊδευόμαστε πως ξεδίνουμε ρίχνοντας Παναγίες σε Πολωνούς, φωνάζουμε όταν ένας τύπος πλακώνει έναν άλλον τύπο στα ψέματα και βλέποντας κάποια να κάνει σε κάποιον κάτι που θα θέλαμε να κάνει σε εμάς, αλλά έχουμε πειστεί πως δε μας αξίζει τίποτα.

Είναι τρομακτικό το πως όλα αυτά τα κλισέ γράφτηκαν σε τόσο λίγο χρόνο. Το πιο τρομακτικό είναι το να το βλέπω αυτό γύρω μου και να αμφισβητώ αυτά που κάποτε θεωρούσα πυρήνα της ίδιας μου της ύπαρξης. Αλλά αυτό δεν είναι κομμάτι της ζωής μας; Να εξελισόμαστε και πολλές φορές να γκρεμίζουμε αυτό που ήμασταν και να αναδυόμαστε ως κάτι καινούργιο; Αυτό ίσως και να είναι το νόημα. Ή μπορεί να είναι και ένα ψέμα που μου λέω για να δίνω στη ζωή μου κάποιο νόημα.

Γιατί πραγματικά, αυτό στο οποίο εν τέλει ήθελα να καταλήξω είναι το πόσο χαμένος νιώθω. Απλά πάω. Χωρίς να ξέρω το που. Δεν ξέρω τι θέλω, απλά νιώθω πως περνάνε σκηνές από τη ζωή μου και πάνε κάπου κι αυτές. Νόμιζα πως θα βρω διάφορα χόμπι και πως θα με καλύψουν, αλλά όλα τα παράτησα. Και συνεχίζω να πιάνω καινούρια. Ίσως είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης, αλλά πολλές φορές με κάνει να νιώθω μέτριο και να πέφτω στην παγίδα του "Ξέρω λίγο απ'όλα, άρα δεν ξέρω τίποτα".

Αν υπάρχει κάτι όμως που ειλικρινά με χαρακτηρίζει είναι η αισιοδοξία. Θα συνεχίσω που να με πάρει ο διάολας. Όσο έχει να πάω θα πηγαίνω. Κι ας είναι ο φόβος μου ότι μια μέρα που θα ξυπνήσω θα καταλάβω πως πέρασαν 10 χρόνια έτσι. Πως έχασα την εκκίνηση που λένε και οι Pink Floyd. Κανείς δε μου είπε πότε να τρέξω. Ίσως κανείς δεν ήξερε για να μου πει.

Δατς ιτ. Κλισέ, ποζεριά, emo, το ξέρω. Βαριέμαι κι εγώ μη νομίζεις. Αλλά δεν έχω τι άλλο να γράψω. Αν ερχόσουν από'δω θα ήταν καλύτερα.