Swiftly!

Το δωμάτιο εδώ είναι υπερβολικά κρύο. Δε με νοιάζει, στόχος μου είναι το αγαλματίδιο που έχω πλέον στο σάκο μου. Γι’αυτό με πλήρωσαν. Η δουλειά ήταν εύκολη, οι τρύπες στην οροφή του ναού μου επέτρεψαν να μπω γρήγορα και το κειμήλιο ήταν αφύλακτο. Δεν μπορώ να σκαρφαλώσω πάλι, έσπασα μερικά κομμάτια πέτρας από τα οποία μπορούσα να πιαστώ. Αφού ο ναός είναι άδειος θα φύγω γρήγορα από κάποιο παράθυρο ή πλαϊνή πόρτα. Μόνο που έκανα λάθος. Δεν ήταν αφύλακτο το δωμάτιο. Τους βλέπω. Και πιάνω γρήγορα τα όπλα από τη ζώνη μου.

Δύο μεγαλόσωμα πράσινα αγάλματα κάνουν την είσοδο τους στο ναό. Tα μάτια τους λάμπουν με ένα έντονο φως, όπως αυτό στο πρόσωπο που απεικονίζει το αγαλματίδιο. Δε διστάζω δευτερόλεπτο. Έχω ήδη εκτοξεύσει το ατσαλένιο μου μπούμερανγκ θρυμματίζοντας το στήθος του ενός. Πέφτει κάτω ακίνητος. Μέχρι να δει ο δεύτερος τι συνέβη εγώ εκμεταλλεύομαι τις σκιές από την κολόνα δίπλα του και γίνομαι ένα με αυτές. Σαν αστραπή ορμάω πάνω του και με τα δύο στιλέτα μου και τα μπήγω στο φτιαγμένο από νεφρίτη κεφάλι του. Πιάνω το μπούμερανγκ που γυρίζει σε εμένα. Παράλληλα όμως δεν προσέχω το τι συμβαίνει γύρω μου και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Τρία σούρικεν προσγειώνονται ακριβώς δίπλα μου. Αντιπερισπασμός. Το κατάλαβα αργά και μια λεπίδα κόβει επιφανειακά το αριστερό μου πόδι. Ο νέος μου αντίπαλος φοράει πράσινη πανοπλία σαν σαμουράι. Τουλάχιστον δεν είναι από νεφρίτη όπως όλα τα άλλα αντικείμενα εδώ μέσα. Είναι όμως το σπαθί του. Ορμάει τυφλά πάνω μου. Είμαι πιο γρήγορος τώρα που μπορώ να τον δω. Μια απλή περιστροφή στα αριστερά και βρίσκομαι πίσω του. Τον σφάζω στην καρδιά του και πιάνω το σακίδιό μου. Ό,τι και να βρω είναι χρήσιμο αυτή τη στιγμή. Η κολόνα μου προσφέρει κάλυψη, καθώς μπαίνει άλλο ένα άγαλμα από τα δεξιά μου. Σπάω το φιαλίδιο με το όξινο υγρό πάνω στο στιλέτο μου και ο ήχος τραβάει την προσοχή του αγάλματος. Γυρνάει το κεφάλι για να δει τι συμβαίνει και το χαιρετάει το στιλέτο μου. Το κεφάλι του γίνεται σκόνη. Έντονοι βηματισμοί ακούγονται από το βάθος. Πιάνω άλλο ένα στιλέτο από το σακίδιο, μαζί με το μπούμερανγκ.

Δύο νέα αγάλματα μπαίνουν μέσα. Το ένα είναι διαφορετικό, μεγαλύτερο. Φοράει πανοπλία και φέρει έναν διπλό πέλεκυ. Το άλλο όμως που είναι ίδιο με το προηγούμενο, δέχεται άλλη μια φορά το μπούμερανγκ. Το άλλο δε χάνει χρόνο. Μου ορμάει κατευθείαν. Κινείται πολύ γρήγορα για το μέγεθος του. Ο φόβος που νιώθω μου είναι πρωτόγνωρος. Το ένστικό μου ξυπνάει τελευταία στιγμή και δέχομαι ένα χτύπημα από τον πέλεκύ του στο στήθος μου. Τρέχει πολύ αίμα και δεν είμαι διατεθειμένος να πεθάνω για μια δουλειά. Ορμάω σχεδόν απρόσεκτα πάνω του. Το πρώτο χτύπημα κόβει τα λουριά του θώρακά του. Το δεύτερο ανοίγει βαθύ χαράκωμα στην πέτρα και το τρίτο το βρίσκει στην καρδιά. Πέφτω με τον ώμο στην πόρτα μπροστά μου και αρχίζω να τρέχω. Ψηλαφίζω τον τοίχο για κάποιο πέρασμα.

Ξάφνου, άλλα δύο αγάλματα προσπαθούν να μου κόψουν το δρόμο. Δεν κόβω ταχύτητα, πηδάω πάνω στην ασπίδα του ενός και του σπάω το λαιμό με τα στιλέτα. Εκμεταλλευόμενος την ορμή μου, ρίχνω το βάρος μου στο πτώμα του ενός αγάλματος και αυτό πέφτει άτσαλα μπροστά, καλύπτοντας το άλλο. Καλού, κακού, τσεκάρω ότι το κεφάλι του όντως έχει σπάσει πριν προχωρήσω. Στα δεξιά μου είναι μια πόρτα και χωρίς δεύτερη σκέψη την ανοίγω, αλλά το θέαμα δε με ικανοποιεί καθόλου.

Δύο ακόμα μεγαλύτερα αγάλματα, οπλισμένα με δόρια με τριπλούς πελέκεις στις άκρες. Σκατά. Γυρίζω πίσω και βλέπω άλλο ένα τέτοιο να έρχεται πάνω μου. Είμαι όμως προετοιμασμένος. Μια βόμβα καπνού αργότερα και τα έχω προσπεράσει χωρίς να με μπορούν να με ακολουθήσουν ελπίζω. Προσπαθώ να κινηθώ γρήγορα και αθόρυβα, αλλά τόσο αίμα που χάνω σύντομα θα με βρουν. Ελπίζω το ξόρκι που ζωντανεύει αυτά τα πράγματα να μη με ακολουθήσει μέχρι την πόλη. Επιτέλους φαίνεται να φτάνω στον προθάλαμο και την έξοδο. Επιταχύνω όσο μπορώ και προσπαθώ να πέσω με δύναμη πάνω στην πόρτα. Εκείνη την ώρα ακούω τον ήχο ενός σύρματος να τεντώνεται. Νιώθω κοψίματα στο δέρμα μου και το σφίξιμο από το σύρμα. Νιώθω το αίμα μου να κυλάει στο πάτωμα καθώς εκείνο δονείται από τους κραδασμούς των αγαλμάτων που πλησιάζουν. Μου ψαχουλεύουν το σακίδιο. Καθώς κοιτάω πάνω βλέπω ένα σώμα σχεδόν παιδικό. Κάποιο μικρόσωμο πλάσμα ελέγχει αυτά τα φοβερά αγάλματα. Ακούω τη φωνή, γυναικεία:

-Πήγες να κλέψεις τα κοσμήματά μου. Και γι’αυτό σου αξίζει αυτό που θα σου συμβεί!

Και τότε όλα έσβησαν.