Καθ'όσο η λίστα προχωράει, προχωράει και ο χρόνος (και πολύ γρήγορα τολμώ να πω) και νιώθω πως ακόμα έχουμε μεγάλα βάρη να κουβαλήσουμε, να ξεδιπλώσουμε, να καταλάβουμε και κυρίως να αποδεχτούμε, αν όχι να λύσουμε, μετά τα τελευταία 2 χρόνια και συνάμα να τα ισορροπήσουμε με τα όσα μας έχουν λείψει και προσπαθούμε με τόσο κόπο να απολαύσουμε ξανά. Σύντροφος μας σε αυτό η μουσική για άλλη μια φορά. Τα υπόλοιπα κείμενα της λίστας βρίσκονται εδώ:
20. Kamasi Washington, Robert Glasper, Terrace Martin, 9th Wonder - Dinner Party (2020)
Tο μοναδικό EP της λίστας. Βρίσκεται εδώ γιατί πρόκειται για την ένωση των δυνάμεων ενός απίστευτου σετ μουσικών που περιλαμβάνει δύο από τους καλύτερους παραγωγούς ever στους 9th Wonder & Terrace Martin και 2 υπέροχους μουσικούς στο Rober Glasper (πιανίστας) και στον Kamasi Washington (σαξοφωνίστας). Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ζεστό και όμορφο μουσικά άλμπουμ που ισορροπεί τέλεια μεταξύ Τζαζ και Χιπ Χοπ, γεμάτο με πολλές όμορφες ηχητικές λεπτομέρειες όπως μόνο αυτοί οι μουσικοί θα μπορούσαν να τις συνδυάσουν. Κερασάκι στην τούρτα αυτή, τα όμορφα φωνητικά του Phoelix σε 4/7 τραγούδια του άλμπουμ, ολοκληρώνουν τη γλυκιά και ευχάριστη μουσική εμπειρία που σε μόλις 23 λεπτά καταφέρνει να σε συνεπάρει.
19. Spillage Village - Spilligion (2020)
Ένα πικ που βασίζεται μεν στο recency bias, αλλά παραμένει ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Οι Spillage Village είναι μια καλλιτεχνική κολεκτίβα από την Ατλάντα που αποτελείται από 8 μέλη, μεταξύ των οποίων και οι EARTHGANG που έχουμε ξαναδεί στη λίστα. Τα 8 αυτά μέλη συνδυάζουν τα ταλέντα τους και τις διάφορες μουσικές επιρροές τους σε ένα άλμπουμ που συνδυάζει πάρα πολλά είδη: χιπ-χοπ, funk, soul, gospel, R&B και folk. Αυτό το υπέροχο combo μουσικών ειδών, των οποίων τα στοιχεία τους συνδυάζονται τόσο αρμονικά, έρχεται και κουμπώνει με μια θεματική στίχων εξίσου πολυδιάστατη. Ένα άλμπουμ που έχει να κάνει με την Αφροαμερικανική κουλτούρα, τον ακτιβισμό και παράλληλα με πιο πνευματικά και εσωτερικά θέματα, όπως είναι η αγάπη, η θρησκεία και μια αίσθηση αποκάλυψης, ότι όλα πάνε σκατά και ο κόσμος πλησιάζει στο τέλος του. Πράγμα που το καλοκαίρι του 2020 μεταξύ πανδημίας και των θλιβερών περιστατικών αστυνομικής βίας στην Αμερική, κάνουν το άλμπουμ πολύ πιο βαρύ και εμφαντικό από ποτέ.
18. Thundercat - Drunk (2017)
Τον Thundercat τον συναντήσαμε ξανά πριν από 70κατι άλμπουμ και εδώ επιστρέφει με το κατ'εμέ magnum opus του. Ένα concept άλμπουμ όνομα και πράγμα το Drunk, είναι επί της ουσίας όντως η ιστορία ενός μεθυσμένου τριπ του Thundercat. Το τριπ ξεκινάει με τον ίδιο να βαριέται και δίχως να μπορεί να κοιμηθεί, αποφασίζει να γίνει πίτα. Αυτό μας βάζει σε ένα υπέροχο ταξίδι κατά το οποίο όλο και περισσότερες δύσκολες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό του καλλιτέχνη, είτε αυτές αφορούν σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως είναι η εξάρτηση από την τεχνολογία και η Αφροαμερικανική πραγματικότητα, είτε για πιο συναισθηματικές και ανθρώπινες ανησυχίες, όπως ο φόβος για το θάνατο, η απώλεια και η απόρριψη. Καθ'όσο λοιπόν ο Thundercat χάνεται μέσα σε αυτές τις σκέψεις και τον γεμίζουν δυσάρεστα συναισθήματα, η απάντηση είναι απλά να γίνεται ακόμα χειρότερα, προσπαθόντας να βρει μια διέξοδο μέσα σε όλο αυτό. Μουσικά το άλμπουμ μεταφέρει άψογα την εμπειρία του τριπ αυτού, με τον Thundercat να φτιάχνει υπέροχα τραγούδια, ξεδιπλώνοντας αριστοτεχνικά όλο του το ταλέντο και αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι είναι ένας από τους καλύτερους μπασίστες εν ζωή αυτή τη στιγμή.
17. Nas - Illmatic (1994)
Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο το οποίο έλεγε ότι το θαύμα της ραπ είναι ότι οι πιο εξαθλιωμένες και καταπιεσμένες κοινότητες της Αμερικής φτιάξανε ένα καινούριο μουσικό είδος, χρησιμοποιώντας κυρίως το λόγο και μέρη από τη μουσική άλλων ανθρώπων. To Illmatic εκπροσωπεί ακριβώς αυτό. Ένα απίστευτο άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος, το Illmatic είναι η ιστορία των δύστυχων κοινοτήτων της Νέας Υόρκης μέσα από τα μάτια ενός νεότατου, σοφού, καυστικού και ιδιαίτερα πεινασμένου καλλιτέχνη. Βαθιά ατμοσφαιρικό με μια μίνιμαλ αλλά εξαιρετική παραγωγή η οποία δίνει την ιδιαίτερα σκοτεινή ατμόσφαιρα, με μια εξαιρετική ποικιλία samples από soul, funk και jazz που δείχνουν την αγάπη του Nas για τη μουσική με την οποία μεγάλωσε, καθώς και μια φοβερή κατανόηση της ιστορίας του χιπ-χοπ και των επιρροών του. Στιχουργικά ο Nas είναι ιδιαίτερα ποιητικός εδώ, ξεπερνώντας κατά πολύ διάφορους ράπερ που έχουμε δει στη λίστα και παρόλα αυτά καταφέρνει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια να μεταφέρει ακριβώς τις εικόνες που θέλει από τη δική του πραγματικότητα. All in all ένα απίστευτο άλμπουμ, με τεράστια ιστορική σημασία για το ραπ.
16. Lauryn Hill - The Miseducation Of Lauryn Hill (1998)
Τι και αν υπήρχε μια τραγουδίστρια, που έβγαλε έναν iconic δίσκο, μετά η καριέρα της εκτροχιάστηκε από τη συμπεριφορά της όπως πχ συγκρούσεις με πρώην, τη φαινομενική μεγαλομανία της και τις μάχες της με τη διπολική διαταραχή, 10 χρόνια πριν τον Kanye? Αυτή λοιπόν είναι η Lauryn Hill. Ευτυχώς για εμάς και για την τέχνη της μουσικής πρόλαβε να βγάλει αυτόν ακριβώς το δίσκο, το μοναδικό της καριέρας της (πέραν από τις δουλειές της με τους Fugees, όπως είδαμε στη θέση 26). Το Miseducation είναι ένα πολύ όμορφα δουλεμένο άλμπουμ γεμάτο πλούσιες και ενδιαφέρουσες παραγωγές που θολώνουν τις γραμμές μεταξύ RnB, Reggae, Soul και Hip-Hop, γεμάτο με μεγάλη ποικιλία οργάνων. Στιχουργικά το άλμπουμ ασχολείται με τη μητρότητα (γράφτηκε καθώς η Lauryn Hill ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί και συνεχίστηκε και μετά τη γέννησή του), την αγάπη και τον πόνο της απογοήτευσης, την ταραχώδη σχέση της Lauryn με τα υπόλοιπα μέλη των Fugees, δίνοντας μας έτσι ένα πάρα πολύ προσωπικό και ανθρώπινο άλμπουμ που σε συνδυασμό με τα υπέροχα skits στο τέλος των τραγουδιών, αποτελεί μια πολύ πλήρη, πολυδιάστατη και κυρίως προσιτή μουσική εμπειρία.
15. Danny Brown - Atrocity Exhibition (2016)
Είδαμε τον Danny Brown πριν από περίπου 20 θέσεις, χαρούμενο, αισιόδοξο σε ένα όμορφο άλμπουμ φτιαγμένο από τον Q-Tip. Σ'αυτό το άλμπουμ θα δούμε ποιος είναι στ'αλήθεια ο Danny Brown και γιατί αυτό το άλμπουμ τον έκανε διάσημο. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, έτσι κι εδώ έχουμε τον Danny να εκθέτει τον εαυτό του δίχως όριο, δείχνοντας μας τις σκληρότερες και σκοτεινότερες πτυχές του εαυτού του, τις μάχες του με τον εθισμό σε διάφορες ουσίες και τα τραύματα που του έχει αφήσει το να ζει στις χειρότερες περιοχές του μετα-βιομηχανικού Detroit και να το αντιμετωπίζει με το ίδιο διεστραμμένο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του. Αλλά αυτό το άλμπουμ δεν είναι εδώ μόνο για τη σκοτεινή βαριά θεματική του. Έχει μία από τις καλύτερες συλλογές από μπιτ που έχω ακούσει τα οποία έχουν τέτοια ποικιλία σε samples, από Nick Mason μέχρι Embryo και άλλα ονόματα της ηλεκτρονικής, της post punk και άλλων ειδών (samples τα οποία όλα τα πλήρωσε ο Danny από την τσέπη του, δημιουργώντας χρέος του ύψους των 200.000 δολλαρίων). Και όχι μόνο έχουμε αυτή τη συλλογή από samples και απίστευτα μπιτ από κορυφαίους παραγωγούς, αλλά τον Danny να πατάει τόσο ξεκούραστα σε κάθε ένα από αυτά τα μπιτ που ακυρώνει την πολυπλοκότητα τους και σε αφήνει να τα θαυμάσεις, όσο ο ίδιος είναι λες και απλά σου μιλάει μαζί με αυτά. Το Atrocity Exhibition, ένα άλμπουμ όνομα και πράγμα, είναι ένα άλμπουμ βαρύ, που απαιτεί την προσοχή του ακροατή, αλλά σίγουρα την αξίζει και την ανταμοίβει.
14. Aminé - Limbo (2020)
Το πιο timing-related pick στη λίστα, το Limbo ήρθε την τέλεια εποχή στη ζωή μου. Βλέπετε τη χρονιά που βγήκε. Το καλοκαίρι του 2020, βγαίνοντας από την πρώτη καραντίνα το οποίο ήταν μια τρομακτική εμπειρία δίχως να ξέρουμε τι έρχεται, φρεσκοχωρισμένος, νιώθοντας τεράστια σύγχυση από την ανάγκη να κάνω 1,5 εκατομμύριο πράγματα ταυτόχρονα και κάνοντας προφανώς τη μία κακή επιλογή πίσω από την άλλη, ο ψυχισμός μου είχε φτάσει ένα πολύ περιέργο σημείο όπου πρακτικά δεν έχω ιδέα τι κάνω. Φαντάσου λοιπόν να βγαίνει ένα άλμπουμ που περιγράφει τη συναισθηματική σύγχυση της συνθήκης αυτής, τη γενικότερη δυσκολία της γενιάς μας να προσαρμοστεί και να αντέξει τις συνθήκες στις οποίες καλείται να υπάρξει και πόσο διαφορετικά τις αντιμετωπίζει ο καθένας και φυσικά την τεράστια δυσκολία και επιρροή που έχουν οι ερωτικές μας σχέσεις σε όλο αυτό. Ακούγεται κάπως σαν συνταγή επιτυχάς. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται με αδιανόητα bangers με απίστευτα μπιτ, όμορφες RnB συνθέσεις, καταπληκτικά και άμεσα κουπλέ από τον Aminé και από την εξαιρετική συλλογή με guests (JID, Charlie Wilson, Young Thug, slowthai, Vince Staples, Summer Walker και Injury Reserve). Το Limbo μπορεί να μην είναι από τα πιο τεχνικά άρτια άλμπουμ ή από αυτά με το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όραμα. Είναι ένα άλμπουμ δικό μας, για τη γενιά μας και μας μιλάει όπως ελάχιστα άλλα θα μπορούσαν. Και αυτό είναι που το κάνει τόσο υπέροχο.
13. Mac Miller - Swimming (2018)
Κανονικά μπορώ να σας αφήσω το άρθρο που είχα γράψει πριν από 2 χρονάκια για το Mac Miller και να το λήξουμε εκεί. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και με ξέρεις καλά, ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό το άλμπουμ για εμένα. Αν όχι, ώρα να μάθεις. Το Swimming είναι το τελευταίο άλμπουμ που βγήκε όσο ο Mac Miller ήταν εν ζωή, πέθανε σχεδόν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του. Ένα timing που μπορεί να επηρεάσει με διάφορους τρόπους το πως βιώνει κανείς αυτό το άλμπουμ, άλλο ένα στοιχείο που προσθέτει στην αγάπη μου γι'αυτό. Ας μείνουμε τουλάχιστον στο τι είναι αυτό το άλμπουμ ανεξάρτητα από το πως θα το προσεγγίσει κανείς. Είναι ένα άλμπουμ αποδοχής του εαυτού του, με τα (πολλά) αρνητικά του στοιχεία στο προσκήνιο (με κυριότερο όλων την τάση για αυτοκαταστροφή) και αναγνώρισης του δρόμου που πρέπει να πάρει για να εξιλεωθεί και να σταματήσει να υποφέρει. Όμως είναι αρκετά δυνατός; Είναι έτοιμος να το κάνει; Έχει δίπλα του τους ανθρώπους που χρειάζεται ή τα κενά στη ζωή του θα αποβούν μοιραία; Αυτό είναι και το ερώτημα που τίθεται μέσα σε 13 κομμάτια και συνολική διάρκεια 58 λεπτών, στα οποία μέσα από λιτές, dreamy παραγωγές, παραθέτει με υπέροχα κουπλέ ο πολυαγαπημένος Mac Miller και ανεξάρτητα από το αν ξέρουμε την απάντηση, είναι λυτρωτικό να κάτσεις να αναρωτηθείς μαζί του.
12. J. Cole - 2014 Forrest Hills Drive (2014)
Είπαμε πριν 18 άλμπουμ πως είμαι μεγάλο fanboy του J. Cole. Με αυτό το άλμπουμ είναι που έδεσε το γλυκό. Εδώ είναι ο peak J. Cole που με έκανε να τον αγαπήσω. Στο πιο ειλικρινές άλμπουμ του και σε 13 κομμάτια, έχουμε έναν άνθρωπο που κοιτάει μέσα του και αφηγείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις ιστορίες που τον έκαναν τον άνθρωπο που είναι σήμερα, είτε αυτές είναι γλυκές (Wet Dreamz), είτε πιο σκοτεινές (Α Tale Of 2 Citiez) και επεξεργάζεται τις συνέπειες του ταξιδιού του και της φήμης που απέκτησε (No Role Modelz, Apparently, St. Tropez) και παράλληλα δε χάνει την οξύτατη παρατηρητικότητα του πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που τον απασχολούν (Fire Squad). Παράλληλα τον βλέπουμε να ταπεινώνεται και να ρίχνει τα μούτρα του (Hello) και παίρνοντας τα συμπεράσματα που έβγαλε να πορεύεται στο μέλλον (Love Yourz, Note To Self). Το άλμπουμ αυτό λοιπόν είναι πλήρες, αφοπλιστικό και πάνω από όλα ειλικρινές, με υπέροχες παραγωγές να θέτουν το ύφος κάθε κομματιού άψογα. Μια σχετικά ασυνήθιστη για το ραπ κατάθεση ψυχής, από έναν άνθρωπο με έντονη αυτογνωσία και ανάγκη για self-reflection και ηρεμία.
11. Nujabes - Modal Soul (2005)
Έχω προτείνει αρκετά άλμπουμ που είναι πολύ έντονα, δυσφορικά και θέλουν τα κατάλληλο headspace για να τα απολαύσεις. Έχω προτείνει και πολλά άλμπουμ καλών vibes, γεμάτα εύθυμα bangers. Εδώ όμως έχουμε ένα άλμπουμ το οποίο φέρνει την απόλυτη ισορροπία, φέρνοντας κυρίως γαλήνη και χαλάρωση. Ο πατέρας της lo-fi και chillhop μουσικής φέρνει ένα κυριολεκτικά άψογο άλμπουμ. Γεμάτο πανέμορφα γαλήνια μπιτ, με πολύ ωραία jazz samples και ενορχήστρωση που ταξιδεύει, το Modal Soul προσφέρει ένα ζεστό, όμορφο και γαλήνιο ταξίδι στην εσωτερική ηρεμία, λίγο πολύ πραγματοποιώντας το συναίσθημα που θα πίστευε κανείς ότι παίρνεις με το διαλογισμό. Και το λέω αυτό γιατί σε συνδυασμό με αρκετά πολύ όμορφα και ποιητικά verses από τους διάφορους καλεσμένους του Nujabes, όταν ακούς αυτό το άλμπουμ προκύπτει ένα out of body experience, οι σκέψεις γίνονται απλά μια ροή την οποία μπορείς να περιηγηθείς τόσο άνετα, εύκολα και χωρίς να σε βαραίνουν σαν να αιωρείσαι μέσα σε αυτές. Σα να βρίσκεσαι σε μια ζεστή αγκαλιά και έστω και για λίγο, όλα να πηγαίνουν καλά. Και αυτό είναι ένα συναίσθημα που κρατάει από ττην αρχή, ως το τέλος του άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου